ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ

 

Εκείνη η «Δυναστεία» ήταν το κάτι άλλο. Τι πλούτος, τι πολυτέλεια, τι πισίνες, τι ρούχα, τι αυτοκίνητα. Και κάτι τεκνά δυο μέτρα μπόι. Όχι σαν τα δικά μας τα κοντοστούπικα. Πότε ήταν που το βλεπα ανελλιπώς στην τηλεόραση… ‘82; ‘83; Δε θυμάμαι. Παρασκευές ήτανε πάντως. Στηνόμουνα στην τηλεόραση, είχα τότε μια μικρή μαυρόασπρη, δεν άντεχαν τα οικονομικά μου για μεγαλύτερη, άσε πια την έγχρωμη, αυτό ήταν όνειρο απατηλό. Αχ, συγκινήθηκα τώρα που θυμήθηκα τη «Δυναστεία». Ήμουνα τότε καλά, βλέπεις, σαν την καλή χαρά, κι αλώνιζα τους σινεμάδες και τα πάρκα. Καλέ, στη «Δυναστεία» δεν ήτανε που ο γιος είναι τζιναβωτός και συζεί μ’ ένα άλλο παιδί δικό μας και το πετάει κατάμουτρα του πατέρα: «Ναι, βρε, είμαι πούστης κι ό,τι θέλει ας γίνει» - δηλαδή δεν το ‘πε έτσι, το ‘πε λίγο περί διαγραμμάτου, αλλά ο πατέρας κόντεψε να πάθει αποπληξία και τον αποκλήρωσε, ή κάτι τέτοιο.
Μόνο η Τζόαν Κόλινς πήρε το μέρος του δικού μας. Τι γυναίκα! Γυναικάρα με τα όλα της. Λένε πως έχει κάνει τρία λίφτιγκ και πάει για το τέταρτο, αλλά γιατί να την κατηγορήσω; Αν είχα το μπερντέ, θα ‘κανα κι εγώ - που λέει ο λόγος. Μια ζωή την έχουμε. Αυτή, λοιπόν, θυμάμαι πως πήρε το μέρος του δικού μας. Μάνα, βλέπεις.

Ανδρέας Αγγελάκης : Αλησμόνητα σινεμά (Εξάντας)