Ο Χρήστος Λούλης εμφανίζεται ολόγυμος και αιματοβαμμένος στη σκηνή του θεάτρου.Στο έργο του Αμερικανού Τόνι Κούσνερ «Άγγελοι στην Αμερική» υποδύεται έναν gay που πάσχει από AIDS.
.
Χρήστος Λούλης: Οι ομοφυλόφιλοι έχουν πια περισσότερο θάρρος να δηλώσουν αυτό που είναι σε σχέση με παλιότερα. Αυτή η μεγαλύτερη ελευθερία όμως τους έχει κάνει λίγο αμετροεπείς. Κάθε άνθρωπος που ανήκει σε μια μειονότητα και νιώθει ότι βάλλεται, από την πολλή άμυνα περνάει λίγο στην επίθεση. Είναι όμως ανθρώπινο, και η κοινωνία έχει δρόμο να διανύσει ακόμα μέχρι να αποδεχθεί την ομοφυλοφιλία.
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: Σε ατομικό επίπεδο τα πράγματα είναι καλύτερα σε σχέση με παλιότερα. Η ελληνική κοινωνία αρχίζει να ανοίγεται και να μην έχει τόσα ταμπού απέναντι στη διαφορετικότητα. Κατά βάθος όμως δεν πιστεύω ότι ο άνθρωπος θα μπορέσει στ’ αλήθεια να αποδεχθεί τη διαφορετικότητα ως προς τη σεξουαλική επιλογή, το χρώμα, τη φυλή, το έθνος. Είναι ενδεικτικό το πόσο ρατσιστές και αδυσώπητοι είμαστε απέναντι στους ανάπηρους.
Ζέτα Δούκα: Η σεξουαλική προτίμηση έχει λίγη σημασία, καθώς εγώ διακρίνω τους ανθρώπους με βάση αξίες του πνεύματος, του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς τους. Έχοντας εξαιρετικούς φίλους ομοφυλόφιλους, θεωρώ ότι εγκλωβίζονται από τους θρησκευτικούς και κοινωνικούς κανόνες που επιβάλλονται με αποτέλεσμα να νιώθουν φυλακισμένοι στον ίδιο τους τον εαυτό.
Οι Έλληνες δεν είμαστε πιο συντηρητικοί από άλλους λαούς, ίσα ίσα’ είμαστε όμως πιο υποκριτές και ανειλικρινείς και αυτό κάνει τη μεγάλη διαφορά. Πιστεύω ότι μερίδιο ευθύνης φέρνουν και αυτοί που δεν αποδέχονται τη σεξουαλική τους διαφορετικότητα και αυτοί που δεν το ομολογούν.
Θανάσης Ευθυμιάδης: Τα πράγματα είναι πλέον σε πολύ καλό επίπεδο. Σε πολλούς χώρους, όπως στην τέχνη, οι σεξουαλικές μειονότητες τείνουν να γίνουν πλειονότητες. Επειδή υπέφεραν όλα αυτά τα χρόνια, πρέπει να προσέξουν να μην κάνουν αντίποινα. Μέσα από καίριες θέσεις πολιτισμού, τις οποίες πήραν με την αξία τους, γιατί είναι άνθρωποι ταγμένοι και έχουν έμφυτο ταλέντο στην τέχνη, ας οδηγήσουν τη χώρα σε μια πολιτισμική και πολιτιστική άνθηση που δεν είχαμε καταφέρει να έχουμε με τους στρέιτ. Ας έρθουν λοιπόν οι ομοφυλόφιλοι, μπας και δούμε άσπρη μέρα, μια ανθισμένη γκέι μέρα.
Από το περιοδικό του Φεστιβάλ Αθηνών με αφορμή την παράσταση «Άγγελοι στην Αμερική», σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, που παρουσιάζεται μέχρι τις 7/6/2010 στο κτήριο της Οδού Πειραιώς 260, Χώρος Δ.
Χρήστος Λούλης: Οι ομοφυλόφιλοι έχουν πια περισσότερο θάρρος να δηλώσουν αυτό που είναι σε σχέση με παλιότερα. Αυτή η μεγαλύτερη ελευθερία όμως τους έχει κάνει λίγο αμετροεπείς. Κάθε άνθρωπος που ανήκει σε μια μειονότητα και νιώθει ότι βάλλεται, από την πολλή άμυνα περνάει λίγο στην επίθεση. Είναι όμως ανθρώπινο, και η κοινωνία έχει δρόμο να διανύσει ακόμα μέχρι να αποδεχθεί την ομοφυλοφιλία.
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: Σε ατομικό επίπεδο τα πράγματα είναι καλύτερα σε σχέση με παλιότερα. Η ελληνική κοινωνία αρχίζει να ανοίγεται και να μην έχει τόσα ταμπού απέναντι στη διαφορετικότητα. Κατά βάθος όμως δεν πιστεύω ότι ο άνθρωπος θα μπορέσει στ’ αλήθεια να αποδεχθεί τη διαφορετικότητα ως προς τη σεξουαλική επιλογή, το χρώμα, τη φυλή, το έθνος. Είναι ενδεικτικό το πόσο ρατσιστές και αδυσώπητοι είμαστε απέναντι στους ανάπηρους.
Ζέτα Δούκα: Η σεξουαλική προτίμηση έχει λίγη σημασία, καθώς εγώ διακρίνω τους ανθρώπους με βάση αξίες του πνεύματος, του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς τους. Έχοντας εξαιρετικούς φίλους ομοφυλόφιλους, θεωρώ ότι εγκλωβίζονται από τους θρησκευτικούς και κοινωνικούς κανόνες που επιβάλλονται με αποτέλεσμα να νιώθουν φυλακισμένοι στον ίδιο τους τον εαυτό.
Οι Έλληνες δεν είμαστε πιο συντηρητικοί από άλλους λαούς, ίσα ίσα’ είμαστε όμως πιο υποκριτές και ανειλικρινείς και αυτό κάνει τη μεγάλη διαφορά. Πιστεύω ότι μερίδιο ευθύνης φέρνουν και αυτοί που δεν αποδέχονται τη σεξουαλική τους διαφορετικότητα και αυτοί που δεν το ομολογούν.
Θανάσης Ευθυμιάδης: Τα πράγματα είναι πλέον σε πολύ καλό επίπεδο. Σε πολλούς χώρους, όπως στην τέχνη, οι σεξουαλικές μειονότητες τείνουν να γίνουν πλειονότητες. Επειδή υπέφεραν όλα αυτά τα χρόνια, πρέπει να προσέξουν να μην κάνουν αντίποινα. Μέσα από καίριες θέσεις πολιτισμού, τις οποίες πήραν με την αξία τους, γιατί είναι άνθρωποι ταγμένοι και έχουν έμφυτο ταλέντο στην τέχνη, ας οδηγήσουν τη χώρα σε μια πολιτισμική και πολιτιστική άνθηση που δεν είχαμε καταφέρει να έχουμε με τους στρέιτ. Ας έρθουν λοιπόν οι ομοφυλόφιλοι, μπας και δούμε άσπρη μέρα, μια ανθισμένη γκέι μέρα.
Από το περιοδικό του Φεστιβάλ Αθηνών με αφορμή την παράσταση «Άγγελοι στην Αμερική», σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, που παρουσιάζεται μέχρι τις 7/6/2010 στο κτήριο της Οδού Πειραιώς 260, Χώρος Δ.
αυτή η αίσθηση που βγαίνει από τα λεγόμενα του λούλη και του ευθυμιάδη ότι οι γκέι βρίσκονται (ή πρόκειται να βρεθούν) σε πλεονεκτική θέση με κάνει να απορώ. που το είδαν ακριβώς;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ πετυχημένος τίτλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια όποιον μπορεί να τον εννοήσει βέβαια ;-)
@ scatterbrain
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι χάνεις το σημαντικότερο. Δεν είναι τυχαίο ότι στον τίτλο χρησιμοποιείται το τρίτο προσωπο.
Ότι δηλαδή κάποιοι "προβεβλημένοι" κάνουν δηλώσεις για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων με τέτοιο τρόπο ώστε να διαφημίζεται ξεκάθαρα και επιδεικτικά ότι οι ίδιοι είναι φανατικοί ετεροφυλόφιλοι που απλά αναφέρονται στα δικαιώματα κάποιων "άλλων". Οι οποίοι "άλλοι" πρέπει να τους δώσουν και παράσημο για τη "φιλική" στάση τους.
πολύ θα ήθελα να το δω.
ΑπάντησηΔιαγραφήόχι για τον γυμνό Λούλη...(ή τουλάχιστον οχι μόνο για αυτό) αλλά η ταινία (μίνι σειρά βασικά) ήτανε άψογη!
καλά ο Ευθυμιάδης είναι ο πιο άκυρος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ για Ευθυμιάδη. Ποιά η διαφορά σ αυτά που λέει μ αυτούς που κράζουν και καταριούντε όλους τους gay ότι "πιάσανε" όλες τις καλές θέσεις στην ΤιΒι στο θέατρο κλπ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρ όλα αυτά μ εξέπληξε θετικά στην παράσταση. Καλός ήταν.
Σόρρυ αλλά αυτό το παιδί πάντα μου θύμιζε ντελίβερι boy.
Κακίες...