ΠΟΡΤΡΕΤΑ ΤΗΣ ΝΕΟΤΗΤΑΣ

.
(...) Είμαι στα 20 μου και είμαι γκέι. Δεν έχω κανένα gay φίλο και κανένας δεν ξέρει για μένα. Πάντα είχα την απορία : Γιατί επειδή είμαι γκέι πρέπει να πηγαίνω σε γκέι μαγαζιά; Γιατί πρέπει να ξέρω απέξω όλα τα προγράμματα των μαγαζιών αυτών; Τα events που έχουν, ποιες μέρες έχουν special guests; Γιατί οι gay+lesbian στήλες γράφουν με θέμα αυτά τα μαγαζιά; Δεν έχω κανένα πρόβλημα, εξάλλου συνειδητά δεν πηγαίνω ποτέ σε αυτά τα μαγαζιά, αλλά γιατί γιαυτό το λόγο πρέπει να θεωρούμαι διαφορετικός; Γιατί πρέπει να μπαίνουμε από μόνοι μας στο περιθώριο;
Δεν περιμένω να μου απαντήσεις. Εξάλλου και εσύ απ'ότι έχω καταλάβει βγαίνεις σε τέτοια μαγαζιά. Απλά, σκέφτομαι, και φαντάζομαι και εσύ ίσως το έχεις σκεφτεί, ότι όλοι μας κάποτε αποφασίσαμε ότι είμαστε γκέι. Το δεχτήκαμε. Διαβάζοντας λοιπόν μία gay στήλη, γιατί πρέπει να δω όλες τις εκδηλώσεις της κοινότητας; Μήπως γιατί μόνο γιαυτό κάνουμε; Θα προτιμούσα να δω κάτι πιο ανθρώπινο, κάτι που να μπορέσει να με βοηθήσει στα πρώτα μου βήματα στο "χώρο" αυτό (Και μόνο η χρήση της έκφρασης "στο χώρο" με αηδιάζει).
Φοβάμαι μήπως ανήκω σε κάποια άλλη κάστα gay, που δεν του αρέσει να πηγαίνει σε gay clubs, που δεν του αρέσει να κάνει ξεπέτες, που του αρέσει το ποδόσφαιρο, που, που, που... Δεν ανησυχώ για κάτι. Φαντάζομαι πως κάποια στιγμή θα βρω το δρόμο μου και εγώ. Όπως όλοι. Απλά γιατί να πρέπει να περάσω αυτή τη διαδικασία; Μόνος;

(Π Ρ Ο Φ Υ Λ Α Κ Τ Ι Κ Ο)

.

.
(…) καταλαβα οτι υπαρχουν 2 λογιων ανθρωποι σε ολους τους τομεις της ζωης....αυτοι που συμβιβαζονται και αυτοι που αγωνιζονται....
Ετσι νιωθω και γω οταν βλεπω γυρω μου νεους ανθρωπους να κρυβονται, να σκυβουν το κεφαλι, να αποδεχονται να τους κοροιδευουν μπροστα στα μουτρα τους, να υποδυονται τους στρεητ, νομιζοντας οτι κοροιδευουν καποιον ενω στην πραγματικοτητα, κοροιδευουν τον εαυτο τους!Η ζωη τους με τρομαζει....Με τρομαζει που εσκυψαν τοσο νωρις το κεφαλι τους....
Και ναι, εγω δεν μπορω να το δεχτω....βραζει το αιμα μου, δεν θελω να καμπουριασω και να μιζεριασω....Ισως ειμαι υπερβολικος, ισως καποιες φορες πρεπει να κανεις πισω.... εγω δεν μπορω ομως....δεν αφηνω σε κανεναν το δικαιωμα να με μειωσει λογω του οτι ειμαι γκει, να με κανει να πω ψεματα μονο κ μονο για να δικαιολογηθω....Και οχι μονο στην Αθηνα, στο χωριο στους συγγενεις σε φιλους, ολους ολους...Απο τη πρωτη μερα στη καινουργια σχολη δεν προσποιηθηκα σε κανενα οτι ειμαι στρεητ.....οταν το θεμα παει στα ερωτικα, κανω κατευθειαν κατανοητο οτι ειμαι γκει....τα αγορια ερχονται σε αμηχανια, αλλα το ξεπερνουν....δεν φοβαμαι ακομη και ξυλο να παιξω αν χρειαστει.....γιατι εγω δν θελω να βαλτωσω....δεν θελω να μιζεριασω.....

(The Gay Side Of Life!)

.

.

Όλο το είναι μου ζητάει κάτι ουσιώδες. Κάτι πραγματικά σημαντικό πέρα από τα μικροαστικά και πεζά μου αδιέξοδα. Οι επιτυχίες μου είναι επιτυχίες ενταγμένες σε ένα σύστημα που δεν έχει καμία σημασία. Ούτε εγώ έχω σημασία. Τίποτα δεν έχει σημασία.
Η ουσία σε όλα αυτά τα αυτοκίνητα που τρέχουν καθημερινά με μανία και τους πεζούς που γεμίζουν τα πεζοδρόμια κατευθυνόμενοι είτε σε δουλειά, είτε σε ψυχαγωγία μου είναι τελείως άγνωστη.
Φυσικά και δεν απέχω από τίποτα απ' αυτά. Ενθουσιάζομαι όταν καταφέρνω κάτι δύσκολο, όταν λύνω ένα πρόβλημα ή ξεπερνάω εμπόδια. Χαίρομαι με τις απρόσμενες ξαφνικές χαρές των φίλων μου. Επίσης χαλιέμαι με την παραμικρή βλακεία λες και δε θα την έχω ξεχάσει την επόμενη κιόλας μέρα.
Αύριο πάλι στον δρόμο θα προσπαθώ να γλιτώσω πολύτιμα λεπτά αποφεύγοντας δρόμους με κίνηση καθώς τα θεωρώ χαμένο χρόνο από τη ζωή μου.
Και αν ακόμα τα εξοικονομήσω τι θα αλλάξει; Αφού δε θα μπορέσω ποτέ να ξοδέψω χρόνο σε κάτι γεμάτο ουσία-νόημα-σημασία-διάρκεια. Όλα είναι τρομερά εφήμερα και τίποτα δε μένει ίδιο για πολύ καιρό.
Το μόνο που δεν αλλάζει είναι ο τρόπος που βλέπω την πραγματικότητα από μικρό παιδάκι. Μπορεί να κάνω όλα όσα απαξιώνω και να ξεγελάω τον εαυτό μου τον περισσότερο χρόνο παριστάνοντας επιτυχώς τον ευτυχισμένο, αλλά στιγμές όπως και τώρα αποστασιοποιούμαι από αυτές τις πράξεις μου. Αποστασιοποιούμαι από κάθε τι "κοινωνικό" και απομονώνομαι.
Είμαι πια μόνος μου, εκτεθειμένος και ευάλωτος σε αυτόν τον αυστηρό κριτή που ζει μέσα μου. Με χλευάζει και με λυπάται ταυτόχρονα. Δεν ικανοποιείται ποτέ με τίποτα. Ότι και να του φέρω, όποια επιτυχία, έπαινο, πρόκληση ή εξέλιξη στη ζωή μου, τον αφήνει αδιάφορο.
Περιμένει και ποθεί κάτι που ποτέ δε θα λάβει, δυσκολεύεται ακόμα και να το προσδιορίσει, να το περιγράψει, δεν υπάρχει σ' αυτό τον κόσμο στο κάτω κάτω, της φθοράς, της απώλειας, του εφήμερου.
Κάνω υπομονή απλά. Προσαρμόζομαι στην περίσταση. Ξεχνιέμαι. Λέω ότι δεν είναι και τόσο άσχημα τελικά. Ενσωματώνομαι στο περιβάλλον.
Με παρηγορεί πολύ η γνώση ότι όλοι είμαστε ίσοι ως προς τα όρια του κόσμου αυτού. Κι όμως θα θελα να υπάρχει κάτι ανώτερο και να ίσχυε για τον καθένα, εφόσον το ήθελε, όπως το ήθελε.
Το μόνο που μπόρεσε και μ' απογείωσε με τη δύναμη του και με προσγείωσε βαθιά μέσα στον κόσμο του, κόσμο κατακλυσμιαίων συναισθημάτων, με πυροτεχνήματα, πολύχρωμα νέον φώτα που παίζουν μέσα στο μυαλό και είναι ασύγκριτα πιο όμορφα από τα κανονικά, αδιαφορία για κάθε τι πεζό και ανούσιο, αδικαιολόγητο εφησυχασμό και χαζή αισιοδοξία για οτιδήποτε, αυτό είναι ο έρωτας.
Μόνο ο έρωτας μπόρεσε να σβήσει από μέσα μου τη γνώση του θανάτου, της ατέλειας, του πρόσκαιρου, το διαρκές εκνευριστικό ανικανοποίητο με τα πάντα. Έστω πρόσκαιρα.

(Κάνω όνειρα...)

.

.
Σκέφτομαι τις στιγμές που στιγμάτισαν τη ζωή μου… τα λίγα εκείνα σταυροδρόμια που καθορίσαν τη ζωή… τις καθοριστικές αποφάσεις που διοχετεύσαν την ενεργεία μου σε συγκεκριμένους στόχους...
Τη συζήτηση με τους γονείς μου για το επάγγελμα που θα διαλέξω… όταν όλα τα ενδεχόμενα ήταν ακόμα ανοιχτά..
Την ημέρα που οριστικά συνειδητοποίησα και δέχτηκα το γεγονός ότι μου αρέσουν σεξουαλικά οι άντρες…. Ενώ όλα τα ενδεχόμενα τα άφηνα ανοιχτά ως τότε λέγοντας ψέματα στον ίδιο μου τον εαυτό!
Ανακαλώ την ημέρα που πέρασα δεύτερος πανελληνιά στη σχολή μου… και αυτό με έβαλε σε ένα τριπάκι υποτιθεμένης τελειομανίας… ένα τριπάκι οπού η πρωτιά δεν ήταν κάτι αδύνατο, αλλά, είχε αναχθεί σε ένα διαρκή και ασφυκτικό μαζί στόχο.. και δυστυχώς συχνά μετατράπηκε και σε μοναδική προϋπόθεση ευτυχίας…
Σκέφτομαι τις ημέρες που σε ερωτεύτηκα παράφορα και την ημέρα που με πρόδωσες σκληρά, γκρεμίζοντας οριστικά την ψευδαίσθηση του απόλυτου…
Αναλογίζομαι την ημέρα που “αισθάνθηκα” ξένος και ταπεινωμένος κοινωνικά…. Την ημέρα που μου δίδαξε ότι εύκολα μπορεί να βρεθείς στην απέξω… χωρίς να φταις… επειδή έτσι αποφάσισε μια ομάδα αλληλοεπηρεαζόμενων ανθρώπων…
...Και οι στιγμές ανακατεύονται με το αλκοόλ…
οι επιτυχίες φαίνονται λίγες και οι αποτυχίες αβάσταχτες..
..και το αλκοόλ δίνει τη θέση του στη μέρα…
και ο φόβος δίνει τη θέση του στη νύχτα που φεύγει…
.. στο ξημέρωμα που σε γεμίζει ακόμα ελπίδες…
.. παρόλο που τα ενδεχόμενα δεν είναι πλέον όλα ανοιχτά!

(life_traveller)