Francis Menotti - Gian Carlo Menotti
.
Εκείνη την περίοδο ήταν που ο Τζιαν Κάρλο συνάντησε τον Φρανκ Φέλαν και από τότε η επικοινωνία μας άρχισε να αραιώνει αισθητά, όλο και περισσότερο.
Με την οριστική μου απόφαση να γυρίσω στην Ελλάδα, πολλοί αναρωτήθηκαν γιατί εγκατέλειψα έτσι ξαφνικά τον Μενόττι. Όσο περνάνε τα χρόνια, αυτό το ακούω όλο και πιο συχνά, κάθε φορά που βρίσκομαι ανάμεσα σε παλιούς φίλους, ιδιαίτερα από ανθρώπους που τον αγαπούν βαθιά και νοιάζονται για εκείνον. Συγκρίνουν την ήρεμη ζωή που έκανε όταν ήμουν εγώ κοντά του, με τη μετέπειτα, όλο προβλήματα και άγχη, δίπλα στον Φρανκ Φέλαν και σημερινό υιοθετημένο γιο του, ονομαζόμενο πια Φράνσις Μενόττι!
Από τη στιγμή που έφυγα απ’ την Αμερική και άρχισα τη θεατρική μου σταδιοδρομία εδώ στην Ελλάδα και ειδικά όταν ο Τόμας Σίππερς αποφάσισε να παντρευτεί, ο Τζιαν Κάρλο θα πρέπει να ένιωσε ξαφνικά πολύ μόνος που οι δυο αγαπημένοι του φίλοι τράβηξαν ο καθένας το δικό του ανεξάρτητο δρόμο, μακριά απ’ αυτόν. Άρχισε να ζει όλο και περισσότερο δίπλα στον Σαν Μπάρμπερ που, όσο περνούσαν τα χρόνια, η συμβίωση μαζί του γινόταν πιο καταπιεστική και δύσκολη. Τα γράμματα και οι κάρτες του Τζιαν Κάρλο έφταναν το ένα πίσω από το άλλο και ήταν γεμάτα νοσταλγία και μοναξιά. (…)
Την ίδια περίπου εποχή θα γνωρίσει τον Φρανκ Φέλαν –χαϊδευτικά τον φώναζε Τσιπ-, έναν πρώην παγοδρόμο που φιλοδοξούσε να γίνει ηθοποιός. Στια αρχές ο Τσιπ φαινόταν πολύ κλειστός, σεμνός, αδύναμος και είχε έντονα σημάδια αλκοολισμού, κάτι που συγκίνησε ιδιαίτερα τον Μενόττι. Ήταν ο άνθρωπος που δε ζητούσε τίποτα από τον Τζιαν Κάρλο, παρά μόνο να βρίσκεται κοντά του και να τον συντροφεύει στα ταξίδια του, ένα είδος δικής μου αντικατάστασης νομίζω.
Με τα χρόνια, όμως, άρχισε σιγά σιγά να εκδηλώνει τις αληθινές του επιδιώξεις και να πετυχαίνει την πραγματοποίηση των σχεδίων και των στόχων που είχε στο μυαλό του.
