ΖΕΥΓΑΡΙΑ 14

.
Απόγευμα Σαββάτου: Τα κλειδιά στην πόρτα ακούγονται, η χαρά διάχυτη, η προσμονή μεγάλη. Το μόνο που ήθελα ήταν να τον δω, τίποτε άλλο...

Μια καλησπέρα και ένα χαμόγελο μου προσφέρθηκαν, όταν άνοιξε η πόρτα. Το μόνο που έκανα ήταν να τα δεχτώ και να ανταποδώσω. Καθίσαμε για φαγητό, οι ματιές από μέρος του πολλές. Εγώ σκυφτός, αδιαφορούσα ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Προσπάθησα να τον αναπροσανατολίσω με τη δουλειά, μάταιος κόπος. Πλέον με κοιτούσε και τον κοιτούσα κατάματα. Με σκέπασε η αμηχανία.

Ο ήχος του πιρουνιού στο πιάτο του με τρόμαξε. Έσυρε την καρέκλα του, σηκώθηκε και ήρθε δίπλα μου, με φίλησε στο λαιμό λέγοντας πως δεν αντέχει να ζει στον ίδιο χώρο μ' εμένα και να μένουμε άπρακτοι. Βασικά ο φταίχτης για αυτόν ήμουν εγώ. Πάγωσα. Θόλωσα. Η λογική δεν μπορούσε να σταματήσει την καρδιά, τον φίλησα, επιτέλους πήρα την πρωτοβουλία που επιθυμούσε. Σηκωθήκαμε. Αφήσαμε το τραπέζι όπως ήταν. Πλέον δε βάδιζαν δυο άνθρωποι αλλά ένας, μια ανάσα, μια καρδιά... Οι εαυτοί μας -ή καλύτερα ο εαυτός μου- αφέθηκε ελεύθερος, δε φοβόμουν για το μετά, ήθελα απλώς να ζήσω το τώρα, σαν να ήταν η τελευταία φορά.. Αργότερα, μείναμε αγκαλιά για ώρα, δεν μιλούσαμε, κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον και χαμογελούσαμε.

Ίσως τα λόγια να σκότωναν την μαγεία, να πρόδιδαν το μέλλον ή να έβαζαν κάποιο τέλος. Έτσι μείναμε στην σιωπή των αγγέλων....

G for George