Ο ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ - THERION

Αύγουστου Κορτώ: Ο αφανισμός του Νίκου (Καστανιώτης, 2008)
Ο τριανταπεντάρης Νίκος Αποστόλου έχει δυο γονείς που τον υπεραγαπάνε, μια μεγάλη περιουσία, ένα πετυχημένο καφεμπάρ στα Εξάρχεια, μια σειρά υπαλλήλους και φίλους που τον παραδέχονται, μια μίζερα ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή και μια επίμονη άφτρα στη γλώσσα. Την οποία δεν είναι και να την παραβλέπει κανείς, διότι, όπως ο αναγνώστης μαθαίνει στην πρώτη σελίδα του μυθιστορήματος, το σημάδι αυτό σημαίνει θάνατο: ο Νίκος έχει ΑΙDS, και στη διάρκεια του χρόνου που καλύπτει η αφήγηση θα έχει πεθάνει θάνατο φρικτό, «άρρωστος μ΄ αρρώστιες τερατώδεις».
Ο Νίκος είναι γκέι μεν, ανέραστος δε. (…) [tanea.gr]

Έπειτα από τριάντα περίπου χρόνια, ο Νίκος μπορούσε πια να το ομολογήσει: Η ζωή του ήταν λειψή. Άδεια από συγκινήσεις, στερημένη από έρωτα και βαθιά ερημική σαν την πλατεία της κοιμωμένης πόλης το πρωί, εκεί όπου περνούσε τις μέρες και τις νύχτες του, πίσω από τον πάγκο του «Ηλιοτρόπιου». Δε γνώριζε αν χρειαζόταν μιαν αφορμή, μια πρόφαση ή μιαν αιτία για να αλλάξει κάτι. Άλλωστε, υπήρχαν και άλλα πράγματα που αγνοούσε: όπως το επικείμενο τέλος του. Πώς θα το εμπόδιζε; Διαστρεβλώνοντας ίσως τη μοίρα του; Αποτρέποντας τη γέννησή του; Ή αναζητώντας την εκδίκηση στο παρελθόν; Ένα ταξίδι στο χρόνο έμοιαζε αναπόφευκτο για κάποιον σαν αυτόν, που επιθυμούσε να ξεκαθαρίσει μια για πάντα τους λογαριασμούς του με την ανθρώπινη φύση. Για έναν μοναχικό αντιήρωα, που καταλάβαινε, έστω και αργά, ότι η Ιστορία διαβάζεται συχνά και ως ιστορία της απροσεξίας.

.
*******

.
Σπύρος Καρυδάκης: ΤΗΕΡΙΟΝ (Εμπειρία Εκδοτική, 2010)

- Η αγάπη δεν είναι το ωραιότερο κι αγαθότερο πράγμα στην ανθρώπινη ζωή, μα η πηγή κάθε κακού.
- Είναι ηθικότερο να υφίστασαι αδιαμαρτύρητα το κακό των ανθρώπων σαν δέντρο, από να το πράττεις ή να το ανταποδίδεις σαν θηρίο.
- Τούτα κι άλλα τέτοια πιστεύει ο Γιώργος, ένα χωριατόπαιδο, φοιτητής, που ζει βυθισμένος στον κόσμο των ιδεών. Γι' αυτό είναι αποφασισμένος να δοθεί σ' οποιονδήποτε θα τον αγαπήσει, δίχως να επιτρέψει στον εαυτό του να ανταποδώσει ο ίδιος τη θηριωδία της αγάπης.
Όντας αποκλειστικά ετεροφυλόφιλος, όμως, ποτέ δεν είχε φανταστεί πως οι πρώτοι άνθρωποι που θα τον αγαπούσαν αληθινά δεν θα ήταν γυναίκες, μα άνδρες. Ούτε πως αυτός, παιδί της φύσης και των αγνών ιδεών, θα έμπλεκε με μια οργάνωση που απάγει εφήβους και τους πουλάει σε δίκτυα παιδικής πορνείας ή τους δολοφονεί για να χρησιμοποιηθούν τα σώματα τους στον χώρο των μεταμοσχεύσεων και της φαρμακοβιομηχανίας.
Ούτε πως ό,τι πόθησε πιο πολύ, την ομορφιά και τη γνώση, θα τα διδαχτεί τώρα παραδινόμενος ακριβώς σε ό,τι φόβοταν: στην αγάπη ενός θηρίου.