Howl
San Francisco 1957: a poem is put on trial for obscenity. This film of the same title as the American masterpiece by Allen Ginsberg, first follows the young poet’s struggle to find his voice as an artist in New York City. It continues with the trial against Lawrence Ferlinghetti and Ginsberg for publishing the piece that refers to drug abuse and homosexuality.
Rob Epstein and Jeffrey Friedman are best known for THE TIMES OF HARVEY MILK, which won the 1984 Oscar for Best Documentary. PARAGRAPH 175 won the TEDDY for Best Documentary in 2000.
San Francisco 1957: a poem is put on trial for obscenity. This film of the same title as the American masterpiece by Allen Ginsberg, first follows the young poet’s struggle to find his voice as an artist in New York City. It continues with the trial against Lawrence Ferlinghetti and Ginsberg for publishing the piece that refers to drug abuse and homosexuality.
Rob Epstein and Jeffrey Friedman are best known for THE TIMES OF HARVEY MILK, which won the 1984 Oscar for Best Documentary. PARAGRAPH 175 won the TEDDY for Best Documentary in 2000.
.
.
.Το επίκαιρο «Ουρλιαχτό» του Γκίνσμπεργκ
«Αρκετά μεθυσμένος, καλοξυρισμένος, με μαύρο κουστούμι και άσπρο πουκάμισο, ο Αλεν Γκίνσμπεργκ, κρατώντας ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί, απήγγειλε ρυθμικά τους πρώτους στίχους, «είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου κατεστραμμένα από την τρέλα...»».
Ηταν το βράδυ της 7ης Οκτωβρίου του 1955 στη Six γκαλερί του Σαν Φρανσίσκο, όταν ο τότε εικοσιεννιάχρονος Γκίνσμπεργκ συνόψιζε τους φόβους και τις προσδοκίες μιας γενιάς στο φημισμένο ποίημά του, το «Ουρλιαχτό». Ανάμεσα στο κοινό ο Τζακ Κέρουακ και ο Λόρενς Φερλινγκέτι.
Αυτή ακριβώς η σκηνή της απαγγελίας, γυρισμένη σε μαυρόασπρο φιλμ, προαναγγέλλει στο youtube την ταινία «Howl» των Ρομπ Επστάιν και Τζέφρι Φρίντμαν. Ξεκίνησε σαν ντοκιμαντέρ για το «Ουρλιαχτό» για να καταλήξει σε μια απεικόνιση της περιπέτειας του ποιήματος, με τον Τζέιμς Φράνκο να υποδύεται τον Γκίνσμπεργκ. Θα συμμετάσχει στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, αλλα ήδη έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο «Σάντανς». Το «Variety» τη χαρακτηρίζει μια «έξυπνη ταινία, που σέβεται τόσο τον ποιητή όσο και το εμβληματικό του "Ουρλιαχτό", μια διεξοδική έρευνα των επιρροών, του αντίκτυπου και του θρύλου που δημιούργησε αυτό το μοναδικό έργο».
«Μιλήσαμε με όποιον ζούσε ακόμα από την παρέα των μπιτ», λένε οι σκηνοθέτες. «Με τον ενενηντάχρονο Λόρενς Φερλινγκέτι, ποιητή και ιδιοκτήτη των εκδόσεων "City Lights", που εξέδωσε το "Ουρλιαχτό". Με τον Τούλι Κούπφερμπεργκ, τον ποιητή στον οποίο αναφέρεται ο Γκίνσμπεργκ καθώς είναι αυτός που πήδηξε από τη γέφυρα του Μπρούκλιν και επέζησε. Ακόμα και με τον Αλ Μπέντιχ, μάρτυρα υπεράσπισης στη δίκη για το άσεμνο περιεχόμενο του ποιήματος, το 1957». Ανακάλυψαν και χρησιμοποίησαν και μία συνέντευξη του Γκίνσμπεργκ, την εποχή που επέστρεψε από την Ταγγέρη, για το περιοδικό «Time» που δεν δημοσιεύτηκε ποτέ. Και αφού δεν υπήρχε υλικό από τον νεαρό Γκίνσμπεργκ, συμπλήρωσαν το κενό με ανιμέισον φτιαγμένα από τον Ερικ Ντρούκερ, που είχε συνεργαστεί με τον Γκίνσμπεργκ το 1992 φτιάχνοντας σκίτσα για μία έκδοση των ποιημάτων του.
«Η ταινία μας είναι κάτι κυριολεκτικά πρωτόγονο σε σχέση το "Avatar"», λένε οι σκηνοθέτες για τη δουλειά τους, όπου οι συνεντεύξεις ανακατεύονται με ανιμέισον και μυθοπλασία. «Βλέπαμε συνεχώς ταινίες του πενήντα και του εξήντα για να καταφέρουμε να απεικονίσουμε την εποχή. Και ιδιαίτερα τη δίκη για το περιεχόμενο του ποιήματος, μια σημαντική στιγμή για την ελευθερία της τέχνης στις ΗΠΑ, που το βάρος της το σήκωσε ο εκδότης του, ο Φερλινγκέτι. Τελικά το "Ουρλιαχτό" δεν είναι ούτε ο ύμνος της μπιτ γενιάς, ούτε μια ωδή στα ναρκωτικά, ούτε μια γιορταστική εξύμνηση της ομοφυλοφιλίας. Είναι ένα ποίημα για την ελευθερία».
Η ταινία αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για την ποίηση των μπιτ. «Το "Ουρλιαχτό" αγγίζει τους ανθρώπους σε μια εποχή που όλες οι βεβαιότητες μοιάζει να καταρρέουν. Θα μπορούσε να έχει γραφεί σήμερα», απαντάνε ο Φρίντμαν και ο Επστάιν.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ (Ελευθεροτυπία, 25/1/2010)
«Αρκετά μεθυσμένος, καλοξυρισμένος, με μαύρο κουστούμι και άσπρο πουκάμισο, ο Αλεν Γκίνσμπεργκ, κρατώντας ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί, απήγγειλε ρυθμικά τους πρώτους στίχους, «είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου κατεστραμμένα από την τρέλα...»».
Ηταν το βράδυ της 7ης Οκτωβρίου του 1955 στη Six γκαλερί του Σαν Φρανσίσκο, όταν ο τότε εικοσιεννιάχρονος Γκίνσμπεργκ συνόψιζε τους φόβους και τις προσδοκίες μιας γενιάς στο φημισμένο ποίημά του, το «Ουρλιαχτό». Ανάμεσα στο κοινό ο Τζακ Κέρουακ και ο Λόρενς Φερλινγκέτι.
Αυτή ακριβώς η σκηνή της απαγγελίας, γυρισμένη σε μαυρόασπρο φιλμ, προαναγγέλλει στο youtube την ταινία «Howl» των Ρομπ Επστάιν και Τζέφρι Φρίντμαν. Ξεκίνησε σαν ντοκιμαντέρ για το «Ουρλιαχτό» για να καταλήξει σε μια απεικόνιση της περιπέτειας του ποιήματος, με τον Τζέιμς Φράνκο να υποδύεται τον Γκίνσμπεργκ. Θα συμμετάσχει στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, αλλα ήδη έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο «Σάντανς». Το «Variety» τη χαρακτηρίζει μια «έξυπνη ταινία, που σέβεται τόσο τον ποιητή όσο και το εμβληματικό του "Ουρλιαχτό", μια διεξοδική έρευνα των επιρροών, του αντίκτυπου και του θρύλου που δημιούργησε αυτό το μοναδικό έργο».
«Μιλήσαμε με όποιον ζούσε ακόμα από την παρέα των μπιτ», λένε οι σκηνοθέτες. «Με τον ενενηντάχρονο Λόρενς Φερλινγκέτι, ποιητή και ιδιοκτήτη των εκδόσεων "City Lights", που εξέδωσε το "Ουρλιαχτό". Με τον Τούλι Κούπφερμπεργκ, τον ποιητή στον οποίο αναφέρεται ο Γκίνσμπεργκ καθώς είναι αυτός που πήδηξε από τη γέφυρα του Μπρούκλιν και επέζησε. Ακόμα και με τον Αλ Μπέντιχ, μάρτυρα υπεράσπισης στη δίκη για το άσεμνο περιεχόμενο του ποιήματος, το 1957». Ανακάλυψαν και χρησιμοποίησαν και μία συνέντευξη του Γκίνσμπεργκ, την εποχή που επέστρεψε από την Ταγγέρη, για το περιοδικό «Time» που δεν δημοσιεύτηκε ποτέ. Και αφού δεν υπήρχε υλικό από τον νεαρό Γκίνσμπεργκ, συμπλήρωσαν το κενό με ανιμέισον φτιαγμένα από τον Ερικ Ντρούκερ, που είχε συνεργαστεί με τον Γκίνσμπεργκ το 1992 φτιάχνοντας σκίτσα για μία έκδοση των ποιημάτων του.
«Η ταινία μας είναι κάτι κυριολεκτικά πρωτόγονο σε σχέση το "Avatar"», λένε οι σκηνοθέτες για τη δουλειά τους, όπου οι συνεντεύξεις ανακατεύονται με ανιμέισον και μυθοπλασία. «Βλέπαμε συνεχώς ταινίες του πενήντα και του εξήντα για να καταφέρουμε να απεικονίσουμε την εποχή. Και ιδιαίτερα τη δίκη για το περιεχόμενο του ποιήματος, μια σημαντική στιγμή για την ελευθερία της τέχνης στις ΗΠΑ, που το βάρος της το σήκωσε ο εκδότης του, ο Φερλινγκέτι. Τελικά το "Ουρλιαχτό" δεν είναι ούτε ο ύμνος της μπιτ γενιάς, ούτε μια ωδή στα ναρκωτικά, ούτε μια γιορταστική εξύμνηση της ομοφυλοφιλίας. Είναι ένα ποίημα για την ελευθερία».
Η ταινία αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για την ποίηση των μπιτ. «Το "Ουρλιαχτό" αγγίζει τους ανθρώπους σε μια εποχή που όλες οι βεβαιότητες μοιάζει να καταρρέουν. Θα μπορούσε να έχει γραφεί σήμερα», απαντάνε ο Φρίντμαν και ο Επστάιν.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ (Ελευθεροτυπία, 25/1/2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου