«Μα κυρία, ήταν αδελφή ο Καβάφης;» Τι να πει η κυρία
για έναν ποιητή με «κουσούρι ανωμαλίας»;
iefimerida.gr,
18/11/2013
Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος, θυμάται μια πονεμένα
αστεία ιστορία, με αφορμή την εκδήλωση του Γαλλικού Ινστιτούτου «Ο ομοφυλόφιλος
Καβάφης» στις 19 Νοεμβρίου.
Ωκεανούς χρόνου πριν, στο λύκειο. Μάθημα νέων
ελληνικών. Με αυτό το φριχτό βιβλίο που έχει αποσπάσματα μυθιστορημάτων και
ποιημάτων. Ποτέ κάτι ολόκληρο, προς Θεού. Μόνο ονόματα συγγραφέων και ποιητών,
δύο τρεις σελίδες κείμενα από τον καθένα, και ανάλυση στην τάξη κατά το δοκούν.
Για λόγους ισορροπίας, αν και νομίζω θα ήθελαν πολύ να το αποφύγουν όμως δεν
μπορούσαν, έπρεπε να υπάρχει μέσα και ο Καβάφης. Εννοείται πως οι καβαφικές
επιλογές αφορούσαν στα ιστορικά του ποιήματα. Ερωτικό ούτε δείγμα. Η καθηγήτρια
μου ήθελε αλλά δεν μπορούσε να προχωρήσει το θέμα. Γι αυτό και φαντάζομαι,
σκέφτηκε κάτι σατανικό. Μου ανέθεσε εργασία για τον ποιητή γνωρίζοντας για
μένα. Αν και στο διάλλειμα ήρθε και μου είπε «Τασούλη, μην το παρακάνουμε όμως
έτσι;» νομίζω πως εννοούσε το αντίθετο.
Μια εβδομάδα μετά, εγώ στην τάξη, με την εργασία κι ένα κασετόφωνο. Πατάω το play. «Η Έλλη Λαμπέτη διαβάζει Καβάφη.» Stop. Aρχίζω να διαβάζω την εργασία μου. Τίτλος: «Οι δρόμοι του έρωτα και της ψυχής είναι Αλεξανδρινοί: Ονειροπόλήσεις και αναπολήσεις ενός σάρκινου ποιητή». Κοιτάζω την καθηγήτρια. Παίρνω βλέμμα συνενοχής και συνεχίζω την ανάγνωση στους συμμαθητές μου, με την πρώτη πρόταση: «Η ποίηση είναι μια υπόθεση συναισθημάτων, φαντασμάτων και σκοτεινών περασμάτων που φωτίζονται μόνο απ' το φως του φεγγαριού». Φαντάζομαι πως έβαλα το φεγγάρι στη μέση γιατί μόλις είχα αρχίσει να ξεπορτίζω μετά τα μεσάνυχτα, κρυφά από τη μάνα μου απ' το σπίτι, για να βρω τα δικά μου σκοτεινά περάσματα.
Η εργασία διανθιζόταν από αποσπάσματα της ποίησής του. Όχι ιστορικά. «Κοντά σε μια κατάφωτη προθήκη καπνοπωλείου, εστέκονταν ανάμεσα σ' άλλους πολλούς. Τυχαίως τα βλέμματα των συναντήθηκαν και την παράνομην επιθυμίαν της σαρκός των εξέφρασαν δειλά, διστακτικά. Και τότε πια το αμάξι το κλεισμένο...το αισθητικό πλησίασμα των σωμάτων, τα ενωμένα χέρια, τα ενωμένα χείλη». Εικόνες κι αισθήσεις που μόλις είχα αρχίσει να εξερευνώ και να γεύομαι μεταφέροντας την Αλεξάνδρεια και τα καπνοπωλεία της στους δρόμους και τα πάρκα της Αθήνας.
Λίγη ώρα μετά, είχα εξασφαλίσει ένα πολύ καλό βαθμό για τον έλεγχο μου. Είχα κερδίσει ένα συγκρατημένο αλλά τόσο σημαντικό για την αυτοεκτίμηση μου, στο ερωτικό, ενοχικό, εφηβικό μου μπέρδεμα, χαμόγελο από την καθηγήτρια, την κυρία Κατερίνα (για το οποίο θα την ευγνωμονώ για πάντα). Κι ένα περίεργο βλέμμα από τους συμμαθητές μου. Ένας εκ των οποίων ρώτησε μουδιασμένος την καθηγήτρια: «Μα κυρία, ήταν αδελφή ο Καβάφης;»
Μια εβδομάδα μετά, εγώ στην τάξη, με την εργασία κι ένα κασετόφωνο. Πατάω το play. «Η Έλλη Λαμπέτη διαβάζει Καβάφη.» Stop. Aρχίζω να διαβάζω την εργασία μου. Τίτλος: «Οι δρόμοι του έρωτα και της ψυχής είναι Αλεξανδρινοί: Ονειροπόλήσεις και αναπολήσεις ενός σάρκινου ποιητή». Κοιτάζω την καθηγήτρια. Παίρνω βλέμμα συνενοχής και συνεχίζω την ανάγνωση στους συμμαθητές μου, με την πρώτη πρόταση: «Η ποίηση είναι μια υπόθεση συναισθημάτων, φαντασμάτων και σκοτεινών περασμάτων που φωτίζονται μόνο απ' το φως του φεγγαριού». Φαντάζομαι πως έβαλα το φεγγάρι στη μέση γιατί μόλις είχα αρχίσει να ξεπορτίζω μετά τα μεσάνυχτα, κρυφά από τη μάνα μου απ' το σπίτι, για να βρω τα δικά μου σκοτεινά περάσματα.
Η εργασία διανθιζόταν από αποσπάσματα της ποίησής του. Όχι ιστορικά. «Κοντά σε μια κατάφωτη προθήκη καπνοπωλείου, εστέκονταν ανάμεσα σ' άλλους πολλούς. Τυχαίως τα βλέμματα των συναντήθηκαν και την παράνομην επιθυμίαν της σαρκός των εξέφρασαν δειλά, διστακτικά. Και τότε πια το αμάξι το κλεισμένο...το αισθητικό πλησίασμα των σωμάτων, τα ενωμένα χέρια, τα ενωμένα χείλη». Εικόνες κι αισθήσεις που μόλις είχα αρχίσει να εξερευνώ και να γεύομαι μεταφέροντας την Αλεξάνδρεια και τα καπνοπωλεία της στους δρόμους και τα πάρκα της Αθήνας.
Λίγη ώρα μετά, είχα εξασφαλίσει ένα πολύ καλό βαθμό για τον έλεγχο μου. Είχα κερδίσει ένα συγκρατημένο αλλά τόσο σημαντικό για την αυτοεκτίμηση μου, στο ερωτικό, ενοχικό, εφηβικό μου μπέρδεμα, χαμόγελο από την καθηγήτρια, την κυρία Κατερίνα (για το οποίο θα την ευγνωμονώ για πάντα). Κι ένα περίεργο βλέμμα από τους συμμαθητές μου. Ένας εκ των οποίων ρώτησε μουδιασμένος την καθηγήτρια: «Μα κυρία, ήταν αδελφή ο Καβάφης;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου