ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ, ΘΥΜΗΣΟΥ
(…)
Σας μιλάει ο αυτόματος τηλεφωνητής.
Παρακαλώ
αφήστε το μήνυμά σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο…
Να ντυθείς καλά απόψε.
Με τέτοια ασύδοτη παγωνιά εκεί έξω
πολύ φοβάμαι θ’ αρρωστήσεις.
Τώρα που δεν θα σε προσέχω πια εγώ.
Τώρα που εγώ πια δεν θα σε προσέχω.
Εγώ που τώρα πια δεν θα σε προσέχω…
Φίλιππος Αγγελής: Το αγαπημένο παιδί της μοναξιάς (Πολύχρωμος Πλανήτης, 2010)
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση σας προσκαλώ τη Δευτέρα, 1 Νοεμβρίου 2010 και ώρα 20.30’ στην παρουσίαση του πρώτου μου προσωπικού βιβλίου «Το αγαπημένο παιδί της Μοναξιάς» στο χώρο του βιβλιοπωλείου των εκδόσεων Πολύχρωμος Πλανήτης (Αντωνιάδου 6, Πεδίον του Άρεως, 1ος όροφος).
Το βιβλίο θα παρουσιάσει η συγγραφέας Στέλλα Καραμολέγκου και αποσπάσματα θα απαγγείλει ο ηθοποιός Χρήστος Σιμαρδάνης.
Θα σας περιμένουμε…
Με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση σας προσκαλώ τη Δευτέρα, 1 Νοεμβρίου 2010 και ώρα 20.30’ στην παρουσίαση του πρώτου μου προσωπικού βιβλίου «Το αγαπημένο παιδί της Μοναξιάς» στο χώρο του βιβλιοπωλείου των εκδόσεων Πολύχρωμος Πλανήτης (Αντωνιάδου 6, Πεδίον του Άρεως, 1ος όροφος).
Το βιβλίο θα παρουσιάσει η συγγραφέας Στέλλα Καραμολέγκου και αποσπάσματα θα απαγγείλει ο ηθοποιός Χρήστος Σιμαρδάνης.
Θα σας περιμένουμε…
Συνέντευξη με τον ποιητή Φίλιππο Αγγελή
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιμέλεια: Βάσω Β. Παππά (gnomihalkidikis.gr4/10/2010)
Η συνάντηση με τον ποιητή Φίλιππο Αγγελή έγινε με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου του βιβλίου, που φέρει τον τίτλο "Το αγαπημένο παιδί της Μοναξιάς".
Ένας νέος ποιητής που ήδη από την ηλικία των δώδεκα ετών αποσπά τον πρώτο του έπαινο σε ποιητικό διαγωνισμό και έκτοτε έχει λάβει μέρος σε διάφορες λογοτεχνικές διοργανώσεις.
Η σχέση του με το γράψιμο είναι σχέση ζωής, αφού θεωρεί τη δυνατότητα της δημιουργίας το σοβαρότερο λόγο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Κύριε Αγγελή, τι πραγματεύεται το πρώτο σας βιβλίο;
Θα έλεγα ότι διαπραγματεύεται τη μοναξιά, η οποία αποτελεί και τον κεντρικό θεματικό άξονα του βιβλίου, μέσα από έναν εσωτερικό μονόλογο, που μερικές φορές ξεσπά σε παραλήρημα.
Μιλώ για εκείνη τη μοναξιά, που είτε ως στάση ζωής υιοθετείται από τον άνθρωπο είτε ως επιλογή που οι άλλοι του επιβάλλουν. Και στις δύο περιπτώσεις η μοναξιά εκλαμβάνεται ως η καθοριστική αξία του μόνου σε μια κοινωνία ταχύρρυθμων εξελίξεων και εφήμερων συναισθημάτων, που διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς, τελικά, ποτέ να γίνονται δικά μας.
Σίγουρα, υπάρχουν και βιογραφικά στοιχεία μέσα, τα οποία προσπάθησα να χρησιμοποιήσω με συμβολισμούς απλών, καθημερινών πραγμάτων, ώστε να μπορεί ο αναγνώστης μέσα στους στίχους να βρει κάτι πραγματικά δικό του και να το αγκαλιάσει. Κι ας με κατηγορούν αρκετοί γι' αυτό μου το επιχείρημα, εγώ εξακολουθώ να θεωρώ συνετό να φέρνω την Ποίηση κοντά στον κόσμο, δίχως να προσπαθώ να τον εντυπωσιάσω μέσα από "βαρύγδουπους" στοχασμούς, που το μόνο που καταφέρνουν, είναι να συγχέουν το μυαλό του και να τον απωθούν από την ενασχόλησή του με την ανάγνωση της ποίησης.
Το κατά πόσο το κατάφερα αυτό στο βιβλίο, θα το κρίνετε εσείς.
Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την Ποίηση και όχι με κάποιο άλλο είδος γραφής;
Η Ποίηση είναι το απόσταγμα του γραπτού λόγου. Απαιτεί μεγάλη αυτοπειθαρχία και αφοσίωση. Είναι ένας τρόπος ζωής, αν μου επιτρέπετε να πω. Δε μένει μόνο στα χαρτιά. Σαν μια μορφή διαλογισμού, που αναζητεί την ουσία των πραγμάτων, σαν ένα ταξίδι προς τον πυρήνα της σκέψης. Πώς να αντισταθώ, λοιπόν, σε μια τόσο σπουδαία δυνατότητα εμπειρίας –έστω και ως ερασιτέχνης;
Δεν υποτιμώ, σε καμία περίπτωση, τον πεζό λόγο. Και το γεγονός ότι αυτά που είχα να πω, βρήκαν τη διέξοδο να εκφραστούν μέσω της Ποιήσεως, δεν αποκλείει το να "με διαβάσετε" μελλοντικά και σε ένα αφήγημα ή σε μια νουβέλα. Προς το παρόν, η αλήθεια μου είναι αρκετά στυφή, για να την πεζογραφήσω κιόλας.
Ήδη, το δεύτερο βιβλίο, που έχω αρχίσει να γράφω, είναι πάλι Ποίηση. Ελπίζω να αντέξω να το ολοκληρώσω...
Η Ποίηση διδάσκεται;
Σαφώς και με μεγάλη επιτυχία από τους ειδήμονες του είδους, που χειροκροτούν τις φόρμες και τα στερεότυπα. Μιλώ γι' αυτούς που σου λένε "τόσο συναίσθημα να βάλεις εδώ και τόσο να βγάλεις από εκεί", θαρρείς και η Ποίηση είναι γι' αυτούς ρούχο προς επιδιόρθωσιν. Ένα στοιχειωμένο καλούπι, που πρέπει να υπηρετείς, για να κάνεις "υψηλή" ποίηση, κατά την "υψηλή" ραπτική. Δεν τους κατηγορώ. Η Ποίηση από μόνη της κρύβει τόση δύναμη για να τη σπαταλάς στους "ξερόλες" και στις μηχανές.
Θα ήθελα να μου χαρακτηρίσετε με δύο λόγια μερικούς από τους ποιητές μας: Σεφέρης, Ελύτης, Καβάφης, Πατρίκιος, Αναγνωστάκης, Δημουλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι τόσο δύσκολο να μιλήσω –έστω και επιγραμματικά– για αυτούς τους ανθρώπους, που ο καθένας αποτελεί ένα υπέροχα ξεχωριστό κεφάλαιο στη "χρυσή ιστορία" της ελληνικής λογοτεχνίας.
