FIT

Ομοφυλοφιλία, ερωτικά τρίγωνα, το χρήμα ως εξουσιαστικό στοιχείο σε μια σχέση, ο φόβος του AIDS είναι κάποια μόνο από τα θέματα που αγγίζει η αιχμηρή μαύρη κωμωδία του enfant terrible του Μπρόντγουεϊ Νίκι Σίλβερ, με τίτλο «Fit», που παίζεται στο Θέατρο Βικτώρια σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Κομνηνού. Ζητήσαμε από τον πρωταγωνιστή της παράστασης, Σταμάτη Ζακολίκο, να μας λύσει κάποιες απορίες σχετικές με το έργο. 

Τι δυσκολεύτηκες περισσότερο να κατανοήσεις στον χαρακτήρα που υποδύεσαι στο «Fit»; 

«Ο χαρακτήρας που υποδύομαι στο Fit είναι ο πιο σύνθετος χαρακτήρας που έχω προσεγγίσει στη μέχρι τώρα πορεία μου. Παρά το νεαρό της ηλικίας του κουβαλάει ένα πολύ έντονο παρελθόν φορτισμένο με καθοριστικά για τη ζωή του γεγονότα, ενώ παράλληλα βιώνει ένα παρόν γεμάτο ανατροπές που τον αλλάζουν συλλήβδην. Αυτή ήταν για μένα η μεγαλύτερη δυσκολία στη προσέγγιση του ρόλου, το πώς δηλαδή θα μείνω συνεπής στα βιώματα του παρελθόντος αλλά και ανοιχτός σε ένα νέο παρόν και μέλλον με νέα δεδομένα. Μέχρι κάποια στιγμή στις πρόβες σχεδόν αδυνατούσα να δεχτώ ότι με ένα τέτοιο παρελθόν είσαι ικανός να βιώσεις ένα τέτοιο παρόν. Ευτυχώς με τους κατάλληλους συνεργάτες και μέσα από πολλή δουλειά όλα γίνονται εφικτά».
Θεωρείς ότι η παράσταση αδικείται από τον χαρακτηρισμό queer; Ποιο εύρος θεμάτων καλύπτει;

Ποιο απ' όλα αγγίζει περισσότερο εσένα; «Αποστρέφομαι τις ταμπέλες τόσο στη ζωή όσο και στο θέατρο. Τις θεωρώ μάλιστα υπεύθυνες για πολλά από τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Πάντα πίστευα ότι το θέατρο πρέπει να έχει ως στόχο να απευθύνεται σε όλους και να τους αφορά όλους. Το Fit είναι ένα έργο που αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις σε πολλές τους μορφές και ειλικρινά δε μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο θεμελιώδες και καθολικό απ' αυτό. Κατά τη γνώμη μου ο Νίκι Σιλβερ επιλέγει έναν ομοφυλόφιλο οροθετικό χαρακτήρα ως κεντρικό ήρωα του έργου του για να υπερτονίσει την αξία της αποδοχής στη λειτουργία των σχέσεων και όχι για να απευθυνθεί σε ένα ειδικό κοινό. Η αποδοχή είναι και το βασικό θέμα του έργου που με έχει αγγίξει περισσότερο. Δουλεύοντας αυτή την παράσταση, συνειδητοποίησα για ακόμη μια φορά ότι χωρίς ουσιαστική αποδοχή δε μπορούμε να μιλάμε για πραγματική αγάπη».

Γιώργος Νάστος (BHMAgazino, 20/2/2015)