ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΡΑΝ

Το γράμμα που έστειλε σε δημοσιογράφο του Guardian

H ζωή ενός ομοφυλόφιλου στο Ιράν

Κατερίνα Αθανασίου (protothema.gr, 17/1/2013)

Η παρακάτω ιστορία ανήκει στη ζωή ενός Ιρανού ομοφυλόφιλου ο οποίος περιγράφει με γράμμα του σε δημοσιογράφο του Guardian πως κατάφερε να «αποδράσει»  από την πατρίδα του για να μην μαστιγωθεί και εκτελεστεί,  τα δύσκολα παιδικά και εφηβικά χρόνια στο χωριό του, την αντίδραση των γονιών του όταν τους αποκάλυψε ότι είναι gay, το καθεστώς του Mahmoud Ahmadinejad που αρνείται ότι στη χώρα που κυβερνά υπάρχουν ομοφυλόφιλοι αλλά και όλη την ταπείνωση και εξαθλίωση που βίωσε μέχρι να καταφέρει –αφού πέρασε ακόμα και από την Ελλάδα  να πάρει άσυλο και να μετακομίσει μόνιμα στην Νορβηγία.

«Αγαπητέ μου φίλε,

Τις προάλλες που μιλήσαμε κατάλαβα πόσα πολλά χρόνια έχουν περάσει από τότε που βρεθήκαμε και δεν γνωρίζαμε τίποτα ο ένας για τη ζωή του άλλου. Εδώ στη Νορβηγία, μακριά από την πατρίδα όταν μιλάω σε αγνώστους για τη ζωή μου και τους λόγους που με οδήγησαν να αποδράσω συνειδητοποιώ πόσα λίγα πράγματα γνωρίζουν για τη ζωή των ομοφυλόφιλων ανθρώπων στο Ιράν. Και πριν από λίγες μέρες μιλώντας σε σένα μετά από τόσα χρόνια κατάλαβα ότι κανένας δεν γνωρίζει την… ιστορία μας, γιατί είναι πολύ καλά κρυμμένη πίσω από χίλια πέπλα. 

Εξαιτίας όλης αυτής της μυστικοπάθειας, ο Mahmoud Ahmadinejad μπορεί με άνεση να ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν gay στο Ιράν. Δεν υπάρχει διάλογος, ούτε συζήτηση για τις ζωές μας. Ακόμα και εσύ που είσαι ανοιχτόμυαλος και προοδευτικός φίλες μου δεν γνωρίζεις τίποτα για μας, οπότε δεν μπορώ να κατηγορήσω τους χιλιάδες που μας αποκαλούν με διάφορους διαβολικούς χαρακτηρισμούς. 

Τα παιδικά και εφηβικά χρόνια

Αν ακούσεις την ιστορία μου και μάθεις τότε μπορεί να κατανοήσεις γιατί… απέδρασα από το Ιράν και ίσως καταλάβεις λίγο από την αλήθεια. Θα αρχίσω να αφηγούμαι την ιστορία μου από τα σχολικά μου χρόνια. Τότε που όλα ήταν τόσο αθώα. Αν δεν ήταν όλες αυτές οι υπέροχες αναμνήσεις να θυμάμαι από φίλους, θα ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου. Το εκπαιδευτικό σύστημα στο Ιράν ήταν πολύ αυστηρό, αλλά εμείς ήμασταν επαναστάτες. Καθόμουν δίπλα στον Hamid και λίγο πιο πέρα κάθονταν ο Hamed με τον Mehdi. Φαινομενικά προσέχαμε στο μάθημα, κάτω όμως από τα θρανία γινόταν κάτι άλλο. 

Δεν ντρέπομαι που τα θυμάμαι όλα αυτά - τα περίεργα που κάναμε με τα χέρια μας, τα δικά μου, του Mehdi, του Hamed, του Hamid. Τα χέρια μας εξερευνούσαν και ανακάλυπταν. Άπλωνα το χέρι μου ανάμεσα στα πόδια του Hamid και εκείνος έκανε το ίδιο. Ήταν όλα αθώα. Αυτό που κάναμε κυρίως στο μάθημα της γυμναστικής ήταν να χαζεύουμε και να παρατηρούμε ο ένας τον άλλο. Τότε δεν αισθανόμασταν κάτι διαφορετικό. Εξάλλου πηγαίναμε σε σχολείο αρρένων και ήταν φυσιολογικό να αγόρια να κάνουμε στενή παρέα μεταξύ μας. 

Ο φιλικός κύκλος του καθενός ήταν αποκλειστικά και μόνο αγόρια. Όλοι είχαν έναν κολλητό και δεν ήταν αμαρτία να πεις σε κάποιον ότι τον αγαπάς. Υπήρχαν βέβαια και παιδιά που είχαν κοπέλες, αλλά αυτό ήταν άτι σπάνιο. Ίσως σήμερα με το διαδίκτυο, τη δορυφορική τηλεόραση κλπ, η κατάσταση να είναι διαφορετική. 

Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο κατάλαβα ότι ο κόσμος ήταν εντελώς διαφορετικός. Ανακάλυψα τις γυναίκες, πειραματίστηκα με μερικές από αυτές αλλά μετά από ένα χρόνο ήταν σαφές πως δεν απολάμβανα την παρέας τους σε επίπεδο συντρόφου. Άρχισα να ψάχνω καταφύγιο σε άνδρες και η παρουσία τους και η συντροφιά τους με έκαναν πραγματικά χαρούμενο. 

Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα διαφορετικά. Ήταν μια περίοδος ανακάλυψης για μένα. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν ‘νορμάλ’ και ότι ήμουν κάτι άλλο. Οι ανάγκες μου εξελίσσονταν μέρα με τη μέρα και η λαχτάρα για σωματική επαφή, αγγίγματα, χάδια και φιλιά ήταν κάτι παραπάνω από επιτακτική. 

Είχα μια εμπειρία με κοπέλα, αλλά δεν ήταν αυτό που ήθελα. Ένιωσα περίεργα και δεν ικανοποιήθηκα. Έβλεπα ότι ήθελα κάποιον σαν εμένα, να στηρίζει ο ένας τον άλλο. Πάλεψα αρκετά και ήμουν σίγουρος τότε ότι ήμουν άρρωστος. Θεωρούσα μάλιστα όλες αυτές τις επιθυμίες μου ανούσιες και αμαρτωλές. Προσπάθησα χιλιάδες φορές να απαλλαγώ από αυτές τις σκέψεις αλλά δεν τα κατάφερα γιατί αυτή ήταν η φύση μου. 

Ο πρώτος έρωτας και οι εμπειρίες με γυναίκες

Τότε γνώρισα ένα αγόρι που το έλεγαν Reza. Γνωριστήκαμε τυχαία. Εγώ ήμουν 21 και εκείνος 22. Δεν είχαμε εμπειρίες και αρχίσαμε να πειραματιζόμαστε. Αρχικά μιλούσαμε για ώρες, πηγαίναμε από εδώ και από εκεί, μέχρι που βρήκα το κουράγιο να τον φιλήσω. Τον φιλούσα στο μάγουλο και εκείνος εμένα. Εμείς οι Ιρανοί, το συνηθίζουμε όταν χαιρετάμε κάποιον, οπότε δεν είναι περίεργο. Όμως, μια μέρα, μετά από λίγους μήνες, πήραν το θάρρος και τον φίλησα στα χείλη. Ο κόσμος άστραψε γύρω μου και η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Ένιωθα πάθος και αγάπη ταυτόχρονα. 

Αρχικά αισθάνθηκα βρόμικος και αμαρτωλός. Πλενόμουν συνέχεια για να βγάλω από πάνω μου την αμαρτία. Στο τέλος ενέδωσα στον εαυτό μου, τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου. Μόλις ο Reza τελείωσε τις σπουδές του, η οικογένεια του τον πίεζε να παντρευτεί. Επέμεναν τόσο πολύ που αυτός έδωσε τη συγκατάθεσή του σε ένα προγραμματισμένο προξενιό για να γλιτώσει από τη συναισθηματική πίεση. Κόντευα να τρελαθώ. Εκείνος ήταν πληγωμένος. Φοβόμουν ότι θα μείνω μόνος σε όλη μου τη ζωή, ειδικά σε εκείνη την πόλη. Έτσι αποφάσισα και μετακόμισα στην Τεχεράνη με τη ελπίδα ότι θα έκανα μια νέα αρχή. 

Η ζωή στην Τεχεράνη, η δουλειά και ο διωγμός

Στην Τεχεράνη έκανα νέους φίλους και σε ένα πάρτι γνώρισα το Naser. Μιλούσαμε όλο το βράδυ. Την επόμενη μέρα πήγαμε σε ένα πάρκο και μιλούσαμε από την αυγή ως το σούρουπο. Κανείς μας δεν αποκάλυπτε τις επιθυμίες του ή έδειχνε ότι αισθανόταν κάτι περισσότερο από πλατωνική αγάπη. Ποτέ δεν το συζητήσαμε, αλλά σταδιακά κρατάγαμε ο ένας το χέρι του άλλου. Ύστερα κάναμε μαζί διακοπές, όπου μου αποκαλύφθηκε κλαίγοντας και οι ζωές μας άλλαξαν για πάντα. Άφησα το σπίτι μου και μετακόμισα μαζί του. Μετά από δυο χρόνια βρήκα δουλειά εκεί που δούλευε κι αυτός - ολέθριο λάθος. 

Ως τότε κρυβόμασταν πίσω από χίλια πέπλα, αλλά κάθε δουλειά έχει καλοθελητές κι ένας συνεργάτης άρχισε να διαδίδει φήμες για εμάς. Μια μέρα σε ένα μίτινγκ, στο μέσο μιας συζήτησης σε υψηλούς τόνους, με αποκάλεσε δημόσια «αδερφή» και έτσι παραιτηθήκαμε. Εκείνος όμως το είπε και στο σπιτονοικοκύρη μας και έτσι φύγαμε και από το σπίτι μας. Καθώς ψάχναμε για νέο σπίτι να νοικιάσουμε, μάθαμε ότι είχαν ειδοποιήσει και τις Αρχές. 

Η πραγματική οδύσσεια είχε ξεκινήσει για μας. Δεν μας έμενε τίποτε άλλο από το να φύγουμε από τη χώρα γιατί αν μας έπιαναν θα μας μαστίγωναν και θα μας εκτελούσαν. Γι' αυτό και φύγαμε. Πήγαμε στο Κουρδιστάν, μετά στο Ιράκ, από εκεί στην Κωνσταντινούπολη και τελικά στην Ελλάδα. Ήμασταν πρόσφυγες  ζήσαμε απίστευτες κακουχίες, εξευτελισμούς και κακοποίηση που περάσαμε όσο ήμασταν υπό κράτηση. Πέρασε ένας μήνας, μετά πέντε, έξι, οκτώ. Τελικά ύστερα από δέκα μήνες μας δόθηκε άσυλο και έτσι ήρθαμε στη Νορβηγία για να ξεκινήσουμε από την αρχή, μαζί. 

Η αποκάλυψη στους γονείς και η κατέρρευση του πατέρα

Τον αγαπημένο μου πατέρα, ας αναπαύεται η ψυχή του, δεν τον είδα πριν πεθάνει. Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν λίγο πριν φύγω από τη χώρα. Πήγα σπίτι, καθίσαμε και του μίλησα. Του είπα τα πάντα για μένα και το Naser, για την τύχη και την ατυχία μου. Δεν είπε τίποτα, αλλά κατέρρευσε. Ένας παραδοσιακός άνδρας με παραδοσιακές αντιλήψεις ντροπιαζόταν και μόνο που με άκουγε. Τελικά ξέσπασε σε κλάματα, το ίδιο και εγώ - είναι πολύ δύσκολο να βλέπεις έναν πατέρα να κλαίει. 

Μετά, το είπα στην μητέρα μου, μια βαθιά θρησκευόμενη γυναίκα, που από το πρωί μέχρι το βράδυ προσεύχονταν. Δεν πίστεψε τίποτα από όσα της είπα. Στην αρχή με καταράστηκε. Μετά είπε ότι θα με πάει σε γιατρό να γίνω καλά. Έπειτα σκέφτηκε ότι ίσως να έπρεπε να παντρευτώ για να αλλάξω. Συνέχιζε μέχρι που ο πατέρας μου της είπε να σταματήσει. Όταν αποχαιρετιστήκαμε, ο πατέρας μου με φίλησε. Δεν έκλαψε ξανά. Το έπνιγε για να μην τρελαθώ. Η μητέρα μου, ωστόσο, δεν μπορούσε να κρατηθεί. Άρπαξε το μανίκι μου και έκλεγε ασταμάτητα, μουρμουρίζοντας προσευχές. Στο τέλος, ο πατέρας μου έπιασε το χέρι της, την τράβηξε και έφυγαν. 

Ο Νaser και εγώ μπήκαμε στο λεωφορείο για το Sanandaj και περάσαμε τα σύνορα. Ήμουν στη Νορβηγία, όταν ο πατέρας μου αρρώστησε και πέθανε και δεν του είπα το τελευταίο αντίο. Αυτό το τίμημα πλήρωσα για να είμαι διαφορετικός. Στο Ιράν οι στενές φιλίες μεταξύ ανδρών είναι συνηθισμένες αλλά…» 

Διαβάστε όλη την ιστορία του Ιρανού ομοφυλοφίλου εδώ