ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ
«Είμαι σε μια gay σχέση στην επαρχία και αισθάνομαι πως ο σύντροφός μου κλείνεται στον εαυτό του»
Αγαπητέ Dr Love, καλησπέρα
Θα ήθελα πραγματικά μια συμβουλή γιατί έχω θολώσει. Είμαι από επαρχία όπου οι γκέι σχέσεις είναι πιο σπάνιες και πιο δύσκολες και στα 28 μου χρόνια (θεωρητικά στα πιό δημιουργικά) νιώθω πιο χαμένος από ποτέ και σε αδράνεια.
Έχω 15 μήνες περίπου μια σχέση που όσο περνάει ο καιρός βλέπω να φθίνει. Ο σύντροφός μου (είναι 38 και χωρισμένος από έναν γάμο με παιδί) και εδώ και ένα τετράμηνο τον παρακολουθώ να κλείνεται όλο και περισσότερο στον εαυτό του (παρόλο που κάνω τις προσπάθειες μου να το αντιστρέψω) με αποτέλεσμα να χάνουμε όλο και περισσότερο επικοινωνία. Πρόσφατα παραβιάζοντας τον ιδιωτικό του χώρο (ξέρω, κατινιά και λάθος αλλά κάτι με ώθησε) είδα πως στο facebook βλέπει προφίλ άλλων από την γύρω περιοχή. Σοκαρίστηκα , το έκανα θέμα με αποτέλεσμα να μαλώσουμε. Με διαβεβαίωσε πως "χάζευε" απλώς χωρίς να ψάχνει κάτι και πως και ο ίδιος το θεωρεί λάθος. Μου είπε πως αφού το έκανε εντόπισε το πρόβλημα επικοινωνίας μας (άργησε λίγο) και πως λογικά αυτός ήταν ο λόγος (στο σεξουαλικό κομμάτι είμαστε καλά).
Και τώρα έρχεται το χάος. Στην κουβέντα μας για την σχέση άρχισε να μου αναπτύσσει μια θεωρία λίγο διαφοροποιημένη απόσα μου έδωσε να καταλάβω στην αρχή και από όσα ξέρω. Στη σχέση ,λέει , δεν πρέπει να καταβάλλεις προσπάθεια. Πρέπει όλα να γίνονται αυθόρμητα και χωρίς κόπο.Δεν θα πρέπει να κάνεις θυσίες και πράγματα που δεν θές (όχι με το ζόρι, αλλά μόνο ότι σου αρέσει
Και έρχομαι και ρωτάω εγώ τώρα. Να ξεχάσω ότι ήξερα? Δεν υποτίθεται πως δεν υπάρχει η τέλεια σχέση και θα πρέπει να βρίσκεται η χρυσή τομή μεταξύ δύο ανθρώπων? Δεν υποτίθεται πως η σχέση θέλει δουλειά και κόπο? Όχι αγγαρεία αλλά προσπάθεια. Δηλαδή θα πρέπει να κάνουμε ΜΟΝΟ αυτά που τυχαίνει να μας αρέσουν και στους δύο? Δηλαδή αν μου προτείνει να πάμε για ψάρεμα και δεν είναι η πρώτη μου επιλογή στις επιθυμίες μου να μη το κάνω? Γιατί εγώ θεωρώ πως ακόμα και αν δεν είναι πρώτη μου επιλογή, το γεγονός ότι θα περάσω κάποιο χρόνο με την σχέση μου θα μου προσφέρει πολλά, καθώς και το γεγονός ότι κάνω κάτι που αγαπά ο άνθρωπος μου τον κάνει χαρούμενο, και αυτό κάνει χαρούμενο εμένα.
Πού έχω λάθος?
Σας παρακαλώ για μια συμβουλή ειδικού γιατί θα πρέπει ή να αναθεωρήσω κοσμοθεωρία ή ποιόν έχω δίπλα μου!
Ευχαριστώ εκ των προτέρων και ελπίζω σε μια απάντηση σας.
Αγαπητέ φίλε,
ήθελα να καταλάβω αν το θέμα του mail ήταν οι (ιντερνετικές έστω) παρασπονδίες του φίλου σου και το ότι η σχέση σας φθίνει, ή η "φιλοσοφική" κοσμοθεωρία περί σχέσεων των δυο σας και ομολογώ πως δεν το κατάλαβα. Ίσως ήθελες μια άποψη και για τα δυο θέματα.
Στο πρώτο κομμάτι, αφού συμφωνήσω πως η όποια ερωτική σχέση, πόσω μάλλον όταν πρόκειται για ομοφυλοφιλική, δυστυχώς, στην επαρχία είναι όντως πιο δύσκολη, λόγω κοινωνικών στεγανών. Συχνά, δυο άνθρωποι ίσως χρειάζεται να προσπαθήσουν ακόμη περισσότερο για αυτή από ότι αν ζούσαν στην Αθήνα, για παράδειγμα. Βέβαια, μπορεί κάποιος να αντιπαραβάλλει το επιχείρημα πως λόγω έλλειψης πολλών "παραστάσεων", οι δυο σας θα μπορούσατε να αφοσιωθείτε ακόμη περισσότερο στο δυνάμωμα και το χτίσιμο της σχέσης σας.
