ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΦΑΣΟΥΛΗΣ: ΟΙ ΓΚΕΪ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΟΥΝ ΤΗ ΜΟΔΑ

.
«Οι γκέι; Σιγά το γκέτο!»
Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ (Ελευθεροτυπία, 25/1/2009)
Φτερά και πούπουλα από τις 6 Μαρτίου στο «Παλλάς». Η σκηνή του θεάτρου μετατρέπεται σε καμπαρέ με τραβεστί σόου που διευθύνει ένα ζευγάρι ώριμων γκέι. Το βραβευμένο με οκτώ Tony μιούζικαλ του Ζαν Πουαρέ «Το κλουβί με τις τρελές» σκηνοθετεί ο Σταμάτης Φασουλής, σε μια υπερπαραγωγή με σκηνικά (Γιώργος Γαβαλάς), αμέτρητα περίτεχνα κοστούμια (Ντ. Βαχλιώτη), χορογραφίες (Δημήτρης Παπάζογλου), τραγούδια της Αφροδίτης Μάνου πάνω στις μελωδίες του Τζ. Χέρμαν και ζωντανή ορχήστρα που διευθύνει ο Αλέξης Πρίφτης.
(…)
- Φοβηθήκατε το ρόλο του ομοφυλόφιλου;
- «Στόχος μου είναι να βγει σφαιρικά, να θυμίζει αγαπησιάρικα τον γκέι φίλο ή γνωστό μας κι όχι τον ξεφωνημένο που πλασάρει η τηλεόραση ή ο κινηματογράφος. Δεν είναι καθόλου εύκολο, γιατί ο γκέι αλλάζει συμπεριφορά με ταχύτητα φωτός. Η πολυσύνθετη διάσταση "φαίνεσθαι" και "είναι" τον σκοτώνει. Εκεί που κλαίει γελάει, εκεί που είναι τρυφερός βρίζει, εκεί που αποπνέει σιγουριά γίνεται το θύμα του αιώνα. Οταν ησύχασα με τη συγκατάθεση του Μπέζου, το αμέσως επόμενο πρόβλημα ήταν τι θα κάνω μ' ένα ρόλο σφραγισμένο από καλές ερμηνείες αλλά συγχρόνως κακοπαθημένο από το ζήτημα της γκέι συμπεριφοράς. Εγώ ήθελα τον γκέι που βλέπουμε στη ζωή, κι αυτός είναι όλα μαζί: ευαίσθητος, σκληρός, επιθετικός, θηλυπρεπής, με αντρική πυγμή, ψεύτης, φιλαλήθης, ευέλικτος, γοητευτικός. Η συνήθης συμπεριφορά του δεν αφορά τη λατρεία του θηλυπρεπούς, αλλά μια ροπή στην παιδικότητα που, όσο κι αν πέρασαν τα χρόνια, παρέμεινε και σταθεροποιήθηκε στη ζωή του. Αυτή η διάσταση που δεν έχω δει στις παραστάσεις του έργου, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, είναι το στοίχημά μου».
- Κι αυτό το μείγμα συμπεριφορών πιστεύετε ότι συνθέτει τον γκέι της διπλανής πόρτας;
- «Ολα αυτά συν το ότι ανήκει στο "τώρα". Οι γκέι δημιουργούν και προχωρούν τη μόδα. Δεν υπάρχει γυναίκα που να μην περνά τον γκόμενό της από την εξεταστική κρησάρα του γκέι φίλου της. Αν δεν τον εγκρίνει, κακή του μέρα και ψυχρή... Αλλά και το ντύσιμό της: "Θεά σε κάνει το φόρεμα αγάπη μου"... Το άλλο που θέλω να δείξω είναι το πάθος τους στο δράμα ή την κωμωδία, δηλαδή στο θέατρο εν ζωή. Τα παίζουν όλα, κι αυτό είναι το ξόρκι για ν' αποφύγουν την πραγματικότητα. Είναι θλιμμένοι; Παίζουν οδυρόμενοι την Ηλέκτρα με την τέφρα του Ορέστη στα χέρια. Είναι χαρούμενοι; Τραγουδούν ένα μιούζικαλ».
- Κι όμως, στη συνείδηση του κόσμου ο ομοφυλόφιλος ταυτίζεται πια με την περσόνα των μεσημεριάτικων τηλεοπτικών εκπομπών.
- «Αυτά όλα κινούνται στο όριο του γελοίου, ευθέως ανάλογο του κοινού που παρακολουθεί. Η θεματολογία αυτών των εκπομπών δεν χρειάζεται άντρα αλλά γκέι, και μάλιστα επιτηδευμένο. Αν ήταν ανεπιτήδευτος γκέι δεν θα είχε θέση εκεί».
- Και δεν υπάρχει σπέρμα αλήθειας στην άποψη που θέλει τους γκέι να κυριαρχούν ως λόμπι εξουσίας, κυρίως στον καλλιτεχνικό χώρο;
- «Σπέρμα υπάρχει στο μυαλό όσων το ισχυρίζονται... Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι οι δουλειές γίνονται με πνεύμα, όχι με σπέρμα! Σιγά το γκέτο... Λες και ζούμε στην παλιά εποχή που οι θεατρώνες είχαν πρωταγωνίστριες και ερωμένες μαζί. Κι ότι, δήθεν, τις γυναίκες αντικατέστησαν τα τεκνά. Θα χαραμίσω εγώ το ταλέντο στρέιτ ηθοποιού για να πάρω έναν γκέι; Κούνια που τους κούναγε... Τα λεφτά είναι στο ταμείο, το οποίο δεν αστειεύεται, δεν εξαργυρώνει τίποτα μη αντάξιό του».
- Από την άλλη λέτε ότι οι γκέι είναι τα θηλυκά μυαλά, αυτοί που γεννούν τις ιδέες;
- «Δεν έχουν την εξουσία που τους προσάπτουν, αλλά αυτή που δικαιούνται, τη δημιουργική. Αν αφήναμε τους άντρες ν' αποφασίσουν για τη μόδα, τους χώρους, τη συμπεριφορά, θα δημιουργούσαν στρατώνες. Ολα γκρι, τσιμέντο, γύρω γύρω πετρούλες ασπρισμένες κι όλοι ντυμένοι ομοιόμορφα. Ποιος αντέχει αυτή την αντρίλα; Κι ένας γελοίος γκέι προσπαθεί για κάτι το καλό, όπως η γυναίκα. Ακόμα και στη συμπεριφορά ενός τσόκαρου, βλέπεις τη λαχτάρα της για ομορφιά. Οι άντρες, αν εξαιρέσουμε τους ποιητές, τους επιστήμονες-ερευνητές, τους πλάνητες και τους ερωτευμένους, έχουν περίεργους σκοπούς. Μάλλον για το κακό προσπαθούν, την εξουσία, είτε τους βλέπεις με γραβάτα είτε με μπότες. Κι εγώ δεν την μπορώ την εξουσία, τουλάχιστον τη δεδηλωμένη».