«Les Invisibles» του Σεμπαστιάν Λιφσίτζ: Οι αφανείς ήρωες του gay liberation!
Μανώλης Κρανάκης (flix.gr, 20/5/2012)
Το «Les Invisibles» του Σεμπαστιάν Λιφσίτζ δεν είναι μόνο ένα αποκαλυπτικό πορτρέτο μιας γενιάς που τόλμησε να ζήσει τη ζωή της «έξω από την ντουλάπα», σε μια εποχή που αυτό ήταν το αντίθετο του αυτονόητου. Είναι κυρίως ένας αποκαλυπτικός χάρτης της τρίτης ηλικίας, στη σοφία της οποία κρύβεται ο χαμένος κρίκος που ενώνει το παρελθόν με το μέλλον.
Οι περισσότεροι από τους «ήρωες» του ντοκιμαντέρ του Σεμπαστιάν Λιφσίτζ («Σχεδόν Τίποτα», «Wild Side») υπήρξαν ομοφυλόφιλοι σε μια εποχή όπου ακόμη και ο όρος βρισκόταν υπό αμφισβήτηση. Αντρες και γυναίκες που έκρυψαν την ταυτότητα τους, που αναγκάστηκαν να κρυφτούν για να επιβιώσουν, που μισήθηκαν επειδή αγάπησαν...
Αυτό που τους ενώνει, εκτός από το γεγονός πως σήμερα στα 70 τους χρόνια μιλούν στην κάμερα ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία τους, είναι το γεγονός πως όλοι γεννήθηκαν ανάμεσα στον Α' και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σε μια εποχή που δεν θα τους επέτρεπε ποτέ να ζήσουν δηλώνοντας τη σεξουαλική τους ταυτότητα και που οι περισσότεροι την ανακάλυψαν μάλλον κατά λάθος ή νομοτελειακά κάποια στιγμή στα δύσκολα χρόνια που έμελλε να ακολουθήσουν την εφηβεία τους. Και όλοι, ζουν σήμερα στην γαλλική επαρχία, έχοντας αποσυρθεί ίσως από τα εγκόσμια, αλλά πλέον από επιλογή.
Ο Λιφσίτζ δεν κάνει ένα ντοκιμαντέρ για το gay liberation, αν και τελικά μέσα από τις ιστορίες των ηρώων του καταλαβαίνεις ακριβώς την ορμή με την οποία ξέσπασε ο φεμινισμός, τη σαρωτική επίδραση του Μάη του 1968 στην διεκδίκηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, την μεγάλη ιστορία των Γάλλων ομοφυλόφιλων και τις μικρές ιστορίες όσων αγωνίστηκαν για να μπορούν σήμερα οι επόμενες γενιές να ζουν ελεύθερες ή τουλάχιστον όχι κυνηγημένες.
Βαθιά μέσα στην γενναιόδωρη καρδιά του το «Les Invisibles» είναι ένα ντοκιμαντέρ για την τρίτη ηλικία, την «αφανή» τρίτη ηλικία που τόσο κοινωνικά αλλά και κινηματογραφικά δεν παίρνει ποτέ το λόγο για να διηγηθεί τη δική της ιστορία.
Τα δύο χρόνια που επένδυσε ο Λιφσίτζ στην αναζήτηση των «πρωταγωνιστών» του, υπήρξαν μάλλον απαραίτητα, αφού οι άνθρωποι που τελικά αποτελούν το «Les Invisibles» βρίσκονται όλοι στο ίδιο μήκος κύματος: αφηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες ενώνοντας τα χαμένα κομμάτια μιας επανάστασης που μαζί με τη διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων για τους ομοφυλόφιλους χάρισε στους πρωτεργάτες της πρωτίστως την ευτυχία.
Ηρεμοί, κατασταλαγμένοι, μόνοι ή μαζί με τους συντρόφους τους, οι έντεκα αφανείς ήρωες αυτού του ντοκιμαντέρ ξεφυλλίζουν το ημερολόγιο της ζωής τους χωρίς την παραμικρή διάθεση να αφαιρέσουν από τα ιστορικά γεγονότα τη βαρύτητα τους, αλλά ταυτόχρονα και χωρίς την παραμικρή διάθεση να ασκήσουν μια πολεμική εναντίον ενός κόσμου που τους ανάγκασε να εφεύρουν τρόπους επιβίωσης.
Με τον Λιφσίτζ να τους ακούει σχεδόν σαν να μην είναι παρών και ταυτόχρονα με το σεβασμό ενός νεότερου απέναντι σε έναν σοφότερο, ο Γιαν και ο Πιερ, ο Μπερναρ και ο Ζακ, ο Πιερό, η Τερέζ, ο Κριστιάν, η Καθρίν και η Ελίζαμπεθ, η Μονίκ και τέλος ο Ζακ αφηγούνται τις συναρπαστικές ζωές τους από τη θέση του ισχυρού, αυτού που ευθύνεται για την αλλαγή του κόσμου, χωρίς όμως ποτέ να διεκδικήσει τον τίτλο του Ηρωα. Επιβεβαιώνοντας πως οι μεγαλύτερες επαναστάσεις είναι αυτές που οργανώνουμε καθημερινά...
