Και πια δε νιάζεσαι για τίποτε
όταν μες στην αγκάλη του μεσημεριού
έχεις ξανά το πρόσωπο που θέλεις.
Κοιτάζεις κι είν' εκεί μπροστά σου
εικόνα κι έκφραση γνωστή, αγαπημένη.
Παρατηράς που γδύνεται, αναγνωρίζεις
κάθε κίνησή του κι η απορία μένει μέσα σου γυμνή
γι αυτό το θαύμα που είναι το παρόν
γι αυτή την Έλευση που είναι ο Φθόγγος.
Ύστερα πας στις λεπτομέρειες:
στο σχήμα του ποδιού στους δυνατούς
μηρούς στα μπράτσα (Το στέρνο
όπως πάντοτε σεμνό
ανόητη έπαρση).
Και πια το πρόσωπο:
αυτό το ανεπανάληπτο, το ένα!
Και σκέφτεσαι:
"Είναι το τελευταίο μου σωσίβιο!
Το τελευταίο μου οδόφραγμα!"
Και τρέμεις...
Λουκάς Θεοδωρακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου