Η παγίδα του μάτσο Έλληνα *
(AthensVoice τχ.325, 24/11/2010)
Ο πατέρας μου είναι Έλληνας και εγώ έζησα στην Αθήνα μέχρι τα 18 μου, οπότε οι Έλληνες και η Ελλάδα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου. Η Ελλάδα έχει έναν τρόπο πάντα να τρυπώνει μέσα στα έργα μου (στο “Τhe Pride”, για παράδειγμα, ένας από τους χαρακτήρες έχει μια ζωτικής σημασίας εμπειρία στους Δελφούς) και είμαι σίγουρος πως θα συνεχίσει να τρυπώνει. Επιστρέφω συχνά στην Ελλάδα, οι γονείς μένουν εκεί ακόμα, αλλά πρέπει να παραδεχτώ πως προτιμώ να γράφω για τους Άγγλους, γιατί είναι συνήθως περισσότερο καταπιεσμένοι και συχνά μιλούν με κώδικες που αποτελούν ανεξάντλητη και γόνιμη πηγή δραματουργικών πιθανοτήτων για ό,τι κρύβεται κάτω από τα γραφόμενα.
Ζώντας ως έφηβος στην Ελλάδα, σκεφτόμουν πως υπήρχε πολλή υποκρισία και φόβος όταν επρόκειτο για σεξουαλικά ζητήματα, αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει, λίγο προς το καλύτερο, δίνοντας πιο αισιόδοξα σημάδια. Ωστόσο, νομίζω πως από παλιά η Ελλάδα είχε την εικόνα, τη φήμη, των μάτσο αρσενικών και για μένα αυτό είναι που προσδιορίζει και την κουλτούρα ολόκληρης της χώρας, αυτή η άκαμπτη και ατσαλάκωτη εικόνα της αρρενωπότητας. Νομίζω πως οι Έλληνες φοβούνται να ξεχωρίσουν από το πλήθος, παρόλη τη φήμη της ατομικότητας και της ελευθερίας. Έτσι τα στερεότυπα έρχονται πολύ βολικά και βάζουμε την ταμπέλα «διαφορετικό». Έτσι το κρατάμε μακριά μας και γίνεται λιγότερο απειλητικό.
Ο φασίστας τρομοκρατείται από την άγνοια για κάτι, γιατί έτσι δεν είναι εύκολο να το κατηγοριοποιήσει ή να το καταχωρίσει ή να το ελέγξει. Ένα πράγμα έχουμε μάθει, πως η ανθρώπινη σεξουαλικότητα και τα συναισθήματα είναι ένα τεράστιο, πολύπλοκο σύμπαν… Στη σφαίρα της ομοφυλοφοβίας βρίσκεται ο φόβος του ανδρικού εγωισμού ως προς τη θηλυκότητα. Αλλά η συναίσθηση μας προσπερνάει κάποια στιγμή και οι εγωισμοί μένουν πίσω: ένας λόγος που βρισκόμαστε σε τέτοιο παγκόσμιο χάος αυτή τη στιγμή είναι ο σκληρός και αλύγιστος φόβος των «αρσενικών» πως θα εκμηδενιστούν. Αυτός ο φόβος, όπως οι περισσότεροι φόβοι, είναι μια ψευδαίσθηση. Είμαστε παγιδευμένοι στις φυλακές των ίδιων μας των φύλων. Ο ανδρισμός και η θηλυκότητα βρίσκονται και στα δυο φύλα, σε άντρες και γυναίκες, σε μεγαλύτερους ή μικρότερους βαθμούς στον καθένα. Όταν το αντιληφθούμε αυτό ως πλούτο και τον αγκαλιάσουμε θα απελευθερωθούμε, και παρά τα όσα πιστεύουν όσοι σπέρνουν το φόβο, οι κοινωνίες δεν θα καταρρεύσουν. Θα γίνουν πιο δυνατές και πιο ανθρώπινες.
Στο “The Pride” ήθελα να εξερευνήσω την ιδέα πως η κάθε γενιά κληροδοτεί κάτι στην επόμενη και αυτό που ουσιαστικά είμαστε είναι μια συχνά βίαιη αντανάκλαση όσων υπήρξαν πριν από μας. Συγκεκριμένα, ήθελα να δω τις δύο περιόδους πριν και μετά τη σεξουαλική επανάσταση και τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και να τις συγκρίνω και να τις αντιπαραβάλλω: από την καταπίεση στην απελευθέρωση, από την αμφιβολία στη σαφήνεια, από τις κρυψώνες στο ξέφωτο. Ήθελα να βρω τρεις χαρακτήρες και να τους τοποθετήσω και στις δύο αυτές περιόδους, σε δύο πραγματικότητες που εναλλάσσονται: μια κεντρική αλληγορία υπονοεί μια σχέση ανάμεσα στις εποχές και μας βοηθάει να αναζητήσουμε τους δεσμούς που ενώνουν αυτές τις δύο.
Το “Τhe Pride” είναι ένα έργο για τον άνθρωπο που προσπαθεί να πλησιάσει λίγο περισσότερο τις πιο ειλικρινείς πλευρές του εαυτού του. Η πραγματική μάχη δίνεται για να πέσουν τα στερεότυπα και να δεις το πρόσωπο πίσω από αυτά. Αυτό σημαίνει πρόοδος.
To έργο “The Pride” παίζεται στο θέατρο «Αθηναΐς - Ζωή Λάσκαρη» σε σκηνοθεσία Σταύρου Στάγκου
*Γράφει ο Alexi Kaye Campbell, Θεατρικός συγγραφέας
Ζώντας ως έφηβος στην Ελλάδα, σκεφτόμουν πως υπήρχε πολλή υποκρισία και φόβος όταν επρόκειτο για σεξουαλικά ζητήματα, αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει, λίγο προς το καλύτερο, δίνοντας πιο αισιόδοξα σημάδια. Ωστόσο, νομίζω πως από παλιά η Ελλάδα είχε την εικόνα, τη φήμη, των μάτσο αρσενικών και για μένα αυτό είναι που προσδιορίζει και την κουλτούρα ολόκληρης της χώρας, αυτή η άκαμπτη και ατσαλάκωτη εικόνα της αρρενωπότητας. Νομίζω πως οι Έλληνες φοβούνται να ξεχωρίσουν από το πλήθος, παρόλη τη φήμη της ατομικότητας και της ελευθερίας. Έτσι τα στερεότυπα έρχονται πολύ βολικά και βάζουμε την ταμπέλα «διαφορετικό». Έτσι το κρατάμε μακριά μας και γίνεται λιγότερο απειλητικό.
Ο φασίστας τρομοκρατείται από την άγνοια για κάτι, γιατί έτσι δεν είναι εύκολο να το κατηγοριοποιήσει ή να το καταχωρίσει ή να το ελέγξει. Ένα πράγμα έχουμε μάθει, πως η ανθρώπινη σεξουαλικότητα και τα συναισθήματα είναι ένα τεράστιο, πολύπλοκο σύμπαν… Στη σφαίρα της ομοφυλοφοβίας βρίσκεται ο φόβος του ανδρικού εγωισμού ως προς τη θηλυκότητα. Αλλά η συναίσθηση μας προσπερνάει κάποια στιγμή και οι εγωισμοί μένουν πίσω: ένας λόγος που βρισκόμαστε σε τέτοιο παγκόσμιο χάος αυτή τη στιγμή είναι ο σκληρός και αλύγιστος φόβος των «αρσενικών» πως θα εκμηδενιστούν. Αυτός ο φόβος, όπως οι περισσότεροι φόβοι, είναι μια ψευδαίσθηση. Είμαστε παγιδευμένοι στις φυλακές των ίδιων μας των φύλων. Ο ανδρισμός και η θηλυκότητα βρίσκονται και στα δυο φύλα, σε άντρες και γυναίκες, σε μεγαλύτερους ή μικρότερους βαθμούς στον καθένα. Όταν το αντιληφθούμε αυτό ως πλούτο και τον αγκαλιάσουμε θα απελευθερωθούμε, και παρά τα όσα πιστεύουν όσοι σπέρνουν το φόβο, οι κοινωνίες δεν θα καταρρεύσουν. Θα γίνουν πιο δυνατές και πιο ανθρώπινες.
Στο “The Pride” ήθελα να εξερευνήσω την ιδέα πως η κάθε γενιά κληροδοτεί κάτι στην επόμενη και αυτό που ουσιαστικά είμαστε είναι μια συχνά βίαιη αντανάκλαση όσων υπήρξαν πριν από μας. Συγκεκριμένα, ήθελα να δω τις δύο περιόδους πριν και μετά τη σεξουαλική επανάσταση και τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και να τις συγκρίνω και να τις αντιπαραβάλλω: από την καταπίεση στην απελευθέρωση, από την αμφιβολία στη σαφήνεια, από τις κρυψώνες στο ξέφωτο. Ήθελα να βρω τρεις χαρακτήρες και να τους τοποθετήσω και στις δύο αυτές περιόδους, σε δύο πραγματικότητες που εναλλάσσονται: μια κεντρική αλληγορία υπονοεί μια σχέση ανάμεσα στις εποχές και μας βοηθάει να αναζητήσουμε τους δεσμούς που ενώνουν αυτές τις δύο.
Το “Τhe Pride” είναι ένα έργο για τον άνθρωπο που προσπαθεί να πλησιάσει λίγο περισσότερο τις πιο ειλικρινείς πλευρές του εαυτού του. Η πραγματική μάχη δίνεται για να πέσουν τα στερεότυπα και να δεις το πρόσωπο πίσω από αυτά. Αυτό σημαίνει πρόοδος.
To έργο “The Pride” παίζεται στο θέατρο «Αθηναΐς - Ζωή Λάσκαρη» σε σκηνοθεσία Σταύρου Στάγκου
*Γράφει ο Alexi Kaye Campbell, Θεατρικός συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου