ΚΥΠΡΟΣ. ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΕ ΕΤΕΡΟΦΥΛΟΦΙΛΟ ΚΟΣΜΟ

Ομοφυλοφιλία σε ετεροφυλόφιλο κόσμο
Η ΜΚΟ Accept σε συνεργασία με το περιοδικό "Ρεύμα" οργάνωσαν στο σπίτι του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου μια εξαιρετική εκδήλωση με θέμα το γάμο μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών. Η προσέλευση στην εκδήλωση άκρως εντυπωσιακή τόσο σε αριθμό όσο και σε σχέση με την ηλικία των παρευρισκομένων, δίδοντας μια ακόμη γροθιά στο στερεότυπο της νεανικής αδιαφορίας για τα κοινά και για τα ζητήματα της επικαιρότητας.
Στα αξιοσημείωτα της εκδήλωσης η απουσία πολιτικών παρότι προσκλήθηκαν όλοι και με τον πλέον επίσημο τρόπο. Φωτεινές εξαιρέσεις, ο Χρήστος Στυλιανίδης, ο οποίος συμμετείχε και στο πάνελ της συζήτησης, η Στέλλα Κυριακίδου και ο Νίκος Τορναρίτης. Θεωρώ αξιολύπητο το γεγονός ότι οι εκλελεγμένοι εκπρόσωποι της κοινωνίας δεν δείχνουν καν το στοιχειώδες ενδιαφέρον να ακούσουν σοβαρές και τεκμηριωμένες τοποθετήσεις, που ξεφεύγουν από τα στεγανά των κοινωνικών προκαταλήψεων και της άσκησης πολιτικής στη βάση παγιωμένων εγκεφαλικών τετελεσμένων που τροφοδοτούνται από δημοσκοπήσεις που καταγράφουν τη γενική κοινωνική μας υστέρηση.
Το γραφείο της επιτρόπου Διοικήσεως συνέχισε, διά του εκπροσώπου του κ. Τσιάρτα, τον αξιέπαινο πλην μοναχικό δρόμο που το ίδιο χάραξε, στον αγώνα για κατάργηση των διακρίσεων και αποδοχή της διαφορετικότητας. Χτίζοντας πάνω στην πρόσφατη έκθεση της επιτρόπου, ο κ. Τσιάρτας έδωσε μια εμπεριστατωμένη διάσταση των νομικών και πολιτικών δεδομένων στον ευρωπαϊκό χώρο, θέτοντας το αιωνίως συντηρητικό κυπριακό θεσμικό σύστημα προ των ευθυνών του. Αξιόλογη και η παράθεση της κοινωνιολογικής διάστασης του θέματος από τον ακαδημαϊκό κ. Καραγιάννη, που με αμεσότητα και μεταδοτικότητα έδωσε το στίγμα της ισορροπημένης παρουσίας και δράσης του ομοφυλόφυλου ατόμου απέναντι στον εαυτό του και στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι αναφαίρετο και μη διαπραγματεύσιμο ανθρώπινο δικαίωμα το οποίο δεν δύναται να τίθεται στην έγκριση του κοινωνικού συνόλου ή ακόμη και της νομοθετικής εξουσίας με δυνατότητες περιορισμού του κατά το δοκούν. Η πολιτική δεν καλείται να εξετάσει την υιοθέτηση του δικαιώματος και το πλασάρισμά του στην κοινωνία αλλά να διασφαλίσει την απόλυτη και άμεση εφαρμογή του εμπεδώνοντας στην κοινωνία το σεβασμό του. Ο ομοφυλόφυλος δεν έχει την υποχρέωση να δηλώσει τον σεξουαλικό του προσανατολισμό υψώνοντας τη σημαία της επανάστασης. Όπως όλοι, έχει το δικαίωμα προστασίας της προσωπικής ζωής αλλά και το δικαίωμα της ισότητας στην αντιμετώπισή του ως ανθρώπινο ον με συνολική προσωπικότητα και χαρακτηριστικά. Η διασφάλιση βασικών δικαιωμάτων όπως η κληρονομική διαδοχή, η περιουσιακή σχέση και η θεσμοθετημένη συντροφικότητα θα έπρεπε να αποτελούν συνταγματικά δεδομένα σε ένα ευρωπαικό κράτος εν έτει 2010. Από την άλλη, για όλες τις οργανώσεις παρόμοιας φύσης υποβόσκει ο κίνδυνος της αυτοπεριθωριοποίησης του αντίστροφου ρατσισμού και της υπερβολής. Πρέπει οι διεκδικήσεις να επικεντρωθούν σε ζητήματα διασφάλισης της ισότητας και όχι στη δημιουργία προνομίων που στο τέλος θα καθιστούν τους ομοφυλόφιλους άτομα που χρήζουν ειδικής μεταχείρισης. Ας πάρουμε για παράδειγμα το Σύμφωνο Συμβίωσης, ήτοι τη συμβατική κατοχύρωση μιας σχέσης συμβίωσης και των δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτή. Πρέπει αυτό να αποτελέσει διεκδίκηση αποκλειστικά για ομόφυλα ή ομοφυλόφιλα άτομα; Όχι. Αποτελεί μια σύγχρονη κοινωνική ανάγκη συμβίων και συντρόφων ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Ειδικά αν συνυπολογιστεί ο ισχυρός κλονισμός του θεσμού του γάμου. Πρέπει να αποτελέσει εναλλακτική διεκδίκηση για τον πολιτικό γάμο μεταξύ ομοφύλων; Και πάλι όχι. Η ισότητα δεν είναι διαπραγματεύσιμη, γεγονός που αποτέλεσε αντικείμενο δικαστικών αποφάσεων σε χώρες όπως ο Καναδάς και η Ολλανδία. Πρέπει όμως ο διάλογος και οι διεκδικήσεις να μην είναι στείρες κατά τρόπο που να υπερισχύει μια μηδενιστική και συλλήβδην απορριπτική προσέγγιση των συμβατικών και παραδοσιακών θεσμών. Αν θέλεις το συμβατικό να αποδεχτεί τη διαφορετικότητα, πρέπει να είσαι έτοιμος να σεβαστείς το συμβατικό στο βαθμό που αυτή η αποδοχή δεν καταργεί θεμελιωμένα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι δεκαετίες καταπίεσης, ρατσισμού και περιθωριοποίησης δυστυχώς οδηγούν σε ακραίες εκδηλώσεις βάσιμων διεκδικήσεων κατά τρόπο που η ουσία της διεκδίκησης να χάνει το κύρος και την αξιοπιστία της.
Εύχομαι λοιπόν στην Accept καλή δύναμη αλλά και αυτοσυγκράτηση.
Του Χαράλαμπου Προύντζου (ΠΟΛΙΤΗΣ - 23/06/2010)