ΜΑΤ ΝΤΕΪΜΟΝ: Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΡΑΣΤΗ ΤΟΥ ΛΙΜΠΕΡΑΤΣΕ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΜΟΥ

Mατ Ντέιμον: «Ο ρόλος του εραστή του Λιμπεράτσε είναι ο πιο ασυνήθιστος της καριέρας μου»

tanea.gr, 7/6/2013

Είναι 42 ετών και έχει ήδη παίξει σε 53 ταινίες. Αν προσθέσει κάποιος και τις έκτακτες εμφανίσεις, τότε είναι πολύ περισσότερες. Ωστόσο για τον Ματ Ντέιμον, ο ρόλος του Σκοτ Θόρσον, του προστατευόμενου του Λιμπεράτσε - και ατύπως εραστή του - στην ταινία «Behind the Candelabra», είναι ο πλέον ασυνήθιστος απ' όσους έχει κάνει μέχρι τώρα. Το φιλμ του Σόντερμπεργκ δεν είναι βιογραφία ακριβώς, διότι περισσότερο εστιάζει στην υπερβολή του ανθρώπου και στην επιρροή που (αυτή η υπερβολή) άσκησε σε εκείνους που τον περιέβαλλαν - πρωτίστως στον Θόρσον. «Ολοι μιλούν για την ταινία του Λιμπεράτσε διότι ελάχιστοι γνωρίζουν ποιος είναι ο Σκοτ», παραδέχεται ο Ματ Ντέιμον, ο οποίος από την άλλη χαίρεται που ο Μάικλ Ντάγκλας τράβηξε όλη την προσοχή πάνω του.

Στην παρατήρηση ότι ο ρόλος του παραπέμπει σε εκείνον του «Ταλαντούχου κυρίου Ρίπλεϊ», ενός αδίστακτου λαϊκού τύπου που έκανε τα πάντα για να τρυπώσει στην καλή κοινωνία της εποχής εκείνης, ο Ματ Ντέιμον συμφωνεί και τονίζει πως «είναι ό,τι πιο ασυνήθιστο έχω κάνει από τότε, και ακόμη περισσότερο. Η ομοιότητα έγκειται στο ευμετάβλητο του χαρακτήρα».

Ο Θόρσον διάβηκε την πύλη της έπαυλης του Λιμπεράτσε έφηβος ως εκπαιδευτής σκύλων. Και κατέληξε να κάνει τα πάντα. Εγινε εραστής του, φρόντιζε τα σκυλιά του, έκανε τον σοφέρ του, τον συνόδευε ώς τη σκηνή που θα έδινε παράσταση. Εφθασε να κάνει πλαστική προσώπου ώστε ο Λιμπεράτσε, βλέποντας τον, να θυμάται πώς ήταν εκείνος στα νιάτα του.

«Ολο αυτό είναι τραγικό», λέει ο Ντέιμον, αλλά ελάχιστα γνωστό. «Ο κόσμος νόμιζε ότι θα ξετυλίγονταν μπροστά στα μάτια του σκηνές ευζωίας, κοσμοπολιτισμού, με τον Λιμπεράτσε και τους φίλους του να ζουν στη χλιδή. Στην πορεία μένουν έκπληκτοι με το στόρι».

Το φιλμ, παρά τις καλές ερμηνείες, δεν θα διεκδικήσει κάποιο Οσκαρ. Είναι άλλωστε τηλεταινία και ως τέτοια θα προβληθεί σε κάποιους κινηματογράφους των ΗΠΑ και της Ευρώπης. «Κανονικά κάθε φιλμ θα έπρεπε να αξιολογείται δέκα χρόνια μετά την προβολή του, όταν θα έχει καταλαγιάσει ο θόρυβος της δημοσιότητας», πιστεύει ο Ματ Ντέιμον.

Αποσαφηνίζει πάντως πως οι διακρίσεις δεν του λένε κάτι. «Ποιος δίνει σημασία σε αυτά; Στο τέλος είναι η ταινία που μετράει και μένει».