.
Μερικές φορές στη ζωή μας πάνε χάλια τα συναισθηματικά μας,άλλες φορές τα επαγγελματικά μας, άλλες η υγεία μας ή οικογένεια μας ή οι σχέσεις μας με τους φίλους μας. Υπάρχουν όμως και κάποιες στιγμές που απλώς γαμιέται το σύμπαν τόσο άσχημα και τα χαστούκια της μοίρας είναι τόσο απανωτά που κουρνιάζεις σε μια γωνιά και περιμένεις μπας και κοπάσει η μπόρα.
Το πρότζεκτ με τα γκομενάκια και τα ραντεβού δε μπορεί να συνεχιστεί με τίποτα. Βγήκα εννοείται κι άλλα ραντεβού μετά από αυτά που σας περιέγραψα, αλλά ήταν όλα πανομοιότυπα, καρμπόν, λες και κάποιος σπάει πλάκα μαζί μου και μου τους στέλνει σεταρισμένους. Επώνυμα ρούχα, μπουζούκια, Δέσποινα Βανδή, LadyGaga. Αυτά έχουν μόνο να συζητήσουν. Κι εγώ δε ξέρω τι να κάνω. Να σπάσω το φλιτζάνι του καφέ και να κάνω χαρακίρι μπροστά τους;; Να κάνω ευχέλαιο;; Ούτε που ξέρω…! Κι έτσι τα έκοψα και τα ραντεβού. Αφενός για να διαφυλάξω την ψυχική μου ηρεμία, αφετέρου;; Οικονομική κρίση! Τζάμπα λεφτά στον καφέ, στα πήγαινε έλα, σε όλα! Καλύτερα σπιτάκι μου. Σεξοραντεβού με τσεκαρισμένες καταστάσεις και τέλος. Θα μου πείτε: και που είναι ο έρωτας; Δε ξέρω. Βαρέθηκα την αναζήτηση. Θέλω να αράξω. Και να μη σκέφτομαι τέτοια. Η καρδιά μου χτυπάει ακόμα δυνατά για τον υπέροχο άνθρωπο που μπήκε στη ζωή μου τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε. Μαζί με τη καρδιά και το μυαλό μου είναι εκεί. Η παρουσία του στη ζωή μου, έστω και σαν «φίλος», η ερωτική ατμόσφαιρα κάθε φορά που συναντιόμαστε, μιλάμε, αγγιζόμαστε, αγκαλιαζόμαστε, μου είναι αρκετή για να καλύψω τα συναισθηματικά μου κενά.
Το εργασιακό δε χρειάζεται καν να το θίξω. Έξι μήνες τα ξύνω μετά μανίας μέχρι να ματώσουν. Έχω γίνει ένας νωθρός ντεμπελχανάς. Και στις αρχές του Φεβρουαρίου η ανάγκη να εργαστώ και να βγάλω ένα μεροκάματο θα είναι τόσο μα τόσο έντονη. Αν δε πάρω μπρος θα έχω βιοποριστικό πρόβλημα μεγάλο.
Το πτυχίο είναι κοντά. Πολύ κοντά! Ουρανοί λυπηθείτε με! Ελπίζω! Εύχομαι!
Οι φίλοι;; Οι φίλοι αλλού ντ’ αλλού και ο καθένας χώρια ακόμα χειρότερα. Μια γκρίνια, μια μιζέρια, ένα επαναλαμβανόμενο μιρ μιρ! Και το κακό είναι πως ΟΚ φάσεις περνάμε, αλλά αυτή τη φορά φως πουθενά. Όλο και χειρότερα. Κάποιες λέξεις όπως εμπιστοσύνη, συμπόνια, κατανόηση χάθηκαν τελείως απ’ το λεξικό μας. Και φταίμε όλοι, δε βγάζω την ουρά μου απ’ έξω.
Οι οικογένεια απλά κάνει υπομονή.
Και κάπου εκεί ένα χαμόγελο που μου φτιάχνει τη διάθεση. Ακόμη και αν δεν είναι τόσο όμορφο για άλλους, μα για μένα τόσο ξεχωριστό. Ότι κι αν σημαίνει αυτό. Κι ξαναμανα όλοι να μου κάνουν μούτρα για το χαμόγελο που βρήκα. Λες και τους έκανε κάτι, Τόσο άδικο.
Μερικές φορές στη ζωή μας πάνε χάλια τα συναισθηματικά μας,άλλες φορές τα επαγγελματικά μας, άλλες η υγεία μας ή οικογένεια μας ή οι σχέσεις μας με τους φίλους μας. Υπάρχουν όμως και κάποιες στιγμές που απλώς γαμιέται το σύμπαν τόσο άσχημα και τα χαστούκια της μοίρας είναι τόσο απανωτά που κουρνιάζεις σε μια γωνιά και περιμένεις μπας και κοπάσει η μπόρα.
Το πρότζεκτ με τα γκομενάκια και τα ραντεβού δε μπορεί να συνεχιστεί με τίποτα. Βγήκα εννοείται κι άλλα ραντεβού μετά από αυτά που σας περιέγραψα, αλλά ήταν όλα πανομοιότυπα, καρμπόν, λες και κάποιος σπάει πλάκα μαζί μου και μου τους στέλνει σεταρισμένους. Επώνυμα ρούχα, μπουζούκια, Δέσποινα Βανδή, LadyGaga. Αυτά έχουν μόνο να συζητήσουν. Κι εγώ δε ξέρω τι να κάνω. Να σπάσω το φλιτζάνι του καφέ και να κάνω χαρακίρι μπροστά τους;; Να κάνω ευχέλαιο;; Ούτε που ξέρω…! Κι έτσι τα έκοψα και τα ραντεβού. Αφενός για να διαφυλάξω την ψυχική μου ηρεμία, αφετέρου;; Οικονομική κρίση! Τζάμπα λεφτά στον καφέ, στα πήγαινε έλα, σε όλα! Καλύτερα σπιτάκι μου. Σεξοραντεβού με τσεκαρισμένες καταστάσεις και τέλος. Θα μου πείτε: και που είναι ο έρωτας; Δε ξέρω. Βαρέθηκα την αναζήτηση. Θέλω να αράξω. Και να μη σκέφτομαι τέτοια. Η καρδιά μου χτυπάει ακόμα δυνατά για τον υπέροχο άνθρωπο που μπήκε στη ζωή μου τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε. Μαζί με τη καρδιά και το μυαλό μου είναι εκεί. Η παρουσία του στη ζωή μου, έστω και σαν «φίλος», η ερωτική ατμόσφαιρα κάθε φορά που συναντιόμαστε, μιλάμε, αγγιζόμαστε, αγκαλιαζόμαστε, μου είναι αρκετή για να καλύψω τα συναισθηματικά μου κενά.
Το εργασιακό δε χρειάζεται καν να το θίξω. Έξι μήνες τα ξύνω μετά μανίας μέχρι να ματώσουν. Έχω γίνει ένας νωθρός ντεμπελχανάς. Και στις αρχές του Φεβρουαρίου η ανάγκη να εργαστώ και να βγάλω ένα μεροκάματο θα είναι τόσο μα τόσο έντονη. Αν δε πάρω μπρος θα έχω βιοποριστικό πρόβλημα μεγάλο.
Το πτυχίο είναι κοντά. Πολύ κοντά! Ουρανοί λυπηθείτε με! Ελπίζω! Εύχομαι!
Οι φίλοι;; Οι φίλοι αλλού ντ’ αλλού και ο καθένας χώρια ακόμα χειρότερα. Μια γκρίνια, μια μιζέρια, ένα επαναλαμβανόμενο μιρ μιρ! Και το κακό είναι πως ΟΚ φάσεις περνάμε, αλλά αυτή τη φορά φως πουθενά. Όλο και χειρότερα. Κάποιες λέξεις όπως εμπιστοσύνη, συμπόνια, κατανόηση χάθηκαν τελείως απ’ το λεξικό μας. Και φταίμε όλοι, δε βγάζω την ουρά μου απ’ έξω.
Οι οικογένεια απλά κάνει υπομονή.
Και κάπου εκεί ένα χαμόγελο που μου φτιάχνει τη διάθεση. Ακόμη και αν δεν είναι τόσο όμορφο για άλλους, μα για μένα τόσο ξεχωριστό. Ότι κι αν σημαίνει αυτό. Κι ξαναμανα όλοι να μου κάνουν μούτρα για το χαμόγελο που βρήκα. Λες και τους έκανε κάτι, Τόσο άδικο.
.
.
Hey Κόσμεεεεεεε!
Εδώ μοναχικός φαντάρος Rev! Έχω τόσα πολλά να πω, δε ξέρω από πού να αρχίσω, κάνω μια απόπειρα να οργανώσω τις σκέψεις μου και ξεκινώ!
1) Η μονάδα στην οποία ανήκω βρίσκεται κοντά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα και είναι κάπως άθλια από άποψη εγκαταστάσεων αλλά, ακόμα χειρότερα, άθλια από άποψη καυτών αγοριών. Σε αντίθεση με το κέντρο που πραγματικά γινόταν πανικός από τεκνά με αποτέλεσμα να περνάω το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας βολτάροντας δήθεν αδιάφορος στα λουτρά με μια στενή λωρίδα σάλιου να στάζει από το κάτω χείλος μου, εδώ είναι (είμαστε?) ελάχιστα τα χοτ αγόρια.
2) Δεν είμαι σίγουρος αν ο υπουργός έστειλε κάποια εγκύκλιο να συγκεντρωθούν όλοι οι gayz στο κέντρο που παρουσιάστηκα, αλλά πραγματικά ήμασταν παντού! Μακάρι να μαζευόμασταν τόσοι και στο Pride! Γενικά είχε πολύ γέλιο να κάθεσαι κατάκοπος μετά από ασκήσεις για μεσημεριανό και να ακούς τον φαντάρο δίπλα σου να αναφωνεί αγανακτισμένος επειδή του φάνηκαν μικρές οι μερίδες "Μα έλεος! Στρατός είμαστε εδώ! Όχι το Next Top Model!" How touching!
3) Οι στρ8 άντρες όταν δεν υπάρχουν γυναίκες παρούσες είναι απίστευτα γουρούνια.
4) Ώρες ώρες σκέφτομαι πως είναι μεγάλο κρίμα που δε συμπέσαμε χρονικά και τοπικά στη θητεία με Povofag, cookie, apsoy, good-as-you, keen και τους άλλους bloggers που υπηρετούν ή υπηρέτησαν πρόσφατα. Όλοι μαζί σε μονάδα θα ήμασταν απίστευτη ομάδα, και υποπτεύομαι πως δε θα μας άγγιζε κανείς και θα μπορούσαμε να είμαστε όσο glamorous θέλαμε εμπνεόντας ένα είδος φόβου και σεβασμού σε ανωτέρους και κατωτέρους, κάτι σαν τα δημοφιλή κορίτσια του Mean Girls. Και αν πήγαινε να μας τη πει κανείς στάνταρ θα πεταγόταν ο Povofag και με ένα "Back off bitch! I mean like now!" θα τον έβαζε στη θέση του.
5) Γενικά μάλλον δε θα έλεγα πως περνάω καλά, ίσως στο πολύ μακρινό μέλλον θα αναπολώ τις μέρες αυτές με συγκίνηση, αλλά τώρα που τις ζω είναι κάπως μπλιαχ... Ευτυχώς που υπάρχουν και οι άδειες μια στο τόσο να δούμε και αγαπημένα πρόσωπα, αλλά απ' ότι παρατηρώ όσο περισσότερο χαίρομαι που τα ξαναβλέπω, άλλο τόσο μελαγχολώ όταν πρέπει να αποχαιρετιστούμε πάλι...
Oh well...
Hey Κόσμεεεεεεε!
Εδώ μοναχικός φαντάρος Rev! Έχω τόσα πολλά να πω, δε ξέρω από πού να αρχίσω, κάνω μια απόπειρα να οργανώσω τις σκέψεις μου και ξεκινώ!
1) Η μονάδα στην οποία ανήκω βρίσκεται κοντά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα και είναι κάπως άθλια από άποψη εγκαταστάσεων αλλά, ακόμα χειρότερα, άθλια από άποψη καυτών αγοριών. Σε αντίθεση με το κέντρο που πραγματικά γινόταν πανικός από τεκνά με αποτέλεσμα να περνάω το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας βολτάροντας δήθεν αδιάφορος στα λουτρά με μια στενή λωρίδα σάλιου να στάζει από το κάτω χείλος μου, εδώ είναι (είμαστε?) ελάχιστα τα χοτ αγόρια.
2) Δεν είμαι σίγουρος αν ο υπουργός έστειλε κάποια εγκύκλιο να συγκεντρωθούν όλοι οι gayz στο κέντρο που παρουσιάστηκα, αλλά πραγματικά ήμασταν παντού! Μακάρι να μαζευόμασταν τόσοι και στο Pride! Γενικά είχε πολύ γέλιο να κάθεσαι κατάκοπος μετά από ασκήσεις για μεσημεριανό και να ακούς τον φαντάρο δίπλα σου να αναφωνεί αγανακτισμένος επειδή του φάνηκαν μικρές οι μερίδες "Μα έλεος! Στρατός είμαστε εδώ! Όχι το Next Top Model!" How touching!
3) Οι στρ8 άντρες όταν δεν υπάρχουν γυναίκες παρούσες είναι απίστευτα γουρούνια.
4) Ώρες ώρες σκέφτομαι πως είναι μεγάλο κρίμα που δε συμπέσαμε χρονικά και τοπικά στη θητεία με Povofag, cookie, apsoy, good-as-you, keen και τους άλλους bloggers που υπηρετούν ή υπηρέτησαν πρόσφατα. Όλοι μαζί σε μονάδα θα ήμασταν απίστευτη ομάδα, και υποπτεύομαι πως δε θα μας άγγιζε κανείς και θα μπορούσαμε να είμαστε όσο glamorous θέλαμε εμπνεόντας ένα είδος φόβου και σεβασμού σε ανωτέρους και κατωτέρους, κάτι σαν τα δημοφιλή κορίτσια του Mean Girls. Και αν πήγαινε να μας τη πει κανείς στάνταρ θα πεταγόταν ο Povofag και με ένα "Back off bitch! I mean like now!" θα τον έβαζε στη θέση του.
5) Γενικά μάλλον δε θα έλεγα πως περνάω καλά, ίσως στο πολύ μακρινό μέλλον θα αναπολώ τις μέρες αυτές με συγκίνηση, αλλά τώρα που τις ζω είναι κάπως μπλιαχ... Ευτυχώς που υπάρχουν και οι άδειες μια στο τόσο να δούμε και αγαπημένα πρόσωπα, αλλά απ' ότι παρατηρώ όσο περισσότερο χαίρομαι που τα ξαναβλέπω, άλλο τόσο μελαγχολώ όταν πρέπει να αποχαιρετιστούμε πάλι...
Oh well...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου