ΑΝΟΙΞΗ ΘΑ 'ΝΑΙ ΤΟΤΕ

ΕΛΕΓΕΙΑ ΧΙΙΙ

Τις ελεγείες μου όσοι διαβάζουν όταν εγώ θά ‘χω πεθάνει
θα πουν: «Αυτός ο ποιητής ήτανε σαν εμάς.
Οι αγάπες του; Όλοι μήπως δεν έχουμε αγαπήσει;
Η θλίψη του; Και ποιος δεν γνώρισε τη θλίψη!
Άρα ποιητής μπορεί ο καθένας νά ‘ναι,
να γράφει στίχους που δεν έχουν τέλος
και να μιλάει για πασχαλιές και ρόδα,
για ουρανούς και για σύννεφα, για φιλιά κι αναμνήσεις.»

Μα εγώ θά ‘χω πεθάνει κι άνοιξη θά ‘ναι τότε
και βιολέτες και κρίνα θα σκεπάζουν τους λόφους
κι οι καινούργιες αγάπες με τις καινούργιες θλίψεις
θα ευωδιάζουν τον κόσμο μ’ ανθούς που θα σκορπίζουν
δάκρυα και πόθους σαν τη Ζωή την ίδια.
Κι άλλοι ίσως πουν: «Τη σάρκα μόνον αγαπούσε.
Ήταν σκέτα υλιστής.
Τις ελεγείες του λίγο μπορείς να τις συστήσεις
κι ανήθικες πολλές τους μπορείς να πεις πως είναι.»

Κι εγώ θά’ χω πεθάνει κι άνοιξη θά ‘ναι τότε
κι απαλά θα ξυπνήσουν οι πόθοι όπως ξυπνάνε
μυστηριώδη πουλιά πάνω στη γη,
και θα λάμνουν στον αέρα τα θριαμβικά φτερά τους
και τα μαγευτικά τους κελεηδήματα
στις πράσινες αλέες θα κουβαλάνε
ζευγάρια που στον ίσκιο θα φιλιούνται στα χείλη.
[…]

Ρικάρντο Μολίνα / Ισπανία

Σύγχρονη Ισπανική Ποίηση (Γνώση,1989)
Μετάφραση: Ηλίας Ματθαίου


Ricardo Molina