Κάποια στιγμή ανάμεσα στο 1708 και στο 1716 –«το 1712 ή κάπου εκεί γύρω»-, ο ανώνυμος τότε συγγραφέας ενός σύντομου φυλλαδίου με μακροσκελή τίτλο δεν κατονόμαζε μόνον αλλά στην πραγματικότητα επινοούσε μια νέα αρρώστια και μια νέα, απολύτως εξειδικευμένη, ολότελα νεωτερική και σχεδόν οικουμενική μηχανή παραγωγής ενοχών, ντροπής και άγχους. Ο τίτλος του ήταν Ονανία ή το αποκρουστικό αμάρτημα της μόλυνσης του εαυτού και όλες οι τρομακτικές συνέπειές του, εξεταζομένων αμφοτέρων των ΦΥΛΩΝ, με συμβουλές για το πνεύμα και το σώμα προς όσους έχουν ήδη αυτοτραυματιστεί από τούτη την αποτρόπαια πρακτική. Συνοδευόμενο από επίκαιρη νουθεσία προς τη νεολαία του έθνους αμφοτέρων των ΦΥΛΩΝ. […]
Η ιστορία του αυνανισμού διέρχεται από τρεις φάσεις, μολονότι ποτέ δεν εγκαταλείπει οριστικά κάθε προηγούμενη: ο Ρουσσώ και ο Φρόυντ ζουν ακόμη μέσα μας. Υπάρχει όμς αλλαγή. Ξεκινώντας από τον δέκατο όγδοο αιώνα, ο κατά μόνας έρωτας κατέληξε να εκπροσωπεί τη σχέση ανάμεσα στο άτομο και την κοινωνία, έγινε τελικά κάτι σαν σταυροδρόμι όπου άνδρες και γυναίκες, αγόρια και κορίτσια, μπορούσαν να πάρουν τρομερά λάθος δρόμο, όπου χωρίς προσεκτική επίβλεψη και διδασκαλία θα επέλεγαν το λάθος είδος μοναξιάς, το λάθος είδος απόλαυσης, το λάθος είδος φαντασίας, το λάθος είδος αναμέτρησης με τον μύχιο εαυτό τους. Το λάθος βήμα δεν οδηγούσε τόσο στην αμαρτία όσο στην αρρώστια και την αποσύνθεση’ ήταν μια εγκόσμια αταξία. Και μετά ήρθε η φροϋδική επανάσταση. Τώρα πια ο αυνανισμός δεν ήταν τόσο ένα σταυροδρόμι όπου μπορούσε κανείς να ξεστρατίσει όσο ένα στάδιο που έπρεπε με τον ορθό τρόπο να το διασχίσει. Όλοι μας πρέπει να αγωνιστούμε σκληρά για να προσπεράσουμε τους σκοπέλους του αυτοερωτισμού προκειμένου να αναδυθούμε έχοντας συναρθρώσει με κοινωνικά χρήσιμο τρόπο το εγώ με τη σεξουαλική ενέργειά του. Τέλος, ο αυνανισμός μετατρέπεται στην εποχή μας σε βίωμα αυτοεκτίμησης ή αγάπης προς τον εαυτό μας. Η ασφαλέστερη οδός προς την καταστροφή, σύμφωνα με τις απόψεις του Διαφωτισμού, μετατράπηκε κατά την αντίληψη ορισμένων σε οδό προς την αυτοπραγμάτωση, σε ό,τι πιο κοντινό στην ελληνιστική μέριμνα για τον εαυτό διαθέτουμε στην εποχή μας, νόνο που τώρα πια είναι διαθέσιμο δημοκρατικά σε όλους κι όχι μόνον στους αργόσχολους αριστοκράτες, όπως συνέβαινε στην αρχαιότητα. Οι εξελίξεις αυτές δεν είναι ούτε τόσο ξεκάθαρες ούτε τόσο ομαλές όσο φαίνονται’ μένει να καταδειχθεί πώς ένα αφανές βίτσιο μεταμορφώθηκε σε υπέρλαμπρο αστέρι της σεξουαλικότητας επί τρις περίπου αιώνες.
Thomas W. Laqueur: Οι κατά μόνας ηδονές. Πολιτισμική ιστορία του αυνανισμού (Νεφέλη, 2006)
Η ιστορία του αυνανισμού διέρχεται από τρεις φάσεις, μολονότι ποτέ δεν εγκαταλείπει οριστικά κάθε προηγούμενη: ο Ρουσσώ και ο Φρόυντ ζουν ακόμη μέσα μας. Υπάρχει όμς αλλαγή. Ξεκινώντας από τον δέκατο όγδοο αιώνα, ο κατά μόνας έρωτας κατέληξε να εκπροσωπεί τη σχέση ανάμεσα στο άτομο και την κοινωνία, έγινε τελικά κάτι σαν σταυροδρόμι όπου άνδρες και γυναίκες, αγόρια και κορίτσια, μπορούσαν να πάρουν τρομερά λάθος δρόμο, όπου χωρίς προσεκτική επίβλεψη και διδασκαλία θα επέλεγαν το λάθος είδος μοναξιάς, το λάθος είδος απόλαυσης, το λάθος είδος φαντασίας, το λάθος είδος αναμέτρησης με τον μύχιο εαυτό τους. Το λάθος βήμα δεν οδηγούσε τόσο στην αμαρτία όσο στην αρρώστια και την αποσύνθεση’ ήταν μια εγκόσμια αταξία. Και μετά ήρθε η φροϋδική επανάσταση. Τώρα πια ο αυνανισμός δεν ήταν τόσο ένα σταυροδρόμι όπου μπορούσε κανείς να ξεστρατίσει όσο ένα στάδιο που έπρεπε με τον ορθό τρόπο να το διασχίσει. Όλοι μας πρέπει να αγωνιστούμε σκληρά για να προσπεράσουμε τους σκοπέλους του αυτοερωτισμού προκειμένου να αναδυθούμε έχοντας συναρθρώσει με κοινωνικά χρήσιμο τρόπο το εγώ με τη σεξουαλική ενέργειά του. Τέλος, ο αυνανισμός μετατρέπεται στην εποχή μας σε βίωμα αυτοεκτίμησης ή αγάπης προς τον εαυτό μας. Η ασφαλέστερη οδός προς την καταστροφή, σύμφωνα με τις απόψεις του Διαφωτισμού, μετατράπηκε κατά την αντίληψη ορισμένων σε οδό προς την αυτοπραγμάτωση, σε ό,τι πιο κοντινό στην ελληνιστική μέριμνα για τον εαυτό διαθέτουμε στην εποχή μας, νόνο που τώρα πια είναι διαθέσιμο δημοκρατικά σε όλους κι όχι μόνον στους αργόσχολους αριστοκράτες, όπως συνέβαινε στην αρχαιότητα. Οι εξελίξεις αυτές δεν είναι ούτε τόσο ξεκάθαρες ούτε τόσο ομαλές όσο φαίνονται’ μένει να καταδειχθεί πώς ένα αφανές βίτσιο μεταμορφώθηκε σε υπέρλαμπρο αστέρι της σεξουαλικότητας επί τρις περίπου αιώνες.
Thomas W. Laqueur: Οι κατά μόνας ηδονές. Πολιτισμική ιστορία του αυνανισμού (Νεφέλη, 2006)
Es dificil entoncrar una persona que te diga que Almodovar le gusta, en cambio sus películas son taquilleras. a mí, particularmente, nunca me ha gustado, pero eso no quiere decir que sepa hacer cine. Sus historias no me interesan, son más bien para mujeres. Es lo que creo yo, que sé que no tiene ninguna importancia. Pero como persona objetiva que soy, reconozco que el manchego sabe hacer cine y muy bien. con el tienpo ha aprendido mucho, incluso ha creado un estilo propio que sólo pueden hacer los realmente buenos. Y almodovar está entre los elegidos.
ΑπάντησηΔιαγραφή