Τι μπορώ να πω εγώ; Με ποια λογική να χαρακτηρίσω αυτές τις μορφές, που εξέφρασαν τα όνειρα και τις φιλοδοξίες ολόκληρων μαζών, που δημιούργησαν μεγάλο ρεύμα, που στάθηκαν ψηλά σε χαλεπούς καιρούς, υπηρετώντας ταπεινά την Ποίηση και καλλιέργησαν την ποιητική συνείδηση σε τόσο κόσμο;
Σίγουρα, όλοι αυτοί που αναφέρατε, δεν με συγκινούν το ίδιο και δεν συνάδουν με τη δική μου ιδιοσυγκρασία, αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω και να μην αναγνωρίσω το αριστουργηματικό τους έργο. Αν θέλετε, εντούτοις, μπορώ να σας αναφέρω αυτούς που χάραξαν τα παραθυρόφυλλα της ψυχής μου ανεξίτηλα με τις λέξεις τους... η Στέλλα Καραμολέγκου, ο Γιάννης Ρίτσος, η Κική Δημουλά, ο Οδυσσέας Ελύτης και η πονεμένη μου, Κατερίνα Γώγου, που τόσο αμφισβητήθηκε.
Με λίγα λόγια…
Αθήνα: Η πόλη όπου γεννήθηκα και η πόλη όπου δεν θέλω να πεθάνω.
Πολιτική: Πονοκέφαλος και ναυτία.
Κρίση: Οικονομική, συναισθηματική, πολιτική, παγκόσμια, προσωπική... το ίδιο αγέρωχα με τρομάζει.
Ελλάδα: Σε γνωρίζω από την όψη, που 'ναι πια τρομακτική...
Συγγραφή: Η δική μου έξοδος κινδύνου από έναν κόσμο πανικού.
Τι σας πληγώνει στην Ελλάδα;
Οι άνθρωποι, που τόσο λαθεμένα την αγαπούν και από το φως της διεκδικούν για τη δική τους δόξα.
Εσείς με τι γελάτε; Το χιούμορ ανήκει στην καθημερινότητά σας;
Γελάω δύσκολα, χαμογελάω συχνά.
Εάν μπορούσατε να αλλάξετε ένα πράγμα σχετικά με εσάς, ποιο θα ήταν αυτό;
Δεν ξέρω αν θα είχα τη δύναμη να αλλάξω ένα πράγμα μόνον από μένα ή αν, τελικά, θα προτιμούσα να με πήγαινα αρτιμελή για απόσυρση... Αστειεύομαι...
Ίσως να ήθελα να γινόμουν λίγο πιο αισιόδοξος, προκειμένου να αντέχω και να αντιστέκομαι –όσο μπορώ– στην καθημερινότητα, που με φθείρει και με λιγοστεύει. Γενικότερα, πιστεύω ότι η προσωπικότητά μας είναι ένα σύνολο ή μια αλυσίδα, αν θέλετε, χαρακτηριστικών γνωρισμάτων (έστω και αντιφατικών μεταξύ τους), που, αν κάτι τολμήσεις να αλλάξεις, θα ανατραπεί η όποια ισορροπία και θα προκύψει ένας νέος / άλλος άνθρωπος. Σκεφτείτε, δηλαδή, να παρέμβετε σε ένα χημικό πείραμα, "πειράζοντας" τις σωστές αναλογίες των ενώσεων που χρησιμοποιούνται. Είτε θα δημιουργηθεί κάτι άλλο –άσχετο με το αρχικό ζητούμενο– είτε θα προκληθεί έκρηξη!
Πώς βλέπετε τις ανθρώπινες σχέσεις σήμερα;
Δύσκολες, επιπόλαιες και ανέφικτα ρομαντικές. Ξεχασμένες μπροστά σε καθρέφτες εγωτισμού και φιλαρέσκειας.
Ποιο είναι το μότο σας, η φιλοσοφία σας, στη ζωή;
"Να φτύνεις αίμα, να λες έφαγες βύσσινο". Είναι μια αραβική παροιμία, που αγαπώ πολύ.