.
Οι πελάτες τρελαίνονται για κουβέντα. Ορισμένοι θα σ’ τα πρήξουν όλο το βράδυ και μετά θα σου πούνε πόσο χαρήκανε για τη γνωριμία, ίσως να τα ξαναπείτε κάποια άλλη στιγμή. Αν όμως σε γουστάρουν και κλείσει η δουλειά μπορεί και να σε καλέσουν έξω για φαγητό και ακόμα περισσότερη πάρλα, πράγμα που κάπου σε βολεύει, ιδίως όταν δεν έχεις φάει, γιατί έτσι γλυτώνεις και φράγκα, άσε που μπορεί να είναι κι ενδιαφέρων ο τύπος. Βέβαια, έχεις όλο το χρόνο να δεις τι ακριβώς θα πρέπει να πηδήξεις μετά το φαγητό, ενώ χτυπάς μια υπερβολική δόση από την προσωπική ιστορία του πελάτη. Θα πρέπει να έχω ακούσει εδώ κι εκεί ίσαμε ένα εκατομμύριο ιστορίες πελατών κι ακόμη άλλο ένα εκατομμύριο των rent boys. Και το συμπέρασμα, άπαξ και ξεκαθαρίσεις τις παπάρες, είναι ότι η ιστορία του πελάτη τελειώνει πάντα με το «Νιώθω μοναξιά» και αυτή των rent boys με το «Μεγάλωσα σε δύσκολο οικογενειακό περιβάλλον». Έχει πολύ χαβαλέ ο τρόπος με τον οποίο ορισμένα από τα rent boys κάνουν τους πελάτες να τους συμπονέσουν, ιδίως όταν ξεροβήχουν σαν φτάνουν στο θέμα των βίαιων γονιών. Οι πελάτες έχουν ξανακούσει την ίδια ιστορία, αλλά οι περισσότεροι καλλιεργούν το ίματζ του μπαμπά, του φιλόστοργου μεγάλου’ υποθέτω ότι τους βοηθάει να εξανθρωπίσουν την όλη φάση.
(…) σε χαλαρώνει λιγάκι όταν οι γαμιάδες είναι δύο, γιατί υπερέχεις αριθμητικώς του πελάτη, σωστά; Και είναι πιο δύσκολο να σου παραπονεθεί ότι δεν τον ικανοποιείς (όχι δηλαδή πως το κάνουν και πολλοί!). Για να μην υπολογίσουμε το γεγονός ότι μπορεί να ‘ναι και λίγο φοβισμένος. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, τι μας σταματάει από του να του χώσουμε μια μαξιλαροθήκη στο στόμα και να πάρουμε μερικά σουβενίρ από το κυριλέ του διαμέρισμα; Είναι αδύνατο να ξέρεις από την άλλη άκρη της γραμμής σε ποιον θα πέσεις, ιδίως όταν απαντάς σε αγγελία. Έχω πέσει σε τύπους τελείως βαρεμένους που σε κάνουν να νιώθεις σαν απόπατος και σου θυμίζουν με σαράντα εφτά τρόπους ότι είσαι απλά ένα πέος γιαπώληση,κυρίως επειδή νιώθουν ενοχές με την όλη φάση. Σίγουρα λέει πολλά γι’ αυτούς το γεγονός ότι πρέπει να πληρώσουν για να κάνουν έρωτα. Τέτοιοι τύποι βέβαια είναι η μειοψηφία. Περιέργως, οι περισσότεροι από τους πελάτες που απαντούν στην αγγελία είναι πάνω κάτω της ηλικίας μου, ίσως λίγο μεγαλύτεροι, και πολλοί δεν θα ήταν αναγκασμένοι να πληρώσουν, αν έκαναν καμιά τσαρκούλα στα μπαρ. Συνήθως δεν είναι και άσχημοι. Μερικές φορές στο μέσο όρο. Προσωπικά νομίζω ότι δε θέλουν να εμπλακούν σε συναισθηματικό επίπεδο. Δε θέλουν τον μπελά να έχεις να κάνεις μ’ ένα σωρό μπερδεμένα συναισθήματα.
Gary Indiana: Ο κύκλος της Μέδουσας. Rent boy. Μυθιστορηματική Βιογραφία (Περίπλους, 1998)
Οι πελάτες τρελαίνονται για κουβέντα. Ορισμένοι θα σ’ τα πρήξουν όλο το βράδυ και μετά θα σου πούνε πόσο χαρήκανε για τη γνωριμία, ίσως να τα ξαναπείτε κάποια άλλη στιγμή. Αν όμως σε γουστάρουν και κλείσει η δουλειά μπορεί και να σε καλέσουν έξω για φαγητό και ακόμα περισσότερη πάρλα, πράγμα που κάπου σε βολεύει, ιδίως όταν δεν έχεις φάει, γιατί έτσι γλυτώνεις και φράγκα, άσε που μπορεί να είναι κι ενδιαφέρων ο τύπος. Βέβαια, έχεις όλο το χρόνο να δεις τι ακριβώς θα πρέπει να πηδήξεις μετά το φαγητό, ενώ χτυπάς μια υπερβολική δόση από την προσωπική ιστορία του πελάτη. Θα πρέπει να έχω ακούσει εδώ κι εκεί ίσαμε ένα εκατομμύριο ιστορίες πελατών κι ακόμη άλλο ένα εκατομμύριο των rent boys. Και το συμπέρασμα, άπαξ και ξεκαθαρίσεις τις παπάρες, είναι ότι η ιστορία του πελάτη τελειώνει πάντα με το «Νιώθω μοναξιά» και αυτή των rent boys με το «Μεγάλωσα σε δύσκολο οικογενειακό περιβάλλον». Έχει πολύ χαβαλέ ο τρόπος με τον οποίο ορισμένα από τα rent boys κάνουν τους πελάτες να τους συμπονέσουν, ιδίως όταν ξεροβήχουν σαν φτάνουν στο θέμα των βίαιων γονιών. Οι πελάτες έχουν ξανακούσει την ίδια ιστορία, αλλά οι περισσότεροι καλλιεργούν το ίματζ του μπαμπά, του φιλόστοργου μεγάλου’ υποθέτω ότι τους βοηθάει να εξανθρωπίσουν την όλη φάση.
(…) σε χαλαρώνει λιγάκι όταν οι γαμιάδες είναι δύο, γιατί υπερέχεις αριθμητικώς του πελάτη, σωστά; Και είναι πιο δύσκολο να σου παραπονεθεί ότι δεν τον ικανοποιείς (όχι δηλαδή πως το κάνουν και πολλοί!). Για να μην υπολογίσουμε το γεγονός ότι μπορεί να ‘ναι και λίγο φοβισμένος. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, τι μας σταματάει από του να του χώσουμε μια μαξιλαροθήκη στο στόμα και να πάρουμε μερικά σουβενίρ από το κυριλέ του διαμέρισμα; Είναι αδύνατο να ξέρεις από την άλλη άκρη της γραμμής σε ποιον θα πέσεις, ιδίως όταν απαντάς σε αγγελία. Έχω πέσει σε τύπους τελείως βαρεμένους που σε κάνουν να νιώθεις σαν απόπατος και σου θυμίζουν με σαράντα εφτά τρόπους ότι είσαι απλά ένα πέος γιαπώληση,κυρίως επειδή νιώθουν ενοχές με την όλη φάση. Σίγουρα λέει πολλά γι’ αυτούς το γεγονός ότι πρέπει να πληρώσουν για να κάνουν έρωτα. Τέτοιοι τύποι βέβαια είναι η μειοψηφία. Περιέργως, οι περισσότεροι από τους πελάτες που απαντούν στην αγγελία είναι πάνω κάτω της ηλικίας μου, ίσως λίγο μεγαλύτεροι, και πολλοί δεν θα ήταν αναγκασμένοι να πληρώσουν, αν έκαναν καμιά τσαρκούλα στα μπαρ. Συνήθως δεν είναι και άσχημοι. Μερικές φορές στο μέσο όρο. Προσωπικά νομίζω ότι δε θέλουν να εμπλακούν σε συναισθηματικό επίπεδο. Δε θέλουν τον μπελά να έχεις να κάνεις μ’ ένα σωρό μπερδεμένα συναισθήματα.
Gary Indiana: Ο κύκλος της Μέδουσας. Rent boy. Μυθιστορηματική Βιογραφία (Περίπλους, 1998)
Ή απλώς καβλώνουνε που μπορούνε να σ' αγοράσουνε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣόρρυ, αυτό πήγαινε στις δυο τελευταίες γραμμές του κειμένου :)
ΑπάντησηΔιαγραφή