Γιάννη μου, πίστεψες πότε πώς σ' είχα λησμονήσει; Έτσι από κάτι αλλόκοτο δε σου 'γραφα ως τα τώρα, Μ' απόψε, καθώς μου 'φερε τη νοσταλγία η δύση (θυμάσαι κάποτε άλλοτε, την ίδια ετούτην ώρα κοιτάζαμε απ' την εξοχή τα χρώματα, τα φώτα που σκόρπιζε το δειλινό στη θάλασσα, στη χώρα; Θυμάσαι που μιλάγαμε για τα παλιά, τα πρώτα Και τις καρδιές μας σμίγαμε στο ρεμβασμό, θυμάσαι;) - κι όλο για σέναν η ψυχή, για σένα απόψε ερώτα και να 'σαι μπρος μου ολάκερος κι αγαπημένος να 'σαι κ' η πέννα μου αθέλητα αρχίνησε να γράφει στο άσπρο χαρτί που η κάθε του γραμμή σού λέει: άσε πια τα πικρά παράπονα και νιώσε πως οι τάφοι δε σβήνουνε τα αισθήματα της νιότης μας των χρόνων, που τις καρδιές μας κάνανε να γίνουνε ζωγράφοι η μια της άλλης των παλμών, των πόθων και των πόνων, - και σ' αγαπώ, σε νοσταλγώ, σε θέλω, σε θυμάμαι, και στις καρδιές μας πάντοτε ας φτερουγίζει μόνο πάντοτε η πρώτη αγάπη μας – κι ας πάμε όπου κι αν πάμε...
Να σημειωθει οτι ο Μητσος Παπανικολαου ηταν κολλητος του Λαπαθιωτη και τα βραδια πηγαιναν μαζι στους τεκεδες του Πειραια. Δυστυχως ο Παπανικολαου πεθανε απο καταχρηση ουσιων. Υπηρξε ενας ελασσων ποιητης αλλα αν σκεφτουμε οτι και ο κολλητος του θεωρουταν απο την κριτικη ησσονος σημασιας; τοτε μαλλον θα πρεπεο να ξαναδιαβασουμε το εργο του το οποιο ακομη παραμενει διασπαρτο στα περιοδικα του μεσοπολεμου.
.jpg)
Γράμμα νοσταλγικό σε καλό φίλο
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννη μου, πίστεψες πότε πώς σ' είχα λησμονήσει;
Έτσι από κάτι αλλόκοτο δε σου 'γραφα ως τα τώρα,
Μ' απόψε, καθώς μου 'φερε τη νοσταλγία η δύση
(θυμάσαι κάποτε άλλοτε, την ίδια ετούτην ώρα
κοιτάζαμε απ' την εξοχή τα χρώματα, τα φώτα
που σκόρπιζε το δειλινό στη θάλασσα, στη χώρα;
Θυμάσαι που μιλάγαμε για τα παλιά, τα πρώτα
Και τις καρδιές μας σμίγαμε στο ρεμβασμό, θυμάσαι;)
- κι όλο για σέναν η ψυχή, για σένα απόψε ερώτα
και να 'σαι μπρος μου ολάκερος κι αγαπημένος να 'σαι
κ' η πέννα μου αθέλητα αρχίνησε να γράφει
στο άσπρο χαρτί που η κάθε του γραμμή σού λέει: άσε
πια τα πικρά παράπονα και νιώσε πως οι τάφοι
δε σβήνουνε τα αισθήματα της νιότης μας των χρόνων,
που τις καρδιές μας κάνανε να γίνουνε ζωγράφοι
η μια της άλλης των παλμών, των πόθων και των πόνων,
- και σ' αγαπώ, σε νοσταλγώ, σε θέλω, σε θυμάμαι,
και στις καρδιές μας πάντοτε ας φτερουγίζει μόνο
πάντοτε η πρώτη αγάπη μας – κι ας πάμε όπου κι αν πάμε...
Μήτσος Παπανικολάου
Να σημειωθει οτι ο Μητσος Παπανικολαου ηταν κολλητος του Λαπαθιωτη και τα βραδια πηγαιναν μαζι στους τεκεδες του Πειραια. Δυστυχως ο Παπανικολαου πεθανε απο καταχρηση ουσιων. Υπηρξε ενας ελασσων ποιητης αλλα αν σκεφτουμε οτι και ο κολλητος του θεωρουταν απο την κριτικη ησσονος σημασιας; τοτε μαλλον θα πρεπεο να ξαναδιαβασουμε το εργο του το οποιο ακομη παραμενει διασπαρτο στα περιοδικα του μεσοπολεμου.
ΑπάντησηΔιαγραφή