"ΕΦΥΓΕ" Η ΑΝΤΡΙΕΝ ΡΙΤΣ

Η Αντριέν Ριτς γεννήθηκε (16/5/1929 - 27/3/2012) στη Βαλτιμόρη. Ο πατέρας της ήταν καθηγητής παθολογίας και η μητέρα της σπουδαία σολίστ του πιάνου, η οποία παράτησε τη μουσική της καριέρα για ν’ αφοσιωθεί στην οικογένειά της. Μεγαλώνοντας, η ποιήτρια γαλουχήθηκε έτσι, ώστε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της να πολεμά, μέσω της ποίησης αλλά και με κινηματικό τρόπο, εναντίον του ρατσισμού, του μιλιταρισμού, της ομοφοβίας, του αντισημιτισμού, όλ’ αυτά υπό τη σκοπιά πάντοτε του φεμινισμού. Η Αντριέν Ριτς και το έργο της είναι από τα λίγα στο χώρο της ποίησης που επηρέασε τόσο πολύ το σύγχρονο φεμινισμό, στο κίνημα του οποίου και αφιέρωσε σχεδόν ολόκληρο το έργο της. Έχει τιμηθεί πολλές φορές και στα βραβεία της συμπεριλαμβάνονται τα σημαντικότερα των ΗΠΑ. Η Ναντίν Γκόρντιμερ την έχει χαρακτηρίσει ως «τον Μπλέικ των αμερικανικών γραμμάτων».
Ταξίδεψε και δημιούργησε πολύ. Εξέδωσε πάνω από είκοσι βιβλία (δεκαέξι ποίησης και πέντε μη μυθοπλαστικής πρόζας), διεύθυνε περιοδικά για την ομοφυλοφιλία και το φεμινισμό, δίδαξε, αγωνίστηκε ως ακτιβίστρια. Ανήκε στους καλλιτέχνες που συνδέουν άμεσα και ξεκάθαρα την τέχνη με τη ζωή. (vakxikon.gr)


Η Ριτς λέει: "Μετά τα είκοσι χρόνια μου γέννησα τρία παιδιά μέσα σε τέσσερα χρόνια: μία ριζοσπαστικοποιημένη εμπειρία. Σαν μητέρα, βίωσα μεγάλη εσωτερική βία. Κι όμως, σαν μητέρα ήταν που πρωτοπολιτικοποιήθηκα...Αυτό το βιβλίο οφείλεται στη διπλή ανάγκη να επιβιώσω και να εργαστώ. Και το έγραψα εν μέρει για τη νεαρή γυναίκα που ήμουν κάποτε, διχασμένη ανάμεσα σε σώμα και μυαλό, θέλοντας να της δώσω το βιβλίο που αναζητούσε, μια προοπτική που θα εξηγούσε το παρελθόν και θα άνοιγε δρόμους σκέψης και αλλαγής για το μέλλον."

XII (from twenty-one love poems)

Sleeping, turning in turn like planets
rotating in their midnight meadow:
a touch is enough to let us know
we’re not alone in the universe, even in sleep:
the dream-ghosts of two worlds
walking their ghost-towns, almost address each other.
I’ve wakened to your muttered words
spoken light- or dark-years away
as if my own voice had spoken.
But we have different voices, even in sleep,
and our bodies, so alike, are yet so different
and the past echoing through our bloodstreams
is freighted with different language, different meanings—
though in any chronicle of the world we share
it could be written with new meaning
we were two lovers of one gender,
we were two women of one generation.

Adrienne Rich

Διαβάστε κάποια ποιήματά της μεταφρασμένα στα ελληνικά εδώ:
http://gaynewsingreek.blogspot.com/2007/05/blog-post_782.html