Έναν μόνο μια φορά στην Ασφάλεια, τι έπαθα τον καλύτερο μου φίλο, σε τι φάση τον είδα. Πάω στην Ασφάλεια, γιατί κάθε 6-7 μήνες πήγαινα τα χαρτιά μου, πέρναγα επιθεώρηση κι είχα τους γιατρούς και λέγανε σήμερα επιθεωρήθη η Πανωραία Κάππη κι ευρέθη υγιής. Αυτά τα μάζευα και κάθε 6-7 μήνες κάθε χρόνο τα πήγαινα στην Ασφάλεια.
Πάω λοιπόν κάποτε και βλέπω τον Λούη, την Λουίζα, ήτανε από Ιταλούς γονείς’ και τον λέγανε Λούη κι ήτανε πάρα πολύ ωραίος, κούκλος και κοιτάω τι να δω, είχε ντυθεί γυνακεία, και τον πιάσανε και τον είχανε φέρει στην Ασφάλεια. Είχε ντυθεί πάρα πολύ ωραία γυναικεία, ήτανε Πάσχα, κρύος καιρός και φόραγε μακριές άσπρες μπότες, με μία σιφόν μαύρη φούστα με πούλιες, ήταν σαν αρχαία Ελληνίδα, ένα ωραίο ντύσιμο, ήτανε και η μόδα, αυτοί πάνε με την μόδα γιατί έχω κάνει πολύ συνεργασία μαζί τους και ξέρω. Κάτι ωραία σκουλαρίκια, άρχιζε τότε η μόδα με τα δύο σκουλαρίκια, ένα μικρό ένα μεγάλο, δύο και δύο τέσσερα. Κι είχε και μια περούκα, όλο μπούκλα αλά Ελίζαμπεθ Ταίηλορ, τότε με την μπούκλα της. Κάτι ψεύτικες βλεφαρίδες, κάτι νύχια σαν την Μάτα Χάρι, ψεύτικο το νύχι, μολύβι στα μάτια κάργα, τι κόμματος! Το στήθος είναι δουλεμένο απ' τον έρωτα, αυτοί τους αρέσανε να τους τρίβουν πολύ τα στήθια, τρίψε, τρίψε έχει το στήθος τους μεγαλώσει, ή ρόγα έχει μεγαλώσει. Δεν φόραγε σουτιέν και φόραγε μια ωραία μπλούζα κι ένα μπουφάν ανοιχτό μπροστά κι η ρόγα του ήτανε διπλή απ' την δική μου βρε παιδάκι μου.
Μπορείς να μην τον ερεθίσεις τον άλλον έτσι; Μπαίνω μέσα και τον βλέπω. Ήμουνα έτοιμη να φωνάξω, να του πω Λούη μου τι έγινε. Βαστήχτηκα. Γυρίζει με κοιτάει με τις σκιές στα μάτια, το ρίμελ στο τσίνορο. Γυρίζει με κοιτάει και μού ‘κλεισε το στόμα. Μιλιά! Δεν του κάνανε τίποτα, δεν τον χτυπήσανε. Του είπανε μην το ξανακάνει, μην ξαναντυθεί. Αυτός είχε κάποιο μπάρμπα στην Κορώνη και ξέρεις τι μπάρμπα, αποφασίζουμε και διατάζουμε, Δημήτριος, ήτανε της αδελφής του παιδί. Αν ήτανε άλλος, τι θα του ‘κανε η Ασφάλεια η καριόλα και ξύλο και και.. και..., θα τον σχίζανε και θα τον απολάγανε γδυτόνε, αλλά για να είναι της αδελφής του Ζ. τίποτα. Του είπανε να πάει να βγάλει τα ρούχα, τα είχε νοικιάσει, επέστρεψέ τα, εδούλευε κάτω στην Αxαγιά, ήταν πολύ ωραίος καI ξεπούτσιασε όλα τα παιδιά της Αxαγιάς.
Μετά που ερχόσαντε πελάτες μου μου λέγανε γι' αυτόν. Εν τω μεταξύ αυτό παιδί μετά, προσβλήθηκε πολύ, ξέρω 'γω, μετά την δικτατορία τον έχασα. Τον σκοτώσανε; Εν πάση περιπτώσει εξαφανίστηκε το παιδί.
Ένας απ' αυτούς η Αντριάνα, έχει δύο κοριτσάκια τώρα. Ωραίος, κομμωτής, κι η γυναίκα του κομμώτρια. Έχει δύο κοριτσάκια, την Ρούλα και τη Βάσω, ίδια η Αντριάνα είναι. Το άλλο ξεχάστηκε, απ' την δικτατορία, απ' το '70 τώρα είναι 16 χρόνια μετά. Ντάξει, τον αγαπάνε τα πεθερικά του, τ' αυτοκίνητο του, την οικογένεια του, ούτε κούνημα, εκείνο το σπασεόρ που είχανε, τίποτα.
Τον Λούη τον έχασα από τότε που τον είδα στην Ασφάλεια. Ήρθανε κάτι παιδιά της Ασφάλειας, που τους είχα πελάτες, ρώτησα και μου λένε τι ψάχνεις να βρεις, αυτός πήγε εκεί που του έπρεπε, τον στείλαμε στην Αθήνα, στον μπάρμπα του, μας απασχολούσε πολύ. Πήγαινε στην Αχαγιά, το βράδυ στα κέντρα κι ήτανε ωραίο παιδί, κι όπως ήταν ωραία ντυμένος, λέγανε όλοι για τον Λούη και τον καβαλάγανε τα παιδιά. Πράσινα μάτια κι αυτά τα χωριατόπαιδα εκεί κάτω...
Ένας που ήταν πολύ ωραίος, δεν επλήρωνε αυτός όπως πληρώνουνε οι άλλοι πούστηδες και ρολόγια κι ακόμα και την ομπρέλα του. Θεομηνία νάχει όξω, θεοχαλασιά, προτιμάει να πεθάνει να δώσει για την κωλοτρυπίδα του την ομπρέλα για την ηδονή του. Αυτός που σου λέω τάπαιρνε κιόλας. Ξέρω και σε μαγαζιά στην Αχαγιά, φαρμακοποιοί καλοί, εστιάτορες, λαδέμποροι, μεγαλέμποροι που πηγαίνανε, τα πήρε κιόλας. Τα πήρε και μου λέει, πάμε να γλεντήσουμε, τους τα πήρα, τα σάρωσα απ' τον νομό Αχαΐας. Δεν ήτανε παιδί να πάει με φαντάρους που θέλουν να ξεχαρμανιάσουνε και να του τα δώσει του φαντάρου. Θα του τα δώσει γιατί δεν έχει να πάει να δει την γκόμενά του ή γιατί δεν έχει να πάει να πιει μια πορτοκαλάδα, όχι δεν είχε τέτοια, αυτοί ήταν αρχοντοπούστηδες και αρχοντόπαιδα.
Επέρασα και μ' αυτούς μια ζωή χαρισάμενη, ευχαριστήθηκα τα παιδιά, τα πάντα, καθαροί, ούτε αισθάνθηκα στον εαυτό μου τίποτα. Πέρασα τις καλύτερες αναμνήσεις που έχω, στο βίο μου απ' το '66 μέχρι το ‘76, στην δεκαετία που ήμουνα δηλωμένη, οι καλύτερες εντυπώσεις μου απ' όλα τα ξένα κράτη, που μ' έχουνε περάσει εφτά φορές τα ξένα κράτη και 707 οι Έλληνες σαν τους πούστηδες, οι όμορφοι και καθαροί και ηδονικά παιδιά και φιλότιμοι και κύριοι, να με βγάλουνε στην τηλεόραση να το πω κι ας με εκτελέσουνε την άλλη ώρα.
- από την Οδό Πανός, τ.34 / Ιαν.1988
Πάω λοιπόν κάποτε και βλέπω τον Λούη, την Λουίζα, ήτανε από Ιταλούς γονείς’ και τον λέγανε Λούη κι ήτανε πάρα πολύ ωραίος, κούκλος και κοιτάω τι να δω, είχε ντυθεί γυνακεία, και τον πιάσανε και τον είχανε φέρει στην Ασφάλεια. Είχε ντυθεί πάρα πολύ ωραία γυναικεία, ήτανε Πάσχα, κρύος καιρός και φόραγε μακριές άσπρες μπότες, με μία σιφόν μαύρη φούστα με πούλιες, ήταν σαν αρχαία Ελληνίδα, ένα ωραίο ντύσιμο, ήτανε και η μόδα, αυτοί πάνε με την μόδα γιατί έχω κάνει πολύ συνεργασία μαζί τους και ξέρω. Κάτι ωραία σκουλαρίκια, άρχιζε τότε η μόδα με τα δύο σκουλαρίκια, ένα μικρό ένα μεγάλο, δύο και δύο τέσσερα. Κι είχε και μια περούκα, όλο μπούκλα αλά Ελίζαμπεθ Ταίηλορ, τότε με την μπούκλα της. Κάτι ψεύτικες βλεφαρίδες, κάτι νύχια σαν την Μάτα Χάρι, ψεύτικο το νύχι, μολύβι στα μάτια κάργα, τι κόμματος! Το στήθος είναι δουλεμένο απ' τον έρωτα, αυτοί τους αρέσανε να τους τρίβουν πολύ τα στήθια, τρίψε, τρίψε έχει το στήθος τους μεγαλώσει, ή ρόγα έχει μεγαλώσει. Δεν φόραγε σουτιέν και φόραγε μια ωραία μπλούζα κι ένα μπουφάν ανοιχτό μπροστά κι η ρόγα του ήτανε διπλή απ' την δική μου βρε παιδάκι μου.
Μπορείς να μην τον ερεθίσεις τον άλλον έτσι; Μπαίνω μέσα και τον βλέπω. Ήμουνα έτοιμη να φωνάξω, να του πω Λούη μου τι έγινε. Βαστήχτηκα. Γυρίζει με κοιτάει με τις σκιές στα μάτια, το ρίμελ στο τσίνορο. Γυρίζει με κοιτάει και μού ‘κλεισε το στόμα. Μιλιά! Δεν του κάνανε τίποτα, δεν τον χτυπήσανε. Του είπανε μην το ξανακάνει, μην ξαναντυθεί. Αυτός είχε κάποιο μπάρμπα στην Κορώνη και ξέρεις τι μπάρμπα, αποφασίζουμε και διατάζουμε, Δημήτριος, ήτανε της αδελφής του παιδί. Αν ήτανε άλλος, τι θα του ‘κανε η Ασφάλεια η καριόλα και ξύλο και και.. και..., θα τον σχίζανε και θα τον απολάγανε γδυτόνε, αλλά για να είναι της αδελφής του Ζ. τίποτα. Του είπανε να πάει να βγάλει τα ρούχα, τα είχε νοικιάσει, επέστρεψέ τα, εδούλευε κάτω στην Αxαγιά, ήταν πολύ ωραίος καI ξεπούτσιασε όλα τα παιδιά της Αxαγιάς.
Μετά που ερχόσαντε πελάτες μου μου λέγανε γι' αυτόν. Εν τω μεταξύ αυτό παιδί μετά, προσβλήθηκε πολύ, ξέρω 'γω, μετά την δικτατορία τον έχασα. Τον σκοτώσανε; Εν πάση περιπτώσει εξαφανίστηκε το παιδί.
Ένας απ' αυτούς η Αντριάνα, έχει δύο κοριτσάκια τώρα. Ωραίος, κομμωτής, κι η γυναίκα του κομμώτρια. Έχει δύο κοριτσάκια, την Ρούλα και τη Βάσω, ίδια η Αντριάνα είναι. Το άλλο ξεχάστηκε, απ' την δικτατορία, απ' το '70 τώρα είναι 16 χρόνια μετά. Ντάξει, τον αγαπάνε τα πεθερικά του, τ' αυτοκίνητο του, την οικογένεια του, ούτε κούνημα, εκείνο το σπασεόρ που είχανε, τίποτα.
Τον Λούη τον έχασα από τότε που τον είδα στην Ασφάλεια. Ήρθανε κάτι παιδιά της Ασφάλειας, που τους είχα πελάτες, ρώτησα και μου λένε τι ψάχνεις να βρεις, αυτός πήγε εκεί που του έπρεπε, τον στείλαμε στην Αθήνα, στον μπάρμπα του, μας απασχολούσε πολύ. Πήγαινε στην Αχαγιά, το βράδυ στα κέντρα κι ήτανε ωραίο παιδί, κι όπως ήταν ωραία ντυμένος, λέγανε όλοι για τον Λούη και τον καβαλάγανε τα παιδιά. Πράσινα μάτια κι αυτά τα χωριατόπαιδα εκεί κάτω...
Ένας που ήταν πολύ ωραίος, δεν επλήρωνε αυτός όπως πληρώνουνε οι άλλοι πούστηδες και ρολόγια κι ακόμα και την ομπρέλα του. Θεομηνία νάχει όξω, θεοχαλασιά, προτιμάει να πεθάνει να δώσει για την κωλοτρυπίδα του την ομπρέλα για την ηδονή του. Αυτός που σου λέω τάπαιρνε κιόλας. Ξέρω και σε μαγαζιά στην Αχαγιά, φαρμακοποιοί καλοί, εστιάτορες, λαδέμποροι, μεγαλέμποροι που πηγαίνανε, τα πήρε κιόλας. Τα πήρε και μου λέει, πάμε να γλεντήσουμε, τους τα πήρα, τα σάρωσα απ' τον νομό Αχαΐας. Δεν ήτανε παιδί να πάει με φαντάρους που θέλουν να ξεχαρμανιάσουνε και να του τα δώσει του φαντάρου. Θα του τα δώσει γιατί δεν έχει να πάει να δει την γκόμενά του ή γιατί δεν έχει να πάει να πιει μια πορτοκαλάδα, όχι δεν είχε τέτοια, αυτοί ήταν αρχοντοπούστηδες και αρχοντόπαιδα.
Επέρασα και μ' αυτούς μια ζωή χαρισάμενη, ευχαριστήθηκα τα παιδιά, τα πάντα, καθαροί, ούτε αισθάνθηκα στον εαυτό μου τίποτα. Πέρασα τις καλύτερες αναμνήσεις που έχω, στο βίο μου απ' το '66 μέχρι το ‘76, στην δεκαετία που ήμουνα δηλωμένη, οι καλύτερες εντυπώσεις μου απ' όλα τα ξένα κράτη, που μ' έχουνε περάσει εφτά φορές τα ξένα κράτη και 707 οι Έλληνες σαν τους πούστηδες, οι όμορφοι και καθαροί και ηδονικά παιδιά και φιλότιμοι και κύριοι, να με βγάλουνε στην τηλεόραση να το πω κι ας με εκτελέσουνε την άλλη ώρα.
- από την Οδό Πανός, τ.34 / Ιαν.1988
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου