ΕΤΕΡΟΦΥΛΟΦΙΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ 2

Αν οι εμπνευστές του άτυχου αμερικανικού περιοδικού Playgirl είχαν δει αυτές τις φωτογραφίες και τις είχαν επιδείξει δοκιμαστικά σ’ ένα τυχαίο δείγμα γυναικών, θα είχαν γλυτώσει πολλά λεφτά: δεν θα είχαν εκδώσει ποτέ το περιοδικό, το Playgirl βγήκε στην αγορά κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1970 ως το αντίστοιχο του Playboy. Αφού οι άνδρες έχουν στη διάθεσή τους ένα περιοδικό με φωτογραφίες ωραίων, γυμνών γυναικών, γιατί να μην υπάρχει κάτι ανάλογο για τις γυναίκες, ένα περιοδικό με φωτογραφίες ωραίων, γυμνών ανδρών; Αυτό ήταν το σκεπτικό που υπαγόρευε ο οίστρος της εξίσωσης των δύο φύλων, ένας οίστρος που είχε κυριεύσει πολλά εξεγερμένα μυαλά εκείνα τα χρόνια κι έδωσε ιδέες σε άλλα μυαλά, λιγότερο εξεγερμένα, αλλά με όχι λιγότερο οίστρο, διαφορετικού όμως είδους, επιχειρηματικό. Βγήκε, λοιπόν, το Playgirl, αλλά το αποτέλεσμα ήταν εξαρχής πολύ κατώτερο των προσδοκιών και η πορεία φθίνουσα στη συνέχεια. Οι γυναίκες δεν έδειχναν μεγάλο ενδιαφέρον για το «δικό τους» ερωτικό περιοδικό. Οι μόνοι ενθουσιώδεις και τακτικοί αγοραστές του ήταν, όπως διαπιστώθηκε, οι γκέι!

Γιατί, όσο κι αν οι προκαταλήψεις και τα στερεότυπα θέλουν τον ομοφυλόφιλο άνδρα «γυναικωτό», όσο κι αν το αντικείμενο του πόθου του είναι το ίδιο φύλο όπως για την ετεροφυλόφιλη γυναίκα, το μυαλό του είναι αρσενικό, άρα και η ματιά του. Ο ομοφυλόφιλος δεν βλέπει τους άνδρες όπως η γυναίκα. Ενώ αυτή φουντώνει από την ατμόσφαιρα ή την ιδέα της ατμόσφαιρας που δημιουργείται ανάμεσα στην ίδια κι έναν άνδρα, ο ομοφυλόφιλος, όπως κάθε τυπικός άνδρας, ξετρελαίνεται με εικόνες. Με εικόνες και μεγέθη…

Ελπίδα Σ.: Τα φύλα χωρίς φύλλα (Τόπος, 2011)