Το «Les Invisibles» του Σεμπαστιάν Λιφσίτζ προβάλλεται στο 65ο Φεστιβάλ Καννών στο Εκτός Διαγωνιστικού τμήμα
Μανώλης Κρανάκης (flix.gr, 20/5/2012)
Το «Les Invisibles» του Σεμπαστιάν Λιφσίτζ δεν είναι μόνο ένα αποκαλυπτικό πορτρέτο μιας γενιάς που τόλμησε να ζήσει τη ζωή της «έξω από την ντουλάπα», σε μια εποχή που αυτό ήταν το αντίθετο του αυτονόητου. Είναι κυρίως ένας αποκαλυπτικός χάρτης της τρίτης ηλικίας, στη σοφία της οποία κρύβεται ο χαμένος κρίκος που ενώνει το παρελθόν με το μέλλον.
Οι περισσότεροι από τους «ήρωες» του ντοκιμαντέρ του Σεμπαστιάν Λιφσίτζ («Σχεδόν Τίποτα», «Wild Side») υπήρξαν ομοφυλόφιλοι σε μια εποχή όπου ακόμη και ο όρος βρισκόταν υπό αμφισβήτηση. Αντρες και γυναίκες που έκρυψαν την ταυτότητα τους, που αναγκάστηκαν να κρυφτούν για να επιβιώσουν, που μισήθηκαν επειδή αγάπησαν...
Αυτό που τους ενώνει, εκτός από το γεγονός πως σήμερα στα 70 τους χρόνια μιλούν στην κάμερα ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία τους, είναι το γεγονός πως όλοι γεννήθηκαν ανάμεσα στον Α' και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σε μια εποχή που δεν θα τους επέτρεπε ποτέ να ζήσουν δηλώνοντας τη σεξουαλική τους ταυτότητα και που οι περισσότεροι την ανακάλυψαν μάλλον κατά λάθος ή νομοτελειακά κάποια στιγμή στα δύσκολα χρόνια που έμελλε να ακολουθήσουν την εφηβεία τους. Και όλοι, ζουν σήμερα στην γαλλική επαρχία, έχοντας αποσυρθεί ίσως από τα εγκόσμια, αλλά πλέον από επιλογή.
Ο Λιφσίτζ δεν κάνει ένα ντοκιμαντέρ για το gay liberation, αν και τελικά μέσα από τις ιστορίες των ηρώων του καταλαβαίνεις ακριβώς την ορμή με την οποία ξέσπασε ο φεμινισμός, τη σαρωτική επίδραση του Μάη του 1968 στην διεκδίκηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, την μεγάλη ιστορία των Γάλλων ομοφυλόφιλων και τις μικρές ιστορίες όσων αγωνίστηκαν για να μπορούν σήμερα οι επόμενες γενιές να ζουν ελεύθερες ή τουλάχιστον όχι κυνηγημένες.
Βαθιά μέσα στην γενναιόδωρη καρδιά του το «Les Invisibles» είναι ένα ντοκιμαντέρ για την τρίτη ηλικία, την «αφανή» τρίτη ηλικία που τόσο κοινωνικά αλλά και κινηματογραφικά δεν παίρνει ποτέ το λόγο για να διηγηθεί τη δική της ιστορία.
Τα δύο χρόνια που επένδυσε ο Λιφσίτζ στην αναζήτηση των «πρωταγωνιστών» του, υπήρξαν μάλλον απαραίτητα, αφού οι άνθρωποι που τελικά αποτελούν το «Les Invisibles» βρίσκονται όλοι στο ίδιο μήκος κύματος: αφηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες ενώνοντας τα χαμένα κομμάτια μιας επανάστασης που μαζί με τη διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων για τους ομοφυλόφιλους χάρισε στους πρωτεργάτες της πρωτίστως την ευτυχία.
Ηρεμοί, κατασταλαγμένοι, μόνοι ή μαζί με τους συντρόφους τους, οι έντεκα αφανείς ήρωες αυτού του ντοκιμαντέρ ξεφυλλίζουν το ημερολόγιο της ζωής τους χωρίς την παραμικρή διάθεση να αφαιρέσουν από τα ιστορικά γεγονότα τη βαρύτητα τους, αλλά ταυτόχρονα και χωρίς την παραμικρή διάθεση να ασκήσουν μια πολεμική εναντίον ενός κόσμου που τους ανάγκασε να εφεύρουν τρόπους επιβίωσης.
Με τον Λιφσίτζ να τους ακούει σχεδόν σαν να μην είναι παρών και ταυτόχρονα με το σεβασμό ενός νεότερου απέναντι σε έναν σοφότερο, ο Γιαν και ο Πιερ, ο Μπερναρ και ο Ζακ, ο Πιερό, η Τερέζ, ο Κριστιάν, η Καθρίν και η Ελίζαμπεθ, η Μονίκ και τέλος ο Ζακ αφηγούνται τις συναρπαστικές ζωές τους από τη θέση του ισχυρού, αυτού που ευθύνεται για την αλλαγή του κόσμου, χωρίς όμως ποτέ να διεκδικήσει τον τίτλο του Ηρωα. Επιβεβαιώνοντας πως οι μεγαλύτερες επαναστάσεις είναι αυτές που οργανώνουμε καθημερινά...
Το «Les Invisibles» του Σεμπαστιάν Λιφσίτζ προβάλλεται στο 65ο Φεστιβάλ Καννών στο Εκτός Διαγωνιστικού τμήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου