«ΑΧ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΟΥΣΟΥΡΙ»
Γράφει ο "Ε" [Πρωινός τύπος της Δράμας, (proinos-typos.gr, 13/1/2012)]
Δεν είναι λίγοι – από τους φτωχούς Έλληνες και ξένους, που νομίζουν ότι το κουσούρι του «χαρτοπαίκτη» το έχουν οι φτωχοί άνθρωποι, ή οι πλούσιοι, που έχουν πολλά λεφτά, και δεν ξέρουν που τα ξοδιάσουν. Είναι λάθος και μάλιστα μεγάλο λάθος. Αυτό το ανόητο πάθος, που ο γράφων το γράφει με την τουρκική προφορά «σακατλίκι» υπάρχει σε πολλούς και δεν κάνει διακρίσεις φτωχούς και πλούσιους, μορφωμένους και αμόρφωτους.
Έχουμε γνωρίσει – από την ιστορία – ότι το κουσούρι του χαρτοπαίκτη έχει τον δικό του δυναμισμό. Σε τραβάει. Σε ζητάει, όπως μια όμορφη πόρνη, ή ο φανταχτερός πλούτος. Και στα δίχτυα του, πέφτουν πολλοί άνθρωποι. Γι’ αυτό το λόγο – αποτελεί ένα από τα τέσσερα αθεράπευτα πάθη του ανθρώπου. Ο μέθυσος – ο χαρτοπαίκτης – ο γυναικάς και ο τεμπέλης. Αυτά είναι ανδρικά πάθη. Τα τρία πρώτα πάθη, αυτός που τα έχει τα πληρώνει και τα απολαμβάνει. Το τελευταίο, του τεμπέλη – είναι αθεράπευτο σαν τον καρκίνο. Πρώτα πεθαίνεις και μετά πεθαίνει και αυτό μαζί.
Μπορεί να είσαι βασιλιάς – στρατηγός – πάμπλουτος – μορφωμένος – σοφός λόγιος – άνθρωπος των γραμμάτων – ποιητής – λογοτέχνης – πολιτικός άξιος και μπορείς να κρύβεις μέσα σου , την ροπή προς το χαρτοπαίγνιο, την αδυναμία σου στο κρασί, την τρομερή αδυναμία στις γυναίκες. Γνωρίζαμε τα ρεζιλίκια του Μιτεράν, του Σιράκ, και άλλων πολιτικών της Γαλλίας και του δικού μας του Ανδρέα, που μόλις έβλεπε μια όμορφη γυναίκα τρελαινόταν πραγματικά, αλλά Στρος Καν. Έχανε κάθε σοβαρότητα και έριχνε το κύρος του, και σαν ανθρώπου και σαν πολιτικού. Λένε ότι αυτό το είχανε πολλοί παλαιοί πολιτικοί και διάσημοι άνδρες, αλλά είχανε τον τρόπο τους να το κρύβουν και να τα καλύπτουν όλα, διατηρώντας την «αξιοπρέπειά τους». Πάντα, όλα αυτά – και τα τρία σακατλίκια – τα συνέδεαν μεταξύ τους.
Σε μια δεξίωση σ’ ένα μεγάλο ξενοδοχείο και πίνανε πολύ και τρώγανε πολύ, και χαρτοπαίζανε αργά και απατούσαν όλοι τις γυναίκες τους, και οι γυναίκες τους άνδρες τους. Βλέπετε πρέπει να υπάρχει ισοζύγιο. Πολλοί μάλιστα – πολιτικοί – το είχανε άχτι, να κοιμηθούν με τις ωραίες γυναίκες υπουργών τους, γενικών γραμματέων και ιδιαίτερα «πολιτικών τους φίλων». Αυτό το κουσούρι το είχε κολλήσει και ένας πολιτικός του νομού μας. Νόμιζε ότι είναι πολύ άνδρας και ότι έκανε κάποιο κατόρθωμα να απατήσει τους φίλους και ψηφοφόρους του.
Στα τελευταία εξήντα χρόνια μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο βγήκε και ένα νέο ανδρικό σακατλίκι. Το να είσαι γκέι. Τώρα αυτό στο χωριό μου αλλιώς το λέγανε και αλλιώς το λέει και ο Χαρυ Κλιν. Άντε να μη λερώσουμε και την εφημερίδα μας. Αυτό κι αν είναι σακατλίκι. Είναι αθεράπευτο. Εδώ και η επιστήμη σταματάει. Υψώνει τα χέρια. και όλοι λένε: μη σου τύχει, μη σου βγει, και μη σου πέσει από μικρό το παιδί στους άρρωστους τύπους. Να λέμε και την αλήθεια, ότι αυτό, μας ήρθε από την Αγγλία. Από κει προήλθαν – η βρωμιά της πολιτικής διπλωματίας, το ποδόσφαιρο, σαν παιχνίδι, και οι γκέι. Τελικά το χαρτοπαίγνιο ήταν η βραδινή διασκέδαση και απασχόληση και των περισσότερων πολιτικών, ιδιαίτερα όμως των ανθρώπων του πνεύματος και του οινοπνεύματος. Ήταν η διασκέδασή τους. (...)
Γράφει ο "Ε" [Πρωινός τύπος της Δράμας, (proinos-typos.gr, 13/1/2012)]
Δεν είναι λίγοι – από τους φτωχούς Έλληνες και ξένους, που νομίζουν ότι το κουσούρι του «χαρτοπαίκτη» το έχουν οι φτωχοί άνθρωποι, ή οι πλούσιοι, που έχουν πολλά λεφτά, και δεν ξέρουν που τα ξοδιάσουν. Είναι λάθος και μάλιστα μεγάλο λάθος. Αυτό το ανόητο πάθος, που ο γράφων το γράφει με την τουρκική προφορά «σακατλίκι» υπάρχει σε πολλούς και δεν κάνει διακρίσεις φτωχούς και πλούσιους, μορφωμένους και αμόρφωτους.
Έχουμε γνωρίσει – από την ιστορία – ότι το κουσούρι του χαρτοπαίκτη έχει τον δικό του δυναμισμό. Σε τραβάει. Σε ζητάει, όπως μια όμορφη πόρνη, ή ο φανταχτερός πλούτος. Και στα δίχτυα του, πέφτουν πολλοί άνθρωποι. Γι’ αυτό το λόγο – αποτελεί ένα από τα τέσσερα αθεράπευτα πάθη του ανθρώπου. Ο μέθυσος – ο χαρτοπαίκτης – ο γυναικάς και ο τεμπέλης. Αυτά είναι ανδρικά πάθη. Τα τρία πρώτα πάθη, αυτός που τα έχει τα πληρώνει και τα απολαμβάνει. Το τελευταίο, του τεμπέλη – είναι αθεράπευτο σαν τον καρκίνο. Πρώτα πεθαίνεις και μετά πεθαίνει και αυτό μαζί.
Μπορεί να είσαι βασιλιάς – στρατηγός – πάμπλουτος – μορφωμένος – σοφός λόγιος – άνθρωπος των γραμμάτων – ποιητής – λογοτέχνης – πολιτικός άξιος και μπορείς να κρύβεις μέσα σου , την ροπή προς το χαρτοπαίγνιο, την αδυναμία σου στο κρασί, την τρομερή αδυναμία στις γυναίκες. Γνωρίζαμε τα ρεζιλίκια του Μιτεράν, του Σιράκ, και άλλων πολιτικών της Γαλλίας και του δικού μας του Ανδρέα, που μόλις έβλεπε μια όμορφη γυναίκα τρελαινόταν πραγματικά, αλλά Στρος Καν. Έχανε κάθε σοβαρότητα και έριχνε το κύρος του, και σαν ανθρώπου και σαν πολιτικού. Λένε ότι αυτό το είχανε πολλοί παλαιοί πολιτικοί και διάσημοι άνδρες, αλλά είχανε τον τρόπο τους να το κρύβουν και να τα καλύπτουν όλα, διατηρώντας την «αξιοπρέπειά τους». Πάντα, όλα αυτά – και τα τρία σακατλίκια – τα συνέδεαν μεταξύ τους.
Σε μια δεξίωση σ’ ένα μεγάλο ξενοδοχείο και πίνανε πολύ και τρώγανε πολύ, και χαρτοπαίζανε αργά και απατούσαν όλοι τις γυναίκες τους, και οι γυναίκες τους άνδρες τους. Βλέπετε πρέπει να υπάρχει ισοζύγιο. Πολλοί μάλιστα – πολιτικοί – το είχανε άχτι, να κοιμηθούν με τις ωραίες γυναίκες υπουργών τους, γενικών γραμματέων και ιδιαίτερα «πολιτικών τους φίλων». Αυτό το κουσούρι το είχε κολλήσει και ένας πολιτικός του νομού μας. Νόμιζε ότι είναι πολύ άνδρας και ότι έκανε κάποιο κατόρθωμα να απατήσει τους φίλους και ψηφοφόρους του.
Στα τελευταία εξήντα χρόνια μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο βγήκε και ένα νέο ανδρικό σακατλίκι. Το να είσαι γκέι. Τώρα αυτό στο χωριό μου αλλιώς το λέγανε και αλλιώς το λέει και ο Χαρυ Κλιν. Άντε να μη λερώσουμε και την εφημερίδα μας. Αυτό κι αν είναι σακατλίκι. Είναι αθεράπευτο. Εδώ και η επιστήμη σταματάει. Υψώνει τα χέρια. και όλοι λένε: μη σου τύχει, μη σου βγει, και μη σου πέσει από μικρό το παιδί στους άρρωστους τύπους. Να λέμε και την αλήθεια, ότι αυτό, μας ήρθε από την Αγγλία. Από κει προήλθαν – η βρωμιά της πολιτικής διπλωματίας, το ποδόσφαιρο, σαν παιχνίδι, και οι γκέι. Τελικά το χαρτοπαίγνιο ήταν η βραδινή διασκέδαση και απασχόληση και των περισσότερων πολιτικών, ιδιαίτερα όμως των ανθρώπων του πνεύματος και του οινοπνεύματος. Ήταν η διασκέδασή τους. (...)
Έχω μπερδευτεί πλέον... Δεν ξέρω αν προτιμώ την απροκάλυπτη ομοφοβία ή τη συγκεκαλυμμένη. Με την πρώτη ξέρεις τι να περιμένεις, ξερνάει πάνω μας όλη την αγριότητα της άγνοιας και τη ρητορική του μίσους. Με τη δεύτερη, γλιτώνουμε μεν τη λεκτική αγριότητα, κάποιοι κρύβονται όμως πίσω από την πολιτική ορθότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφή