ΑΓΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΠΑΘΟΥΝ ΤΑ ΑΓΟΡΙΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ ΑΛΛΑ ΑΓΟΡΙΑ

.
Αυτό το αγόρι αγαπάει τα αγόρια. Αλλά αυτό το αγόρι που αγαπάει τα αγόρια δεν αγαπάει τα αγόρια που δεν αγαπούν τα αγόρια που αγαπούν αγόρια.(…)

Gay Super Hero


Πέρασα αρκετά χρόνια μιας ανόητης ζωής με την επίμονη βεβαιότητα πως ήμουν θηλυπρεπής. Όχι ότι ξύπνησα ένα πρωί και την είδα ταραντέλα, κάθε άλλο. Απλά ως μικρός ήμουν πολύ επιρρεπής στο τι νόμιζαν οι άλλοι. Κοινώς τη μαλακία τους την έκανα Ευαγγέλιο και το προσκυνούσa. Τι περιμένετε, όμως, από έναν έφηβο που έψαχνε κι εκείνος να βρει τον εαυτό του μέσα σε έναν κόσμο που δεν καταλάβαινε; Μέσα σε μια επαρχία που είχε πολύ περιορισμένη προοπτική και που τα πάντα ήταν τόσο μα τόσο προκαθορισμένα που λίγα περιθώρια υπήρχαν για επαναστάσεις και νεωτερισμούς; Δεν είχαμε τότε και τις τηλεοπτικές ψυχολογικές εκπομπές της ιδιωτικής τηλεόρασης να μας ανοίγουν τα μάτια και να μας κλείνουν τα σπίτια. Τότε μόνο την ΕΡΤ είχαμε και είχαμε χορτάσει ντοκυμανταίρ και ελληνική ταινία το μεσημέρι της Κυριακής. Δεν είχαμε την Τατιάνα, την Όπρα, τη Ράνια Θρασκιά και την Άννα Δρούζα να μας ξεστραβώνουν. Για ζώδια και Άση Μπίλιου ούτε λόγος. Ήταν και ψιλοσατανικά όλα αυτά και αν το μάθαινε ο παπα – Τάκης θα μας έπαιρνε και θα μας σήκωνε. Έτσι το έκανε αυτός, όταν έπαιρνε ανάποδες έτριζαν οι πολυέλαιοι από τη γκαρίκλα κι έκανε και μια ώρα να τελειώσει το κήρυγμα και να περάσει στη Θεία Κοινωνία μπας και πηγαίναμε σπίτια μας. Τελοσπάντων.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, μια μουρλοκακομοίρα καθηγήτρια της μουσικής είχε τη φαεινή ιδέα να φέρει κασετόφωνο (cd player δεν υπήρχε τότε) στο σχολείο και να μας βάλει να ακούσουμε τραγουδια κοινωνικού περιεχομένου, δηλαδή όχι Θέλξη (που δεν ξέρω και αν είχε γεννηθεί τότε) και όχι Αμαρυλλίς (που είχε γεννηθεί αλλά και η μάνα της ξεχνούσε πως την έλεγαν και την φώναζε “ψιτ”). Μας έβαλε, λοιπόν και ακούσαμε Φαραντούρη (από τότε την απεγχθάνομαι) και κάτι άλλες που πλατίνα δεν έκαναν ποτέ στη ζωή τους και σε κάποια φάση μας πέταξε και ένα σουξέ του οποίου το ρεφραίν έλεγε: “είναι κάτι παιδιά που δεν γίνονται άντρες, θα μπορούσαν να είναι παιδιά μας”. Μας ρώτησε μετά τη λήξη της ακρόασης σε ποιό φαινόμενο πιστεύαμε πως αναφέρεται το σουξέ και φυσικά, επειδή μπορεί να ήμασταν μικρά αλλά ήμασταν κι έξυπνα, απαντήσαμε ότι αναφερόταν στην ομοφυλοφιλία.

Τότε ήταν που έπιασα ένα μαλακισμένο, τον Αριστείδη, να με κοιτάζει με ένα παράξενο βλέμμα. Ήταν ο ορισμός του “σε κοιτάζω με μισό μάτι” και με ένα σαρδώνειο γέλωτα και υποβόσκουσα ειρωνεία. Γλοιώδες αν το πείτε, μέσα θα είστε. Το βλέμμα εκείνο υποννοούσε ότι ήμουν κι εγώ ένα από τα “χαρούμενα παιδιά” και η αλήθεια είναι ότι μου το είχε πει πολλές φορές ή μάλλον με είχε κατηγορήσει. Τότε θεώρησα πως ίσως είχε δίκιο διότι απλά τόσο εκείνος όσο κι εγώ μέσα μου, είχαμε παρεξηγήσει την ίσια τη συμπεριφορά μου. Βλέπετε, χωρίς να είμαι ταραντέλα μεν και χάιδω, ποτέ δε συμπάθησα εκείνη την αρούγκατη συμπεριφορά που έπρεπε να έχεις στην επαρχία για να θεωρείσαι φορέας αρχιδιών. Με άλλα λόγια ήμουν καλός μαθητής, ευγενικός, δεν πολυσυμπαθούσα το ποδόσφαιρο αν και το έπαιζα, πήγαινα τακτικά στην εκκλησία και δεν είχα μηχανάκι από τα 13 μου. Ούτε στις πουτάνες είχα πάει να αδειάσω το εφηβικό μου ψωλόχυμα, αφού ήθελα να το αδειάσω εκεί που εγώ θα αποφάσιζα. Μπορεί, λοιπόν, οι επιλογές μου να οδηγούσαν στο ίδιο φύλο, η συμπεριφορά μου ωστόσο δεν ήταν θηλυπρεπής αλλά ο Άρης έκρινε πως ήταν θηλυπρεπείς οι πράξεις μου. Μπορεί να μην κεντούσα στα διαλείματα και να μη δούλευα βελονάκι αλλά εφόσον δεν έκανα τις μαλακίες του 99% των παιδιών της επαρχίας, αυτόματα γινόμουν Ντάνα Ιντερνάσιοναλ στα μάτια τους.
Τώρα φυσικά αδιαφορώ, τότε όμως δεν αδιαφορούσα καθόλου. Και μπορεί να μιλώ με χιουμοριστική διάθεση, ωστόσο τα χρόνια εκείνα δεν ήταν καθόλου εύκολα. Η υποβολή από το Αριστείδιο βλέμμα ήταν τόσο ισχυρή που για χρόνια δεν δεχόμουν να βγω φωτογραφίες και βίντεο, από τρόμο μη και όντως είμαι θηλυπρεπής. Κάποια στιγμή, αυτό καταρρίφθηκε κι έκτοτε απολαμβάνω τις φωτογραφίες που βγάζω. Και αν θέλεις να μάθεις, Αριστείδη, είμαι κούκλος, όχι Μπίμπι Μπο!!

Profusion

.