Πρώτα έπεισε τον Τζιαν Κάρλο ότι του ήταν απαραίτητος και τον έκανε, με τις συκοφαντίες του, να απομυθοποιήσει τους πιο κοντινούς και αγαπημένους του φίλους. Άρχισε να τον απομακρύνει απ’ τον Τόμυ, τη Νόνη, την Καμίλα Πέτσιμπλαντ, τη Βαλλύ Τοσκανίνι, τη Λίντα Τζαλορέτι, τον Ραφ Ραβαϊόλι και φυσικά τον Σάμουελ Μπάρμπερ. Στην περίπτωση του Σαμ, τόλμησε και πέτυχε το ακατόρθωτο. Μέχρι τότε, κανείς δεν είχε ποτέ διανοηθεί να χωρίσει αυτούς τους δυο άνδρες και να διαλύσει μια συμβίωση πενήντα χρόνων. Μια φιλία ολόκληρης ζωής! Ούτε ο ποιητής Ρόμπερτ Χόραν που έζησε μαζί τους τα πρώτα δέκα χρόνια ούτε ο Τόμυ και, φυσικά, ούτε κι εγώ είχαμε σκεφθεί κάτι τέτοιο. Ο Τσιπ, όμως, επιδίωξε να τους διαμελίσει και να απομακρύνει οριστικά τον έναν από τον άλλο, αφού πρώτα κατάφερε να πουληθεί οριστικά αυτό το όμορφο και γεμάτο μουσικές αναμνήσεις σπίτι, «Capricorn». Στη συνέχεια έπεισε τον Τζιαν Κάρλο ν’ αγοράσει μιαν αριστοκρατική τεράστια έπαυλη του 13ου αιώνα στη Σκοτία, όπου λέγεται πως ήτανη κατοικία της Λουκίας ντε Λαμερμούρ. Ο Σαμ, τότε, υποχρεώθηκε να μετακομίσει και να κλειστεί σ’ ένα ψυχρό διαμέρισμα του Μανχάταν. Η θλίψη, η μοναξιά και η μελαγχολία τον κατέβαλαν και τον τσάκισαν ψυχικά και μετά από λίγα χρόνια πέθανε από καρκίνο. Είμαι βέβαιος πως δεν μπόρεσε ποτέ του να δεχτεί αυτόν τον χωρισμό και τη μόνιμη εγκατάσταση του Τζιαν Κάρλο στην Ευρώπη.
Θλίβομαι όταν σκέφτομαι πως ο Σαμ έφυγε μόνος και σίγουρα με το παράπονο πως δεν είχε τη συνεχή συμπαράσταση του Τζιαν Κάρλο. Αυτό άλλωστε φάνηκε στη διαθήκη του, όπου έγραψε πως στο νεκροταφείο της Πενσυλβάνια που είχε διαλέξει να τον θάψουν αγόρασε έναν άλλο κενό τάφο, ώστε να ταφεί δίπλα του και ο Μενόττι.
Νικηφόρος Νανέρης: Πριν τα σβήσει ο χρόνος (Καστανιώτης, 1997)
Εκείνη την περίοδο ήταν που ο Τζιαν Κάρλο συνάντησε τον Φρανκ Φέλαν και από τότε η επικοινωνία μας άρχισε να αραιώνει αισθητά, όλο και περισσότερο.
Με την οριστική μου απόφαση να γυρίσω στην Ελλάδα, πολλοί αναρωτήθηκαν γιατί εγκατέλειψα έτσι ξαφνικά τον Μενόττι. Όσο περνάνε τα χρόνια, αυτό το ακούω όλο και πιο συχνά, κάθε φορά που βρίσκομαι ανάμεσα σε παλιούς φίλους, ιδιαίτερα από ανθρώπους που τον αγαπούν βαθιά και νοιάζονται για εκείνον. Συγκρίνουν την ήρεμη ζωή που έκανε όταν ήμουν εγώ κοντά του, με τη μετέπειτα, όλο προβλήματα και άγχη, δίπλα στον Φρανκ Φέλαν και σημερινό υιοθετημένο γιο του, ονομαζόμενο πια Φράνσις Μενόττι!
Από τη στιγμή που έφυγα απ’ την Αμερική και άρχισα τη θεατρική μου σταδιοδρομία εδώ στην Ελλάδα και ειδικά όταν ο Τόμας Σίππερς αποφάσισε να παντρευτεί, ο Τζιαν Κάρλο θα πρέπει να ένιωσε ξαφνικά πολύ μόνος που οι δυο αγαπημένοι του φίλοι τράβηξαν ο καθένας το δικό του ανεξάρτητο δρόμο, μακριά απ’ αυτόν. Άρχισε να ζει όλο και περισσότερο δίπλα στον Σαν Μπάρμπερ που, όσο περνούσαν τα χρόνια, η συμβίωση μαζί του γινόταν πιο καταπιεστική και δύσκολη. Τα γράμματα και οι κάρτες του Τζιαν Κάρλο έφταναν το ένα πίσω από το άλλο και ήταν γεμάτα νοσταλγία και μοναξιά. (…)
Την ίδια περίπου εποχή θα γνωρίσει τον Φρανκ Φέλαν –χαϊδευτικά τον φώναζε Τσιπ-, έναν πρώην παγοδρόμο που φιλοδοξούσε να γίνει ηθοποιός. Στια αρχές ο Τσιπ φαινόταν πολύ κλειστός, σεμνός, αδύναμος και είχε έντονα σημάδια αλκοολισμού, κάτι που συγκίνησε ιδιαίτερα τον Μενόττι. Ήταν ο άνθρωπος που δε ζητούσε τίποτα από τον Τζιαν Κάρλο, παρά μόνο να βρίσκεται κοντά του και να τον συντροφεύει στα ταξίδια του, ένα είδος δικής μου αντικατάστασης νομίζω.
Με τα χρόνια, όμως, άρχισε σιγά σιγά να εκδηλώνει τις αληθινές του επιδιώξεις και να πετυχαίνει την πραγματοποίηση των σχεδίων και των στόχων που είχε στο μυαλό του.
Πρώτα έπεισε τον Τζιαν Κάρλο ότι του ήταν απαραίτητος και τον έκανε, με τις συκοφαντίες του, να απομυθοποιήσει τους πιο κοντινούς και αγαπημένους του φίλους. Άρχισε να τον απομακρύνει απ’ τον Τόμυ, τη Νόνη, την Καμίλα Πέτσιμπλαντ, τη Βαλλύ Τοσκανίνι, τη Λίντα Τζαλορέτι, τον Ραφ Ραβαϊόλι και φυσικά τον Σάμουελ Μπάρμπερ. Στην περίπτωση του Σαμ, τόλμησε και πέτυχε το ακατόρθωτο. Μέχρι τότε, κανείς δεν είχε ποτέ διανοηθεί να χωρίσει αυτούς τους δυο άνδρες και να διαλύσει μια συμβίωση πενήντα χρόνων. Μια φιλία ολόκληρης ζωής! Ούτε ο ποιητής Ρόμπερτ Χόραν που έζησε μαζί τους τα πρώτα δέκα χρόνια ούτε ο Τόμυ και, φυσικά, ούτε κι εγώ είχαμε σκεφθεί κάτι τέτοιο. Ο Τσιπ, όμως, επιδίωξε να τους διαμελίσει και να απομακρύνει οριστικά τον έναν από τον άλλο, αφού πρώτα κατάφερε να πουληθεί οριστικά αυτό το όμορφο και γεμάτο μουσικές αναμνήσεις σπίτι, «Capricorn». Στη συνέχεια έπεισε τον Τζιαν Κάρλο ν’ αγοράσει μιαν αριστοκρατική τεράστια έπαυλη του 13ου αιώνα στη Σκοτία, όπου λέγεται πως ήτανη κατοικία της Λουκίας ντε Λαμερμούρ. Ο Σαμ, τότε, υποχρεώθηκε να μετακομίσει και να κλειστεί σ’ ένα ψυχρό διαμέρισμα του Μανχάταν. Η θλίψη, η μοναξιά και η μελαγχολία τον κατέβαλαν και τον τσάκισαν ψυχικά και μετά από λίγα χρόνια πέθανε από καρκίνο. Είμαι βέβαιος πως δεν μπόρεσε ποτέ του να δεχτεί αυτόν τον χωρισμό και τη μόνιμη εγκατάσταση του Τζιαν Κάρλο στην Ευρώπη.
Θλίβομαι όταν σκέφτομαι πως ο Σαμ έφυγε μόνος και σίγουρα με το παράπονο πως δεν είχε τη συνεχή συμπαράσταση του Τζιαν Κάρλο. Αυτό άλλωστε φάνηκε στη διαθήκη του, όπου έγραψε πως στο νεκροταφείο της Πενσυλβάνια που είχε διαλέξει να τον θάψουν αγόρασε έναν άλλο κενό τάφο, ώστε να ταφεί δίπλα του και ο Μενόττι.
Νικηφόρος Νανέρης: Πριν τα σβήσει ο χρόνος (Καστανιώτης, 1997)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου