7 ΘΥΜΟΙ

7 Θυμοί 

Χρήστος Μήτσης (athinorama, 4.2.2016)

Ασπρόμαυρο, χαμηλής έντασης, μα σωστού κινηματογραφικού βηματισμού οδοιπορικό στη νεοελληνική πραγματικότητα της χαμένης μνήμης, των κοινωνικών αντιθέσεων και των ανεκπλήρωτων προσδοκιών.

Συγγραφέας και μοντέρ, ο Χρήστος Βούπουρας έχει συνυπογράψει σκηνοθετικά με τον Γιώργο Κόρρα τα κοινωνικά δράματα «Λιποτάκτης» (1988 ) και «Μιρουπάφσιμ» (1997 ), ενώ σκηνοθετήσει μόνος του το ντοκιμαντέρ «Ο Χορός των Αλόγων» (2001 ). Πιστός σε ένα ανθρωποκεντρικό σινεμά που μιλά ψιθυριστά, μετρημένα και εύστοχα, επιστρέφει πίσω από την κάμερα με τη διασκευή ενός δικού του μυθιστορήματος, το οποίο αναζητά τους Εφτά Θυμούς της Αποκάλυψης (εφτά άγγελοι αδειάζουν το περιεχόμενo αντίστοιχων φιαλών γεμάτων με τους θυμούς του Θεού ) στη σύγχρονη Αθήνα.
Ποια αμαρτία κουβαλάει αυτή η πόλη; Επίμονος στις λεπτομέρειες –η Αθήνα αναδεικνύεται σε πραγματική πρωταγωνίστρια– και ταυτόχρονα «γενικόλογος», αναφερόμενος σε κάθε δυτική μητρόπολη, ο Βούπουρας περιδιαβαίνει έναν κόσμο μοναχικό, ξενοφοβικό, θορυβώδη όσο και κούφιο, αγκιστρωμένο στις προσωπικές και συλλογικές του αυταπάτες. Οδηγός μας σε αυτό τον αστικό δαίδαλο είναι ο Πέτρος, ένας 45άρης αρχαιολόγος ο οποίος έρχεται σε επαφή, ανάμεσα σ’ άλλους, με τρεις νεαρούς μουσικούς που κυνηγούν τ’ όνειρό τους, έναν κυνικό διευθυντή τράπεζας, έναν αστυνομικό με δικές του ιστορικο-πολιτικές θεωρίες και έναν νεαρό Άραβα, με τον οποίο συνάπτει ερωτική σχέση.

Περισσότερο αντονιονικός παρατηρητής παρά δυναμικά πράττων, ο Πέτρος (και ως αρχαιολόγος ) κουβαλά «όλη τη μνήμη του κόσμου» και μαζί μια εγωκεντρική θεώρηση των πραγμάτων, παθητική και συνάμα υπεροπτική, δεμένη με τη βαριά παράδοση του ελληνικού/δυτικού πολιτισμού. Απέναντί του, η διάφανη, καθαρή στάση του Μουσουλμάνου Χουσάμ τού φαίνεται αλλόκοτη, σχεδόν ενοχλητική. Όπως και σ’ αυτή την ασπρόμαυρη, καχύποπτη πόλη που αντιμετωπίζει εχθρικά όποιον της αποκαλύπτει πως «εσύ δεν ξέρεις από αγάπη, εσύ τίποτα δεν ξέρεις».
Περνώντας τον μέσα από δοκιμασίες –αφηγηματικές βινιέτες που σχηματίζουν ένα γλαφυρό κοινωνικό παζλ–, ο Βούπουρας φέρνει τον ήρωά του αντιμέτωπο με τους θεϊκούς θυμούς, τις σύγχρονες ιστορικο-πολιτικές αμαρτίες και τις προαιώνιες ανεκπλήρωτες υπαρξιακές προσδοκίες. Στο τέλος τον προσγειώνει σε μιαν άλλη (έγχρωμη ) πραγματικότητα όπου συνεχίζει να ελπίζει, αν και ο έρωτας τον έχει νικήσει ακόμα μια φορά.