.
Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να ξέρετε ότι τον αγαπάω επειδή είναι ένα τσουλί. Δεν θα τον αγαπούσα αν δεν ήταν. Το γεγονός ότι φλερτάρει με τον κίνδυνο, ψάχνει την περιπέτεια, βγαίνει άφοβα μέσα στη νύχτα, στο πάρκο, στα σκοτεινά δρομάκια, όπου κι αν πάει, και προσφέρει αυτό που είναι δικό μου σε άλλους – το γεγονός αυτό με καθησυχάζει, με διεγείρει και με τρομάζει. Αλλά, πάνω απ’ όλα, εκείνος κατανοεί κάθε δική μου εμμονή με το ψάξιμο. Όχι μόνο δεν το αποδοκιμάζει (θα το τονίσω πάλι: η ανοχή είναι η πιο προσβλητική μορφή κολακείας), αλλά κι εκείνος λατρεύει το γεγονός ότι είμαι με άλλους άντρες, στα γόνατα ή ανάσκελα (πόση σημασία έχει;),όσο πιο συχνά είναι ανθρωπίνως δυνατόν. (…) Η αλήθεια όμως, το ότι ταπεινώνω τον εαυτό μου, κάθε βδομάδα, κυνηγώντας άλλους άντρες για να ικανοποιήσω κάτι που στο κάτω κάτω δεν είναι παρά μια πολύ ανθρώπινη και πολύ όμορφη και απαραίτητη και πολύ προσωπική ανάγκη, και το ότι αγαπώ το σεξ με τον ίδιο τρόπο όπως εκείνος και είμαι εθισμένος στο να παίρνω και να δίνω ευχαρίστηση – ε, αυτό είναι που κάνει όλη τη διαφορά.
Γιατί, αν η ζωή δεν έχει να κάνει μ’ αυτό, τότε τελικά με τι έχει να κάνει;
Αλλά, ξέρετε, έχω φυλάξει κάτι για εκείνον. Όχι την ψωλή μου, ούτε τον κώλο μου. Όχι τους δικέφαλους μου, ούτε την υποταγή μου. Όχι το σπέρμα μου, ούτε το σάλιο μου. Και σίγουρα όχι τη στύση μου. Όλα τα παραπάνω ανήκουν σε όλο τον κόσμο. Αυτό που έχω φυλαγμένο είναι ένα είδος οικειότητας που θα ήταν αδύνατον να το έχω με οποιονδήποτε άλλον. Από την άλλη, το θέμα δεν είναι ότι το έχω φυλαγμένο, γιατί δεν έχω ενδοιασμό να το δώσω και σε κάποιον άλλο – κι αυτό άσχετα με το πόσο καλό είναι το σεξ του εκάστοτε ξένου, πόσο ενδιαφέρουσες είναι οι διαστροφές, πόσο πολύ αυτός πλησιάζει κάποιο ιδανικό σωματικής ομορφιάς ή εκπληρώνει κάποια φαντασίωση. Γιατί αυτό που συμβαίνει ανάμεσα σε μένα και τον Ρίβερ πάντα θα διαφέρει από αυτό που έχω με οποιονδήποτε άλλο. Δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι για να συμβεί ή να το προκαλέσουμε.
Απλά έτσι είναι.
Σκάι Γκίλμπερτ: Όχι κάτι απτό
από το Η αγάπη που δεν τολμάει να πει τ’ όνομα της. Δοκίμια για την queer επιθυμία και σεξουαλικότητα (Πολύχρωμος Πλανήτης, 2007)
Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να ξέρετε ότι τον αγαπάω επειδή είναι ένα τσουλί. Δεν θα τον αγαπούσα αν δεν ήταν. Το γεγονός ότι φλερτάρει με τον κίνδυνο, ψάχνει την περιπέτεια, βγαίνει άφοβα μέσα στη νύχτα, στο πάρκο, στα σκοτεινά δρομάκια, όπου κι αν πάει, και προσφέρει αυτό που είναι δικό μου σε άλλους – το γεγονός αυτό με καθησυχάζει, με διεγείρει και με τρομάζει. Αλλά, πάνω απ’ όλα, εκείνος κατανοεί κάθε δική μου εμμονή με το ψάξιμο. Όχι μόνο δεν το αποδοκιμάζει (θα το τονίσω πάλι: η ανοχή είναι η πιο προσβλητική μορφή κολακείας), αλλά κι εκείνος λατρεύει το γεγονός ότι είμαι με άλλους άντρες, στα γόνατα ή ανάσκελα (πόση σημασία έχει;),όσο πιο συχνά είναι ανθρωπίνως δυνατόν. (…) Η αλήθεια όμως, το ότι ταπεινώνω τον εαυτό μου, κάθε βδομάδα, κυνηγώντας άλλους άντρες για να ικανοποιήσω κάτι που στο κάτω κάτω δεν είναι παρά μια πολύ ανθρώπινη και πολύ όμορφη και απαραίτητη και πολύ προσωπική ανάγκη, και το ότι αγαπώ το σεξ με τον ίδιο τρόπο όπως εκείνος και είμαι εθισμένος στο να παίρνω και να δίνω ευχαρίστηση – ε, αυτό είναι που κάνει όλη τη διαφορά.
Γιατί, αν η ζωή δεν έχει να κάνει μ’ αυτό, τότε τελικά με τι έχει να κάνει;
Αλλά, ξέρετε, έχω φυλάξει κάτι για εκείνον. Όχι την ψωλή μου, ούτε τον κώλο μου. Όχι τους δικέφαλους μου, ούτε την υποταγή μου. Όχι το σπέρμα μου, ούτε το σάλιο μου. Και σίγουρα όχι τη στύση μου. Όλα τα παραπάνω ανήκουν σε όλο τον κόσμο. Αυτό που έχω φυλαγμένο είναι ένα είδος οικειότητας που θα ήταν αδύνατον να το έχω με οποιονδήποτε άλλον. Από την άλλη, το θέμα δεν είναι ότι το έχω φυλαγμένο, γιατί δεν έχω ενδοιασμό να το δώσω και σε κάποιον άλλο – κι αυτό άσχετα με το πόσο καλό είναι το σεξ του εκάστοτε ξένου, πόσο ενδιαφέρουσες είναι οι διαστροφές, πόσο πολύ αυτός πλησιάζει κάποιο ιδανικό σωματικής ομορφιάς ή εκπληρώνει κάποια φαντασίωση. Γιατί αυτό που συμβαίνει ανάμεσα σε μένα και τον Ρίβερ πάντα θα διαφέρει από αυτό που έχω με οποιονδήποτε άλλο. Δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι για να συμβεί ή να το προκαλέσουμε.
Απλά έτσι είναι.
Σκάι Γκίλμπερτ: Όχι κάτι απτό
από το Η αγάπη που δεν τολμάει να πει τ’ όνομα της. Δοκίμια για την queer επιθυμία και σεξουαλικότητα (Πολύχρωμος Πλανήτης, 2007)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου