Edmund White (13/1/1940- )
«It seems to me that many people count relatives and mates as their best friends.
Some people are extremely attached to childhood friends. I suppose the chance
of meeting people later in life and cultivating an intense friendship with them
is rare - and perhaps gays, with their (previous) lack of interest in family life
and marriage, were best suited for developing these intense friendships later
in life (even if "later" is defined as occurring in one’s twenties or thirties)»
.
Edmund Valentine White III (born January 13, 1940) is an American author and literary critic. He is a member of the faculty of Princeton University's Program in Creative Writing
Born in Cincinnati, Ohio, he largely grew up in Chicago. White attended the prestigious Cranbrook School in Bloomfield Hills, Michigan as a boy, then studied Chinese at the University of Michigan. He later worked in New York as a journalist. From 1983 to 1990 he lived in France.
Incestuous feelings existed in White's family; his mother was attracted to him. White spoke of his own sexual attraction to his father in an interview: "I think with my father he was somebody who every eye in the family was focused on and he was a sort of a tyrant and nice-looking, the source of all power, money, happiness, and he was implacable and difficult. He was always spoken of in sexual terms, in the sense he left our mother for a much younger woman who was very sexy but had nothing else going for her. He was a famous womanizer. And he slept with my sister!"
White's best-known work is A Boy's Own Story, the first volume of an autobiographical-fiction series that continued with The Beautiful Room Is Empty and The Farewell Symphony, describing stages in the life of a gay man from boyhood to middle age. Several characters in these latter two novels are recognizably based on well-known individuals from White's New York-centered literary and artistic milieu. White was a member of The Violet Quill, a gay writer's group that met briefly from 1980-1981. The Violet Quill included other prolific gay writers like Andrew Holleran and Felice Picano.
An earlier novel Nocturnes for the King of Naples (1978) and a later novel The Married Man (2000) are also gay-themed and draw heavily on White's own life. In 2006 he published a nonfiction autobiography entitled My Lives. It is unusual in that it is organized by theme, rather than chronologically. White's autobiographical works are frank and unapologetic about his promiscuity and his HIV-positive status. In 1982, White helped found the Gay Men's Health Crisis, in New York City. In Paris, in 1984, he was closely involved in the foundation of the French HIV/AIDS NGO AIDES.
Though he is openly gay himself, not all of his works centre on gay themes. His debut Forgetting Elena (1973) is set on an imaginary island. The novel can be read as commenting on gay culture, but only in a highly coded and indirect manner. Caracole (1985) centers on heterosexual characters, relationships, and desires. Fanny: A Fiction (2003) is a historical novel about Frances Trollope and Frances Wright. White's 2006 play Terre Haute (produced in New York City in 2009) portrays discussions that take place when a prisoner based on Timothy McVeigh is visited by a writer based on Gore Vidal. (In real life McVeigh and Vidal corresponded but did not meet.) [en.wikipedia.org]
Edmund Valentine White III (born January 13, 1940) is an American author and literary critic. He is a member of the faculty of Princeton University's Program in Creative Writing
Born in Cincinnati, Ohio, he largely grew up in Chicago. White attended the prestigious Cranbrook School in Bloomfield Hills, Michigan as a boy, then studied Chinese at the University of Michigan. He later worked in New York as a journalist. From 1983 to 1990 he lived in France.
Incestuous feelings existed in White's family; his mother was attracted to him. White spoke of his own sexual attraction to his father in an interview: "I think with my father he was somebody who every eye in the family was focused on and he was a sort of a tyrant and nice-looking, the source of all power, money, happiness, and he was implacable and difficult. He was always spoken of in sexual terms, in the sense he left our mother for a much younger woman who was very sexy but had nothing else going for her. He was a famous womanizer. And he slept with my sister!"
White's best-known work is A Boy's Own Story, the first volume of an autobiographical-fiction series that continued with The Beautiful Room Is Empty and The Farewell Symphony, describing stages in the life of a gay man from boyhood to middle age. Several characters in these latter two novels are recognizably based on well-known individuals from White's New York-centered literary and artistic milieu. White was a member of The Violet Quill, a gay writer's group that met briefly from 1980-1981. The Violet Quill included other prolific gay writers like Andrew Holleran and Felice Picano.
An earlier novel Nocturnes for the King of Naples (1978) and a later novel The Married Man (2000) are also gay-themed and draw heavily on White's own life. In 2006 he published a nonfiction autobiography entitled My Lives. It is unusual in that it is organized by theme, rather than chronologically. White's autobiographical works are frank and unapologetic about his promiscuity and his HIV-positive status. In 1982, White helped found the Gay Men's Health Crisis, in New York City. In Paris, in 1984, he was closely involved in the foundation of the French HIV/AIDS NGO AIDES.
Though he is openly gay himself, not all of his works centre on gay themes. His debut Forgetting Elena (1973) is set on an imaginary island. The novel can be read as commenting on gay culture, but only in a highly coded and indirect manner. Caracole (1985) centers on heterosexual characters, relationships, and desires. Fanny: A Fiction (2003) is a historical novel about Frances Trollope and Frances Wright. White's 2006 play Terre Haute (produced in New York City in 2009) portrays discussions that take place when a prisoner based on Timothy McVeigh is visited by a writer based on Gore Vidal. (In real life McVeigh and Vidal corresponded but did not meet.) [en.wikipedia.org]
.
Edmund White:Παρίσι. Ένας περίπατος στα παράδοξα του (Μεταίχμιο, 2002)
.
Ο Έντμουντ Γουάιτ συνιστά το Παρίσι, γιατί είναι αλλιώτικο από την Αμερική. Ο υπόγειος είναι ασφαλέστερος, στα καφενεία συζητιούνται ιδέες και κανείς δεν ενδιαφέρεται για τις σεξουαλικές ατασθαλίες των πολιτικών. Οταν, όμως, αρχίζει να νοσταλγεί την αμερικανική κουζίνα (όποια κι αν είναι αυτή) τότε χαίρεται για την υποδούλωση της Ευρώπης στον αμερικανικό τρόπο ζωής και το εμπόριο. «Στο Παρίσι» αναφέρει θριαμβευτικά, «μπορείς να βρεις και τεξανικά φαγητά». Μια προοπτική που δεν ενδιαφέρει κανένα πλην των Τεξανών.
Μολονότι το βιβλίο επιγράφεται «περιδιάβαση», πεζό του συγγραφέα, ο αναγνώστης τον βλέπει πολύ λίγο. Σ' αυτή την περίπτωση καλά θα κάνει να αποταθεί σε ένα έξοχο βοήθημα, τον «Περιπατητή του Παρισιού», που εξέδωσαν πέρυσι σε δύο τόμους οι Ακτ Σιντ για τα Μουσεία του Παρισιού.
Ο Γουάιτ ευλαβώς αναφέρει τη Σεντ Σαπέλ ή την αυλή του Λούβρου και κάποιες γνωριμίες του στους ερωτικούς περιπάτους του στις όχθες του Σηκουάνα, όπου τις σεξουαλικές δοσοληψίες φωτίζουν αιφνίδια οι προβολείς των διερχόμενων σκαφών. Ή τις ηδονοβλεπτικές του επισκέψεις σε τρανσέξουαλ από τη Βραζιλία που διεξάγουν τις επιχειρήσεις της στους θάμνους του Μπουά ντε Μπουλόγν. Τέτοια και παρόμοια όμως περιγράφει καλύτερα ο Ρενό Kαμί στο Trieks, μια απογραφή τυχαίων οργασμών ενσταντανέ, που, κατά ένα τυπικά παρισινό συνδυασμό διανοουμενισμού και αισθησιασμού, προλογίζει ο Ρολάν Μπαρτ.
Kατά τα άλλα, ο Γουάιτ, πολύ συχνά φεύγει από τους δρόμους, που είναι το πεδίο του αργόσχολου περιπατητή και καταφεύγει σε εσωτερικά πεδία. Συχνάζει σε μουσεία, τα οποία απέφευγαν οι flaneurs, εκτός αν η μέρα ήταν βροχερή. Απομακρύνεται από το κέντρο της πόλης όπου μαζεύεται όλη η ανθρωπότητα και πηγαίνει στους θύλακες του περιθωρίου. Αραβες, Ασιάτες και μαύροι στα προάστια της Μπελβίγ και της Μπαρμπ, Εβραίοι και τώρα γκέι στο Μαρέ.
ενδιαφέρον του Γουάιτ για τους διαφορετικούς, σεξουαλικά και φυλετικά, φαίνεται περίεργο μια και στη Γαλλία τέτοιες κατηγοριοποιήσεις δεν υφίστανται εμφανώς. Η Γαλλική Δημοκρατία δεν είναι συνομοσπονδία ομάδων με ειδικά ενδιαφέροντα και προσωπικά βίτσια. Αναγνωρίζει και αντιμετωπίζει κάθε πολίτη άσχετα από το φύλο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, τη θρησκεία και το χρώμα, σαν μια αφηρημένη, οικουμενική μονάδα. Kι όμως ο Αμερικανός συγγραφέας εισάγει και στριμώχνει στο κεφάλι του αναγνώστη όλες τις πολιτικές περί διαφορετικότητας που ενδημούν στις ΗΠΑ, παραπονούμενος ότι οι Γάλλοι υστερούν ως προς αυτές. Προερχόμενος από μια χώρα όπου το κοινωνικό συμβόλαιο έχει υποκατασταθεί από αυτόν τον φευγαλέο και ελαστικό όρο, την «επιδίωξη της ευτυχίας» (με ποιο κόστος για τους άλλους;) δεν κατανοεί τη θεωρία ενός πολιτισμού που εξευγενίζει. (Καθημερινή)
Μολονότι το βιβλίο επιγράφεται «περιδιάβαση», πεζό του συγγραφέα, ο αναγνώστης τον βλέπει πολύ λίγο. Σ' αυτή την περίπτωση καλά θα κάνει να αποταθεί σε ένα έξοχο βοήθημα, τον «Περιπατητή του Παρισιού», που εξέδωσαν πέρυσι σε δύο τόμους οι Ακτ Σιντ για τα Μουσεία του Παρισιού.
Ο Γουάιτ ευλαβώς αναφέρει τη Σεντ Σαπέλ ή την αυλή του Λούβρου και κάποιες γνωριμίες του στους ερωτικούς περιπάτους του στις όχθες του Σηκουάνα, όπου τις σεξουαλικές δοσοληψίες φωτίζουν αιφνίδια οι προβολείς των διερχόμενων σκαφών. Ή τις ηδονοβλεπτικές του επισκέψεις σε τρανσέξουαλ από τη Βραζιλία που διεξάγουν τις επιχειρήσεις της στους θάμνους του Μπουά ντε Μπουλόγν. Τέτοια και παρόμοια όμως περιγράφει καλύτερα ο Ρενό Kαμί στο Trieks, μια απογραφή τυχαίων οργασμών ενσταντανέ, που, κατά ένα τυπικά παρισινό συνδυασμό διανοουμενισμού και αισθησιασμού, προλογίζει ο Ρολάν Μπαρτ.
Kατά τα άλλα, ο Γουάιτ, πολύ συχνά φεύγει από τους δρόμους, που είναι το πεδίο του αργόσχολου περιπατητή και καταφεύγει σε εσωτερικά πεδία. Συχνάζει σε μουσεία, τα οποία απέφευγαν οι flaneurs, εκτός αν η μέρα ήταν βροχερή. Απομακρύνεται από το κέντρο της πόλης όπου μαζεύεται όλη η ανθρωπότητα και πηγαίνει στους θύλακες του περιθωρίου. Αραβες, Ασιάτες και μαύροι στα προάστια της Μπελβίγ και της Μπαρμπ, Εβραίοι και τώρα γκέι στο Μαρέ.
ενδιαφέρον του Γουάιτ για τους διαφορετικούς, σεξουαλικά και φυλετικά, φαίνεται περίεργο μια και στη Γαλλία τέτοιες κατηγοριοποιήσεις δεν υφίστανται εμφανώς. Η Γαλλική Δημοκρατία δεν είναι συνομοσπονδία ομάδων με ειδικά ενδιαφέροντα και προσωπικά βίτσια. Αναγνωρίζει και αντιμετωπίζει κάθε πολίτη άσχετα από το φύλο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, τη θρησκεία και το χρώμα, σαν μια αφηρημένη, οικουμενική μονάδα. Kι όμως ο Αμερικανός συγγραφέας εισάγει και στριμώχνει στο κεφάλι του αναγνώστη όλες τις πολιτικές περί διαφορετικότητας που ενδημούν στις ΗΠΑ, παραπονούμενος ότι οι Γάλλοι υστερούν ως προς αυτές. Προερχόμενος από μια χώρα όπου το κοινωνικό συμβόλαιο έχει υποκατασταθεί από αυτόν τον φευγαλέο και ελαστικό όρο, την «επιδίωξη της ευτυχίας» (με ποιο κόστος για τους άλλους;) δεν κατανοεί τη θεωρία ενός πολιτισμού που εξευγενίζει. (Καθημερινή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου