ΧΙΛΗ. ΣΚΕΨΕΙΣ, ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΩ

.
Τον Ιανουάριο του 1974, τέσσερις μήνες μετά το πραξικόπημα, ο Σίλβα το Μάτι έφυγε από τη Χιλή. Πρώτα πήγε στο Μπουένος Άιρες, μετά οι κακοί αέρηδες που φυσούσαν στη γειτονική δημοκρατία τον έφεραν στο Μεξικό, όπου έζησε κάνα-δυο χρόνια και όπου τον γνώρισα. (…)
Εκείνο τον καιρό συζητιόταν ότι ο Σίλβα το Μάτι ήταν ομοφυλόφιλος. Θέλω να πω: στους κύκλους των Χιλιανών εξόριστων κυκλοφορούσε η φήμη, λίγο ως συκοφαντία και λίγο ως φρέσκο κουτσομπολιό που έτρεφε τη μάλλον πληκτική ζωή των εξόριστων, ανθρώπων ως επί το πλείστον αριστερών που σκέφτονταν, τουλάχιστον από τη μέση και κάτω, ακριβώς όπως και οι δεξιοί που εκείνο τον καιρό κυβερνούσαν τη Χιλή. (…)
Μια νύχτα τον συνάντησα στο καφενείο Αβάνα. Σχεδόν δεν υπήρχαν πελάτες και το Μάτι καθόταν δίπλα στην τζαμαρία που έβλεπε στην Μπουκαρέλι με έναν καφέ με γάλα σερβιρισμένο σ’ ένα ποτήρι, ένα από αυτά τα χοντρά γυάλινα ποτήρια που είχε η Αβάνα και που ποτέ δεν ξαναείδα σε άλλο μαγαζί. Κάθισα δίπλα του και κουβεντιάσαμε για λίγο. (…)
Εκείνη τη νύχτα μού εξομολογήθηκε πως ήταν ομοφυλόφιλος, έτσι όπως διέδιδαν οι εξόριστοι, και ότι έφευγε από το Μεξικό. Για μια στιγμή πίστεψα πως άκουσα ότι έφευγε επειδή ήταν ομοφυλόφιλος. Όχι όμως, ένας φίλος τού είχε βρει δουλειά σ’ ένα πρακτορείο φωτογράφων στο Παρίσι και αυτό ήταν κάτι που πάντοτε το ονειρευόταν. Είχε όρεξη να μιλήσει κι εγώ τον άκουσα. Μου είπε ότι για κάμποσα χρόνια έφερε σαν βάρος; σαν μυστικό; τη σεξουαλική του κλίση, κυρίως επειδή θεωρούσε τον εαυτό του αριστερό και οι σύντροφοί έβλεπαν με κάποια προκατάληψη τους ομοφυλόφιλους. Μιλήσαμε για τη λέξη κίναιδος (σε αχρηστία πια) που τραβούσε σαν μαγνήτης ρημαγμένα τοπία και για τον όρο κωλομπαράς, που εγώ τον έγραφα με ω και που το Μάτι σκεφτόταν ότι γράφεται με ο.
(…) Αφού γελάσαμε ωστόσο, το Μάτι μού είπε πως δεν του ταίριαζε η βία. Εσένα ναι, μου είπε με μια θλίψη που τότε δεν την κατάλαβα, εμένα όμως όχι. Απεχθάνομαι τη βία. Τον διαβεβαίωσα πως έτσι ένιωθα κι εγώ. Μετά αρχίσαμε να μιλάμε για άλλα πράγματα, βιβλία, ταινίες, και από τότε δεν ξανασυναντηθήκαμε.

Roberto Bolaño: Πουτάνες Φόνισσες (Άγρα, 2008)

.

.
Παρά τις διαβεβαιώσεις της Χιλιανής Προέδρου Michelle Bachelet πριν λίγο καιρό ότι θα κατέθετε σχέδιο νόμου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την δέσμευση μεγάλου τμήματος της πολιτικής τάξης της χώρας ότι θα στήριζε μια τέτοια πρωτοβουλία, οι 16 τροποποιήσεις του Οικογενειακού Δικαίου που συζητιούνται αυτές τις μέρες στο Κοινοβούλιο του Σαντιάγκο τίποτα σχετικό δεν προβλέπουν.
Τελικά είναι που τόσα χρόνια μετά αριστεροί και δεξιοί (ετεροφυλόφιλοι) Χιλιανοί εξακολουθούν να σκέφτονται, από τη μέση και κάτω, με τον ίδιο τρόπο, όπως αναφέρει στο διήγημά του ο Bolaño, ή πια σκέφτονται διαφορετικά αλλά καταλήγουν να πράττουν τα ίδια;