ΑΝΤΙΝΟΟΣ

ΑΝΤΙΝΟΟΣ

(απόσπασμα)

Καθώς σκέφτεται ακόμη, η λαγνεία δεν είναι πια
παρά ανάμνηση λαγνείας, ξαναζεί κι αρπάζει
τις αισθήσεις του, η σάρκα του ξυπνά
και όλα γίνονται πάλι σαν πρώτα.
Το νεκρό του κορμί απ’ το κρεβάτι ζωντανό σηκώνεται
κι έρχεται μαζί του να πλαγιάσει, κοντά, ακόμη πιο κοντά,
κι ένα σερνάμενο χέρι, στον έρωτα έμπειρο, αθέατο
απαλά έρχεται να χαϊδέψει την κάθε είσοδο του σώματος
και με αίμα να γεμίσει και τη στερνή των νεύρων του ίνα.
Ω, γλυκά κι αδυσώπητα Πάρθια βέλη φευγαλέα.
Μισοσηκώνεται κοιτάζοντας τον εραστή του,
που τώρα αγαπά τόσο πολύ όσο κανείς δεν ξέρει.
Ακαθόριστα, μόλις διακρίνεται αυτό που λάτρευε άλλοτε,
τα κρύα χείλη του περνά σε όλο το κορμί του.
Αναίσθητα σαν πάγος είναι, αλίμονο, τα χείλη του!
Δύσκολα νιώθει το θάνατο από το κρύο πεθαμένο σώμα.
Μοιάζουν κι οι δυο νεκροί ή ζωντανοί κι οι δυο σαν να ‘ναι.
Και είναι ο έρωτας ακόμα παρών και κινητήρια δύναμη.

Τα χείλη του τότε σταματούν στην κρύα
χαραματιά των χειλιών του άλλου.

Φερνάντο Πεσσόα: Αντίνοος (Παρουσία, 2007)
Μετάφραση: Γιάννης Σουλιώτης