ΦΕΥΓΟΥΝ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ, ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΑΣ ΤΑ ΚΑΙΝΕ ΦΑΝΕΡΑ... 3- ΑΠΟΛΛΩΝ

[...] Οι περισσότεροι ήταν εξοπλισμένοι με φωτογραφικές μηχανές. Άλλοι χρησιμοποιούσαν τα κινητά τους. «Μαλάκα, είμαι στο Αττικόν. Ροντέο γίναμε, μεγάλη πλάκα!» φίλος σε φίλο του από κινητό. «Δεν αργώ, παραγγείλετε. Φωτογραφίζω τις καταστροφές για να σας δείξω», κυρία σε φίλη της από κινητό. «Α, ρε τζαμάς είναι η δουλειά του μέλλοντος!» νεαρός δίνει μαθήματα επαγγελματικού προσανατολισμού στον εαυτό του. Ένας, εμφανώς συνταξιούχος, διαπληκτιζόταν με πυροσβέστη γιατί ήθελε να τραβήξει φωτογραφίες μέσα στην κατεστραμμένη στοά - κι αυτός θα ήθελε να δείξει τις φωτογραφίες στα εγγόνια ή στους φίλους του.

Μπορεί να πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις-αντιδράσεις. Δεν ήταν όμως λίγες και δεν μπορείς να τις παρακάμψεις. Η εικόνα της βανδαλισμένης πόλης αντί να προκαλεί αισθήματα οργής ή αγανάκτησης προκαλεί απλά τηλεοπτική περιέργεια. Μοιάζει για πολλούς συμπολίτες μας να έχει γίνει συνήθεια. Κάποιος μπορεί να πει πως πρόκειται για εκδηλώσεις αμηχανίας σε κάτι που σε ξεπερνάει, σε κάτι που σου υπενθυμίζει πόσο ευάλωτος είσαι. Πάλι όμως πρέπει να βρω δικαιολογίες; Πάλι όμως πρέπει να βρω κομψές λέξεις προκειμένου να καλύψω την απέχθειά μου, να μην μαρτυρήσω πως ένιωσα μίσος για την κυρία που θα συνοδέψει το καφέ της με τέτοιες εικόνες;

Όχι, φίλε μου. Δεν γίναμε Ροντέο. Μεσαίωνας γίναμε, κι έχουμε όλα τα χαρακτηριστικά του όχλου που συνωστίζονταν μπροστά στο ικρίωμα για να χειροκροτήσουν τα κομμένα κεφάλια στην γκιλοτίνα του δημίου. «Κάποιοι, παρά την περιρρέουσα εθνική εξαθλίωση είχαν προσπαθήσει να διατηρήσουν κάποιους τρόπους συμπεριφοράς που κάθε μέρα έμοιαζαν όλο και περισσότερο απαρχαιωμένου παρελθόντος…» θυμάμαι μια παράγραφο τώρα, από το βιβλίο του Λεονάρντο Παδούρα «Χαμένοι στην ομίχλη» (εκδ. Καστανιώτης), που περιγράφει την Κούβα σε μια από τις χειρότερες στιγμές της. Ναι, εκεί, φτάσαμε. Ο σεβασμός και η θλίψη μπροστά στην καταστροφή να θεωρούνται απαρχαιωμένες αντιδράσεις και τα καλαμπουράκια αλά twitter, με τη δικαιολογία πως είμαστε αριστοφανικός λαός, αναπόφευκτη αντίδραση των καιρών!

Δημήτρης Μαστρογιαννίτης (AthensVoice, 13/2/2012)