ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΕΠΕΚΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΙΣΧΥΟΝΤΟΣ ΣΥΜΦΩΝΟΥ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ ΣΤΑ ΟΜΟΦΥΛΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ;

«Η ελληνική κυβέρνηση μελετά το θέμα και θα ανακοινώσει τις αποφάσεις της, ύστερα από διεξαγωγή δημόσιου διαλόγου, σχετικά με το ερώτημα της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης», αναφέρει ο υπουργός Δικαιοσύνης Αντώνης Ρουπακιώτης, σε έγγραφό του που διαβιβάστηκε στη Βουλή έπειτα από ερώτηση των βουλευτών της ΔΗΜΑΡ Μαρίας Γιαννακάκη και Μαρίας Ρεπούση για τη θεσμική αναγνώριση της ελεύθερης συμβίωσης μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου. Οι δύο βουλευτές έχουν επισημάνει ότι με τον Ν. 3719/2008 δόθηκε δυνατότητα σύναψης συμφώνου συμβίωσης αποκλειστικά σε άτομα διαφορετικού φύλου και ότι η διάταξη αυτή δημιουργεί συνθήκες διάκρισης κατά των ατόμων του ιδίου φύλου που επιθυμούν να συνάψουν το συγκεκριμένο σύμφωνο. (tanea.gr, 26-2-2013)

Το 2010 και το 2011 είχαμε, υποτίθεται, διάφορες νομοπαρασκευαστικές επιτροπές που θα εξέταζαν την επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια. Η τύχη των συμπερασμάτων τους αγνοείται.

Φέτος ο αρμόδιος υπουργός μιλάει για δημόσιο διάλογο. Αγνοούμε, βεβαίως, πότε, πού, πώς και με ποιους όρους. Όπως αγνοούμε και το ακριβές απαντητικό κείμενό του που εγγράφως απέστειλε στη Βουλή και τις όποιες αποσπασματικές και επιλεκτικές(;) πληροφορίες τις έχουμε από δημοσιεύματα εφημερίδων.

Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα επέκτασης του βάσει του νόμου 3719/2008 ισχύοντος Συμφώνου Συμβίωσης σε ζευγάρια ίδιου φύλου. Κι αυτό διότι σ’ αυτό περιέχονται πρόνοιες –κυρίως σε σχέση με θέματα γονεϊκότητας - που το πολιτικό σύστημα και πολλοί  ετεροφυλόφιλοι συμπολίτες μας δεν είναι διατεθειμένοι να τις μοιραστούν με μορφές οικογένειας που δεν θεωρούν αποδεκτές.

Αν, λοιπόν, υπάρξει επέκταση, αυτή θα είναι αναγκαστικά σ’ ένα τροποποιημένο προς το χειρότερο Σ.Σ., δηλαδή στην πράξη ένα Σ.Σ. αποκλειστικά για ομόφυλα ζευγάρια, ένα υπόδειγμα με κοινοβουλευτική έγκριση της ανισότητας που βιώνουν οι ομοφυλόφιλοι στη χώρα μας.

Άλλωστε το 2005 ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Αναστάσης Παπαληγούρας το είχε πει ξεκάθαρα ότι κάθε τέτοιου είδους «ρύθμιση προϋποθέτει εκτεταμένες μεταβολές περίπου συνολικά στο δικαιικό μας σύστημα. Θα απαιτούσε αλυσιδωτές τροποποιήσεις στο Οικογενειακό Δίκαιο, στο Κληρονομικό Δίκαιο, στο Ποινικό Δίκαιο, στην Πολιτική Δικονομία».

Γι’ αυτό ας μην βαυκαλίζονται κάποιοι ότι με μπαλώματα μπορεί  να υπάρξει ισονομία, και πολύ περισσότερο ισότητα.