ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Εισιτήρια για όλους
Το κάθε ταξίδι προσφέρει κάτι σε όλες ηλικίες. Αρκεί να μπορείς να το προσαρμόζεις στις δυνατότητές σου 
Κοσμάς Βίδος (BHmagazino, 18/1/2015)

Ημουν 16 ετών όταν διάβασα το μυθιστόρημα του Ρομέν Γκαρί «Πέρα από το σημείο αυτό το εισιτήριό σας δεν ισχύει πια». Ηρωάς του ένας άνδρας που με τρόμο συνειδητοποιούσε ότι γερνάει, με όλα όσα συνεπάγεται αυτό - φθορά της εικόνας, μείωση της ερωτικής επιθυμίας ή αδυναμία ανταπόκρισης στα ερωτικά καθήκοντα («το μεν πνεύμα πρόθυμον...»), φόβος θανάτου. Τον είχα συμπονέσει για τη θλίψη και τον πανικό του, στην πραγματικότητα όμως δεν είχα καταλάβει πολλά από το δράμα του. Τι να καταλάβω μέσα στα νιάτα μου για την περίοδο της ωριμότητας, όπως αποκαλούμε κομψά τα -ήντα και βάλε; Μεγαλώνοντας (μέχρι στιγμής, ευτυχώς, ήσυχα και ήρεμα, χωρίς προβλήματα) αρχίζω να καταλαβαίνω και τον Γκαρί και όλους τους Γκαρί, που μια μέρα βλέπουν έκπληκτοι στον καθρέφτη τους έναν άνδρα που τους μοιάζει μεν αλλά και που είναι αρκετά μεγαλύτερός τους. Ετσι, διόλου τυχαία, το «Πέρα από το σημείο αυτό το εισιτήριό σας δεν ισχύει πια» ήρθε αμέσως στο μυαλό μου την περασμένη εβδομάδα. Οταν παίρνοντας τα αποτελέσματα από ένα τσεκάπ ρουτίνας είδα τους δείκτες της χοληστερίνης ελαφρά ανεβασμένους. Για πρώτη φορά οι εξετάσεις μου δεν ήταν η αξιοζήλευτη παράθεση αριθμών αυστηρώς «εντός φυσιολογικών ορίων», είχαν μια παραφωνία τονισμένη με πιο σκούρο χρώμα. Ανανέωσα το ραντεβού με τον γιατρό σε ένα τρίμηνο, οπότε, έπειτα από δίαιτα και γυμναστική, θα πρέπει οι δείκτες να έχουν έρθει στα φυσιολογικά επίπεδα. Βγήκα από το ιατρείο νιώθοντας ανακουφισμένος που το σύνολο των αποτελεσμάτων ήταν εξαιρετικό, αλλά και πιο... μεγάλος από όταν μπήκα. Η τσιμπημένη χοληστερίνη έφταιγε. Και το χαιρέκακο «γηράσκουμε, φίλε μου» του Στέλιου, ο οποίος δεν κάνει ποτέ τσεκάπ. Ισχυρίζεται ότι δεν προφταίνει. Πιστεύω ότι φοβάται να αντιμετωπίσει την αλήθεια: γηράσκουμε.

Και όσο γερνάμε συμβαίνουν διάφορα: όπως, π.χ., ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι οι περαστικοί μάς προσπερνούν στον δρόμο, εμάς που ανεβοκατεβαίναμε την Πανεπιστημίου πέντε φορές μέσα σε μισή ώρα. Τις προάλλες ζήτησα από νεότερους φίλους «παιδιά, μην τρέχετε, πιο σιγά». Δεν είναι η μοναδική ήττα που υπέστην: έχω επίσης αρχίσει να νυστάζω πιο νωρίς και να ξυπνάω πιο νωρίς, να επιδιώκω τη μεσημεριανή σιέστα, να βαρυστομαχιάζω όταν τρώω αργά... Επιπλέον, κάθε πρωί βλέπω στον καθρέφτη μου τη μορφή του πατέρα μου, όπως τον γνώρισα και τον θυμάμαι: ώριμο. Εχω το γκριζάρισμά του, έχω τις ρυτίδες του, συνειδητοποιώ επιτέλους αυτό που δεν καταλάβαινα όταν μου το έλεγαν παλαιότερα: πόσο του μοιάζω. Ετσι, με την εικόνα μου να ταυτίζεται με τη δική του αφήνω πίσω μου τα χρόνια. Με ελαφρά θλίψη, αλλά χωρίς απαισιοδοξία και ηττοπάθεια. Υποδέχομαι το μέλλον με ελπίδα και με την ευχή να είναι εξίσου ενδιαφέρον, δημιουργικό, χαρούμενο. Η τσιμπημένη χοληστερίνη θα μπορούσε να λείπει, όμως δεν θα τα βάψω μαύρα επειδή οι εποχές αλλάζουν ή επειδή στο παιχνίδι δεν μπορώ να έχω τον ρόλο που είχα πριν από 20 χρόνια. Υπάρχουν και άλλοι ρόλοι που περιμένουν να τους παίξω. Οσο για το «Πέρα από το σημείο αυτό το εισιτήριό σας δεν ισχύει πια», δεν το δέχομαι. Υπάρχουν πάντα εισιτήρια για όλους και για όλες τις ηλικίες. Αρκεί να είσαι ανοιχτός στην ιδέα του ταξιδιού και να έχεις τη διάθεση-ικανότητα να το προσαρμόζεις στις εκάστοτε δυνατότητές σου...