Καθώς έκανα όπισθεν για να πάρω την κατεύθυνση προς το διαμέρισμά μου από την απέναντι γωνία ξεπρόβαλε ένα άσπρο σπορ αυτοκίνητο. Οι δυνατοί προβολείς του έπεσαν κατευθείαν στο πρόσωπό μου και για δευτερόλεπτα σχεδόν με τύφλωσαν. Οδηγώντας προς την αντίθετη κατεύθυνση τα αυτοκίνητά μας διασταυρώθηκαν. Έριξα μια καλή ματιά στα γρήγορα αλλά δεν μπόρεσα να διακρίνω πολλά πράγματα μέσα στο σκοτάδι. Το μόνο που κατάφερα να ξεχωρίσω ήταν ότι ο οδηγός φαινόταν νέος, μάλλον συμπαθητικός, ήταν ξανθωπός και φορούσε όπως κι εγώ γυαλιά.
«Χμμμ… ο τύπος μου. Εδώ είμαστε! Ίσως να μην είμαι τελικά και τόσο άτυχος απόψε!» σκέφτηκα κι έκοψα αμέσως ταχύτητα. Έστριψα στον πρώτο παράδρομο που συνάντησα δεξιά. Φρέναρα λίγο πιο κάτω και πάρκαρα προσεκτικά στην αριστερή πλευρά του δρόμου αφήνοντας τα φώτα και τη μηχανή του αυτοκινήτου αναμμένα. Σε λίγα δευτερόλεπτα οι δυνατοί προβολείς του άσπρου αυτοκινήτου φώτισαν το σκοτεινό σοκάκι. Ήρθε και σταμάτησε ακριβώς πίσω μου σβήνοντας τα φώτα και τη μηχανή του. Έκανα κι εγώ το ίδιο. Μείναμε κι οι δυο καρφωμένοι στις θέσεις μας για λίγο, κανείς δεν τολμούσε να κάνει την πρώτη κίνηση. Η αναμονή με σμπαράλιασε. Μεσολάβησαν ακόμη λίγα λεπτά διστακτικότητας, τα οποία μέσα στην αμηχανία της στιγμής μού φάνηκαν αιώνες. Τελικά, ο οδηγός του άσπρου αυτοκινήτου αποφάσισε να κάνει αυτός την πρώτη κίνηση. Πετάχτηκε απότομα έξω από το αυτοκίνητό του και κατευθύνθηκε σα σκιά στο σκοτάδι με γοργά βήματα προς το μέρος μου. Άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού και στογγυλοκάθησε με όλη του την άνεση δίπλα μου:
- Καλησπέρα ή μάλλον καλημέρα! Είπε ο άγνωστος κοιτάζοντας με χαμογελώντας. Είμαι ο Ρόρυ.
Γύρισα προς τη μεριά του συνοδηγού αριστερά μου και του έριξα μια καλή ματιά.. το φωτεινό κι ενθαρρυντικό του χαμόγελο με ηρέμησε στιγμιαία και με βοήθησε να ξεφορτωθώ την αμηχανία μου.
-Χάρηκα πολύ… κι εμένα με λένε Δήμο… από το αρχαιοελληνικό όνομα Δημοσθένης… απάντησα αμήχανα και σε μια παιδαριώδη και καθόλου πρωτότυπη προσπάθεια να συνεχίσω την κουβέντα είπα: …έρχεσαι συχνά εδώ;…
Προτού προλάβω να’ αρθρώσω λέξη έσκυψε και με φίλησε τρυφερά στο στόμα. Αιφνιδιάστηκα αλλά δεν αντιστάθηκα. Αντίθετα, ανταποκρίθηκα θερμά και χωρίς πολλά-πολλά παραδόθηκα γρήγορα και άνευ όρων στην αγκαλιά του. Εν ριπή οφθαλμού και με εκπληκτική ευελιξία κατορθώσαμε να ξεφορτωθούμε τα περισσότερα από τα ρούχα μας, παρά τη δυσκολία κινήσεων που επέβαλε ο περιορισμένος χώρος του αυτοκινήτου. Τα μισόγυμνα κορμιά μας μπλέχτηκαν ασφυκτικά πάνω στα δερμάτινα καθίσματα κι οι αναπνοές μας άρχισαν να επιταχύνονται ρυθμικά, ολοένα πιο έντονες και πιο ξέπνοες, κάνοντας τα τζάμια του αυτοκινήτου να θαμπώσουν γρήγορα.
Δημήτρης Πολίτης: Η κλεμμένη ζωή ενός εύθυμου ανθρώπου (Οσελότος, 2012)
Gay Βιβλιογραφία στα ελληνικά No 807
«Χμμμ… ο τύπος μου. Εδώ είμαστε! Ίσως να μην είμαι τελικά και τόσο άτυχος απόψε!» σκέφτηκα κι έκοψα αμέσως ταχύτητα. Έστριψα στον πρώτο παράδρομο που συνάντησα δεξιά. Φρέναρα λίγο πιο κάτω και πάρκαρα προσεκτικά στην αριστερή πλευρά του δρόμου αφήνοντας τα φώτα και τη μηχανή του αυτοκινήτου αναμμένα. Σε λίγα δευτερόλεπτα οι δυνατοί προβολείς του άσπρου αυτοκινήτου φώτισαν το σκοτεινό σοκάκι. Ήρθε και σταμάτησε ακριβώς πίσω μου σβήνοντας τα φώτα και τη μηχανή του. Έκανα κι εγώ το ίδιο. Μείναμε κι οι δυο καρφωμένοι στις θέσεις μας για λίγο, κανείς δεν τολμούσε να κάνει την πρώτη κίνηση. Η αναμονή με σμπαράλιασε. Μεσολάβησαν ακόμη λίγα λεπτά διστακτικότητας, τα οποία μέσα στην αμηχανία της στιγμής μού φάνηκαν αιώνες. Τελικά, ο οδηγός του άσπρου αυτοκινήτου αποφάσισε να κάνει αυτός την πρώτη κίνηση. Πετάχτηκε απότομα έξω από το αυτοκίνητό του και κατευθύνθηκε σα σκιά στο σκοτάδι με γοργά βήματα προς το μέρος μου. Άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού και στογγυλοκάθησε με όλη του την άνεση δίπλα μου:
- Καλησπέρα ή μάλλον καλημέρα! Είπε ο άγνωστος κοιτάζοντας με χαμογελώντας. Είμαι ο Ρόρυ.
Γύρισα προς τη μεριά του συνοδηγού αριστερά μου και του έριξα μια καλή ματιά.. το φωτεινό κι ενθαρρυντικό του χαμόγελο με ηρέμησε στιγμιαία και με βοήθησε να ξεφορτωθώ την αμηχανία μου.
-Χάρηκα πολύ… κι εμένα με λένε Δήμο… από το αρχαιοελληνικό όνομα Δημοσθένης… απάντησα αμήχανα και σε μια παιδαριώδη και καθόλου πρωτότυπη προσπάθεια να συνεχίσω την κουβέντα είπα: …έρχεσαι συχνά εδώ;…
Προτού προλάβω να’ αρθρώσω λέξη έσκυψε και με φίλησε τρυφερά στο στόμα. Αιφνιδιάστηκα αλλά δεν αντιστάθηκα. Αντίθετα, ανταποκρίθηκα θερμά και χωρίς πολλά-πολλά παραδόθηκα γρήγορα και άνευ όρων στην αγκαλιά του. Εν ριπή οφθαλμού και με εκπληκτική ευελιξία κατορθώσαμε να ξεφορτωθούμε τα περισσότερα από τα ρούχα μας, παρά τη δυσκολία κινήσεων που επέβαλε ο περιορισμένος χώρος του αυτοκινήτου. Τα μισόγυμνα κορμιά μας μπλέχτηκαν ασφυκτικά πάνω στα δερμάτινα καθίσματα κι οι αναπνοές μας άρχισαν να επιταχύνονται ρυθμικά, ολοένα πιο έντονες και πιο ξέπνοες, κάνοντας τα τζάμια του αυτοκινήτου να θαμπώσουν γρήγορα.Δημήτρης Πολίτης: Η κλεμμένη ζωή ενός εύθυμου ανθρώπου (Οσελότος, 2012)
Gay Βιβλιογραφία στα ελληνικά No 807
TRAVELING IN OUR FABULOUS GAY WORLD BOOK REVIEW - The Stolen Life of a Cheerful Man By Dimitris Politis
ΑπάντησηΔιαγραφήReview by Donald Pile and Ray Williams
How does it feel to realize that you are "different" from others? How does it feel to be forced to live a life that does not belong to you? How does it feel to perceived that your mere existence inherently challenges the laws of nature and the morals of society? How does it feel to be unexpectedly sucked into a treacherous terrorist plot?
In his novel "The Stolen Life of a Cheerful Man" (in Greek: pi) Dimitris Politis attempts to answer, among others, the above questions. He craftily wraps his tale around the life of a cosmopolitan gay hero in his thirties.
Based in Dublin, Ireland during the 1990's, his main character Dimos accidentally becomes involved in an IRA plot and the book starts with a revelation of a murder. Politis uses a solid, fast-paced storyline with clever twists and turns throughout, to demonstrate "from the inside" the complex psyche, internal confrontations, inhibitions and inner conflicts of a homosexual man.
Intense action, colourful depictions of life in Dublin and the Irish countryside of the 1990's, interwoven with scenes in New York, New Mexico, Athens, Greece and the tiny Greek island of Tinos combine to create an exciting read. Peopled by a set of true and convincing characters who persuade the reader at every step that "Yes, that's how it must be". Yet later in the novel, each fact is in its turn contradicted.
The story is crowned by an impressive final twist, which Politis masterfully never allows the reader realize is coming. For the moment available in Greek, we are eagerly awaiting publication of an English translation.
On a personal note, we wish to thank Donal Walshe, spouse of the author Dimitris Politis for helping us with the translation of the book. We met Donal and Dimitris here in Kansas City two years ago when they were visiting the city.
Actually they are two of the nicest and most interesting men that we have met and to think that we didn't even have to travel anywhere to meet them. They have been together for many years and reside in Belgium. They both travel all over the world.
Dimitris is originally from Greece and Donal is originally from Ireland. They both work for the European Union. Now that Dimitris has begun writing books, we can't wait for his second one to be published.