Ενας αλλος μπλοκερ χαρακτηρισε την φιγουρα του αναφερθεντος σαν γραφικη. Δεν αντιλεγω. Ομως οπως επισης ο ιδιος μπλοκκερ αναφερε το βρισκω πλεον τραγικο και καθολου χιουμοριστικο να συνεχιζουν ολοι οι γκει να μπαινουν στο ιδιο καζανι μιας πλεον παραδοσιακης εικονας γκει, δηλαδη εκεινη της κραγμενης, θηλυπρεπους αδελφης, χωρις να δινεται πλεον η ευκαιρια απο τα ΜΜΕ να δημιουργηθει μια καινουργια και ισως η πραγματικη, σημερινη εικονα του γκει: Δεν ειμαστε ολοι εξωτικα πουλια ή ενα σκαλι πριν την εγκειρηση. Υπαρχουν και αλλοι ανθρωποι που δεν θελουν οπωσδηποτε να ταυτιζονται σαν ειδος εκθεσεως και οικτου. Καλη η τηλεοπτικη φιγουρα αλλα της παραδινεται αξια για κατι που δεν ειναι και δεν αντιπροσωπευει.
Πάντως, στα 40 χρόνια που πέρασαν από τον Φίφη του Σταύρου Παράβα στις ελληνικές ταινίες του ’60, η «κραγμένη αδελφή» ψήλωσε, ομόρφυνε, έφτιαξε σώμα, έχει πια στο μυαλό της το σεξ και στην κυπριακή εκδοχή ακολουθεί ένα πιο bear στυλ. Πρόοδος!!!
"Πάντως, στα 40 χρόνια που πέρασαν από τον Φίφη του Σταύρου Παράβα στις ελληνικές ταινίες του ’60 η «κραγμένη αδελφή» ψήλωσε, ομόρφυνε, έφτιαξε σώμα..."
Eλπίζω να αστειέυεσαι. Δεν φαντάζομαι να την εννοείς σοβαρά αυτή την πρόταση...
Οι όποιες διαφορές στην δημόσια αναπαράσταση του ομοφυλόφιλου άνδρα για το μεγάλο κοινό ποτέ δεν είναι τυχαίες. Πάντα καταγράφεται, ακόμη και ασυνείδητα, στις αποχρώσεις της ενδεχομένως ίδιας εικόνας η εξέλιξη των αντιλήψεων που μπορεί να έχει προκύψει. Δεν βλάπτει να το λαμβάνουμε υπόψη μας.
Eγώ δεν βλέπω να ψήλωσε και να ομόρφυνε ούτε να έφτιαξε σώμα κανείς. Απλά είναι άλλος ηθοποιός γιατί είναι λίγο δύσκολο να κουβαλήσουν τον Παράβα στην ηλικία του...Μπορεί να μην πετυχαίνει και την κυπριακή προφορά...
Στο έχω ξαναπεί, ορισμένες φορές με εκπλήσσεις με την επιείκιά σου.
Α, όλα κι όλα εγώ τον βρίσκω πολύ "πάρσιμο". Αλλά αυτά είναι γούστα.
Θα σου πρότεινα πάντως να προσέξεις πόσο πιο διεκδικητικός εμφανίζεται ο Βαντζιέλης σε σχέση με τον Φίφη, πόσο πιο σίγουρος για τον εαυτό του. Και επίσης μοιάζει, έστω και μέσω από το στερεότυπο, ενταγμένος στην κοινωνία ως θετικός, ή πάντως όχι ως αρνητικός χαρακτήρας. Κρίνοντας βέβαια με βάση τα λίγα διαθέσιμα τρέιλερ, θα έλεγα ότι τον βρίσκω μεταξύ Παράβα και Μπέζου, αλλά ταυτόχρονα κάπως πιο αυτοϋπονομευτικό μέσα από την υπερβολή, σε ένα είδος κλεισίματος του ματιού, μιας κινηματογραφικο-τηλεοπτικής διακειμενικής αναφοράς.
Θυμίσου να διαβάσεις και προηγούμενη ανάρτηση με κριτική του συγκεκριμένου ρόλου από την κυπριακή εφημερίδα Πολίτης.
Kαλά ως προς την αυτοϋπονόμευση δεν θα διαφωνήσω. Και λίγα λες.
Ως προς τη διεκδικητικότητα σίγουρα πρόκειται για ένα στερεότυπο που ακολουθεί τις γενικότερες κοινωνικές αλλαγές. Στη σύγχρονη περίοδο εκτός από τη χαριτωμένιά και την αυτοϋπονόμευση που λες κι εσύ, πρέπει να ενσαρκώνει και τη σεξουαλική απειλή απέναντι σε κάθε βαρβάτο ετεροφυλόφιλο. Στον ελληνικό κινηματογράφο της δεκαετίας του 60 οποιαδήποτε αναφορά στην ανθρώπινη σεξουαλικότητα ήταν ούτως ή άλλως από κεκαλυμμένη ως εντελώς ανύπαρκτη.
Ξαναδές τον Νόμο 4000 και τη Στεφανία στο αναμορφωτήριο του Γ. Δαλιανίδη και θα διαπιστώσεις ότι η αναφορά στη σεξουαλικότητα στις ταινίες του '60 καθόλου ανύπαρκτη δεν ήταν, άλλο αν υιοθετούσαν ένα "ψευτο"-κήρυγμα ηθικής προκειμένου να καταφέρουν να περάσουν τους σκοπέλους της λογοκρισίας. Γι' αυτό ακριβώς θα πρέπει τα έργα εκείνης της εποχής να "διαβάζονται" πιο υποψιασμένα, πέρα από το προφανές πρώτο επίπεδο τους. Κάτι παρόμοιο αντιλαμβάνομαι να συμβαίνει και στην Αίγια Φούξια, όπου και ο βαρβάτος ετεροφυλόφιλος υπονομεύεται μέσα από την υπερβολή, και είναι ενδεικτικό της αρχόμενης σύγκρουσης αντίπαλων δυνάμεων μέσα στην κυπριακή κοινωνία, με τους φοβικούς να κυριαρχούν ακόμη άνετα.
Εντελώς κεκαλυμμένη είναι η αναπαράσταση του σεξουαλικού ζητήματος στις ταινίες του Δαλιανίδη που αναφέρεις και αυτό παρά το γεγονός ότι έχουν σαν κεντρικό θέμα τους το σεξ. Καμία σχέση σίγουρα με μία ανάλογη ταινία που θα έβγαινε σήμερα. Αν και θα προτιμούσα να αναφερθώ σε πραγματικά κινηματογραφικά έργα όπως η Στέλλα και τα Κόκκινα Φανάρια και όχι στα γαργαλιστικά έπη του Δαλιανίδη όπου η ηδονοβλεψία συνυπάρχει με την κοινωνική κατακραυγή - το κινηματογραφικό αντίστοιχο της σημερινής Espresso.
Αμάν Erva, έσπασα να έβρω το άρθρο που αναφέρεις που τον Πολίτη που αναλύει τον Βαντζιελή αλλά εχάθηκα στο μπλογκ σου τζαι άρκεψα να θκιάβαζω τα εκατομύρρια άλλα ενδιαφέροντα ποστ που έσιεις αναρτημένα!
Συμφωνώ οτι ο Βαντζιελής, παρόλο που υιοθετεί χαρακτηριστικά στερεότυπου εξακολουθεί να εν ανατρεπτικό βήμα για την Κυπριακή τηλεόραση γιατί: 1. εν καθορίζεται που τη σεξουαλικότητα του τζαι εν υπάρχει μόνο για να εν "αστείος". Υπάρχει τζαι σαν αυτόνομος χαρακτήρας με γνώμη, προσωπικότητα τζαι τη δική του ψυχοσύνθεση. 2. όπως το έθεσε πολλά σωστά μια φίλη μου, η αντιμετώπιση που τους υπόλοιπους έσιει μεγάλο ενδιαφέρον. Δέχουνται τον Βαντζιελή όπως ένει, συμπεριλαμβάνουν τον στην κοινωνία του χωρκού τζαι δεν τον περιπέζουν επειδή εν διαφορετικός που τους υπόλοιπους. Που την άλλη όμως, δεν ξέρουν τι εν διαφορετικό στον Βαντζιελή, εν πάντα λλίο συγχησμένοι τζαι ως ένα σημείο το αστείο εν εις βάρος τους μιας τζαι μοιραζούμαστε σαν θεατές τη γνώση με τον Βαντζιελή. 3. τζαι μόνο που ένας γκευ με βράκα βρίσκεται με φυσικότητα να περιφέρεται στο περιβάλλον του παραδοσιακού σκετς, που αποτελεί σχεδόν το υποσυνείδητο του Κυπραίου εν ανατρεπτικότατο. Εν σαν ο Λώρης τζαι η Χριστιάνα να εθάψαν νάρκη στο υποσυνείδητο του κάθε ομοφοβικού τζαι τα αποτελέσματα της εννά φανούν μετά!
Πολύ πολύ κακή τηλεόραση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνας αλλος μπλοκερ χαρακτηρισε την φιγουρα του αναφερθεντος σαν γραφικη. Δεν αντιλεγω. Ομως οπως επισης ο ιδιος μπλοκκερ αναφερε το βρισκω πλεον τραγικο και καθολου χιουμοριστικο να συνεχιζουν ολοι οι γκει να μπαινουν στο ιδιο καζανι μιας πλεον παραδοσιακης εικονας γκει, δηλαδη εκεινη της κραγμενης, θηλυπρεπους αδελφης, χωρις να δινεται πλεον η ευκαιρια απο τα ΜΜΕ να δημιουργηθει μια καινουργια και ισως η πραγματικη, σημερινη εικονα του γκει: Δεν ειμαστε ολοι εξωτικα πουλια ή ενα σκαλι πριν την εγκειρηση. Υπαρχουν και αλλοι ανθρωποι που δεν θελουν οπωσδηποτε να ταυτιζονται σαν ειδος εκθεσεως και οικτου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλη η τηλεοπτικη φιγουρα αλλα της παραδινεται αξια για κατι που δεν ειναι και δεν αντιπροσωπευει.
Πάντως, στα 40 χρόνια που πέρασαν από τον Φίφη του Σταύρου Παράβα στις ελληνικές ταινίες του ’60, η «κραγμένη αδελφή» ψήλωσε, ομόρφυνε, έφτιαξε σώμα, έχει πια στο μυαλό της το σεξ και στην κυπριακή εκδοχή ακολουθεί ένα πιο bear στυλ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρόοδος!!!
Συμφωνω απολυτα μαζι σου. Καλυτερα δεν θα μπορουσες να το πεις..!
ΑπάντησηΔιαγραφήλες η επόμενη βερσιόν να είναι leather;
ΑπάντησηΔιαγραφήLeather με βράκα και λουλούδι στ' αυτί;
ΑπάντησηΔιαγραφήΧμμμ....
Μήπως είναι πολύ προχωρημένο;
χεχ...είπαμε...step by step προχωράμε :P
ΑπάντησηΔιαγραφή@erva
ΑπάντησηΔιαγραφή"Πάντως, στα 40 χρόνια που πέρασαν από τον Φίφη του Σταύρου Παράβα στις ελληνικές ταινίες του ’60 η «κραγμένη αδελφή» ψήλωσε, ομόρφυνε, έφτιαξε σώμα..."
Eλπίζω να αστειέυεσαι. Δεν φαντάζομαι να την εννοείς σοβαρά αυτή την πρόταση...
Μεταξύ μας, και ναι και όχι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι όποιες διαφορές στην δημόσια αναπαράσταση του ομοφυλόφιλου άνδρα για το μεγάλο κοινό ποτέ δεν είναι τυχαίες.
Πάντα καταγράφεται, ακόμη και ασυνείδητα, στις αποχρώσεις της ενδεχομένως ίδιας εικόνας η εξέλιξη των αντιλήψεων που μπορεί να έχει προκύψει.
Δεν βλάπτει να το λαμβάνουμε υπόψη μας.
Eγώ δεν βλέπω να ψήλωσε και να ομόρφυνε ούτε να έφτιαξε σώμα κανείς. Απλά είναι άλλος ηθοποιός γιατί είναι λίγο δύσκολο να κουβαλήσουν τον Παράβα στην ηλικία του...Μπορεί να μην πετυχαίνει και την κυπριακή προφορά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο έχω ξαναπεί, ορισμένες φορές με εκπλήσσεις με την επιείκιά σου.
Α, όλα κι όλα εγώ τον βρίσκω πολύ "πάρσιμο". Αλλά αυτά είναι γούστα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σου πρότεινα πάντως να προσέξεις πόσο πιο διεκδικητικός εμφανίζεται ο Βαντζιέλης σε σχέση με τον Φίφη, πόσο πιο σίγουρος για τον εαυτό του. Και επίσης μοιάζει, έστω και μέσω από το στερεότυπο, ενταγμένος στην κοινωνία ως θετικός, ή πάντως όχι ως αρνητικός χαρακτήρας.
Κρίνοντας βέβαια με βάση τα λίγα διαθέσιμα τρέιλερ, θα έλεγα ότι τον βρίσκω μεταξύ Παράβα και Μπέζου, αλλά ταυτόχρονα κάπως πιο αυτοϋπονομευτικό μέσα από την υπερβολή, σε ένα είδος κλεισίματος του ματιού, μιας κινηματογραφικο-τηλεοπτικής διακειμενικής αναφοράς.
Θυμίσου να διαβάσεις και προηγούμενη ανάρτηση με κριτική του συγκεκριμένου ρόλου από την κυπριακή εφημερίδα Πολίτης.
Kαλά ως προς την αυτοϋπονόμευση δεν θα διαφωνήσω. Και λίγα λες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς προς τη διεκδικητικότητα σίγουρα πρόκειται για ένα στερεότυπο που ακολουθεί τις γενικότερες κοινωνικές αλλαγές. Στη σύγχρονη περίοδο εκτός από τη χαριτωμένιά και την αυτοϋπονόμευση που λες κι εσύ, πρέπει να ενσαρκώνει και τη σεξουαλική απειλή απέναντι σε κάθε βαρβάτο ετεροφυλόφιλο. Στον ελληνικό κινηματογράφο της δεκαετίας του 60 οποιαδήποτε αναφορά στην ανθρώπινη σεξουαλικότητα ήταν ούτως ή άλλως από κεκαλυμμένη ως εντελώς ανύπαρκτη.
Ξαναδές τον Νόμο 4000 και τη Στεφανία στο αναμορφωτήριο του Γ. Δαλιανίδη και θα διαπιστώσεις ότι η αναφορά στη σεξουαλικότητα στις ταινίες του '60 καθόλου ανύπαρκτη δεν ήταν, άλλο αν υιοθετούσαν ένα "ψευτο"-κήρυγμα ηθικής προκειμένου να καταφέρουν να περάσουν τους σκοπέλους της λογοκρισίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι' αυτό ακριβώς θα πρέπει τα έργα εκείνης της εποχής να "διαβάζονται" πιο υποψιασμένα, πέρα από το προφανές πρώτο επίπεδο τους.
Κάτι παρόμοιο αντιλαμβάνομαι να συμβαίνει και στην Αίγια Φούξια, όπου και ο βαρβάτος ετεροφυλόφιλος υπονομεύεται μέσα από την υπερβολή, και είναι ενδεικτικό της αρχόμενης σύγκρουσης αντίπαλων δυνάμεων μέσα στην κυπριακή κοινωνία, με τους φοβικούς να κυριαρχούν ακόμη άνετα.
Εντελώς κεκαλυμμένη είναι η αναπαράσταση του σεξουαλικού ζητήματος στις ταινίες του Δαλιανίδη που αναφέρεις και αυτό παρά το γεγονός ότι έχουν σαν κεντρικό θέμα τους το σεξ. Καμία σχέση σίγουρα με μία ανάλογη ταινία που θα έβγαινε σήμερα. Αν και θα προτιμούσα να αναφερθώ σε πραγματικά κινηματογραφικά έργα όπως η Στέλλα και τα Κόκκινα Φανάρια και όχι στα γαργαλιστικά έπη του Δαλιανίδη όπου η ηδονοβλεψία συνυπάρχει με την κοινωνική κατακραυγή - το κινηματογραφικό αντίστοιχο της σημερινής Espresso.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμάν Erva, έσπασα να έβρω το άρθρο που αναφέρεις που τον Πολίτη που αναλύει τον Βαντζιελή αλλά εχάθηκα στο μπλογκ σου τζαι άρκεψα να θκιάβαζω τα εκατομύρρια άλλα ενδιαφέροντα ποστ που έσιεις αναρτημένα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ οτι ο Βαντζιελής, παρόλο που υιοθετεί χαρακτηριστικά στερεότυπου εξακολουθεί να εν ανατρεπτικό βήμα για την Κυπριακή τηλεόραση γιατί:
1. εν καθορίζεται που τη σεξουαλικότητα του τζαι εν υπάρχει μόνο για να εν "αστείος". Υπάρχει τζαι σαν αυτόνομος χαρακτήρας με γνώμη, προσωπικότητα τζαι τη δική του ψυχοσύνθεση.
2. όπως το έθεσε πολλά σωστά μια φίλη μου, η αντιμετώπιση που τους υπόλοιπους έσιει μεγάλο ενδιαφέρον. Δέχουνται τον Βαντζιελή όπως ένει, συμπεριλαμβάνουν τον στην κοινωνία του χωρκού τζαι δεν τον περιπέζουν επειδή εν διαφορετικός που τους υπόλοιπους. Που την άλλη όμως, δεν ξέρουν τι εν διαφορετικό στον Βαντζιελή, εν πάντα λλίο συγχησμένοι τζαι ως ένα σημείο το αστείο εν εις βάρος τους μιας τζαι μοιραζούμαστε σαν θεατές τη γνώση με τον Βαντζιελή.
3. τζαι μόνο που ένας γκευ με βράκα βρίσκεται με φυσικότητα να περιφέρεται στο περιβάλλον του παραδοσιακού σκετς, που αποτελεί σχεδόν το υποσυνείδητο του Κυπραίου εν ανατρεπτικότατο. Εν σαν ο Λώρης τζαι η Χριστιάνα να εθάψαν νάρκη στο υποσυνείδητο του κάθε ομοφοβικού τζαι τα αποτελέσματα της εννά φανούν μετά!