Pier Paolo Pasolini: Il Vangelo Secondo Matteo (1964)
Π.Π. Παζολίνι: «Μπορεί να είμαι άπιστος,
αλλά είμαι ένας άπιστος που νοσταλγεί την πίστη».
.
"Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο" του Πιερ Πάολο Παζολίνι τιμήθηκε με το ειδικό βραβείο της Επιτροπής του φεστιβάλ Βενετίας το 1964. Πρόκειται για μια πιστή μεταφορά του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου από έναν άθεο σκηνοθέτη, που όμως το έργο του διακρίνεται από την τραγικότητα και την ιερότητα, από το μαρτύριο της ανθρώπινης ύπαρξης και τη λύτρωση της Ανάστασης. Ο Παζολίνι βρίσκεται στη δική του "Παλαιστίνη", στα χωριά της φτωχής Ιταλίας, στο Νότο, εκεί που οι άνθρωποι σταυρώνονται κάθε μέρα, που εξευτελίζονται, που πεινούν. Εκεί μόνον μπορεί να κινηματογραφήσει τη ζωή του Χριστού. Ενός Χριστού απλού, ανθρώπινου εντελώς, καθόλου θεϊκού, αλλά με λόγο καθαρό, δυνατό, που απευθύνεται κατευθείαν στην καρδιά του καταπιεσμένου λαού. Οι σκηνές έχουν την εξαιρετική υπόκρουση του Μπαχ, αλλά και λαϊκών τραγουδιών, που δίνουν μια διαχρονική διάσταση στην τραγωδία. (Ριζοσπάστης, 1996)
.
.
.
Λέει ο Παζολίνι: «Το Ευαγγέλιο μού έβαζε το εξής πρόβλημα. Δεν μπορούσα να το εξιστορήσω σαν ένα κλασικό αφήγημα γιατί δεν είμαι πιστός, αλλά άθεος.
Από την άλλη, ήθελα παρόλα αυτά να κινηματογραφήσω το «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο», δηλαδή να διηγηθώ την ιστορία του Χριστού, Υιού του Θεού.
Έπρεπε, λοιπόν, να διηγηθώ μια ιστορία στην οποία δεν πίστευα.
Δεν ήταν δυνατόν λοιπόν να την εξιστορώ εγώ. Έτσι, χωρίς να το θέλω ακριβώς, οδηγήθηκα στην ανατροπή όλης μου της κινηματογραφικής τεχνικής και γεννήθηκε αυτό το μάγμα ύφους που είναι χαρακτηριστικό του «κινηματογράφου της ποίησης». Διότι για να μπορέσω να εξιστορήσω το Ευαγγέλιο, έπρεπε να βυθιστώ στην ψυχή ενός που πιστεύει.
Εδώ βρίσκεται ο έμμεσος ελεύθερος λόγος: από τη μια μεριά η διήγηση βλέπεται με τα δικά μου μάτια ενός πιστού. Κι είναι η χρήση αυτού του έμμεσου ελεύθερου λόγου που προκαλεί το συμφυρμό του ύφους, αυτό το μάγμα που ανέφερα».
Από την άλλη, ήθελα παρόλα αυτά να κινηματογραφήσω το «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο», δηλαδή να διηγηθώ την ιστορία του Χριστού, Υιού του Θεού.
Έπρεπε, λοιπόν, να διηγηθώ μια ιστορία στην οποία δεν πίστευα.
Δεν ήταν δυνατόν λοιπόν να την εξιστορώ εγώ. Έτσι, χωρίς να το θέλω ακριβώς, οδηγήθηκα στην ανατροπή όλης μου της κινηματογραφικής τεχνικής και γεννήθηκε αυτό το μάγμα ύφους που είναι χαρακτηριστικό του «κινηματογράφου της ποίησης». Διότι για να μπορέσω να εξιστορήσω το Ευαγγέλιο, έπρεπε να βυθιστώ στην ψυχή ενός που πιστεύει.
Εδώ βρίσκεται ο έμμεσος ελεύθερος λόγος: από τη μια μεριά η διήγηση βλέπεται με τα δικά μου μάτια ενός πιστού. Κι είναι η χρήση αυτού του έμμεσου ελεύθερου λόγου που προκαλεί το συμφυρμό του ύφους, αυτό το μάγμα που ανέφερα».
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου