Απόλλων - Βάκχος - ΆρτεμιςΟ Karl Lagerfeld φωτογραφίζει τους "Θεούς του Ολύμπου" για το ημερολόγιο της Pirelli.
30.11.10
ΡIRELLI. ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ 2011
Απόλλων - Βάκχος - ΆρτεμιςΟ Karl Lagerfeld φωτογραφίζει τους "Θεούς του Ολύμπου" για το ημερολόγιο της Pirelli.
ΣΙΔΝΕΪ. ANNIE LEIBOVITZ. A PHOTOGRAPHER´S LIFE 1990-2005
«Annie Leibovitz. A Photographer’s Life 1990-2005 ».Τη δεκαετία του '70, οι φωτογραφίες της Ανι Λέιμποβιτς για το περιοδικό Rolling Stone έγιναν εμβληματικές εικόνες της εποχής, τεκμηριώνοντας την ελευθεριακή ποπ κουλτούρα και φέρνοντας στο προσκήνιο μια τολμηρή, ανεπιτήδευτη φυσικότητα στη φωτογράφιση διασημοτήτων. Η Λέιμποβιτς ήταν η τελευταία που φωτογράφισε τον Τζον Λένον, λίγες ώρες πριν από τη δολοφονία του. Μετά το Rolling Stone, εργάστηκε στο Vanity Fair και στην αμερικανική Vogue, εξακολουθώντας να παράγει έργο που το χαρακτηρίζουν η τολμηρότητα και η θεματική ποικιλία. Η έκθεση στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Σιδνεϊ, η οποία έχει ήδη περιοδεύσει στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, συγκεντρώνει επαγκελματικές και προσωπικές φωτογραφίες που τις επέλεξε η ίδια η Λέιμποβιτς, ανάμεσά τους πορτρέτα της Πάτι Σμιθ, του Μικ Τζάγκερ και του Μπραντ Πιτ. (kathimerini.gr)
Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Σίδνεϊ.
Εως τις 27 Μαρτίου.
ΠΑΠΑΣ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ ΙΣΤ': Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΣΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
«Ο Θεός δεν θέλει τους γκέι» λέει ο ΒενέδικτοςΤο Βατικανό προέβαλε μια συντηρητική θέση του Πάπα για να διασκεδάσει τη στροφή για το προφυλακτικό
Το Βήμα, 25/11/2010
ΡΩΜΗ «Η ομοφυλοφιλία είναι άδικη, αντίθετη στο θέλημα του Θεού και ασύμβατη με το λειτούργημα του ιερωμένου» λέει ο πάπας Βενέδικτος ΙΣτ΄ στο νέο βιβλίο του «Φως του Κόσμου: ο Πάπας, η Εκκλησία και το Σημείο των Καιρών». Χθες η συντηρητική αυτή αποστροφή προβλήθηκε έντονα από το Βατικανό, σε μια προφανή προσπάθεια να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις από την ιστορική στροφή του Ποντίφικα υπέρ της χρήσης των προφυλακτικών, «υπό προϋποθέσεις», για να μη διαδίδεται ο ιός του ΑΙDS.
«Ως ανθρώπινα όντα (σ.σ. οι ομοφυλόφιλοι) αξίζουν σεβασμό... δεν πρέπει να τους απορρίπτουμε εξαιτίας αυτού. Ο σεβασμός προς το ανθρώπινο ον είναι εντελώς θεμελιώδης. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η ομοφυλοφιλία είναι δίκαιη. Παραμένει κάτι αντίθετο στην ίδια την ουσία αυτού που ήθελε ο Θεός εξαρχής» λέει ο Βενέδικτος ΙΣτ΄ στο βιβλίο, που είναι μια μακρά συνέντευξη προς τον γερμανό καθολικό δημοσιογράφο Πέτερ Ζέεβαλντ.
Οργανώσεις και ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων αντέδρασαν με οργή. «Τα λόγια του Πάπα ταπεινώνουν εκατομμύρια ανθρώπους που πρέπει να υποφέρουν κάθε ημέρα διακρίσεις... Ο Πάπας οπλίζει το χέρι της ομοφοβίας προσφέροντας μια δικαιολογία σε όλους όσοι κάνουν διακρίσεις και υποδαυλίζουν το μίσος» ανακοίνωσε η Αrcigay, η μεγαλύτερη οργάνωση υπέρ των δικαιωμάτων των γκέι στην Ιταλία.
«Προσβλητικές και επώδυνες» χαρακτήρισε τις δηλώσεις ο Βλαντίμιρ Λουξούρια, ιταλός τρανσέξουαλ, πρώην βουλευτής. « Ανεύθυνες και απαράδεκτες» τις έκρινε το Χριστιανικό Κίνημα Λεσβιών και Ομοφυλοφίλων της Βρετανίας (LGCΜ). Ο Βενέδικτος ΙΣτ΄ έκανε σχόλια περί ομοφυλοφιλίας και σε ομιλία του προς ανώτατους αξιωματούχους του Βατικανού, όπου ανακοίνωσε ότι πρόκειται να επισκεφθεί, για πρώτη φορά, τους Αγίους Τόπους, τον Μάιο. Τους είπε ότι «η ανθρωπότητα πρέπει να σωθεί από την αυτοκαταστροφική σύγχυση της διάκρισης μεταξύ αρσενικού και θηλυκού». «Δεν είναι παρωχημένη μεταφυσική να μιλάμε για την ανθρώπινη φύση του “άνδρα” ή της “γυναίκας”. Προέρχεται από τη γλώσσα της Δημιουργίας, που αν την περιφρονήσουμε θα σημάνει αυτοκαταστροφή για τους ανθρώπους...».
Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αντιτίθεται στους γάμους των ομοφυλοφίλων. Στο βιβλίο ο Πάπας έφερε το παράδειγμα ενός γκέι που εκπορνεύεται, λέγοντας ότι θα ήταν δικαιολογημένος αν φορούσε προφυλακτικό για να μη μεταδώσει τη φονική ασθένεια. Στη συνέχεια το Βατικανό διηύρυνε τις δηλώσεις για να περιληφθούν και γυναίκες, κάτι που ερμηνεύθηκε ως ιστορική αλλαγή στη στάση της Καθολικής Εκκλησίας.
29.11.10
Η ΤΡΑΒΙΑΤΑ ΤΗΣ ΛΙΣΑΒΟΝΑΣ ΤΟΥ 1958
Ενα συμβόλαιο που υπέγραψε τον Σεπτέμβριο του 1953 η Μαρία Κάλλας με την ιταλική δισκογραφική εταιρεία «Cetra», της επέβαλε τον όρο να μην μπορεί να ηχογραφήσει με καμιά άλλη εταιρεία την «Τραβιάτα» για δέκα χρόνια.
Ετσι ο ρόλος της Βιολέτα Βάλερι που σφράγισε ανεξίτηλα η Κάλλας με την ερμηνεία της, σε πλήθος παραστάσεων με μεγάλη επιτυχία (με κορυφαία την «Τραβιάτα» σε σκηνοθεσία Βισκόντι στη Σκάλα του Μιλάνου το 1955), έκανε τους θαυμαστές της ανά τον κόσμο να αναζητούν πειρατικές ηχογραφήσεις που μετά τον θάνατό της το 1977 η ίδια η πολυεθνική δισκογραφική εταιρεία «ΕΜΙ» διοχέτευσε σε Ευρώπη και Αμερική». Η Μαρία Κάλλας τραγούδησε την «Τραβιάτα» στο Εθνικό Θέατρο της Λισσαβόνας στις 27 και 30 Μαρτίου του 1958.
Την πρώτη ημέρα η παράσταση ηχογραφήθηκε από τη Δημόσια Ραδιοφωνία της Πορτογαλίας RDP, που δεν είχε φυσικά το δικαίωμα να την κυκλοφορήσει σε δίσκο. Το 1980 η «ΕΜΙ» κυκλοφόρησε πειρατικές κόπιες της παράστασης της Λισσαβόνας που, όπως αποδείχτηκε στην πορεία, δεν ήταν η ηχογράφηση της RDP, αλλά της δεύτερης παράστασης που είχε στο αρχείο του ο νεαρός τότε συμπρωταγωνιστής της, τενόρος Αλφρέντο Κράους. (Έθνος)
.
The Lisbon TraviataΟ Στίβεν, εκδότης, που συγκατοικεί με τον γιατρό φίλο του Μάικλ, βρίσκει ένα βράδυ καταφύγιο στο διαμέρισμα του φίλου του Μέντι, που είναι από παλιά ερωτευμένος μαζί του. Η φαινομενικά ανώδυνη κουβέντα για τη μεγάλη κοινή τους αγάπη, τη Μαρία Κάλλας, και την πειρατική ηχογράφηση της «Lisbon Traviata» που έχει ο Στίβεν στην κατοχή του, κρύβει την ανάγκη για επικοινωνία, τον φόβο της μοναξιάς και την πίκρα της απόρριψης.
Ο Στίβεν όλο το βράδυ έχει κρύψει επιμελώς από τον φίλο του ότι ο εραστής του τον έχει αντικαταστήσει με έναν νεαρό φοιτητή, τον Πολ, και ότι την ίδια ώρα βρίσκονται μαζί στο διαμέρισμά του. Κάποια στιγμή, ο Στίβεν επιστρέφει σπίτι και βιώνει την απόγνωση για το τέλος της σχέσης του με τον Μάικλ. Οταν αποφασίζει να τον διεκδικήσει για μια τελευταία φορά, οι δυο τους οδηγούνται σε ένα ακραίο οπερετικό φινάλε, αντάξιο εκείνου της «Lisbon Traviata».
θέατρο «Αλκμήνη
Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ
The Pride (Θέατρο Αθηναϊς) 
Το σέξι σκέλεθροτoυ Δημοσθένη Κούρτοβικ (Tα Νέα, 27/11/2010)
Δύο δοκίμια της Σούζαν Σόνταγκ που, αν και γράφτηκαν τη δεκαετία του 1970, είναι πολύ πιο επίκαιρα σήμερα. Γιατί άραγε ο φασισμός, δεκαετίες μετά τη συντριβή των καθεστώτων του και την αποκάλυψη των εγκλημάτων τους, εξασκεί γοητεία σε τόσους νέους ανθρώπους;
Ας το ομολογήσουμε, με όλη τη δέουσα ανησυχία: ο φασισμός είναι σέξι. ΄Οσο το πολιτικό μήνυμά του μεταμφιέζεται σε άλλα, πιο «λάιτ» ιδεολογικά σχήματα και τα ιστορικά εγκλήματά του ξεθωριάζουν στη συλλογική μνήμη τόσο τα διακοσμητικά στοιχεία του γίνονται ερωτικά φετίχ και η σκοτεινή αισθητική του εξασκεί έλξη σε πλήθος ανθρώπων, πολύ λίγοι από τους οποίους είναι πραγματικοί φασίστες.
Είναι παράδοξο ότι η ναζιστική Γερμανία, ένα καθεστώς καταπιεστικό (και) σεξουαλικά, έχει πλημμυρίσει σήμερα τον κόσμο με σεξουαλικά εμβλήματα, δημοφιλέστατα ιδίως στις σαδομαζοχιστικές κοινότητες, από τις στρατιωτικές στολές, τους σιδηρόσταυρους και τα περιβραχιόνια με τη σβάστικα ώς την υπερκόσμια ομορφιά των αγγέλων του θανάτου, των SS, που γίνεται σε ταινίες και κόμικς έκφραση ενός αμφιθυμικού ερωτισμού.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Η Σούζαν Σόνταγκ, στο πρώτο (και εκπληκτικό) από τα δύο δοκίμιά της για τη γοητεία του φασισμού, παρατηρεί ότι για όσους γεννήθηκαν μετά τις αρχές της δεκαετίας του 1940 και μεγάλωσαν σφυροκοπημένοι από μια αδιάκοπη ρητορεία υπέρ ή κατά του κομμουνισμού, ο φασισμός αντιπροσωπεύει το εξωτερικό, το άγνωστο· έτσι, υπάρχει ανάμεσα στους νέους (το δοκίμιο γράφτηκε το 1975, αλλά όσα λέει ισχύουν ακόμα περισσότερο σήμερα) μια γενική έλξη προς το ανόσιο, το δαιμονικό, του οποίου κατ΄ εξοχήν ιστορική μορφή είναι ο ναζισμός. Η Σόνταγκ κάνει όμως και μια άλλη, συναφή παρατήρηση. Ενώ, λέει, τα αριστερά κινήματα τείνουν προς ένα ενιαίο φύλο και μια άφυλη εικονοποιία, τα δεξιά κινήματα και, ως ακραία εκδοχή τους, ο ναζισμός διεγείρουν τη σεξουαλική επιθυμία, όχι λόγω της στάσης τους απέναντι στη σεξουαλικότητα (στάσης που είναι πουριτανική) αλλά λόγω της συνάντησης της πολιτικής ιδεολογίας τους με τη φύση και τα όρια της σεξουαλικής φαντασίας: από τη μια η «θηλυκή», πρόθυμα υποταγμένη, εκστατική μάζα, από την άλλη το απόλυτο, κυρίαρχο αρσενικό, ο Ηγέτης, ο Φύρερ, ο Ντούτσε.
Η επίσημη τέχνη των κομμουνιστικών χωρών επιδίωκε ν΄ αναπτύξει μια ουτοπική ηθική. Αντίθετα, η επίσημη τέχνη του εθνικοσοσιαλισμού πρόβαλλε μια ουτοπική αισθητική: την αισθητική της σωματικής τελειότητας. Τα νιάτα, η αλκή, το σωματικό κάλλος έγιναν το μόνιμο και υποχρεωτικό μοτίβο αυτής της τέχνης. Τα ναζιστικά γυμνά έχουν κάτι το πορνογραφικό: αν και δεν αποσκοπούν στη σεξουαλική διέγερση, η εξωπραγματική τελειότητα των σωμάτων που απεικονίζουν είναι ίδια με αυτή που βλέπουμε σήμερα στις φωτογραφίες των ημιπορνογραφικών περιοδικών, αλλά και στις διαφημίσεις.
Την εποχή που γράφτηκε το δοκίμιο της Σόνταγκ, παρακολούθησα σε μια έκτακτη προβολή στη Γερμανία, όπου έκανα μεταπτυχιακές σπουδές, την ταινία της Λένι Ρίφενσταλ «Ο θρίαμβος της θέλησης» , της οποίας κάνει μνεία το δοκίμιο. Όπως είναι γνωστό, η ταινία αυτή είναι ένα ντοκιμαντέρ, πολύ επιδέξια σκηνοθετημένο (ουσιαστικά κατασκευή της πραγματικότητας), με θέμα το συνέδριο του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος στη Νυρεμβέργη το 1934. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αναστάτωση της αριστερής συνείδησής μου μόλις τελείωσε η προβολή. Η απίστευτη χορογραφία των κινήσεων της μάζας, η αρμονική ροή των στρατιωτικών σχηματισμών που παρέλαυναν, οι μεθυστικές καταδύσεις και αναδύσεις της κάμερας στην απεικόνιση της επαφής του Φύρερ-θεού με τα πλήθη των διονυσιασμένων πιστών του, όλα αυτά μού προκάλεσαν κάτι που ελάχιστα απείχε από ερωτική έξαψη και για το οποίο ντρεπόμουν. Και, όπως διαπίστωσα, με παρόμοιο τρόπο είχαν ανταποκριθεί οι περισσότεροι συμφοιτητές και ομοϊδεάτες μου μέσα στην αίθουσα.
Ναι, ο φασισμός είναι σέξι, δυστυχώς. Και γίνεται ακόμα πιο σέξι στην εποχή μας, στην οποία, όπως σημειώνει προσφυέστατα η Σόνταγκ, το σεξουαλικό μυστικό της κουλτούρας μας δεν είναι το ερωτικό ξεφάντωμα αλλά- ο σαδομαζοχισμός. Η κοινωνία της αφθονίας ανακήρυξε κάθε τμήμα της ανθρώπινης ζωής σε ζήτημα επιλογής. Το σεξ έπαψε και αυτό να είναι μια φυσική δραστηριότητα κι έγινε «προτίμηση», «επιλογή». Αυτή όμως η ελευθερία στην επιλογή σεξουαλικής ταυτότητας κατάντησε καταπιεστική, ο ατομικισμός της (όπως και κάθε ατομικισμός) έφτασε στο σημείο να γίνει αφόρητος. Η μανία για τα ναζιστικά εμβλήματα και τις σαδομαζοχιστικές συνδηλώσεις τους είναι, λέει η Σόνταγκ, μια αντίδραση σ΄ αυτή την καταπιεστική ελευθερία, μια πρόβα του έργου της υποδούλωσης, που μπορεί να μη σημαίνει τον ενστερνισμό φασιστικών θεωριών, φανερώνει όμως μια νοσταλγία για τη διάλυση της ατομικότητας, που υπόσχονταν εκείνες.
Γενικά, το ανησυχητικό είναι ότι ο φασισμός σοφιλιάζει στη θηριώδη κοσμοθεωρία του ιδεώδη κι επιθυμίες με ανθεκτικότερη φύση, που βρίσκουν σήμερα έκφραση κάτω από άλλες σημαίες: το ιδεώδες της ζωής ως τέχνης, την αποθέωση της σωματικής ομορφιάς και της νεότητας, την απόρριψη της διανόησης, την άρση της αποξένωσης και της υπαρξιακής ανασφάλειας μέσα σε εκστατικά αισθήματα κοινότητας (μέσα στη «δημοκρατία της συγκίνησης», για την οποία έκανε λόγο ο Ανδρέας Πανταζόπουλος πριν από μερικά χρόνια). Και πολύ σωστά παρατηρεί η Σόνταγκ ότι η εξύμνηση της κοινότητας όχι μόνο δεν αποκλείει αλλά μπορεί να οδηγεί νομοτελειακά στην αναζήτηση της απολυταρχικής ηγεσίας, υπενθυμίζοντας τους τόσους και τόσους αντιεξουσιαστές νέους της δεκαετίας του 1960 που κατέληξαν να προσκυνούν διάφορους γκουρού και να δέχονται τη γελοιωδέστατη δεσποτική πειθαρχία που τους επέβαλλαν αυτοί. Με άλλα λόγια, το πρόβλημα είναι ο Χίτλερ μετά τον Χίτλερ, αλλά και πριν από τον Χίτλερ. Αυτό είναι το θέμα της μνημειώδους ταινίαςΧίτλερ, μια ταινία από τη Γερμανία, που γύρισε ο Χανς Γιούργκεν Ζύμπερμπεργκ το 1978 και με την οποία ασχολείται το δεύτερο δοκίμιο της Σόνταγκ. Η Αμερικανίδα συγγραφέας αναλύει με ευρωπαϊκή φινέτσα την τεχνική αυτού του φιλμ και την όλη ποιητική του σκηνοθέτη του. Δεν χρειάζεται να μπούμε εδώ σε λεπτομέρειες. Θα κρατήσουμε το πιο βασικό: ο Χίτλερ είναι για τον Ζύμπερμπεργκ μια πρωτεϊκή αρχή του κακού, που διαποτίζει το παρόν και ανασηματοδοτεί το παρελθόν. Ο Ζύμπερμπεργκ χαράζει γενεαλογικές γραμμές που οδηγούν από τον ρομαντισμό στον Χίτλερ, από τον Βάγκνερ στον Χίτλερ, από τον Καλιγκάρι στον Χίτλερ, από το κιτς στον Χίτλερ, αλλά και από τον Χίτλερ στην πορνογραφία, από τον Χίτλερ στον άψυχο καταναλωτή της τότε Ομοσπονδιακής Γερμανίας, από τον Χίτλερ στους ωμούς καταναγκασμούς του καθεστώτος της Γερμανικής Λαϊκής Δημοκρατίας. Ο Χίτλερ είναι η κορύφωση και μαζί η προδοσία του γερμανικού ρομαντισμού, η λογική συνέπεια και μαζί η ανατροπή των αρχών της νεωτερικότητας .
Μπορεί κανείς ν΄ αμφισβητήσει αυτές τις γενεαλογίες, και αυτό κάνει πράγματι η Σόνταγκ, ήπια και διακριτικά, σημειώνοντας ότι κινούνται μεταξύ αλήθειας και υπερβολής. Αλλά η ουσία είναι μία και τη διακρίνουμε σήμερα καθαρότερα απ΄ ό, τι την εποχή που γράφτηκαν τα δύο δοκίμια: ο Χίτλερ δεν τελείωσε με τον Χίτλερ. Με το φαινόμενο του φασισμού και του ναζισμού θα έχουμε λόγους να προβληματιζόμαστε για πολύ καιρό ακόμα. ΄Ισως ολοένα πιο επιτακτικά.
28.11.10
1983
ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΕΚΕΙ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ '80 - 1
"A doctor was treating a gay man in his 20s who had pneumonia. Two weeks later, he called to ask for a refill of a rare drug that I handled. This was unusual - nobody ever asked for a refill. Patients usually were cured in one 10-day treatment or they died"Sandra Ford for Newsweek [1981]
Dr. Curran said there was no apparent danger to non homosexuals from contagion. 'The best evidence against contagion', he said, 'is that no cases have been reported to date outside the homosexual community or in women'"
The New York Times [1981]
"It is frightening because no one knows what's causing it, said a 28-year old law student who went to the St. Mark's Clinic in Greenwich Village last week complaining of swollen glands, thought to be one early symptom of the disease. Every week a new theory comes out about how you're going to spread it."
The New York Times [1982]
"When it began turning up in children and transfusion recipients, that was a turning point in terms of public perception. Up until then it was entirely a gay epidemic, and it was easy for the average person to say 'So what?' Now everyone could relate."
Harold Jaffe of the Centers for Disease Control (CDC) for Newsweek [1982]
"The sense of urgency is greatest for haemophiliacs. The risk for others [who receive blood products] now appears small, but is unknown."
“persons who may be considered at increased risk of AIDS include those with symptoms and signs suggestive of AIDS; sexual partners of AIDS patients; sexually active homosexual or bisexual men with multiple partners; Haitian entrants to the United States; present or past abusers of IV drugs; patients with haemophilia; and sexual partners of individuals at increased risk for AIDS."
"each group contains many persons who probably have little risk of acquiring AIDS.
.. Very little is known about risk factors for Haitians with AIDS."James Curran, the head of the CDC [1983]
"In many parts of the world there is anxiety, bafflement, a sense that something has to be done - although no one knows what."
The New York Times [1983]
"The cause of AIDS is unknown, but it seems most likely to be caused by an agent transmitted by intimate sexual contact, through contaminated needles, or, less commonly, by percutaneous inoculation of infectious blood or blood products. No evidence suggests transmission of AIDS by airborne spread. The failure to identify cases among friends relatives, and co-workers of AIDS patients provides further evidence that casual contact offers little or no risk [...] the occurrence in young infants suggests transmission from an affected mother to a susceptible infant before, during, or shortly after birth."
CDC [1983]
26.11.10
ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ FRANK MUGISHA ΣΤΗΝ "ΔΙΕΘΝΗ ΑΜΝΗΣΤΙΑ"
Frank Mugisha, Chair of the NGO Sexual Minorities Uganda, is no stranger to receiving threats because of his sexual orientation. But when a Ugandan tabloid published his personal details in October and called for him and others to be hanged for ‘recruiting children’ he knew there would be a struggle ahead - on the streets and in the courts.Mugisha has told Amnesty International about the impact of the article on his life, and the so far successful legal battle by his organization, to stop the tabloid from inciting more hatred and violence towards the Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender and Intersex (LGBTI) community.
One day last month, “a friend gave me the paper, and told me ‘well, you’re one of the top homos in Uganda’.”
The first issue of the ‘Rolling Stone’ tabloid on 2 October bore the front page headline ‘100 Pictures of Uganda’s Top Homos Leak’ with a caption reading ‘Hang Them’.
According to Mugisha, the ‘Rolling Stone’ article was the most hostile attempt yet to incite panic about gay people in Uganda.
The front page also bore the claims “We Shall Recruit 100,000 Innocent Kids by 2012 – Homos” and “Parents Now Face Heart-Breaks [sic] as Homos Raid Schools.” The issue, and another published on 31 October, together publicised the identities of 117 alleged homosexuals.
“When I read the headline that said ‘hang them’ and then the fact they said we are out to recruit children, I was worried about the Ugandan community reading that kind of information and how they would react to it.”
“Two days after the paper was on the streets I was harassed in my area, with verbal insults. Almost every person who was named in the paper has been harassed, and some have been attacked.”
“The harassment comes from phone calls, people on the street, from neighbours, asking them why they are recruiting children, saying ‘the newspapers are calling for you to be hanged, we think you are worth it, worth being hanged, being killed’.”
One of the members of his organization had her home pelted with stones by her own neighbours.
“I do feel threatened, I feel now I have to watch my back more than ever.”
But Mugisha and his organization were not forced into silence by this wave of harassment. They have taken the tabloid to the Ugandan High Court.On 1 November, the court issued an interim injunction against ‘Rolling Stone’, banning them from publishing any further personal details of alleged homosexuals as an invasion of privacy. A hearing into the merits of the case will be heard later this month.
According to media reports, the paper has since reportedly vowed to break the ban, saying it will continue to publish personal details of alleged homosexuals.
Homosexualityis illegal in Uganda under colonial-era laws contrary to international human rights standards. In a chilling development in 2009, an Anti-Homosexuality Bill was proposed to institutionalize discrimination against people believed to be lesbian, gay, bisexual, transgender or intersex. The bill has yet to be debated in parliament.
“All this homophobia comes from ignorance. The fact that there’s no space for discussion, no space for understanding, that’s why some of these government officials don’t understand the LGBTI issues.”
Mugisha’s work continues, with a further High Court hearing against the newspaper scheduled for 23 November. He is optimistic about the hearing and confident in his organisation’s legal team. Still, the life of an LGBTI activist in Uganda is one lived in caution.
“I don’t know what could happen to me at any minute. I do not know who wants to hang me, I do not know who wants to attack me. I cannot decide on my fate. [But] I cannot go back in the closet – I gave my life to the movement, I can’t change it now.”
“What I can do is keep fighting on and be very careful.”
ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΙΟΛΚΑΣ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΞΕΧΑΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΙΟΛΚΑΣ "Η Ελλάδα έχει ξεχάσει τον εαυτό της"Γιος ελλήνων μεταναστών της εργατικής τάξης, αριστερός και ομοφυλόφιλος, είναι ο πάγιος τρόπος με τον οποίο αυτοσυστήνεται. Ο ελληνοαυστραλός συγγραφέας μιλάει για όλα, με αφορμή την έκδοση στα ελληνικά του τελευταίου μυθιστορήματός του «Το χαστούκι»
ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΚΟΥΖΕΛΗ (Το Βήμα, 21/11/2010)
Ο Χρήστος Τσιόλκας δεν χρειάζεται συστάσεις. Οταν εμείς διαβάζαμε πριν από λίγους μήνες το μυθιστόρημά του «Νεκρή Ευρώπη», εκείνος γινόταν πασίγνωστος στον υπόλοιπο κόσμο με το καινούργιο του, «Το χαστούκι», το οποίο κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά. Βραβευμένο ως το καλύτερο βιβλίο συγγραφέων της Βρετανικής Κοινοπολιτείας το 2009, υποψήφιο για το εφετινό Βραβείο Μπούκερ, διαβάστηκε τόσο πολύ που ο ξένος Τύπος γράφει ότι αποτελούσε θέμα συζήτησης σε συγκεντρώσεις και στο βραδινό τραπέζι. Εκθειάζεται ως το σύγχρονο αυστραλιανό κοινωνικό ρεαλιστικό μυθιστόρημα και συγκρίνεται με τα μυθιστορήματα του Αμερικανού Τζόναθαν Φράνζεν και τα παλαιότερα του Τζον Απντάικ και του Φίλιπ Ροθ. Οι δημόσιες δηλώσεις του είναι συχνά εμπρηστικές, αλλά ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται να γίνει συμπαθής. Θέλει, λέει, να μιλήσει για τον κόσμο όπως είναι, χωρίς φτιασίδια. Αφορμή αυτή τη φορά ένα χαστούκι: ένας άνδρας χαστουκίζει ένα απείθαρχο αγοράκι στη διάρκεια ενός μπάρμπεκιου. Από αυτή τη στιγμή και μετά, η προσεκτικά οργανωμένη ζωή οκτώ ανθρώπων- ανάμεσά τους Ελληνοαυστραλοί, ένας Αβορίγινας, μια Ινδή, μια εβραία, ένας ομοφυλόφιλος- διαταράσσεται αμετάκλητα.
- Τι ενέπνευσε το «Χαστούκι»; Ηταν κάποιο αληθινό περιστατικό;
«Βασίστηκε σε ένα περιστατικό που συνέβη σε ένα μπάρμπεκιου που είχαν διοργανώσει οι γονείς μου. Ενας πιτσιρίκος μπλεκόταν διαρκώς στα πόδια της μητέρας μου στην κουζίνα και κάποια στιγμή εκείνη σκόνταψε πάνω του. Τον σήκωσε και τον χτύπησε πολύ απαλά στον πισινό. Ομως ο μικρός σοκαρίστηκε. Εβαλε τα χέρια στη μέση του και της είπε με ύφος: “Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να με αγγίζει χωρίς την άδειά μου”. Βάλαμε τα γέλια. Μου έκανε εντύπωση όμως πόσο εύγλωττα μιλούσε το επεισόδιο αυτό για τις κοινωνικές αλλαγές που έχουν συμβεί στον δυτικό κόσμο τις τελευταίες δεκαετίες. Η μητέρα μου μεγάλωσε σε μια πατριαρχική οικογένεια όπου οι γυναίκες και τα παιδιά δεν είχαν φωνή, και τώρα τα εγγόνια της μιλούσαν τη γλώσσα των “δικαιωμάτων”, η οποία της ήταν άγνωστη! Ηξερα τότε πως είχα την αρχή ενός μυθιστορήματος στο οποίο θα προσπαθούσα να μιλήσω για τις κοινωνικές αλλαγές και το πώς ζούμε σήμερα στην Αυστραλία».
- Η λειτουργία του θεσμού της οικογένειας και οι οικογενειακές σχέσεις σάς απασχολούν διαρκώς στα έργα σας. Ποιο ήταν το πλεονέκτημα του να μεγαλώνετε σε μια ελληνική οικογένεια;
«Το βασικότερο πλεονέκτημα ήταν ότι ήξερες πως σε αγαπούν. Και όχι μόνο οι γονείς, αλλά συγγενείς, φίλοι και γείτονες, που αποτελούσαν μια διευρυμένη οικογένεια. Το δεύτερο πλεονέκτημα ήταν ο σεβασμός στη μελέτη και στη μάθηση. Παρ΄ ότι ο πατέρας μου δεν μπορούσε να διαβάσει αγγλικά, κάθε φορά που έπαιρνε τον μισθό του μου αγόραζε δύο βιβλία. Αλλοτε ήταν pulp fiction, άλλοτε Ντίκενς, δεν έχει σημασία, τα διάβαζα όλα, ακόμη και όσα δεν καταλάβαινα. Νιώθω ευγνωμοσύνη για τον σεβασμό τους στη μάθηση, όπως και πολλοί φίλοι μου, παιδιά μεταναστών, που μεγαλώσαμε μέσα σε μια αυστραλιανή κουλτούρα έντονα αντιπνευματική».
ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΚΟΥΖΕΛΗ (Το Βήμα, 21/11/2010)
Ο Χρήστος Τσιόλκας δεν χρειάζεται συστάσεις. Οταν εμείς διαβάζαμε πριν από λίγους μήνες το μυθιστόρημά του «Νεκρή Ευρώπη», εκείνος γινόταν πασίγνωστος στον υπόλοιπο κόσμο με το καινούργιο του, «Το χαστούκι», το οποίο κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά. Βραβευμένο ως το καλύτερο βιβλίο συγγραφέων της Βρετανικής Κοινοπολιτείας το 2009, υποψήφιο για το εφετινό Βραβείο Μπούκερ, διαβάστηκε τόσο πολύ που ο ξένος Τύπος γράφει ότι αποτελούσε θέμα συζήτησης σε συγκεντρώσεις και στο βραδινό τραπέζι. Εκθειάζεται ως το σύγχρονο αυστραλιανό κοινωνικό ρεαλιστικό μυθιστόρημα και συγκρίνεται με τα μυθιστορήματα του Αμερικανού Τζόναθαν Φράνζεν και τα παλαιότερα του Τζον Απντάικ και του Φίλιπ Ροθ. Οι δημόσιες δηλώσεις του είναι συχνά εμπρηστικές, αλλά ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται να γίνει συμπαθής. Θέλει, λέει, να μιλήσει για τον κόσμο όπως είναι, χωρίς φτιασίδια. Αφορμή αυτή τη φορά ένα χαστούκι: ένας άνδρας χαστουκίζει ένα απείθαρχο αγοράκι στη διάρκεια ενός μπάρμπεκιου. Από αυτή τη στιγμή και μετά, η προσεκτικά οργανωμένη ζωή οκτώ ανθρώπων- ανάμεσά τους Ελληνοαυστραλοί, ένας Αβορίγινας, μια Ινδή, μια εβραία, ένας ομοφυλόφιλος- διαταράσσεται αμετάκλητα.
- Τι ενέπνευσε το «Χαστούκι»; Ηταν κάποιο αληθινό περιστατικό;
«Βασίστηκε σε ένα περιστατικό που συνέβη σε ένα μπάρμπεκιου που είχαν διοργανώσει οι γονείς μου. Ενας πιτσιρίκος μπλεκόταν διαρκώς στα πόδια της μητέρας μου στην κουζίνα και κάποια στιγμή εκείνη σκόνταψε πάνω του. Τον σήκωσε και τον χτύπησε πολύ απαλά στον πισινό. Ομως ο μικρός σοκαρίστηκε. Εβαλε τα χέρια στη μέση του και της είπε με ύφος: “Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να με αγγίζει χωρίς την άδειά μου”. Βάλαμε τα γέλια. Μου έκανε εντύπωση όμως πόσο εύγλωττα μιλούσε το επεισόδιο αυτό για τις κοινωνικές αλλαγές που έχουν συμβεί στον δυτικό κόσμο τις τελευταίες δεκαετίες. Η μητέρα μου μεγάλωσε σε μια πατριαρχική οικογένεια όπου οι γυναίκες και τα παιδιά δεν είχαν φωνή, και τώρα τα εγγόνια της μιλούσαν τη γλώσσα των “δικαιωμάτων”, η οποία της ήταν άγνωστη! Ηξερα τότε πως είχα την αρχή ενός μυθιστορήματος στο οποίο θα προσπαθούσα να μιλήσω για τις κοινωνικές αλλαγές και το πώς ζούμε σήμερα στην Αυστραλία».
- Η λειτουργία του θεσμού της οικογένειας και οι οικογενειακές σχέσεις σάς απασχολούν διαρκώς στα έργα σας. Ποιο ήταν το πλεονέκτημα του να μεγαλώνετε σε μια ελληνική οικογένεια;
«Το βασικότερο πλεονέκτημα ήταν ότι ήξερες πως σε αγαπούν. Και όχι μόνο οι γονείς, αλλά συγγενείς, φίλοι και γείτονες, που αποτελούσαν μια διευρυμένη οικογένεια. Το δεύτερο πλεονέκτημα ήταν ο σεβασμός στη μελέτη και στη μάθηση. Παρ΄ ότι ο πατέρας μου δεν μπορούσε να διαβάσει αγγλικά, κάθε φορά που έπαιρνε τον μισθό του μου αγόραζε δύο βιβλία. Αλλοτε ήταν pulp fiction, άλλοτε Ντίκενς, δεν έχει σημασία, τα διάβαζα όλα, ακόμη και όσα δεν καταλάβαινα. Νιώθω ευγνωμοσύνη για τον σεβασμό τους στη μάθηση, όπως και πολλοί φίλοι μου, παιδιά μεταναστών, που μεγαλώσαμε μέσα σε μια αυστραλιανή κουλτούρα έντονα αντιπνευματική».
- Το μειονέκτημα ποιο ήταν;
«Το μειονέκτημα μιας τόσο δεμένης οικογένειας είναι ότι για να ενηλικιωθείς και να βρεις τον δικό σου δρόμο στη ζωή πρέπει να επαναστατήσεις. Στην εφηβεία μου κατάλαβα ότι έπρεπε να σπάσω τους δεσμούς με την οικογένεια και να αναζητήσω τη ζωή μου έξω από αυτήν, κυρίως λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού μου. Εφυγα νωρίς από το σπίτι, πράγμα που τσάκισε και εμέ να και τους γονείς μου. Ωστόσο δεν με εγκατέλειψαν ποτέ. Η αγάπη τους ήταν πάντοτε εκεί, γεγονός που διαπιστώνω εκ των υστέρων ότι απαιτούσε πολλή δύναμη».
- Πότε επισκεφθήκατε τελευταία φορά την Ελλάδα;
«Ηταν πριν από δέκα χρόνια, πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, εποχή μεγάλου φιλευρωπαϊσμού και καταναλωτισμού. Με λύπησε πολύ ο υλισμός των Ελλήνων και η ξενοφοβική αντιμετώπιση μεταναστών και προσφύγων. Συνειδητοποίησα τότε ότι δεν ήμουν Ελληνας. Ξέρω πως ακούγεται σκληρό, αλλά η Ελλάδα μου έδωσε την εντύπωση μιας χώρας που το “έπαιζε” δυτικοευρωπαϊκή, που είχε ξεχάσει τον εαυτό της».
- Για όσα συμβαίνουν τώρα στην Ελλάδα ενημερώνεστε;
«Συζητώ με Ελληνες εδώ ή στο εξωτερικό, διαβάζω ελληνικές εφημερίδες, ανταλλάσσω μέιλ με φίλους από την Ελλάδα. Μου κάνει εντύπωση πόσο σοκαρισμένοι είστε με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Πρώτη φορά ακούω τους Ελληνες να αναρωτιούνται: “Ποιοι είμαστε;”. Για μένα, παιδί μεταναστών, αυτή η ερώτηση είναι πάντοτε συνυφασμένη με την ύπαρξή μου.
- Η ζωή στην Αυστραλία πώς είναι;
- Πότε επισκεφθήκατε τελευταία φορά την Ελλάδα;
«Ηταν πριν από δέκα χρόνια, πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, εποχή μεγάλου φιλευρωπαϊσμού και καταναλωτισμού. Με λύπησε πολύ ο υλισμός των Ελλήνων και η ξενοφοβική αντιμετώπιση μεταναστών και προσφύγων. Συνειδητοποίησα τότε ότι δεν ήμουν Ελληνας. Ξέρω πως ακούγεται σκληρό, αλλά η Ελλάδα μου έδωσε την εντύπωση μιας χώρας που το “έπαιζε” δυτικοευρωπαϊκή, που είχε ξεχάσει τον εαυτό της».
- Για όσα συμβαίνουν τώρα στην Ελλάδα ενημερώνεστε;
«Συζητώ με Ελληνες εδώ ή στο εξωτερικό, διαβάζω ελληνικές εφημερίδες, ανταλλάσσω μέιλ με φίλους από την Ελλάδα. Μου κάνει εντύπωση πόσο σοκαρισμένοι είστε με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Πρώτη φορά ακούω τους Ελληνες να αναρωτιούνται: “Ποιοι είμαστε;”. Για μένα, παιδί μεταναστών, αυτή η ερώτηση είναι πάντοτε συνυφασμένη με την ύπαρξή μου.
- Η ζωή στην Αυστραλία πώς είναι;
«Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια στην Αυστραλία βιώσαμε μια έκρηξη πλούτου χωρίς προηγούμενο. Γίναμε πλουσιότεροι αλλά και ασταμάτητα άπληστοι, η ζωή μας περιστράφηκε γύρω από τα εμπορικά κέντρα. Γίναμε ατομιστές, χάσαμε κάθε αίσθηση συλλογικότητας, ο δημόσιος τομέας εκφυλίστηκε. Τα σχολεία έγιναν χειρότερα, τα νοσοκομεία το ίδιο, οι φτωχοί ζουν παραμελημένοι σε άθλιες συνθήκες. Επαψε κάθε συζήτηση για ηθική. Αντ΄ αυτού γίνεται λόγος για τις “αξίες των Αυστραλών”, λες και ο εθνικισμός μπορεί να αντικαταστήσει την ηθική. Η Αριστερά έχει και αυτή το δικό της μερίδιο ευθύνης σε όλα αυτά, προβάλλοντας την άκαμπτη ηθικολογία της πολιτικής ορθότητας ως λόγο εναλλακτικό απέναντι στην ηθική».
- Την αμηχανία της Αριστεράς μπροστά στις συνέπειες της σημερινής πανδημικής οικονομικής κρίσης πώς τη σχολιάζετε;
«Για να έχει μέλλον η Αριστερά στον δυτικό κόσμο πρέπει να αφουγκραστεί τις αριστερές φωνές που ακούγονται στη Λατινική Αμερική, στην Ασία και στην Αφρική, όπου οι άνθρωποι υποφέρουν καθημερινά από τα κατακλυσμικά αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης και του νεοεφιλελευθερισμού. Επιπλέον, όσοι θεωρούμε ότι ανήκουμε στην Αριστερά πρέπει να ξαναπιάσουμε δουλειά, να οργανωθούμε, να διαμαρτυρηθούμε, να δημιουργήσουμε. Σε όλη τη Δύση ακούς ότι η εργατική τάξη έχει εγκαταλείψει την Αριστερά. Αντιδρούμε είτε θρηνώντας για τα περασμένα είτε περιφρονώντας αφ΄ υψηλού την κουλτούρα της σύγχρονης εργατικής τάξης. Αυτή όμως είναι η πραγματικότητα σήμερα. Αν θέλουμε τα πράγματα να αλλάξουν, χρειάζεται προσπάθεια και επιμονή.
- Η τάξη είναι μία από τις διακρίσεις που έχουν κεντρικό ρόλο στο έργο σας,μαζί με τις διαφορές φυλής,θρησκείας,κουλτούρας,φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού.Ποια θεωρείτε την πιο επικίνδυνη διάκριση από όλες σήμερα;
«Ο πρόσφυγας είναι η φιγούρα που φορτώνεται το βάρος των φόβων, των ανησυχιών, του μίσους και του συντηρητισμού μας. Το πού στεκόμαστε αναφορικά με τους πρόσφυγες καθορίζει, πιστεύω, τις αξίες μας στον σύγχρονο κόσμο».
- Εσείς πότε αρχίσατε να ευαισθητοποιήστε για το ζήτημα της διαφορετικότητας;
- Ως μετανάστης της εργατικής τάξης, αριστερός και ομοφυλόφιλος,πώς χειριστήκατε τη διαφορετικότητά σας;
«Πάλι με τη γλώσσα. Η γλώσσα και η τέχνη μού έδωσαν και τα μέσα για να παλέψω για να υπερασπίσω τη διαφορετικότητά μου. Ο Ralph Εllison με το μυθιστόρημα “Τhe Ιnvisible Μan”, ο Jean Genet με τα γραπτά του, ο Fassbinder και ο Ρasolini με τις ταινίες τους μου έμαθαν πώς να αντιστέκομαι στη γλώσσα και πώς να τη χρησιμοποιώ. Χρειάζεται κουράγιο για να προκαλέσεις την οικογένεια, την κοινότητα, την εκκλησία, το σχολείο, κάθε θεσμό. Το εύκολο είναι να κρυφτείς, αλλά νιώθω ντροπή όποτε υποκύπτω σε αυτή τη δειλία».
- Το φαινόμενο της πολυπολιτισμικότητας είναι πλέον κοινή εμπειρία για όλους.Στον δυτικό κόσμο ποιοι προσαρμόζονται καλύτερα σε αυτό;
«Πρώτα οι Αμερικανοί, και συμπεριλαμβάνω σε αυτούς Καναδούς και Βραζιλιάνους. Δεν έχει εξαλειφθεί ο ρατσισμός στις χώρες τους, αλλά η υπηκοότητα δεν συνδέεται με τη καταγωγή και την κουλτούρα. Ακολουθεί η Αυστραλία, παρ΄ ότι δεν έχουμε καταπολεμήσει τον καρκίνο του επαρχιωτισμού και δεν έχουμε αποβάλει κακώς νοούμενες συμπεριφορές κληρονομημένες από τη μητέρα Αγγλία. Οσο για την Ευρώπη, λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν εμπιστεύομαι την ανεκτικότητά της στο διαφορετικό».
- Πώς αισθάνεστε ως συγγραφέας αναγνωρισμένος που όμως τον «χαστουκίζουν» διαρκώς για αναλγησία, ακραίες απόψεις, μισογυνισμό, διαλυτική γραφή;
«Με κατηγόρησαν στη Βρετανία για μισογυνισμό γιατί δήλωσα ότι οι γυναίκες της αστικής τάξης (και η πλειονότητα των αναγνωστών του αγγλόφωνου μυθιστορήματος είναι γυναίκες) χρησιμοποιούν τη λογοτεχνία για να επιβεβαιώσουν τις αξίες και τις προκαταλήψεις τους. Χρησιμοποιούν το μυθιστόρημα όπως οι άνδρες την πορνογραφία, για να αποφορτιστούν και να ξεφύγουν από το κουβάρι της πραγματικότητας, όπου ζωή, σεξ, αγάπη, οικογένεια και κόσμος μπερδεύονται. Τέτοιες κατηγορίες προέρχονται από τους υποστηρικτές του “πολιτικώς ορθού”. Πρέπει όμως να καταλάβουν ότι δεν αρκεί να επιθυμούμε έναν κόσμο όπου έχει εξαλειφθεί ο σεξισμός και ο ρατσισμός. Ο διαχωρισμός σε καλούς και κακούς είναι απλουστευτικός και ασφυκτικός. Και θα συνεχίσω να το υποστηρίζω».
- Παίρνετε συχνά αποστάσεις από την Ευρώπη παρά την ευρωπαϊκή καταγωγή σας...
«Η ευρωπαϊκή καταγωγή μου ήταν για μένα παρηγοριά,πολιτική και πνευματική κληρονομιά για τις οποίες είμαι ευγνώμων,αλλά και βαρύ φορτίο. Οι μετανάστες γονείς μου φορούσαν την ευρωπαϊκή καταγωγή τους ως μανδύα που τους προστάτευε από την ξενοφοβία και μεγαλώνοντας είχα αναπτύξει μια ρομαντική λατρεία για την Ευρώπη.Κάθε επιστροφή μου όμως στην Ευρώπη επιβεβαίωνε την αποξένωσή μου από αυτήν».
- Την αμηχανία της Αριστεράς μπροστά στις συνέπειες της σημερινής πανδημικής οικονομικής κρίσης πώς τη σχολιάζετε;
«Για να έχει μέλλον η Αριστερά στον δυτικό κόσμο πρέπει να αφουγκραστεί τις αριστερές φωνές που ακούγονται στη Λατινική Αμερική, στην Ασία και στην Αφρική, όπου οι άνθρωποι υποφέρουν καθημερινά από τα κατακλυσμικά αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης και του νεοεφιλελευθερισμού. Επιπλέον, όσοι θεωρούμε ότι ανήκουμε στην Αριστερά πρέπει να ξαναπιάσουμε δουλειά, να οργανωθούμε, να διαμαρτυρηθούμε, να δημιουργήσουμε. Σε όλη τη Δύση ακούς ότι η εργατική τάξη έχει εγκαταλείψει την Αριστερά. Αντιδρούμε είτε θρηνώντας για τα περασμένα είτε περιφρονώντας αφ΄ υψηλού την κουλτούρα της σύγχρονης εργατικής τάξης. Αυτή όμως είναι η πραγματικότητα σήμερα. Αν θέλουμε τα πράγματα να αλλάξουν, χρειάζεται προσπάθεια και επιμονή.
- Η τάξη είναι μία από τις διακρίσεις που έχουν κεντρικό ρόλο στο έργο σας,μαζί με τις διαφορές φυλής,θρησκείας,κουλτούρας,φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού.Ποια θεωρείτε την πιο επικίνδυνη διάκριση από όλες σήμερα;
«Ο πρόσφυγας είναι η φιγούρα που φορτώνεται το βάρος των φόβων, των ανησυχιών, του μίσους και του συντηρητισμού μας. Το πού στεκόμαστε αναφορικά με τους πρόσφυγες καθορίζει, πιστεύω, τις αξίες μας στον σύγχρονο κόσμο».
- Εσείς πότε αρχίσατε να ευαισθητοποιήστε για το ζήτημα της διαφορετικότητας;
- Ως μετανάστης της εργατικής τάξης, αριστερός και ομοφυλόφιλος,πώς χειριστήκατε τη διαφορετικότητά σας;
«Πάλι με τη γλώσσα. Η γλώσσα και η τέχνη μού έδωσαν και τα μέσα για να παλέψω για να υπερασπίσω τη διαφορετικότητά μου. Ο Ralph Εllison με το μυθιστόρημα “Τhe Ιnvisible Μan”, ο Jean Genet με τα γραπτά του, ο Fassbinder και ο Ρasolini με τις ταινίες τους μου έμαθαν πώς να αντιστέκομαι στη γλώσσα και πώς να τη χρησιμοποιώ. Χρειάζεται κουράγιο για να προκαλέσεις την οικογένεια, την κοινότητα, την εκκλησία, το σχολείο, κάθε θεσμό. Το εύκολο είναι να κρυφτείς, αλλά νιώθω ντροπή όποτε υποκύπτω σε αυτή τη δειλία».
- Το φαινόμενο της πολυπολιτισμικότητας είναι πλέον κοινή εμπειρία για όλους.Στον δυτικό κόσμο ποιοι προσαρμόζονται καλύτερα σε αυτό;
«Πρώτα οι Αμερικανοί, και συμπεριλαμβάνω σε αυτούς Καναδούς και Βραζιλιάνους. Δεν έχει εξαλειφθεί ο ρατσισμός στις χώρες τους, αλλά η υπηκοότητα δεν συνδέεται με τη καταγωγή και την κουλτούρα. Ακολουθεί η Αυστραλία, παρ΄ ότι δεν έχουμε καταπολεμήσει τον καρκίνο του επαρχιωτισμού και δεν έχουμε αποβάλει κακώς νοούμενες συμπεριφορές κληρονομημένες από τη μητέρα Αγγλία. Οσο για την Ευρώπη, λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν εμπιστεύομαι την ανεκτικότητά της στο διαφορετικό».
- Πώς αισθάνεστε ως συγγραφέας αναγνωρισμένος που όμως τον «χαστουκίζουν» διαρκώς για αναλγησία, ακραίες απόψεις, μισογυνισμό, διαλυτική γραφή;
«Με κατηγόρησαν στη Βρετανία για μισογυνισμό γιατί δήλωσα ότι οι γυναίκες της αστικής τάξης (και η πλειονότητα των αναγνωστών του αγγλόφωνου μυθιστορήματος είναι γυναίκες) χρησιμοποιούν τη λογοτεχνία για να επιβεβαιώσουν τις αξίες και τις προκαταλήψεις τους. Χρησιμοποιούν το μυθιστόρημα όπως οι άνδρες την πορνογραφία, για να αποφορτιστούν και να ξεφύγουν από το κουβάρι της πραγματικότητας, όπου ζωή, σεξ, αγάπη, οικογένεια και κόσμος μπερδεύονται. Τέτοιες κατηγορίες προέρχονται από τους υποστηρικτές του “πολιτικώς ορθού”. Πρέπει όμως να καταλάβουν ότι δεν αρκεί να επιθυμούμε έναν κόσμο όπου έχει εξαλειφθεί ο σεξισμός και ο ρατσισμός. Ο διαχωρισμός σε καλούς και κακούς είναι απλουστευτικός και ασφυκτικός. Και θα συνεχίσω να το υποστηρίζω».
- Παίρνετε συχνά αποστάσεις από την Ευρώπη παρά την ευρωπαϊκή καταγωγή σας...
«Η ευρωπαϊκή καταγωγή μου ήταν για μένα παρηγοριά,πολιτική και πνευματική κληρονομιά για τις οποίες είμαι ευγνώμων,αλλά και βαρύ φορτίο. Οι μετανάστες γονείς μου φορούσαν την ευρωπαϊκή καταγωγή τους ως μανδύα που τους προστάτευε από την ξενοφοβία και μεγαλώνοντας είχα αναπτύξει μια ρομαντική λατρεία για την Ευρώπη.Κάθε επιστροφή μου όμως στην Ευρώπη επιβεβαίωνε την αποξένωσή μου από αυτήν».
- Σε τι σας έχει απογοητεύσει η Ευρώπη;
«Με ενοχλεί η αλαζονεία και η υποκρισία των Ευρωπαίων,βρίσκω ασφυκτικές τις ταξικές αλυσίδες,με απογοητεύει η αδυναμία της να δεχτεί τον μετανάστη και τον πρόσφυγα και να εμπλουτιστεί από την εμπειρία της με τον “ξένο”. Πριν από μερικούς μήνες στη Σκωτία ένας ντόπιος συγγραφέας μού είπε ότι δεν έχει δικαίωμα να λέει κάποιος ότι γράφει σκωτσέζικο μυθιστόρημα αν δεν είναι Σκωτσέζος τρίτης γενιάς.Εγώ είμαι Αυστραλός πρώτης γενιάς και,παρά τον αγγλοκεντρισμό της κυρίαρχης αυστραλιανής λογοτεχνικής κουλτούρας,κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι δεν έχω δικαίωμα να γράφω ως Αυστραλός».
- Μας προκαλείτε όμως και εσείς με τις δηλώσεις σας.Χαρακτηρίσατε πρόσφατα τη σύγχρονη ευρωπαϊκή λογοτεχνία «στεγνή και ακαδημαϊκή με έναν φτηνό,σαχλό τρόπο»... «Προσβάλλεστε τόσο εύκολα; Ο χαρακτηρισμός αυτός ήταν γενίκευση, ασφαλώς υπάρχουν εξαιρέσεις. Ωστόσο τα έργα της δεσπόζουσας ευρωπαϊκής λογοτεχνίας που φτάνουν ως εδώ φαίνονται τετριμμένα,κενά νοήματος και προβληματισμού.
- Πιστεύετε ότι η δήλωση αυτή σας κόστισε το Μπούκερ;
«Δεν με απασχολεί».
- Μας προκαλείτε όμως και εσείς με τις δηλώσεις σας.Χαρακτηρίσατε πρόσφατα τη σύγχρονη ευρωπαϊκή λογοτεχνία «στεγνή και ακαδημαϊκή με έναν φτηνό,σαχλό τρόπο»... «Προσβάλλεστε τόσο εύκολα; Ο χαρακτηρισμός αυτός ήταν γενίκευση, ασφαλώς υπάρχουν εξαιρέσεις. Ωστόσο τα έργα της δεσπόζουσας ευρωπαϊκής λογοτεχνίας που φτάνουν ως εδώ φαίνονται τετριμμένα,κενά νοήματος και προβληματισμού.
- Πιστεύετε ότι η δήλωση αυτή σας κόστισε το Μπούκερ;
«Δεν με απασχολεί».
25.11.10
ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ
Yukio Mishima (14/1/1925-25/11/1970)
Patriotism (憂国 Yûkoku) is a 1966 Japanese short drama film directed by Yukio Mishima and Domoto Masaki. The English-language release was originally entitled The Rite of Love and Death.
Mishima wrote Yûkoku four years before his death. The book reflected many of Mishima's warlike instincts as it follows the story of the young Japanese army lieutenant Shinji Takeyama (played by Mishima) and his new wife, Reiko (played by Yoshiko Tsuruoka). Mishima's fascination with death and the samurai also come into the book when the lieutenant commits seppuku, the Japanese ritual suicide. The book was a tribute to the emperor and the Ni Ni Roku incident. Patriotism is an example of Mishima's thematic treatment of death, violence and politics.
ALEXI KAYE CAMPBELL. Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΜΑΤΣΟ ΕΛΛΗΝΑ
Η παγίδα του μάτσο Έλληνα *
(AthensVoice τχ.325, 24/11/2010)
Ο πατέρας μου είναι Έλληνας και εγώ έζησα στην Αθήνα μέχρι τα 18 μου, οπότε οι Έλληνες και η Ελλάδα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου. Η Ελλάδα έχει έναν τρόπο πάντα να τρυπώνει μέσα στα έργα μου (στο “Τhe Pride”, για παράδειγμα, ένας από τους χαρακτήρες έχει μια ζωτικής σημασίας εμπειρία στους Δελφούς) και είμαι σίγουρος πως θα συνεχίσει να τρυπώνει. Επιστρέφω συχνά στην Ελλάδα, οι γονείς μένουν εκεί ακόμα, αλλά πρέπει να παραδεχτώ πως προτιμώ να γράφω για τους Άγγλους, γιατί είναι συνήθως περισσότερο καταπιεσμένοι και συχνά μιλούν με κώδικες που αποτελούν ανεξάντλητη και γόνιμη πηγή δραματουργικών πιθανοτήτων για ό,τι κρύβεται κάτω από τα γραφόμενα.
Ζώντας ως έφηβος στην Ελλάδα, σκεφτόμουν πως υπήρχε πολλή υποκρισία και φόβος όταν επρόκειτο για σεξουαλικά ζητήματα, αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει, λίγο προς το καλύτερο, δίνοντας πιο αισιόδοξα σημάδια. Ωστόσο, νομίζω πως από παλιά η Ελλάδα είχε την εικόνα, τη φήμη, των μάτσο αρσενικών και για μένα αυτό είναι που προσδιορίζει και την κουλτούρα ολόκληρης της χώρας, αυτή η άκαμπτη και ατσαλάκωτη εικόνα της αρρενωπότητας. Νομίζω πως οι Έλληνες φοβούνται να ξεχωρίσουν από το πλήθος, παρόλη τη φήμη της ατομικότητας και της ελευθερίας. Έτσι τα στερεότυπα έρχονται πολύ βολικά και βάζουμε την ταμπέλα «διαφορετικό». Έτσι το κρατάμε μακριά μας και γίνεται λιγότερο απειλητικό.
Ο φασίστας τρομοκρατείται από την άγνοια για κάτι, γιατί έτσι δεν είναι εύκολο να το κατηγοριοποιήσει ή να το καταχωρίσει ή να το ελέγξει. Ένα πράγμα έχουμε μάθει, πως η ανθρώπινη σεξουαλικότητα και τα συναισθήματα είναι ένα τεράστιο, πολύπλοκο σύμπαν… Στη σφαίρα της ομοφυλοφοβίας βρίσκεται ο φόβος του ανδρικού εγωισμού ως προς τη θηλυκότητα. Αλλά η συναίσθηση μας προσπερνάει κάποια στιγμή και οι εγωισμοί μένουν πίσω: ένας λόγος που βρισκόμαστε σε τέτοιο παγκόσμιο χάος αυτή τη στιγμή είναι ο σκληρός και αλύγιστος φόβος των «αρσενικών» πως θα εκμηδενιστούν. Αυτός ο φόβος, όπως οι περισσότεροι φόβοι, είναι μια ψευδαίσθηση. Είμαστε παγιδευμένοι στις φυλακές των ίδιων μας των φύλων. Ο ανδρισμός και η θηλυκότητα βρίσκονται και στα δυο φύλα, σε άντρες και γυναίκες, σε μεγαλύτερους ή μικρότερους βαθμούς στον καθένα. Όταν το αντιληφθούμε αυτό ως πλούτο και τον αγκαλιάσουμε θα απελευθερωθούμε, και παρά τα όσα πιστεύουν όσοι σπέρνουν το φόβο, οι κοινωνίες δεν θα καταρρεύσουν. Θα γίνουν πιο δυνατές και πιο ανθρώπινες.
Στο “The Pride” ήθελα να εξερευνήσω την ιδέα πως η κάθε γενιά κληροδοτεί κάτι στην επόμενη και αυτό που ουσιαστικά είμαστε είναι μια συχνά βίαιη αντανάκλαση όσων υπήρξαν πριν από μας. Συγκεκριμένα, ήθελα να δω τις δύο περιόδους πριν και μετά τη σεξουαλική επανάσταση και τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και να τις συγκρίνω και να τις αντιπαραβάλλω: από την καταπίεση στην απελευθέρωση, από την αμφιβολία στη σαφήνεια, από τις κρυψώνες στο ξέφωτο. Ήθελα να βρω τρεις χαρακτήρες και να τους τοποθετήσω και στις δύο αυτές περιόδους, σε δύο πραγματικότητες που εναλλάσσονται: μια κεντρική αλληγορία υπονοεί μια σχέση ανάμεσα στις εποχές και μας βοηθάει να αναζητήσουμε τους δεσμούς που ενώνουν αυτές τις δύο.
Το “Τhe Pride” είναι ένα έργο για τον άνθρωπο που προσπαθεί να πλησιάσει λίγο περισσότερο τις πιο ειλικρινείς πλευρές του εαυτού του. Η πραγματική μάχη δίνεται για να πέσουν τα στερεότυπα και να δεις το πρόσωπο πίσω από αυτά. Αυτό σημαίνει πρόοδος.
To έργο “The Pride” παίζεται στο θέατρο «Αθηναΐς - Ζωή Λάσκαρη» σε σκηνοθεσία Σταύρου Στάγκου
*Γράφει ο Alexi Kaye Campbell, Θεατρικός συγγραφέας
Ζώντας ως έφηβος στην Ελλάδα, σκεφτόμουν πως υπήρχε πολλή υποκρισία και φόβος όταν επρόκειτο για σεξουαλικά ζητήματα, αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει, λίγο προς το καλύτερο, δίνοντας πιο αισιόδοξα σημάδια. Ωστόσο, νομίζω πως από παλιά η Ελλάδα είχε την εικόνα, τη φήμη, των μάτσο αρσενικών και για μένα αυτό είναι που προσδιορίζει και την κουλτούρα ολόκληρης της χώρας, αυτή η άκαμπτη και ατσαλάκωτη εικόνα της αρρενωπότητας. Νομίζω πως οι Έλληνες φοβούνται να ξεχωρίσουν από το πλήθος, παρόλη τη φήμη της ατομικότητας και της ελευθερίας. Έτσι τα στερεότυπα έρχονται πολύ βολικά και βάζουμε την ταμπέλα «διαφορετικό». Έτσι το κρατάμε μακριά μας και γίνεται λιγότερο απειλητικό.
Ο φασίστας τρομοκρατείται από την άγνοια για κάτι, γιατί έτσι δεν είναι εύκολο να το κατηγοριοποιήσει ή να το καταχωρίσει ή να το ελέγξει. Ένα πράγμα έχουμε μάθει, πως η ανθρώπινη σεξουαλικότητα και τα συναισθήματα είναι ένα τεράστιο, πολύπλοκο σύμπαν… Στη σφαίρα της ομοφυλοφοβίας βρίσκεται ο φόβος του ανδρικού εγωισμού ως προς τη θηλυκότητα. Αλλά η συναίσθηση μας προσπερνάει κάποια στιγμή και οι εγωισμοί μένουν πίσω: ένας λόγος που βρισκόμαστε σε τέτοιο παγκόσμιο χάος αυτή τη στιγμή είναι ο σκληρός και αλύγιστος φόβος των «αρσενικών» πως θα εκμηδενιστούν. Αυτός ο φόβος, όπως οι περισσότεροι φόβοι, είναι μια ψευδαίσθηση. Είμαστε παγιδευμένοι στις φυλακές των ίδιων μας των φύλων. Ο ανδρισμός και η θηλυκότητα βρίσκονται και στα δυο φύλα, σε άντρες και γυναίκες, σε μεγαλύτερους ή μικρότερους βαθμούς στον καθένα. Όταν το αντιληφθούμε αυτό ως πλούτο και τον αγκαλιάσουμε θα απελευθερωθούμε, και παρά τα όσα πιστεύουν όσοι σπέρνουν το φόβο, οι κοινωνίες δεν θα καταρρεύσουν. Θα γίνουν πιο δυνατές και πιο ανθρώπινες.
Στο “The Pride” ήθελα να εξερευνήσω την ιδέα πως η κάθε γενιά κληροδοτεί κάτι στην επόμενη και αυτό που ουσιαστικά είμαστε είναι μια συχνά βίαιη αντανάκλαση όσων υπήρξαν πριν από μας. Συγκεκριμένα, ήθελα να δω τις δύο περιόδους πριν και μετά τη σεξουαλική επανάσταση και τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και να τις συγκρίνω και να τις αντιπαραβάλλω: από την καταπίεση στην απελευθέρωση, από την αμφιβολία στη σαφήνεια, από τις κρυψώνες στο ξέφωτο. Ήθελα να βρω τρεις χαρακτήρες και να τους τοποθετήσω και στις δύο αυτές περιόδους, σε δύο πραγματικότητες που εναλλάσσονται: μια κεντρική αλληγορία υπονοεί μια σχέση ανάμεσα στις εποχές και μας βοηθάει να αναζητήσουμε τους δεσμούς που ενώνουν αυτές τις δύο.
Το “Τhe Pride” είναι ένα έργο για τον άνθρωπο που προσπαθεί να πλησιάσει λίγο περισσότερο τις πιο ειλικρινείς πλευρές του εαυτού του. Η πραγματική μάχη δίνεται για να πέσουν τα στερεότυπα και να δεις το πρόσωπο πίσω από αυτά. Αυτό σημαίνει πρόοδος.
To έργο “The Pride” παίζεται στο θέατρο «Αθηναΐς - Ζωή Λάσκαρη» σε σκηνοθεσία Σταύρου Στάγκου
*Γράφει ο Alexi Kaye Campbell, Θεατρικός συγγραφέας
JUST KIDS
Βραβείο για το βιβλίο της Patty SmithΝαυτεμπορική, 19/11/2010
Η τραγουδίστρια και ποιήτρια Patty Smith βραβεύτηκε με το National Book Award για το βιβλίο που έγραψε, βασισμένο στις αναμνήσεις της κοινής ζωής της με τον φωτογράφο Robert Mapplethorpe.
Το βιβλίο της Smith ονομάζεται «Just Kids» και αφηγείται το πως γνωρίστηκε με τον γνωστό φωτογράφο τη δεκαετία του '60 και πως από συγκάτοικοι κατέληξαν ζευγάρι. Όλα αυτά με φόντο τη μουσική σκηνή του Μεγάλου Μήλου και αναφορές στους καλλιτέχνες που επηρέασαν εκείνη την εποχή, όπως ο Andy Warhol.
Παρότι χώρισαν και αργότερα ο Mapplethorpe αποκάλυψε την ομοφυλοφιλία του, παραμείναν καλοί φίλοι και ο Mapplethorpe μάλιστα, φωτογράφισε τη Smith για το εξώφυλλο του ντεμπούτου της album, «Horses». Ο φωτογράφος πέθανε το 1989 από AIDS.
Το βιβλίο ήταν μια υπόσχεση της Smith στον αγαπημένο της φίλο. Για τη συγγραφή του ανέτρεξε σε παλιά της ημερολόγια και γράμματα, για να μπορέσει να αποδώσει καλύτερα τα συναισθήματα που είχε τότε.
Η Smith έλαβε το βραβείο της στην τελετή που έγινε τη Τετάρτη 17 Νοεμβρίου, στη Νέα Υόρκη και δήλωσε ότι αγαπούσε τα βιβλία όλη της ζωή, όταν παρέλαβε το βραβείο της.
Το βιβλίο της Smith ονομάζεται «Just Kids» και αφηγείται το πως γνωρίστηκε με τον γνωστό φωτογράφο τη δεκαετία του '60 και πως από συγκάτοικοι κατέληξαν ζευγάρι. Όλα αυτά με φόντο τη μουσική σκηνή του Μεγάλου Μήλου και αναφορές στους καλλιτέχνες που επηρέασαν εκείνη την εποχή, όπως ο Andy Warhol.
Παρότι χώρισαν και αργότερα ο Mapplethorpe αποκάλυψε την ομοφυλοφιλία του, παραμείναν καλοί φίλοι και ο Mapplethorpe μάλιστα, φωτογράφισε τη Smith για το εξώφυλλο του ντεμπούτου της album, «Horses». Ο φωτογράφος πέθανε το 1989 από AIDS.
Το βιβλίο ήταν μια υπόσχεση της Smith στον αγαπημένο της φίλο. Για τη συγγραφή του ανέτρεξε σε παλιά της ημερολόγια και γράμματα, για να μπορέσει να αποδώσει καλύτερα τα συναισθήματα που είχε τότε.
Η Smith έλαβε το βραβείο της στην τελετή που έγινε τη Τετάρτη 17 Νοεμβρίου, στη Νέα Υόρκη και δήλωσε ότι αγαπούσε τα βιβλία όλη της ζωή, όταν παρέλαβε το βραβείο της.
24.11.10
ΜΕΞΙΚΟ 1810 - 2010. ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΚΕΪ ΤΟΥΡΙΣΜΟ
Representantes y líderes empresariales del turismo podrán compartir experiencias, opiniones, ideas y propuestas enfocadas a las tendencias para el segmento LGBT, durante la celebración del Primer Congreso de Turismo LGBT: Ciudad de México, Capital Gay Friendly, organizado por la Secretaría de Turismo del Gobierno del Distrito Federal a celebrarse del 25 al 26 de noviembre en el Palacio de la Autonomía.
.
Mexico City Hopes to Attract Gay Tourism
Mexico has traditionally been a conservative Catholic country but Mexico City has developed a popular and vibrant gay scene in recent years.
Gay tourism is seen as a valuable asset to cities. In the US, it is estimated that the yearly economic impact of gay and lesbian visitors is $70 billion.
Mexico City tourism minister Alejandro Rojas is planning for the increase in gay tourism that he says will result from the city's recent decision to legalize same-sex marriage.
Tourism officials in Mexico say they hope to attract gay couples who want to marry in the capital city.
According to Press Association, Alejandro Rojas, the city's tourism secretary, said: "Mexico City will become a centre, where (gay) people from all over the world will be able to come and have their wedding, and then spend their honeymoon here.
"We are already in talks with some travel agencies that are planning to offer package tours that include flights, hotels, guides, and everything they need for the wedding, like banquets. We are going to become a city on a par with Venice or San Francisco."
Rojas says that the city will be investing 100 million pesos into a new gay-friendly hotel in the Zona Rosa and will support the development of other businesses that cater to the GLBT market.
Mexico City will become a truly 'gay friendly' city, one in which all GLBT people can live and visit with safety, dignity, and joy. (Terra USA /Farah Chajin/ AP )
Mexico has traditionally been a conservative Catholic country but Mexico City has developed a popular and vibrant gay scene in recent years.
Gay tourism is seen as a valuable asset to cities. In the US, it is estimated that the yearly economic impact of gay and lesbian visitors is $70 billion.
Mexico City tourism minister Alejandro Rojas is planning for the increase in gay tourism that he says will result from the city's recent decision to legalize same-sex marriage.
Tourism officials in Mexico say they hope to attract gay couples who want to marry in the capital city.
According to Press Association, Alejandro Rojas, the city's tourism secretary, said: "Mexico City will become a centre, where (gay) people from all over the world will be able to come and have their wedding, and then spend their honeymoon here.
"We are already in talks with some travel agencies that are planning to offer package tours that include flights, hotels, guides, and everything they need for the wedding, like banquets. We are going to become a city on a par with Venice or San Francisco."
Rojas says that the city will be investing 100 million pesos into a new gay-friendly hotel in the Zona Rosa and will support the development of other businesses that cater to the GLBT market.
Mexico City will become a truly 'gay friendly' city, one in which all GLBT people can live and visit with safety, dignity, and joy. (Terra USA /Farah Chajin/ AP )
ΕΛΛΑΔΑ: ΑΝΟΔΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ AIDS - ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΣΥΦΙΛΗΣ
Μείωση ενημέρωσης, αύξηση ΑΙDSΑνησυχούν οι επιστήμονες και για την «ολική επαναφορά» της σύφιλης
(Το Βήμα, 24/11/2010)
Ανοδική πορεία παρουσιάζουν τα τελευταία χρόνια τα κρούσματα ΑΙDS και σύφιλης. Η αρνητική αυτή εικόνα της Ελλάδας σε ό,τι αφορά το ΑΙDS αποδίδεται από τους επιστήμονες στη μείωση των προγραμμάτων ενημέρωσης, ενώ για τη σύφιλη «ευθύνεται» η ανεξέλεγκτη είσοδος μεταναστών.
Οπως κατήγγειλαν χθες οι εκπρόσωποι της Ελληνικής Εταιρείας Μελέτης και Αντιμετώπισης του ΑΙDS εφέτος γεννήθηκαν στην Ελλάδα δύο βρέφη τα οποία μολύνθηκαν με τον ιό από τη μητέρα τους κατά την κύηση. Οπως είπαν, αρκετές γυναίκες- στην πλειονότητά τους αλλοδαπές- πηγαίνουν να γεννήσουν χωρίς να έχουν υποβληθεί σε προγενετικό έλεγχο. «Δυστυχώς φαίνεται ότι ορισμένοι γυναικολόγοι το παραβλέπουν, γι΄ αυτό και σχεδιάζουμε εκστρατεία ενημέρωσής τους» δήλωσε ο πρόεδρος της Εταιρείας και διευθυντής του Α΄ Παθολογικού Τμήματος και της Μονάδας Λοιμώξεων του Κρατικού Νοσοκομείου Γ. Γεννηματάς κ. Π. Γαργαλιάνος. Μέχρι σήμερα, είπε, 80 παιδιά έχουν προσβληθεί από τον ιό στην Ελλάδα και πολλά απ΄ αυτά είναι πολυμεταγγιζόμενα.
Οι ειδικοί ανέφεραν ότι τον επόμενο χρόνο αναμένονται δύο νέα φάρμακα: το ένα αφορά συνδυασμό τεσσάρων αντιρετροϊκών φαρμάκων σε ένα δισκίο και το άλλο ένα δεύτερης γενιάς νουκλεοσιδικό αναστολέα της αντίστροφης μεταγραφάσης. Για τη χορήγηση γενόσημων φαρμάκων δεν είναι αρνητικοί, αρκεί να είναι σίγουρη η αποτελεσματικότητά τους. Σε ό,τι αφορά τη σύφιλη ο καθηγητής Δερματολογίας κ. Α.Κατσάμπας έδωσε στοιχεία που δείχνουν την αύξηση των κρουσμάτων την τελευταία δεκαετία.
****
Χάπι προλαμβάνει τη μόλυνση με ΑΙDS
(Το Βήμα, 24/11/2010)
Ενα χάπι για την πρόληψη του ΑΙDS έχει ήδη δοκιμαστεί σε ομοφυλόφιλους άνδρες με καλά αποτελέσματα
Ενα χάπι για την πρόληψη του ΑΙDS έχει ήδη δοκιμαστεί σε ομοφυλόφιλους άνδρες με καλά αποτελέσματα ΜΙΛΓΟΥΟΚΙ. Μια σημαντική νίκη στη συνεχιζόμενη μάχη ενάντια στο ΑΙDS έκαναν οι επιστήμονες. Οπως δείχνει μια νέα διεθνής μελέτη που χρηματοδοτήθηκε από το Εθνικό Ινστιτούτο για τις Αλλεργίες και τις Μολυσματικές Νόσους των ΗΠΑ σε συνεργασία με το Ιδρυμα Μπιλ και Μελίντα Γκέιτς, ένα χάπι που χορηγείται ήδη για τη θεραπεία της μόλυνσης με τον ιό ΗΙV μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμο όπλο και σε ό,τι αφορά την πρόληψη της μόλυνσης ομοφυλόφιλων ανδρών με τον ιό. Στη μελέτη συμμετείχαν 2.500 άνδρες από διαφορετικές χώρες και, όπως φάνηκε, η λήψη ημερησίων δόσεων του φαρμάκου Τruvada μείωσε τον κίνδυνο μόλυνσης με ΗΙV κατά 44% όταν συνδυάστηκε με χρήση προφυλακτικού, συμβουλευτικής και άλλων προληπτικών μέτρων. Στη μελέτη που δημοσιεύεται στον δικτυακό τόπο της επιθεώρησης «Νew Εngland Journal of Μedicine» αναφέρεται μάλιστα ότι οι άνδρες που λάμβαναν το χάπι τους πιο «ευλαβικά» παρουσίασαν μείωση του κινδύνου μόλυνσης ως και κατά 73%. Είναι επίσης σημαντικό ότι δεν εμφανίστηκαν σοβαρές παρενέργειες από τη λήψη της θεραπείας εκτός από ναυτία σε λίγες περιπτώσεις.
* Η επιδημία του ΗΙV βρίσκεται σε ύφεση, σύμφωνα με νέα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ). Οπως σημειώνεται σε σχετική έκθεση του Οργανισμού, πέρυσι κατεγράφησαν 2,6 εκατομμύρια νέες περιπτώσεις μόλυνσης με τον ιό, ποσοστό που είναι 20% χαμηλότερο σε σύγκριση με το 1999, οπότε η επιδημία βρισκόταν στη μεγαλύτερη έξαρσή της. Παράλληλα το 2009 1,8 εκατομμύρια άτομα πέθαναν από αίτια που σχετίζονται με το ΑΙDS σε σύγκριση με 2,1 εκατομμύρια το 2004. Μεγάλο ρόλο σε αυτή την ύφεση φαίνεται να παίζει η ευρεία διάδοση των αντιρετροϊκών θεραπειών καθώς το 2004 μόλις 700.000 άτομα λάμβαναν αυτές τις θεραπείες ενώ το 2009 ο αριθμός τους ξεπέρασε τα πέντε εκατομμύρια.
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΝΤΕΡΜΠΟΥΡΙ ΡΟΟΥΑΝ ΓΟΥΪΛΙΑΜΣ: ΘΑ ΤΙΜΩΡΟΥΣΑ ΟΠΟΙΟΝ ΤΕΛΟΥΣΕ ΓΑΜΟ ΟΜΟΦΥΛΩΝ
Αρχιεπίσκοπος Καντέρμπουρι Ρόουαν Γουίλιαμς«Θα τιμωρούσα όποιον τελούσε γάμο ομοφύλων»
Ο επικεφαλής της Εκκλησίας της Αγγλίας και της παγκόσμιας Αγγλικανικής Κοινότητας μιλάει αποκλειστικά στο «Βήμα» για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα ο χριστιανισμός
Μαρία Αντωνιάδου (Το Βήμα, 21/11/2010)
Την ανάπτυξη ενός δικτύου μεταξύ των Εκκλησιών που θα έχει στόχο την αντιμετώπιση της πείνας και της κοινωνικής αναταραχής, καθώς και τη διαμόρφωση μιας πιο δίκαιης οικονομικής και εμπορικής ηθικής προτείνει ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι κ. Ρόουαν Γουίλιαμς στον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο. Μάλιστα μιλώντας στο «Βήμα» ο κ. Γουίλιαμς «προκαλεί» τους ευρωπαίους πολιτικούς «να ανταποκριθούν στο αίτημα για πιο δίκαιη και πιο φιλεύσπλαχνη νέα τάξη σε εθνικό και διεθνές επίπεδο». Ταυτόχρονα
ο Αρχιεπίσκοπος της Αγγλικανικής Εκκλησίας απαντά στις επιθέσεις που εξαπολύονται ήδη στην Ελλάδα για τη συνάντηση που θα έχει με τον κ. Ιερώνυμο εξαιτίας των θέσεων της Εκκλησίας που ποιμαίνει για τη χειροτονία των γυναικών και των ομοφυλόφιλων κληρικών και δηλώνει ότι λυπάται «που η Εκκλησία κρίνεται από τόσο πολλούς ανθρώπους της κοινωνίας βάσει των ενδιαφερόντων σεξουαλικής ηθικής». Ακόμη, παίρνει σαφείς αποστάσεις από την τέλεση γάμων ομοφύλων από κληρικούς και δηλώνει ότι, αν αυτό συνέβαινε
στη δική του Εκκλησία, «θα λάμβανε πειθαρχικά μέτρα».
(...)
- Μητροπολίτες και κληρικοί εκφράζουν τον προβληματισμό τους για τη συνάντησή σας με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο.Τι θα τους λέγατε αν τους είχατε απέναντί σας αυτή τη στιγμή;
«Λυπάμαι φυσικά που η επίσκεψή μου στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών θα αποτελέσει ενδεχομένως αιτία ανησυχίας. Θα έλεγα, όμως, όπως κάθε χριστιανός, ότι χαίρομαι που θα αντιμετωπίσω τους προβληματισμούς-προκλήσεις των αδελφών μου. Επίσης, όπως κάθε χριστιανός, θα είμαι ευγνώμων για τις προσευχές των αδελφών μου, ανδρών και γυναικών, για μένα προσωπικά και για την Εκκλησία που διακονώ. Θα ήθελα επίσης να πω ότι λυπάμαι που η Εκκλησία κρίνεται από τόσο πολλούς ανθρώπους της κοινωνίας βάσει των ενδιαφερόντων σεξουαλικής ηθικής περισσότερο παρά βάσει άλλων κριτηρίων, τα οποία θεωρούνται τουλάχιστον το ίδιο σημαντικά όπως αυτά που συζητάμε».
- Η χειροτονία γυναικών αλλά και ομοφυλόφιλων κληρικών από την Αγγλικανική Εκκλησία βρίσκεται στο επίκεντρο της κριτικής όλων όσοι αντιδρούν στην επίσκεψη. Πώς ως Εκκλησία λάβατε τέτοιες αποφάσεις, όταν η Ορθόδοξη και η Ρωμαιοκαθολική απορρίπτουν κατηγορηματικά τέτοιου είδους ενδεχόμενα;
«Για το θέμα της χειροτονίας των γυναικών, η αγγλικανική κοινωνία στο σύνολό της αποδέχθηκε πριν από πολλά χρόνια ότι δεν βλέπει το θέμα ως μια βασική αλλαγή της δογματικής διδασκαλίας. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η ισχύουσα θεολογική τους διδασκαλία περί της ιεροσύνης εξακολουθεί να είναι συμβατή με τη σχετική διδασκαλία των άλλων ιστορικών Εκκλησιών. Με σιγουριά, στην Εκκλησία της Αγγλίας (η οποία είναι μία από τις 44 περιφέρειες της αγγλικανικής κοινότητας) οι περισσότεροι (αν και όχι όλοι) θα υποστήριζαν και ότι η διδασκαλία μας περί του θεσμού της ιεροσύνης είναι αναλλοίωτη και ότι η χειροτονία των γυναικών μας έχει πνευματικά εμπλουτίσει την Εκκλησία.
Για την ομοφυλοφιλία η εσωτερική διαφωνία εντός της αγγλικανικής κοινότητας παγκοσμίως είναι πολύ οξύτερη. Κάθε επίσημο κείμενο των πρόσφατων ετών έχει επαναλάβει ότι δεν έχει μεταβληθεί η διδασκαλία και η τάξη. Μία περιφέρεια (από τις 44) ενήργησε σαν να είχε μεταβληθεί η σχετική διδασκαλία και χειροτόνησε ως επισκόπους δύο ομοφυλοφίλους. Μια άλλη περιφέρεια επέτρεψε μια πολύ περιορισμένη λειτουργική ευλογία ένωσης προσώπων του ιδίου φύλου. Η αγγλικανική κοινότητα όμως ως σύνολο δεν έχει αποφασίσει να μεταβάλει τη διδασκαλία και την πρακτική της στο θέμα αυτό.
Εξαιτίας αυτής της κατάστασης εφαρμόζουμε μια πολιτική μη εξονομασμού ως εκπροσώπων μας στους Θεολογικούς Διαλόγους προσώπων που προέρχονται από αυτές τις περιοχές της περιφέρειας των ΗΠΑ (“Επισκοπελιανή Εκκλησία”). Επίσης, προωθούμε την αποδοχή από όλες τις περιφέρειες ενός “Συμφώνου”, διά του οποίου θα εξασφαλίζεται συμφωνία σε βασικά θέματα πίστεως και ευρεία διαβούλευση πριν από την υιοθέτηση οποιασδήποτε μείζονος μεταβολής στην πρακτική της Εκκλησίας».
- Αν ένας κληρικός της αγγλικανικής Εκκλησίας τελούσε έναν γάμο μεταξύ ομοφύλων, όπως έπραξε πρόσφατα κληρικός άλλης χριστιανικής κοινότητας στην Ισλανδία,τι θα κάνατε;
«Μια τέτοια ενέργεια θα συνιστούσε παραβίαση του πειθαρχικού κώδικα και θα ήμουν υποχρεωμένος να λάβω μέτρα εναντίον του εμπλεκόμενου κληρικού, σύμφωνα με τους πειθαρχικούς μας κανόνες».
- Από τη μια πλευρά δέχεστε τις επικρίσεις γνωστών οργανώσεων γιατί δεν στηρίξατε την εκλογή ομοφυλόφιλου ιερέα στον επισκοπικό θρόνο και από την άλλη πλευρά έχετε τους επισκόπους της Αφρικής να σας επικρίνουν για τους ομοφυλόφιλους κληρικούς και τη χειροτονία των γυναικών. Πώς καταφέρνετε να διατηρείτε την ενότητα στην Εκκλησία σας;
«Η ένωση δεν είναι κάτι που επιβάλλεται. Γεννιέται από τη συναίνεσή μας να “υποτασσόμεθα αλλήλοις” με αγάπη, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος (Επιστολή προς Εφεσίους, 5, 21). Σε μια Εκκλησία σαν τη δική μας, η οποία συμπεριλαμβάνει ανθρώπους από ένα τεράστιο φάσμα πολιτισμικών καταβολών, αυτό φαίνεται δύσκολο. Ο στόχος μου είναι να προσπαθήσω να κρατήσω τους ανθρώπους πιστούς στα βασικά δόγματα του Συμβόλου της Πίστεως και να προσπαθήσω να τους εμπνεύσω την αμοιβαία αγάπη. Η διακονία ενός Αρχιεπισκόπου Καντουαρίας από παγκόσμια άποψη (σε αντίθεση προς τη διακονία του στην Αγγλία, όπου είναι ο Προκαθήμενος) δεν είναι του είδους της διακονίας του Επισκόπου Ρώμης, ενός Πάπα με υπέρτατη παγκόσμια αυθεντία, αλλά είναι η διακονία του Πρώτου Αγγλικανού Επισκόπου, ο οποίος συγκαλεί σε Σύνοδο και προεδρεύει των αδελφών του αγγλικανών επισκόπων. Επομένως, μέρος της αποστολής μου είναι επίσης να προσπαθήσω και να εξασφαλίσω ώστε, όταν λαμβάνουμε μείζονες αποφάσεις, να αποφασίζουμε με προσευχή και αμοιβαίο σεβασμό».
23.11.10
Η ΔΕΥΤΕΡΗ "ΜΗΤΕΡΑ" ΤΩΝ ΚΙΝΕΖΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ
Βου Γιουτζιάν. Η δεύτερη «μητέρα» των κινέζων ομοφυλοφίλωνΗ Βου Γιουτζιάν προσπαθεί με κάθε τρόπο να πετύχει την αποδοχή των γκέι από την κοινωνία και τις οικογένειές τους
(Το Βήμα, 18 Νοεμβρίου 2010)
Στο πρόσωπο της Βου Γιουτζιάν οι κινέζοι ομοφυλόφιλοι έχουν βρει μια δεύτερη «μητέρα». Αν και στην Κίνα η ομοφυλοφιλία δεν είναι παράνομη και, από το 2001, έχει πάψει να θεωρείται ψυχική διαταραχή, παραμένει πάντοτε θέμα-ταμπού. Στους γκέι ασκούνται τεράστιες κοινωνικές πιέσεις, ενώ πέφτουν συχνά θύματα προκαταλήψεων. Παρ΄ όλα αυτά, η «μαμά Βου», όπως την αποκαλούν, δεν δίστασε να γίνει ο πρώτος γονιός που το 2004 μίλησε ανοιχτά στην κινεζική κρατική τηλεόραση για την ομοφυλοφιλία του μοναχογιού της. Και σήμερα προσπαθεί με κάθε τρόπο να προωθήσει την αποδοχή των γκέι από τη συντηρητική κινεζική κοινωνία, αλλά και τις ίδιες τους τις οικογένειες.
Η «μαμά Βου» προσπαθεί να αλλάξει την πραγματικότητα. Διατηρεί ένα δημοφιλές ιστολόγιο, δίνει διαλέξεις και διοργανώνει σεμινάρια, έχει δημιουργήσει τηλεφωνική γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης καθώς και την πρώτη οργάνωση για «Γονείς, οικογένειες και φίλους των ομοφυλοφίλων». Με βάση τις ιστορίες των γκέι τους οποίους έχει συναντήσει έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Η Αγάπη είναι το πιο όμορφο ουράνιο τόξο».
Οταν το 1999 ο 19χρονος τότε Ζενγκ Γιουαντάο ανακοίνωσε στη μητέρα του ότι είναι ομοφυλόφιλος, εκείνη αντέδρασε με έναν σχεδόν πρωτάκουστο τρόπο για τα κινεζικά ήθη. «Του είπα ότι δεν υπάρχει τίποτε κακό στο να του αρέσουν αγόρια και ότι δεν είναι και σπουδαίο πράγμα. Απλώς ακολούθησα το ένστικτό μου και την αγάπη μου για τον γιο μου» λέει.
Ομως, για τους περισσότερους κινέζους γονείς στην ίδια θέση με τη Βου, η ενστικτώδης αντίδραση θα ήταν μια βαθιά αίσθηση ντροπής. Πολλοί αρνούνται να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα και αρκετοί διακόπτουν κάθε επαφή με τα παιδιά τους. Αλλοι προσπαθούν με δόλια μέσα να διαλύσουν τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις των παιδιών τους, επιμένουν να τα στείλουν στον... ψυχίατρο, ενώ δεν λείπουν και εκείνοι που απειλούν να αυτοκτονήσουν. Στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο: αυτόχειρες γίνονται το 30% των νεαρών γκέι. Η Βου δέχεται συχνά λεκτικές επιθέσεις, ενώ πρόσφατα την κατηγόρησαν από το ιστολόγιό της ότι «οδηγεί τη νέα γενιά σε ένα μονοπάτι πιο βρωμερό και από οίκο ανοχής» και ότι «επισπεύδει τον ηθικό θάνατο μιας ήδη άρρωστης κοινωνίας».
Πολλοί ομοφυλόφιλοι Κινέζοι συνεχίζουν να υποκύπτουν στις οικογενειακές και κοινωνικές πιέσεις να παντρευτούν. Στις μέρες μας οι «λευκοί» γάμοι γκέι ανδρών με λεσβίες ολοένα και πληθαίνουν. Υπάρχουν μάλιστα ιστοσελίδες όπου ομοφυλόφιλοι των δύο φύλων μπορούν να γνωριστούν ειδικά για τον σκοπό αυτόν.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ: ΦΟΒΗΘΗΚΑ ΜΗΠΩΣ ΜΕ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΓΙΑ ΜΠΙΝΕ
Γράμματα στον Καραγάτση
Ο Νίκος Καββαδίας και ο Μ. Καραγάτσης, σε πρώτο πρόσωπο! Δύο από τις δημοφιλέστερες μορφές των ελληνικών γραμμάτων που συγκινούν και τη σημερινή νεολαία, εξομολογούνται τις βαθύτερες αγωνίες τους στην αλληλογραφία τους που βγαίνει πρώτη φορά στο φως.
Μικέλα Χαρτουλάρη (Τα Νέα, 20/11/2010)
Οι επιστολές που αντάλλαξαν ο ποιητής τού Μαραμπού με τον μυθιστοριογράφο τού Γιούγκερμαν αναδεικνύουν τις προσωπικές ανησυχίες δύο από τους δημοφιλέστερους έλληνες συγγραφείς και σηματοδοτούν την επέτειο των εκατό χρόνων από τη γέννηση του πρώτου και των πενήντα χρόνων από τον θάνατο του δεύτερου.
«Κι ο έρωτας; Αυτός ο γαμημένος θεός δε θα χτυπήσει ποτέ την καμπίνα μου. Τούτη η Πολωνέζα που μού ράβει τώρα το σώβρακο βρίσκεται από μέρες κοντά μου, γιατί ζαλίζεται στη δευτέρα θέση κι η καμπίνα μου δεν κουνάει. Δεν ήθελα να μαγαρίσω την καμπίνα μου και μάλιστα πρώτο ταξίδι. Είμαι φορτηγίσιος και δεν το ΄χω σε γούρι. Οταν όμως είδα το πράγμα να γενικεύεται απ΄ τις πρώτες μέρες, τ΄ αποφάσισα κι εγώ. Στο κάτω-κάτω φοβήθηκα μήπως με περάσουνε για μπινέ. Αλήθεια! Ξέχασα κάτι: τότε στην “Αntzouletta” (σ.σ.: παλιό φορτηγό πλοίο) είχα να θυμάμαι και κάποιο κορίτσι. Μα τώρα πάνε χρόνια που τίποτα δε θυμάμαι».
Ο Νίκος Καββαδίας και ο Μ. Καραγάτσης, σε πρώτο πρόσωπο! Δύο από τις δημοφιλέστερες μορφές των ελληνικών γραμμάτων που συγκινούν και τη σημερινή νεολαία, εξομολογούνται τις βαθύτερες αγωνίες τους στην αλληλογραφία τους που βγαίνει πρώτη φορά στο φως.
Μικέλα Χαρτουλάρη (Τα Νέα, 20/11/2010)
Οι επιστολές που αντάλλαξαν ο ποιητής τού Μαραμπού με τον μυθιστοριογράφο τού Γιούγκερμαν αναδεικνύουν τις προσωπικές ανησυχίες δύο από τους δημοφιλέστερους έλληνες συγγραφείς και σηματοδοτούν την επέτειο των εκατό χρόνων από τη γέννηση του πρώτου και των πενήντα χρόνων από τον θάνατο του δεύτερου.
«Κι ο έρωτας; Αυτός ο γαμημένος θεός δε θα χτυπήσει ποτέ την καμπίνα μου. Τούτη η Πολωνέζα που μού ράβει τώρα το σώβρακο βρίσκεται από μέρες κοντά μου, γιατί ζαλίζεται στη δευτέρα θέση κι η καμπίνα μου δεν κουνάει. Δεν ήθελα να μαγαρίσω την καμπίνα μου και μάλιστα πρώτο ταξίδι. Είμαι φορτηγίσιος και δεν το ΄χω σε γούρι. Οταν όμως είδα το πράγμα να γενικεύεται απ΄ τις πρώτες μέρες, τ΄ αποφάσισα κι εγώ. Στο κάτω-κάτω φοβήθηκα μήπως με περάσουνε για μπινέ. Αλήθεια! Ξέχασα κάτι: τότε στην “Αntzouletta” (σ.σ.: παλιό φορτηγό πλοίο) είχα να θυμάμαι και κάποιο κορίτσι. Μα τώρα πάνε χρόνια που τίποτα δε θυμάμαι».
Είναι η εξομολόγηση του Νίκου Καββαδία, του χιλιοτραγουδισμένου ποιητή-ναυτικού, που ανοίγει την καρδιά του στον αγαπημένο φίλο του Μ. Καραγάτση (Δημήτρη Ροδόπουλο), τον «αδελφό» του, τον πιο διονυσιακό και πιο πολυδιαβασμένο από τους μυθιστοριογράφους στις δεκαετίες ΄30. ΄40, ΄50- πρόσωπα κι οι δυο τους που συγκινούν βαθιά και το σημερινό μεγάλο κοινό. (....)
22.11.10
ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΕΡΩΤΟΓΕΝΕΙΣ ΖΩΝΕΣ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ
Ερωτογενείς ζώνες
Για να ανακαλύψετε τις ερωτογενείς ζώνες του παρτενέρ σας, η περιπλάνησή σας στο κορμί του πρέπει να είναι πράξη αγάπης και τρυφερότητας και όχι ενέργεια μηχανική. Οι εραστές που ξέρουν να χαίρονται τη σεξουαλική πράξη, αλληλοδιεγείρονται αργά αλλά με επιμονή. Η περιήγησή τους στο σώμα του άλλου τούς φανερώνει με τον καιρό τα σημεία εκείνα που ξυπνούν τον πόθο.
Η διέγερση στις ερωτογενείς ζώνες αρχίζει με τα χέρια και τα δάχτυλα. Ωστόσο, όλα αυτά τα σημεία ερεθίζονται πολύ περισσότερο, όταν τα χάδια προέρχονται από τα χείλη και τη γλώσσα.
Ανακαλύπτοντας τις ερωτογενείς ζώνες του άνδρα
Πηγές ερωτικής απόλαυσης για τον άνδρα είναι οι ώμοι, οι παλάμες, η πλάτη, το στήθος και οι θηλές. Όταν πιπιλάτε ή αγγίζετε τις ρόγες του συντρόφου, αυτές ανορθώνονται και σκληραίνουν.
Όλη η περιοχή των γεννητικών του οργάνων διεγείρεται υπερβολικά εύκολα. Η περιοχή ακριβώς πίσω από τη βάση του πέους, ανάμεσα στο πέος και τον πρωκτό όπου βρίσκεται ο προστάτης, είναι εξαιρετικά ευαίσθητη στο άγγιγμα. Οι όρχεις είναι επίσης πολύ ευαίσθητοι και πρέπει να πιάνονται προσεκτικά και μαλακά, γιατί η παραμικρή αδεξιότητα προκαλεί έντονο πόνο. Πάντως, η πιο ευαίσθητη ερωτογενής ζώνη για τον άνδρα είναι το πέος του. Όλο το στέλεχος ερεθίζεται εύκολα, αλλά η κορυφή της βαλάνου ακόμα περισσότερο, γιατί είναι πλούσια σε απολήξεις νεύρων. Όσο για το χαλινό, είναι ένα από τα πιο ευαίσθητα σημεία σε όλους τους άνδρες. Οι γλουτοί είναι μια άλλη ερωτογενής ζώνη. Στους άνδρες αρέσει να δέχονται εκεί όχι μόνο χάδια αλλά και χτυπήματα. Πλούσια σε απολήξεις αισθητηρίων νεύρων είναι και η περιοχή του πρωκτού, γι' αυτό και ερεθίζεται πολύ εύκολα με κάθε είδους χάδια.
health.in.gr
Για να ανακαλύψετε τις ερωτογενείς ζώνες του παρτενέρ σας, η περιπλάνησή σας στο κορμί του πρέπει να είναι πράξη αγάπης και τρυφερότητας και όχι ενέργεια μηχανική. Οι εραστές που ξέρουν να χαίρονται τη σεξουαλική πράξη, αλληλοδιεγείρονται αργά αλλά με επιμονή. Η περιήγησή τους στο σώμα του άλλου τούς φανερώνει με τον καιρό τα σημεία εκείνα που ξυπνούν τον πόθο.
Η διέγερση στις ερωτογενείς ζώνες αρχίζει με τα χέρια και τα δάχτυλα. Ωστόσο, όλα αυτά τα σημεία ερεθίζονται πολύ περισσότερο, όταν τα χάδια προέρχονται από τα χείλη και τη γλώσσα.
Ανακαλύπτοντας τις ερωτογενείς ζώνες του άνδρα
Πηγές ερωτικής απόλαυσης για τον άνδρα είναι οι ώμοι, οι παλάμες, η πλάτη, το στήθος και οι θηλές. Όταν πιπιλάτε ή αγγίζετε τις ρόγες του συντρόφου, αυτές ανορθώνονται και σκληραίνουν.
Όλη η περιοχή των γεννητικών του οργάνων διεγείρεται υπερβολικά εύκολα. Η περιοχή ακριβώς πίσω από τη βάση του πέους, ανάμεσα στο πέος και τον πρωκτό όπου βρίσκεται ο προστάτης, είναι εξαιρετικά ευαίσθητη στο άγγιγμα. Οι όρχεις είναι επίσης πολύ ευαίσθητοι και πρέπει να πιάνονται προσεκτικά και μαλακά, γιατί η παραμικρή αδεξιότητα προκαλεί έντονο πόνο. Πάντως, η πιο ευαίσθητη ερωτογενής ζώνη για τον άνδρα είναι το πέος του. Όλο το στέλεχος ερεθίζεται εύκολα, αλλά η κορυφή της βαλάνου ακόμα περισσότερο, γιατί είναι πλούσια σε απολήξεις νεύρων. Όσο για το χαλινό, είναι ένα από τα πιο ευαίσθητα σημεία σε όλους τους άνδρες. Οι γλουτοί είναι μια άλλη ερωτογενής ζώνη. Στους άνδρες αρέσει να δέχονται εκεί όχι μόνο χάδια αλλά και χτυπήματα. Πλούσια σε απολήξεις αισθητηρίων νεύρων είναι και η περιοχή του πρωκτού, γι' αυτό και ερεθίζεται πολύ εύκολα με κάθε είδους χάδια.
health.in.gr