Το ότι αυτή φθίνει, όπως λες, ίσως έχει να κάνει και με τυχόν εσωτερικά θέματα που μπορεί να έχει ο σύντροφός σου, καθώς όπως αναφέρεις είναι χωρισμένος με παιδί, άρα το ότι βρίσκεται σε μια γκέι σχέση αυτή τη στιγμή ίσως να τον προβληματίζει ή και να τον διχάζει - ακόμα και αν το κάνει ολόψυχα και με αγάπη.
Ένα ακόμα πιθανό ενδεχόμενο, είναι η απλή και ξεκάθαρη σεξουαλική αναζήτηση και άλλων παρτενέρ. Ας μη γελιόμαστε, είτε ετεροφυλοφιλική είτε ομοφυλοφιλική είναι η σχέση, στην πλειοψηφία τους οι άντρες που γνωρίζω αναζητούν, από ένα σημείο και μετά, και άλλους σεξουαλικούς παρτενέρ. Άρα, αν σε απασχολεί αυτό πραγματικά, διαλέγεις και παίρνεις: συζητάς μαζί του με ειλικρίνεια και αποφασίζετε πως θα εξελιχθεί η σχέση σας: μονογαμική ή πολυγαμική.
Στο...φιλοσοφικό κομμάτι τώρα, πιστεύω πως οι σχέσεις είναι ένας χορός: δυο βήματα μπροστά - ένα βήμα πίσω και ούτω καθ'εξής. Ποτέ δεν πρέπει να γίνεται κάποιος πιστός ακόλουθος του συντρόφου του, υπακούοντας "δουλικά" στο κάθε θέλω, κοινωνική ή επαγγελματική υποχρέωσή του. Σαφώς γίνονται υποχωρήσεις πάντα, όμως και από τις δυο πλευρές.
Απλώς δεν χρειάζονται εγωισμοί και πείσματα. Ζύγισε κάθε φορά αν αυτό στο οποίο θέλεις να πεις όχι είναι πραγματικά κάτι σημαντικό ή αν θα το κάνεις απλώς από αντίδραση.
Αν πραγματικά υπάρχει κάτι περισσότερο από απλός πόθος μεταξύ σας, δύσκολα δεν θα βρείτε τη χρυσή τομή. (queen.gr)
Θα ήθελα πραγματικά μια συμβουλή γιατί έχω θολώσει. Είμαι από επαρχία όπου οι γκέι σχέσεις είναι πιο σπάνιες και πιο δύσκολες και στα 28 μου χρόνια (θεωρητικά στα πιό δημιουργικά) νιώθω πιο χαμένος από ποτέ και σε αδράνεια.
Έχω 15 μήνες περίπου μια σχέση που όσο περνάει ο καιρός βλέπω να φθίνει. Ο σύντροφός μου (είναι 38 και χωρισμένος από έναν γάμο με παιδί) και εδώ και ένα τετράμηνο τον παρακολουθώ να κλείνεται όλο και περισσότερο στον εαυτό του (παρόλο που κάνω τις προσπάθειες μου να το αντιστρέψω) με αποτέλεσμα να χάνουμε όλο και περισσότερο επικοινωνία. Πρόσφατα παραβιάζοντας τον ιδιωτικό του χώρο (ξέρω, κατινιά και λάθος αλλά κάτι με ώθησε) είδα πως στο facebook βλέπει προφίλ άλλων από την γύρω περιοχή. Σοκαρίστηκα , το έκανα θέμα με αποτέλεσμα να μαλώσουμε. Με διαβεβαίωσε πως "χάζευε" απλώς χωρίς να ψάχνει κάτι και πως και ο ίδιος το θεωρεί λάθος. Μου είπε πως αφού το έκανε εντόπισε το πρόβλημα επικοινωνίας μας (άργησε λίγο) και πως λογικά αυτός ήταν ο λόγος (στο σεξουαλικό κομμάτι είμαστε καλά).
Και τώρα έρχεται το χάος. Στην κουβέντα μας για την σχέση άρχισε να μου αναπτύσσει μια θεωρία λίγο διαφοροποιημένη απόσα μου έδωσε να καταλάβω στην αρχή και από όσα ξέρω. Στη σχέση ,λέει , δεν πρέπει να καταβάλλεις προσπάθεια. Πρέπει όλα να γίνονται αυθόρμητα και χωρίς κόπο.Δεν θα πρέπει να κάνεις θυσίες και πράγματα που δεν θές (όχι με το ζόρι, αλλά μόνο ότι σου αρέσει
Και έρχομαι και ρωτάω εγώ τώρα. Να ξεχάσω ότι ήξερα? Δεν υποτίθεται πως δεν υπάρχει η τέλεια σχέση και θα πρέπει να βρίσκεται η χρυσή τομή μεταξύ δύο ανθρώπων? Δεν υποτίθεται πως η σχέση θέλει δουλειά και κόπο? Όχι αγγαρεία αλλά προσπάθεια. Δηλαδή θα πρέπει να κάνουμε ΜΟΝΟ αυτά που τυχαίνει να μας αρέσουν και στους δύο? Δηλαδή αν μου προτείνει να πάμε για ψάρεμα και δεν είναι η πρώτη μου επιλογή στις επιθυμίες μου να μη το κάνω? Γιατί εγώ θεωρώ πως ακόμα και αν δεν είναι πρώτη μου επιλογή, το γεγονός ότι θα περάσω κάποιο χρόνο με την σχέση μου θα μου προσφέρει πολλά, καθώς και το γεγονός ότι κάνω κάτι που αγαπά ο άνθρωπος μου τον κάνει χαρούμενο, και αυτό κάνει χαρούμενο εμένα.
Πού έχω λάθος?
Σας παρακαλώ για μια συμβουλή ειδικού γιατί θα πρέπει ή να αναθεωρήσω κοσμοθεωρία ή ποιόν έχω δίπλα μου!
Ευχαριστώ εκ των προτέρων και ελπίζω σε μια απάντηση σας.
Αγαπητέ φίλε,
ήθελα να καταλάβω αν το θέμα του mail ήταν οι (ιντερνετικές έστω) παρασπονδίες του φίλου σου και το ότι η σχέση σας φθίνει, ή η "φιλοσοφική" κοσμοθεωρία περί σχέσεων των δυο σας και ομολογώ πως δεν το κατάλαβα. Ίσως ήθελες μια άποψη και για τα δυο θέματα.
Στο πρώτο κομμάτι, αφού συμφωνήσω πως η όποια ερωτική σχέση, πόσω μάλλον όταν πρόκειται για ομοφυλοφιλική, δυστυχώς, στην επαρχία είναι όντως πιο δύσκολη, λόγω κοινωνικών στεγανών. Συχνά, δυο άνθρωποι ίσως χρειάζεται να προσπαθήσουν ακόμη περισσότερο για αυτή από ότι αν ζούσαν στην Αθήνα, για παράδειγμα. Βέβαια, μπορεί κάποιος να αντιπαραβάλλει το επιχείρημα πως λόγω έλλειψης πολλών "παραστάσεων", οι δυο σας θα μπορούσατε να αφοσιωθείτε ακόμη περισσότερο στο δυνάμωμα και το χτίσιμο της σχέσης σας.
Το ότι αυτή φθίνει, όπως λες, ίσως έχει να κάνει και με τυχόν εσωτερικά θέματα που μπορεί να έχει ο σύντροφός σου, καθώς όπως αναφέρεις είναι χωρισμένος με παιδί, άρα το ότι βρίσκεται σε μια γκέι σχέση αυτή τη στιγμή ίσως να τον προβληματίζει ή και να τον διχάζει - ακόμα και αν το κάνει ολόψυχα και με αγάπη.
Ένα ακόμα πιθανό ενδεχόμενο, είναι η απλή και ξεκάθαρη σεξουαλική αναζήτηση και άλλων παρτενέρ. Ας μη γελιόμαστε, είτε ετεροφυλοφιλική είτε ομοφυλοφιλική είναι η σχέση, στην πλειοψηφία τους οι άντρες που γνωρίζω αναζητούν, από ένα σημείο και μετά, και άλλους σεξουαλικούς παρτενέρ. Άρα, αν σε απασχολεί αυτό πραγματικά, διαλέγεις και παίρνεις: συζητάς μαζί του με ειλικρίνεια και αποφασίζετε πως θα εξελιχθεί η σχέση σας: μονογαμική ή πολυγαμική.
Στο...φιλοσοφικό κομμάτι τώρα, πιστεύω πως οι σχέσεις είναι ένας χορός: δυο βήματα μπροστά - ένα βήμα πίσω και ούτω καθ'εξής. Ποτέ δεν πρέπει να γίνεται κάποιος πιστός ακόλουθος του συντρόφου του, υπακούοντας "δουλικά" στο κάθε θέλω, κοινωνική ή επαγγελματική υποχρέωσή του. Σαφώς γίνονται υποχωρήσεις πάντα, όμως και από τις δυο πλευρές.
Απλώς δεν χρειάζονται εγωισμοί και πείσματα. Ζύγισε κάθε φορά αν αυτό στο οποίο θέλεις να πεις όχι είναι πραγματικά κάτι σημαντικό ή αν θα το κάνεις απλώς από αντίδραση.
Αν πραγματικά υπάρχει κάτι περισσότερο από απλός πόθος μεταξύ σας, δύσκολα δεν θα βρείτε τη χρυσή τομή. (queen.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου