.
ΑΛΕΞ ΚΑΙ ΦΟΙΒΟΣ
Η ελληνική περιπέτεια ενός Ιρανού ομοφυλόφιλου πρόσφυγα
του Δημήτρη Αγγελίδη (ΕΨΙΛΟΝ/ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 25 –11-2007)
Ζει με τον σύντροφό του σ'ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, περιμένοντας το ελληνικό κράτος να δεχτεί να επανεξετάσει σύμφωνα με τις διεθνείς συμβάσεις το αίτημα ασύλου που έχει καταθέσει. Αν γυρίσει πίσω στο Ιράν, από όπου φυγαδεύτηκε μετά από βασανιστήρια, η ζωή του κινδυνεύει. Η ομοφυλοφιλία στο Ιράν τιμωρείται με θάνατο.
Τη νύχτα το φως στην κρεβατοκάμαρά τους μένει ανοιχτό κι ο Άλεξ θέλει να νιώθει το χέρι του Φοίβου να τον αγκαλιάζει, αλλιώς ξυπνά αγριεμένος. Ακόμη κι έτσι, συχνά τον ύπνο του ταράζουν εφιάλτες και παραμιλητά, φράσεις στ’ αγγλικά, τα ελληνικά και τα φαρσί, τη μητρική του γλώσσα, που μάταια προσπαθεί με το Φοίβο να βάλει σε σειρά την επομένη.
Την ημέρα ο φόβος βρίσκει άλλους τρόπους να εκδηλωθεί. Μια επίσκεψη σε αστυνομικό τμήμα φτάνει να του προξενήσει δυσεντερία και στην ιδέα μιας συνάντησης με δημοσιογράφους ψυχοσωματικά συμπτώματα κάνουν την εμφάνισή τους. Λίγο πριν τους επισκεφτώ στο διαμέρισμα, ο δεξιός του ώμος είχε παραλύσει.
Ζητούν να μη δημοσιευτούν τα αληθινά τους ονόματα, να μη φωτογραφηθούν, ακόμη κι αν δεν φανεί πρόσωπο, και να μην καταγραφεί η συνομιλία στο κασετόφωνο. «Αν σου κλέψουν την τσάντα και πέσει στα χέρια κάποιου που γνωρίσει τη φωνή;»
Πρόκειται για συμπτώματα παθολογικού άγχους και ήπιας κατάθλιψης, επακόλουθα των βασανιστηρίων που ο Άλεξ υπέστη το 1999 σε φυλακή του Ιράν. Ανακρίθηκε πιθανότατα για τη γνωριμία του με κάποιον αντικαθεστωτικό, φυγαδεύτηκε κι ήρθε στην Ελλάδα ζητώντας άσυλο όχι μόνο για τα βασανιστήρια που υπέστη, αλλά για έναν ακόμη λόγο που μεγαλώνει την αγωνία του μην αναγνωριστεί, ιδίως από τους συμπατριώτες του. Ο Άλεξ είναι ομοφυλόφιλος και η ομοφυλοφιλία στο Ιράν μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο.
Δεν έχουμε ξεκάθαρη εικόνα για τις διώξεις των ομοφυλόφιλων στο Ιράν. Η ομοφυλοφιλική οργάνωση ιρανών εξόριστων Homan μιλά για 4.000 εκτελέσεις ομοφυλόφιλων ως τα μέσα της δεκαετίας του ΄90. Η βρετανική ομοφυλοφιλική οργάνωση Outrage! βασίζεται σε μαρτυρίες Ιρανών μέσα και έξω από το Ιράν για να διαπιστώσει ότι από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 οι δημόσιες εκτελέσεις ομοφυλόφιλων, ως τότε συχνές και απροκάλυπτες, γίνονται μυστικά και με πρόσχημα άλλες κατηγορίες, μεταξύ των οποίων βιασμός, απαγωγή ανηλίκου και εμπορία ναρκωτικών.
Η πιο γνωστή υπόθεση είναι ο απαγχονισμός δυο εφήβων τον Ιούλιο του 2005. Φωτογραφίες από την εκτέλεση διαδόθηκαν μέσω διαδικτύου και τα ονόματα των Mahmoud Asgari και Ayaz Marhoni απέκτησαν τη δύναμη συμβόλου στη Δύση. Στη συνέχεια οι οργανώσεις διχάστηκαν για το λόγο της εκτέλεσης – η επίσημη κατηγορία ήταν βιασμός ανηλίκου - αλλά σχεδόν όλες οι εκθέσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Ιράν επισημαίνουν ότι η ομοφυλόφιλη δραστηριότητα είναι επικίνδυνη.
Ο ισλαμικός ποινικός κώδικας, η σαρία, τιμωρεί το σοδομισμό με λιθοβολισμό και απαγχονισμό. Για να βεβαιωθεί το αδίκημα, απαιτείται η ομολογία των δραστών ή η μαρτυρία τεσσάρων ανδρών, αλλά πολλοί επιμένουν ότι συχνά ακολουθούνται συνοπτικές διαδικασίες. Η Διεθνής Αμνηστία, που επιβεβαιώνει ότι το Ιράν περιλαμβάνει την ομοφυλόφιλη σεξουαλική συμπεριφορά στα εγκλήματα που τιμωρούνται με θάνατο, διαπιστώνει «αόριστα διατυπωμένες κατηγορίες» για τις εκτελέσεις.
O Άλεξ τοποθετεί την πρώτη ένδειξη της ομοφυλοφιλίας του στην παιδική ηλικία, όταν στους οικογενειακούς χορούς το ενδιαφέρον του τραβούσαν περισσότερο οι άνδρες παρά οι γυναίκες. Είχε την πρώτη του εμπειρία πολύ αργότερα, στα τέλη της εφηβείας του, σχεδόν δέκα χρόνια μετά την ιρανική επανάσταση, μια σχέση στο περιθώριο της δικής του ζωής και της ζωής του συντρόφου του, με τον οποίο συναντιόταν στα κλεφτά για χρόνια.
Το 1999 ο Άλεξ δέχτηκε στο γραφείο του έναν πελάτη με τον οποίο βρέθηκαν παλιοί συμμαθητές. Λίγες εβδομάδες μετά, περασμένα μεσάνυχτα, η αστυνομία εισέβαλε στο σπίτι του, τον συνέλαβε και τον οδήγησε στη φυλακή. Τον ρωτούσαν τι γνωρίζει για το συμμαθητή του, μια ανάκριση που συνοδεύτηκε με ύβρεις, σεξουαλικούς υπαινιγμούς, και βασανιστήρια - άγριο ξύλο, μαστίγωμα στην πλάτη και τα νεφρά, φάλαγγα και αλάτι στις ανοιχτές πληγές, ηλεκτροσόκ, εικονική εκτέλεση, επανειλημμένους βιασμούς.
Όπως έμαθε αργότερα από βιαστικές εξηγήσεις στο τηλέφωνο και σε γράμματα που για λόγους ασφαλείας έλαβε μέσω Ευρώπης, για να βγει από τη φυλακή, χρειάστηκε ο πατέρας του να καταφύγει στις γνωριμίες του, την περιουσία του και μια τραγική συγκυρία. Η μητέρα του, άρρωστη από καρκίνο, πέθανε όταν ο Άλεξ ήταν στη φυλακή και ζήτησαν να τον αφήσουν να επισκεφτεί τον τάφο της.
Εκεί έβαλαν μπροστά το σχέδιο εξόδου από τη χώρα. Στο νεκροταφείο τον περίμενε ένας οικογενειακός φίλος, του φόρεσε τσαντόρ και μαύρα γάντια να περάσει για γυναίκα, και τον οδήγησε στο ιατρείο του για τις πρώτες βοήθειες. Εκεί τον έβαλαν σε ασθενοφόρο σαν ασθενή για να περάσουν τα μπλόκα στο δρόμο προς τα σύνορα. Λίγο πριν τα σύνορα, τον περίμενε ένας οδηγός. Περπάτησαν όλο το βράδυ μέσα από περάσματα στα βουνά κι όταν έφτασαν στην τουρκική πλευρά, κρύφτηκε στην καρότσα ενός φορτηγού γεμάτου φρούτα που τον άφησε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί χώθηκε σε μια κρύπτη στην καρότσα ενός άλλου φορτηγού, απ΄το οποίο έβγαινε μόνο βράδυ για τις φυσικές του ανάγκες και τσιγάρο, ώσπου έφτασαν νύχτα λίγο έξω από την Αθήνα. Τον κατέβασαν και κάλεσαν ταξί, που τον άφησε ξημερώματα στην Ομόνοια.
Δεν είχε κλείσει εβδομάδα στην Αθήνα, όταν άκουσε στο δρόμο μια παρέα να μιλά φαρσί και ζήτησε να τον προσανατολίσουν. Έτσι έμαθε για το Τζι-Σι-Αρ, όπως γνωρίζουν οι αλλοδαποί το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, κι ανακάλυψε ότι το ξενοδοχείο της Ομόνοιας όπου έμενε τον χρέωνε 5.000 τη βραδιά αντί για 500. Άφησε το ξενοδοχείο και πήγε να μείνει μαζί τους για να μοιράζονται τα έξοδα. Ένα χρόνο μετά συνάντησε το Φοίβο.
Διηγείται μαζί με το Φοίβο την ιστορία ένα απόγευμα στην κουζίνα του διαμερίσματος, με την τηλεόραση να δείχνει χωρίς ήχο ένα μεσημεριανό πάνελ, το φαγητό να περιμένει να σερβιριστεί και τα παράθυρα κλειστά μην ακούσουν οι γείτονες. Η σχέση τους δεν υπάρχει για τον έξω κόσμο. Στους συγγενείς και τους φίλους, ο Φοίβος συστήνει τον Άλεξ ως βοηθό στο μαγαζί. Σε κανέναν τους δεν λέει ότι μετά τη δουλειά περνά τον περισσότερο χρόνο μαζί του σ’αυτό το διαμέρισμα.
«Υποσυνείδητα μπορεί να γνωρίζουν», λέει. «Στην εποχή μας όλοι είναι υποψιασμένοι. Αλλά δεν τους φέρνουμε σε δύσκολη θέση, δεν δίνουμε δικαίωμα, ούτε τους αφήνουμε το περιθώριο να ρωτήσουν. Αν έχουν καταλάβει κάτι, το έχουν καταλάβει μόνοι τους. Δεν είναι κάτι που κουβεντιάζουμε».
Δεν θέλει να γράψω για την προσωπική του ζωή, τους ανθρώπους με τους οποίους έζησε μαζί, τίποτα που θα μπορούσε να κάνει κάποιους να υποψιαστούν ποιος είναι ή να προκαλέσει τα σχόλια όσων διαβάσουν την ιστορία. Η σχέση δύο ανδρών προκαλεί ακόμη σε ορισμένους μειδιάματα και πλάγια βλέμματα.
Άνθρωπος δοσμένος στη δουλειά του από μικρός, δίπλα στον Άλεξ έμαθε να προσέχει την εμφάνισή του, να φορά πουκάμισα, να ταιριάζει τα χρώματα, και να κυκλοφορεί στο σπίτι χωρίς παπούτσια, όπως συνηθίζεται στο Ιράν.
Δίπλα στον Φοίβο, ο Άλεξ ανακάλυψε ότι μπορεί να ζει τη ζωή του μ’έναν τρόπο που πριν του ήταν αδιανόητος. «Τώρα γνωρίζω ποιος είμαι», λέει. «Έχουμε αγάπη. Εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο, πηγαίνουμε όπου θέλουμε χωρίς να ανησυχούμε για τον άλλο, κάνουμε υποχωρήσεις. Αν είμαι φωτιά, είναι νερό· αν είμαι νερό, είναι φωτιά».
Εξίμισι χρόνια τώρα, ο Άλεξ έχει καταφύγει σε κάθε μέσο που του παρέχουν οι διεθνείς συμβάσεις προστασίας των προσφύγων και έχει έρθει αντιμέτωπος με τον ιδιαίτερο τρόπο που έχει το ελληνικό κράτος να αντιλαμβάνεται το διεθνές δίκαιο. Μπροστά στο φόβο να μην κατακλυστεί από πρόσφυγες, λένε όσοι έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα, το ελληνικό κράτος αγνοεί τις συμβάσεις που έχει υπογράψει και διεκπεραιώνει τα αιτήματα ασύλου βιαστικά και πρόχειρα, με αποτέλεσμα να έχει το χαμηλότερο ποσοστό χορήγησης ασύλου στην Ευρώπη – περίπου μία θετική απάντηση σε κάθε εκατό εξεταζόμενα αιτήματα το 2006.
Το αίτημα ασύλου που κατέθεσε ο Άλεξ απορρίφθηκε σε πρώτο και δεύτερο βαθμό. Ο Άλεξ ήρθε σε επαφή με οργανώσεις προσφύγων, κατέθεσε νέα στοιχεία και ζήτησε από το τότε Υπουργείο Δημόσιας Τάξης, τώρα Εσωτερικών, να επανεξετάσει την υπόθεση. Με ένα έγγραφο του οποίου τα ατάκτως ερριμμένα σημεία στίξης μαρτυρούν προχειρότητα, το υπουργείο απέρριψε το αίτημα. Ο Άλεξ περιμένει τώρα την τύχη που θα έχει μια αίτησή του στο υπουργείο να ανακαλέσει την απόφαση. Η δικηγόρος του Μαριάννα Τζεφεράκου τη χαρακτηρίζει «αβάσιμη και αναιτιολόγητη» και λέει ότι «παραβιάζει την ελληνική και διεθνή νομοθεσία».
Αν και το σχετικό προεδρικό διάταγμα ορίζει ότι σε περίπτωση που υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις για βασανιστήρια ο πρόσφυγας παραπέμπεται να εξεταστεί από ειδικευμένο πραγματογνώμονα, κανείς κατά την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εξέταση του αιτήματος δεν παρέπεμψε τον Άλεξ σε πραγματογνωμοσύνη.
Όταν ανέλαβε η κ. Τζεφεράκου, του υπέδειξε το αρμόδιο Ιατρικό Κέντρο για την Αποκατάσταση Θυμάτων Βασανιστηρίων. Το Κέντρο πιστοποίησε τα βασανιστήρια, αλλά το υπουργείο απέρριψε τη γνωμάτευση. «Δεν δύναται από μόνη της να αποτελέσει ασφαλές κριτήριο αναγνώρισης προσφυγικής ιδιότητας», λέει η απόφαση, «καθώς τα αναγραφόμενα σ’αυτή βασανιστήρια περιγράφονται από τον ίδιο, τα δε σωματικά και ψυχολογικά ευρήματα πιθανόν να οφείλονται σε διάφορους ανεξάρτητους της επικαλούμενης πολιτικής δίωξης λόγους. Η υποβολή του σε άγρια βασανιστήρια, όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει αυτά δεν πείθει, αφού η λεπτομερής περί αυτών εξιστόρηση έγινε σε μεταγενέστερο χρόνο…».
Η διευθύντρια του Κέντρου Μαρία Πίνιου Καλλή είναι ανένδοτη. Υπεραμύνεται της εμπειρίας της και της εξειδικευμένης μεθοδολογίας που ακολουθεί το Κέντρο σύμφωνα με το Πρωτόκολλο της Κωνσταντινούπολης, συνδυάζοντας ψυχολογικά και σωματικά ευρήματα με ευρεία και λεπτομερή γνώση των πρακτικών των βασανιστηρίων, και λέει ότι τα επτά χρόνια που πέρασαν από τα βασανιστήρια του Άλεξ ως την εξέτασή του δεν μειώνουν στο ελάχιστο την εγκυρότητα των ευρημάτων. «Και μετά από δεκαπέντε χρόνια μπορώ να βγάλω ασφαλές πόρισμα», λέει.
Ως προς το στοιχείο της ομοφυλοφιλίας, που σύμφωνα με οδηγία του Συμβουλίου της Ευρώπης συνιστά λόγο αναγνώρισης της προσφυγικής ιδιότητας, το υπουργείο επέλεξε να το αγνοήσει, παρότι είχε στη διάθεσή του έγγραφη δήλωση του Φοίβου ότι συζεί με τον Άλεξ, όπως επίσης προφορικές αναφορές του Άλεξ στην ομοφυλοφιλία του και μια σειρά εκθέσεων για την κατάσταση των ομοφυλόφιλων στο Ιράν.
Τον τελευταίο μήνα, ο Φοίβος έχει προσθέσει στο ντοσιέ που κρατά επιμελώς μια δήλωση υποστήριξης της Διεθνούς Αμνηστίας, μια επιστολή του Γιώργου Καρατζαφέρη στον υφυπουργό Εσωτερικών, μια επερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή κι ένα ερώτημα του Συνασπισμού στο Ευρωκοινοβούλιο. Η ίδια η διευθύντρια του Τομέα Προστασίας της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες Καλλιόπη Στεφανάκη λέει ότι η γνωμάτευση του Κέντρου, το δεδομένο της ομοφυλοφιλίας κι ένα δελτίο τύπου που έβγαλε για το θέμα η Ελληνική Ομοφυλοφιλική Κοινότητα δημιουργούν νομικό έρεισμα να επανεξεταστεί η υπόθεση.
Τόσο θορυβήθηκε η ιρανική πρεσβεία από τη δημοσιότητα που δόθηκε στην υπόθεση, που έστειλε επιστολή διάψευσης στην Ελευθεροτυπία, εκφράζοντας τη λύπη της «για τη δημοσίευση τέτοιων μη ρεαλιστικών ειδήσεων». «Είναι αναμενόμενη η διάψευση», λέει η κ. Στεφανάκη. «Ένα κράτος θα αναδείξει τα στοιχεία εκείνα που αναιρούν την πεποίθηση ότι παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα στην επικράτειά του και ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά».
Ο Άλεξ μου δείχνει στον υπολογιστή φωτογραφίες από δημόσιους απαγχονισμούς στο Ιράν. Του ζητώ ν’ακούσει το απόσπασμα από την πρόσφατη ομιλία του Αχμαντινετζάντ στο Κολούμπια, όπου ο πρόεδρος του Ιράν αναφέρεται στην ομοφυλοφιλία. Μεταφράζει: «Καθόλου δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι στο Ιράν όπως στην Αμερική. Στο Ιράν δεν έχουμε αυτό το πρόβλημα». Παρά την προσπάθεια του κυβερνητικού εκπροσώπου του Ιράν να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, λέγοντας ότι η ομιλία παρερμηνεύτηκε, μπροστά στις εικόνες των σωμάτων που αιωρούνται από τους γερανούς τα λόγια του προέδρου παγώνουν το αίμα.
Ρωτώ τον Άλεξ αν πιστεύει ότι μια στρατιωτική επέμβαση της Αμερικής στο Ιράν θα βελτίωνε την κατάσταση. «Να γίνει πόλεμος και να κινδυνεύσουν η οικογένειά μου και οι συμπατριώτες μου;» λέει. «Όχι, βέβαια. Νομίζεις ότι άμα εισβάλει η Αμερική θα αλλάξουν τα πράγματα για τους ομοφυλόφιλους; Μα η κουλτούρα και η θρησκεία και οι πεποιθήσεις των ανθρώπων δεν αλλάζουν έτσι». Ρωτώ το Φοίβο τι έχει μάθει από αυτή την ιστορία.
ΑΛΕΞ ΚΑΙ ΦΟΙΒΟΣ
Η ελληνική περιπέτεια ενός Ιρανού ομοφυλόφιλου πρόσφυγα
του Δημήτρη Αγγελίδη (ΕΨΙΛΟΝ/ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 25 –11-2007)
Ζει με τον σύντροφό του σ'ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, περιμένοντας το ελληνικό κράτος να δεχτεί να επανεξετάσει σύμφωνα με τις διεθνείς συμβάσεις το αίτημα ασύλου που έχει καταθέσει. Αν γυρίσει πίσω στο Ιράν, από όπου φυγαδεύτηκε μετά από βασανιστήρια, η ζωή του κινδυνεύει. Η ομοφυλοφιλία στο Ιράν τιμωρείται με θάνατο.
Τη νύχτα το φως στην κρεβατοκάμαρά τους μένει ανοιχτό κι ο Άλεξ θέλει να νιώθει το χέρι του Φοίβου να τον αγκαλιάζει, αλλιώς ξυπνά αγριεμένος. Ακόμη κι έτσι, συχνά τον ύπνο του ταράζουν εφιάλτες και παραμιλητά, φράσεις στ’ αγγλικά, τα ελληνικά και τα φαρσί, τη μητρική του γλώσσα, που μάταια προσπαθεί με το Φοίβο να βάλει σε σειρά την επομένη.
Την ημέρα ο φόβος βρίσκει άλλους τρόπους να εκδηλωθεί. Μια επίσκεψη σε αστυνομικό τμήμα φτάνει να του προξενήσει δυσεντερία και στην ιδέα μιας συνάντησης με δημοσιογράφους ψυχοσωματικά συμπτώματα κάνουν την εμφάνισή τους. Λίγο πριν τους επισκεφτώ στο διαμέρισμα, ο δεξιός του ώμος είχε παραλύσει.
Ζητούν να μη δημοσιευτούν τα αληθινά τους ονόματα, να μη φωτογραφηθούν, ακόμη κι αν δεν φανεί πρόσωπο, και να μην καταγραφεί η συνομιλία στο κασετόφωνο. «Αν σου κλέψουν την τσάντα και πέσει στα χέρια κάποιου που γνωρίσει τη φωνή;»
Πρόκειται για συμπτώματα παθολογικού άγχους και ήπιας κατάθλιψης, επακόλουθα των βασανιστηρίων που ο Άλεξ υπέστη το 1999 σε φυλακή του Ιράν. Ανακρίθηκε πιθανότατα για τη γνωριμία του με κάποιον αντικαθεστωτικό, φυγαδεύτηκε κι ήρθε στην Ελλάδα ζητώντας άσυλο όχι μόνο για τα βασανιστήρια που υπέστη, αλλά για έναν ακόμη λόγο που μεγαλώνει την αγωνία του μην αναγνωριστεί, ιδίως από τους συμπατριώτες του. Ο Άλεξ είναι ομοφυλόφιλος και η ομοφυλοφιλία στο Ιράν μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο.
Δεν έχουμε ξεκάθαρη εικόνα για τις διώξεις των ομοφυλόφιλων στο Ιράν. Η ομοφυλοφιλική οργάνωση ιρανών εξόριστων Homan μιλά για 4.000 εκτελέσεις ομοφυλόφιλων ως τα μέσα της δεκαετίας του ΄90. Η βρετανική ομοφυλοφιλική οργάνωση Outrage! βασίζεται σε μαρτυρίες Ιρανών μέσα και έξω από το Ιράν για να διαπιστώσει ότι από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 οι δημόσιες εκτελέσεις ομοφυλόφιλων, ως τότε συχνές και απροκάλυπτες, γίνονται μυστικά και με πρόσχημα άλλες κατηγορίες, μεταξύ των οποίων βιασμός, απαγωγή ανηλίκου και εμπορία ναρκωτικών.
Η πιο γνωστή υπόθεση είναι ο απαγχονισμός δυο εφήβων τον Ιούλιο του 2005. Φωτογραφίες από την εκτέλεση διαδόθηκαν μέσω διαδικτύου και τα ονόματα των Mahmoud Asgari και Ayaz Marhoni απέκτησαν τη δύναμη συμβόλου στη Δύση. Στη συνέχεια οι οργανώσεις διχάστηκαν για το λόγο της εκτέλεσης – η επίσημη κατηγορία ήταν βιασμός ανηλίκου - αλλά σχεδόν όλες οι εκθέσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Ιράν επισημαίνουν ότι η ομοφυλόφιλη δραστηριότητα είναι επικίνδυνη.
Ο ισλαμικός ποινικός κώδικας, η σαρία, τιμωρεί το σοδομισμό με λιθοβολισμό και απαγχονισμό. Για να βεβαιωθεί το αδίκημα, απαιτείται η ομολογία των δραστών ή η μαρτυρία τεσσάρων ανδρών, αλλά πολλοί επιμένουν ότι συχνά ακολουθούνται συνοπτικές διαδικασίες. Η Διεθνής Αμνηστία, που επιβεβαιώνει ότι το Ιράν περιλαμβάνει την ομοφυλόφιλη σεξουαλική συμπεριφορά στα εγκλήματα που τιμωρούνται με θάνατο, διαπιστώνει «αόριστα διατυπωμένες κατηγορίες» για τις εκτελέσεις.
O Άλεξ τοποθετεί την πρώτη ένδειξη της ομοφυλοφιλίας του στην παιδική ηλικία, όταν στους οικογενειακούς χορούς το ενδιαφέρον του τραβούσαν περισσότερο οι άνδρες παρά οι γυναίκες. Είχε την πρώτη του εμπειρία πολύ αργότερα, στα τέλη της εφηβείας του, σχεδόν δέκα χρόνια μετά την ιρανική επανάσταση, μια σχέση στο περιθώριο της δικής του ζωής και της ζωής του συντρόφου του, με τον οποίο συναντιόταν στα κλεφτά για χρόνια.
Το 1999 ο Άλεξ δέχτηκε στο γραφείο του έναν πελάτη με τον οποίο βρέθηκαν παλιοί συμμαθητές. Λίγες εβδομάδες μετά, περασμένα μεσάνυχτα, η αστυνομία εισέβαλε στο σπίτι του, τον συνέλαβε και τον οδήγησε στη φυλακή. Τον ρωτούσαν τι γνωρίζει για το συμμαθητή του, μια ανάκριση που συνοδεύτηκε με ύβρεις, σεξουαλικούς υπαινιγμούς, και βασανιστήρια - άγριο ξύλο, μαστίγωμα στην πλάτη και τα νεφρά, φάλαγγα και αλάτι στις ανοιχτές πληγές, ηλεκτροσόκ, εικονική εκτέλεση, επανειλημμένους βιασμούς.
Όπως έμαθε αργότερα από βιαστικές εξηγήσεις στο τηλέφωνο και σε γράμματα που για λόγους ασφαλείας έλαβε μέσω Ευρώπης, για να βγει από τη φυλακή, χρειάστηκε ο πατέρας του να καταφύγει στις γνωριμίες του, την περιουσία του και μια τραγική συγκυρία. Η μητέρα του, άρρωστη από καρκίνο, πέθανε όταν ο Άλεξ ήταν στη φυλακή και ζήτησαν να τον αφήσουν να επισκεφτεί τον τάφο της.
Εκεί έβαλαν μπροστά το σχέδιο εξόδου από τη χώρα. Στο νεκροταφείο τον περίμενε ένας οικογενειακός φίλος, του φόρεσε τσαντόρ και μαύρα γάντια να περάσει για γυναίκα, και τον οδήγησε στο ιατρείο του για τις πρώτες βοήθειες. Εκεί τον έβαλαν σε ασθενοφόρο σαν ασθενή για να περάσουν τα μπλόκα στο δρόμο προς τα σύνορα. Λίγο πριν τα σύνορα, τον περίμενε ένας οδηγός. Περπάτησαν όλο το βράδυ μέσα από περάσματα στα βουνά κι όταν έφτασαν στην τουρκική πλευρά, κρύφτηκε στην καρότσα ενός φορτηγού γεμάτου φρούτα που τον άφησε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί χώθηκε σε μια κρύπτη στην καρότσα ενός άλλου φορτηγού, απ΄το οποίο έβγαινε μόνο βράδυ για τις φυσικές του ανάγκες και τσιγάρο, ώσπου έφτασαν νύχτα λίγο έξω από την Αθήνα. Τον κατέβασαν και κάλεσαν ταξί, που τον άφησε ξημερώματα στην Ομόνοια.
Δεν είχε κλείσει εβδομάδα στην Αθήνα, όταν άκουσε στο δρόμο μια παρέα να μιλά φαρσί και ζήτησε να τον προσανατολίσουν. Έτσι έμαθε για το Τζι-Σι-Αρ, όπως γνωρίζουν οι αλλοδαποί το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, κι ανακάλυψε ότι το ξενοδοχείο της Ομόνοιας όπου έμενε τον χρέωνε 5.000 τη βραδιά αντί για 500. Άφησε το ξενοδοχείο και πήγε να μείνει μαζί τους για να μοιράζονται τα έξοδα. Ένα χρόνο μετά συνάντησε το Φοίβο.
Διηγείται μαζί με το Φοίβο την ιστορία ένα απόγευμα στην κουζίνα του διαμερίσματος, με την τηλεόραση να δείχνει χωρίς ήχο ένα μεσημεριανό πάνελ, το φαγητό να περιμένει να σερβιριστεί και τα παράθυρα κλειστά μην ακούσουν οι γείτονες. Η σχέση τους δεν υπάρχει για τον έξω κόσμο. Στους συγγενείς και τους φίλους, ο Φοίβος συστήνει τον Άλεξ ως βοηθό στο μαγαζί. Σε κανέναν τους δεν λέει ότι μετά τη δουλειά περνά τον περισσότερο χρόνο μαζί του σ’αυτό το διαμέρισμα.
«Υποσυνείδητα μπορεί να γνωρίζουν», λέει. «Στην εποχή μας όλοι είναι υποψιασμένοι. Αλλά δεν τους φέρνουμε σε δύσκολη θέση, δεν δίνουμε δικαίωμα, ούτε τους αφήνουμε το περιθώριο να ρωτήσουν. Αν έχουν καταλάβει κάτι, το έχουν καταλάβει μόνοι τους. Δεν είναι κάτι που κουβεντιάζουμε».
Δεν θέλει να γράψω για την προσωπική του ζωή, τους ανθρώπους με τους οποίους έζησε μαζί, τίποτα που θα μπορούσε να κάνει κάποιους να υποψιαστούν ποιος είναι ή να προκαλέσει τα σχόλια όσων διαβάσουν την ιστορία. Η σχέση δύο ανδρών προκαλεί ακόμη σε ορισμένους μειδιάματα και πλάγια βλέμματα.
Άνθρωπος δοσμένος στη δουλειά του από μικρός, δίπλα στον Άλεξ έμαθε να προσέχει την εμφάνισή του, να φορά πουκάμισα, να ταιριάζει τα χρώματα, και να κυκλοφορεί στο σπίτι χωρίς παπούτσια, όπως συνηθίζεται στο Ιράν.
Δίπλα στον Φοίβο, ο Άλεξ ανακάλυψε ότι μπορεί να ζει τη ζωή του μ’έναν τρόπο που πριν του ήταν αδιανόητος. «Τώρα γνωρίζω ποιος είμαι», λέει. «Έχουμε αγάπη. Εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο, πηγαίνουμε όπου θέλουμε χωρίς να ανησυχούμε για τον άλλο, κάνουμε υποχωρήσεις. Αν είμαι φωτιά, είναι νερό· αν είμαι νερό, είναι φωτιά».
Εξίμισι χρόνια τώρα, ο Άλεξ έχει καταφύγει σε κάθε μέσο που του παρέχουν οι διεθνείς συμβάσεις προστασίας των προσφύγων και έχει έρθει αντιμέτωπος με τον ιδιαίτερο τρόπο που έχει το ελληνικό κράτος να αντιλαμβάνεται το διεθνές δίκαιο. Μπροστά στο φόβο να μην κατακλυστεί από πρόσφυγες, λένε όσοι έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα, το ελληνικό κράτος αγνοεί τις συμβάσεις που έχει υπογράψει και διεκπεραιώνει τα αιτήματα ασύλου βιαστικά και πρόχειρα, με αποτέλεσμα να έχει το χαμηλότερο ποσοστό χορήγησης ασύλου στην Ευρώπη – περίπου μία θετική απάντηση σε κάθε εκατό εξεταζόμενα αιτήματα το 2006.
Το αίτημα ασύλου που κατέθεσε ο Άλεξ απορρίφθηκε σε πρώτο και δεύτερο βαθμό. Ο Άλεξ ήρθε σε επαφή με οργανώσεις προσφύγων, κατέθεσε νέα στοιχεία και ζήτησε από το τότε Υπουργείο Δημόσιας Τάξης, τώρα Εσωτερικών, να επανεξετάσει την υπόθεση. Με ένα έγγραφο του οποίου τα ατάκτως ερριμμένα σημεία στίξης μαρτυρούν προχειρότητα, το υπουργείο απέρριψε το αίτημα. Ο Άλεξ περιμένει τώρα την τύχη που θα έχει μια αίτησή του στο υπουργείο να ανακαλέσει την απόφαση. Η δικηγόρος του Μαριάννα Τζεφεράκου τη χαρακτηρίζει «αβάσιμη και αναιτιολόγητη» και λέει ότι «παραβιάζει την ελληνική και διεθνή νομοθεσία».
Αν και το σχετικό προεδρικό διάταγμα ορίζει ότι σε περίπτωση που υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις για βασανιστήρια ο πρόσφυγας παραπέμπεται να εξεταστεί από ειδικευμένο πραγματογνώμονα, κανείς κατά την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εξέταση του αιτήματος δεν παρέπεμψε τον Άλεξ σε πραγματογνωμοσύνη.
Όταν ανέλαβε η κ. Τζεφεράκου, του υπέδειξε το αρμόδιο Ιατρικό Κέντρο για την Αποκατάσταση Θυμάτων Βασανιστηρίων. Το Κέντρο πιστοποίησε τα βασανιστήρια, αλλά το υπουργείο απέρριψε τη γνωμάτευση. «Δεν δύναται από μόνη της να αποτελέσει ασφαλές κριτήριο αναγνώρισης προσφυγικής ιδιότητας», λέει η απόφαση, «καθώς τα αναγραφόμενα σ’αυτή βασανιστήρια περιγράφονται από τον ίδιο, τα δε σωματικά και ψυχολογικά ευρήματα πιθανόν να οφείλονται σε διάφορους ανεξάρτητους της επικαλούμενης πολιτικής δίωξης λόγους. Η υποβολή του σε άγρια βασανιστήρια, όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει αυτά δεν πείθει, αφού η λεπτομερής περί αυτών εξιστόρηση έγινε σε μεταγενέστερο χρόνο…».
Η διευθύντρια του Κέντρου Μαρία Πίνιου Καλλή είναι ανένδοτη. Υπεραμύνεται της εμπειρίας της και της εξειδικευμένης μεθοδολογίας που ακολουθεί το Κέντρο σύμφωνα με το Πρωτόκολλο της Κωνσταντινούπολης, συνδυάζοντας ψυχολογικά και σωματικά ευρήματα με ευρεία και λεπτομερή γνώση των πρακτικών των βασανιστηρίων, και λέει ότι τα επτά χρόνια που πέρασαν από τα βασανιστήρια του Άλεξ ως την εξέτασή του δεν μειώνουν στο ελάχιστο την εγκυρότητα των ευρημάτων. «Και μετά από δεκαπέντε χρόνια μπορώ να βγάλω ασφαλές πόρισμα», λέει.
Ως προς το στοιχείο της ομοφυλοφιλίας, που σύμφωνα με οδηγία του Συμβουλίου της Ευρώπης συνιστά λόγο αναγνώρισης της προσφυγικής ιδιότητας, το υπουργείο επέλεξε να το αγνοήσει, παρότι είχε στη διάθεσή του έγγραφη δήλωση του Φοίβου ότι συζεί με τον Άλεξ, όπως επίσης προφορικές αναφορές του Άλεξ στην ομοφυλοφιλία του και μια σειρά εκθέσεων για την κατάσταση των ομοφυλόφιλων στο Ιράν.
Τον τελευταίο μήνα, ο Φοίβος έχει προσθέσει στο ντοσιέ που κρατά επιμελώς μια δήλωση υποστήριξης της Διεθνούς Αμνηστίας, μια επιστολή του Γιώργου Καρατζαφέρη στον υφυπουργό Εσωτερικών, μια επερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή κι ένα ερώτημα του Συνασπισμού στο Ευρωκοινοβούλιο. Η ίδια η διευθύντρια του Τομέα Προστασίας της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες Καλλιόπη Στεφανάκη λέει ότι η γνωμάτευση του Κέντρου, το δεδομένο της ομοφυλοφιλίας κι ένα δελτίο τύπου που έβγαλε για το θέμα η Ελληνική Ομοφυλοφιλική Κοινότητα δημιουργούν νομικό έρεισμα να επανεξεταστεί η υπόθεση.
Τόσο θορυβήθηκε η ιρανική πρεσβεία από τη δημοσιότητα που δόθηκε στην υπόθεση, που έστειλε επιστολή διάψευσης στην Ελευθεροτυπία, εκφράζοντας τη λύπη της «για τη δημοσίευση τέτοιων μη ρεαλιστικών ειδήσεων». «Είναι αναμενόμενη η διάψευση», λέει η κ. Στεφανάκη. «Ένα κράτος θα αναδείξει τα στοιχεία εκείνα που αναιρούν την πεποίθηση ότι παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα στην επικράτειά του και ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά».
Ο Άλεξ μου δείχνει στον υπολογιστή φωτογραφίες από δημόσιους απαγχονισμούς στο Ιράν. Του ζητώ ν’ακούσει το απόσπασμα από την πρόσφατη ομιλία του Αχμαντινετζάντ στο Κολούμπια, όπου ο πρόεδρος του Ιράν αναφέρεται στην ομοφυλοφιλία. Μεταφράζει: «Καθόλου δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι στο Ιράν όπως στην Αμερική. Στο Ιράν δεν έχουμε αυτό το πρόβλημα». Παρά την προσπάθεια του κυβερνητικού εκπροσώπου του Ιράν να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, λέγοντας ότι η ομιλία παρερμηνεύτηκε, μπροστά στις εικόνες των σωμάτων που αιωρούνται από τους γερανούς τα λόγια του προέδρου παγώνουν το αίμα.
Ρωτώ τον Άλεξ αν πιστεύει ότι μια στρατιωτική επέμβαση της Αμερικής στο Ιράν θα βελτίωνε την κατάσταση. «Να γίνει πόλεμος και να κινδυνεύσουν η οικογένειά μου και οι συμπατριώτες μου;» λέει. «Όχι, βέβαια. Νομίζεις ότι άμα εισβάλει η Αμερική θα αλλάξουν τα πράγματα για τους ομοφυλόφιλους; Μα η κουλτούρα και η θρησκεία και οι πεποιθήσεις των ανθρώπων δεν αλλάζουν έτσι». Ρωτώ το Φοίβο τι έχει μάθει από αυτή την ιστορία.
«Στη ζωή μου δεν είχα απευθυνθεί σε δικηγόρο», λέει. «Βρέθηκα απέναντι σ’ένα σύστημα που ερμηνεύει κατά την κρίση του τους νόμους κι αποφασίζει για τη ζωή των άλλων. Πρέπει να δεις πώς αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες - πώς τους μιλάνε, πώς τους φέρονται. Πριν ήμουν συνέχεια μ’ένα τραγούδι στο στόμα. Έχω να τραγουδήσω από τότε που άρχισε αυτή η ιστορία. Αν τον διώξουν, δεν ξέρω πού θα τον πάνε, πού θα τον πετάξουν. Θα τον κρεμάσουν και κανενός απ’αυτούς δεν ιδρώνει το αυτί. Αν στη θέση του ήταν το παιδί τους;»
US Set to Deport Gay Iranian
ΑπάντησηΔιαγραφήBy: DOUG IRELAND (GayCityNews,29/11/2007)
Since November 7, a mild-mannered 40-year-old gay Iranian businessman from Rockville, Maryland has been sitting in jail in the Frederick County, Maryland Detention Center, housed with common criminals, in the living hell of limbo between the freedom he has known since he came to the United States as a young man 17 years ago and the certain persecution, imprisonment, or worse that will be his fate as a gay man if he is sent back to Iran.
A deportation order to send him back there has been issued, and any day he could be put on a plane back to Tehran, where he was born.
"I am very afraid, and so very frustrated," Hassan Parhizkar told Gay City News in a truncated, collect telephone call from the jail.
"My asylum request has never been before an immigration judge. I just don't know what to do, I just don't know what to do..." he added in a choked voice.
"I work hard, I pay my taxes, and I live a quiet life without bothering anybody," Parhizkar told this reporter.
Parhizkar was arrested out of the blue earlier this month during a routine visit to an immigration office. He and his attorney explained that for the past five years he fully observed the terms of a supervised probation that stemmed from a 1999 deportation order, of which he was unaware until 2001 because he had the bad fortune of hiring, back in 1992, a man fraudulently presenting himself as a licensed attorney to pursue an asylum claim.
Parhizkar said he has never been a burden on US taxpayers. When he came to this country, he joined his much older brother, who had immigrated to the US at the age of 17 and eventually opened a used car sales and repair business in which Parhizkar worked.
"My brother came to the US before the [1979 theocratic] revolution in Iran, and was completely Americanized, so he accepted me as I was, and never had an issue with my being gay," Parhizkar told this reporter. "When my brother died, sadly, in 2003, he left the entire business to me. I also own the property on which it is located."
Hassan Parhizkar's legal troubles began in 1992, when he began an effort to win asylum here. Tragically, he fell into the hands of an unscrupulous con man who preyed on immigrants by pretending to be an attorney, when in fact he wasn't. The fraud artist sabotaged Parhizkar's asylum request while taking his money.
"In March 1992, Hassan hired what he believed to be an immigration attorney by the name of Mehdi Hashemi to represent him in his asylum case," Parhizkar's current attorney, Parastoo G. Zahedi of Vienna, Virginia, told Gay City News. Zahedi, an immigration lawyer since 1989, chairs the Washington, DC chapter of the American Immigration Lawyers Association.
According to Zahedi, the con man, Hashemi, who also uses the name Mike Milani, worked out of an area law firm.
"However," said Zahedi, "it has since become widely known in the Iranian community and among licensed attorneys that Mr. Hashemi is not in fact a licensed attorney and has misrepresented himself as such for years to the immigrant community."
"Unfortunately, Mr. Parhizkar never received any notices from Mr. Hashemi with regard to any hearings at the asylum office which had scheduled an interview in 1996," Zahedi explained. Hassan was simply kept in the dark, despite his having advised his so-called attorney of his change of address.
"He never received any correspondence on his case and was without knowledge of any hearing dates in immigration court," Zahedi said.
In late 1999, an immigration judge ordered Parhizkar removed from the U.S. in absentia.
Parhizkar only learned of the deportation order during a routine police traffic stop in Fairfax, Virginia in February 2001, when his name was run through the computers and the order for his removal discovered.
He was jailed by the old Immigration and Naturalization Service for seven months and 10 days.
Parhizkar was released on September 25, 2001 after the Iranian government refused to issue travel documents to him. It was at that point that he was placed on supervised probation, one condition of which was that he report in person once a month to the Baltimore District Office of the Immigration and Customs Enforcement (ICE), the new, combined INS-Customs Service entity the Bush administration created post-9/11. On its website, ICE bills itself as "the largest investigative branch of the Department of Homeland Security (DHS)."
Parhizkar's new lawyer, Zahedi, insisted, "Hassan has always complied fully with every condition imposed on the Release Order - and in fact it was during one of Hassan's routine reporting visits into the ICE Baltimore office at which, just weeks ago on November 7, he was arrested and ordered jailed in the Frederick County Detention Center."
Zahedi has only represented Parhizkar for the past few weeks and is preparing briefs to demand that the deportation be stopped.
A key argument will be that Parhizkar was the "victim of ineffective assistance of counsel" at the hands of Hashemi.
"Many immigration practitioners in the Washington metropolitan area also know of Mr. Hashemi's reputation for misrepresenting himself as a licensed attorney and ruining the lives of many past clients," explained Zahedi, who said Hashemi has now left the Washington area.
But Zahedi emphasized that beyond the normal asylum petition route, Parhizkar has an equally strong case for having his deportation voided under the international Convention Against Torture, of which the U.S. is a signatory.
And it is here that Parhizkar's previous history of persecution in Iran becomes relevant.
"Life as a gay person in Iran is a nightmare," Parhizkar said in an affidavit to the immigration authorities.
"My first homosexual experience occurred when I was 14 years old. A member of the Revolutionary Guards started a relationship with me that became sexual. This man's name is Jaber Mortezaee. I was lost, young, and very naive when the relationship started. I was confused and scared to talk to anybody about this development. But this man had power over me, and I stayed in this relationship for many years.
"In August 1990, several years after the start of my relationship with Jaber Mortezaee, government agents from the morality police arrested me... While I was in detention, the government agents questioned me about my relationship with Jaber Mortezaee. They beat me constantly and threatened to keep me in prison for the rest of my life or kill me. Every part of my body was in pain, and I passed out from several of the beatings."
After three days of this brutal torture, Parhizkar was released, but the police asked Sepah Pasdaran, the Iranian government's security and investigation agency, to continue an investigation.
"I believe the morality police wanted to accuse Jaber Mortezaee of immorality and anti-government activities, but only the Sepah Pasdaran are authorized to question a Revolutionary Guard," Parhizkar said.
"After my release," he continued, "I could not explain my disappearance or my beaten body to my family or friends. But I told Jaber Mortezaee about the interrogation, and he advised me to escape Iran, which I did with his help and that of my father."
"I last had contact with Jaber in 1993 in a telephone call from Dubai, where he had moved shortly after he left Iran."
For the last ten years, Parhizkar has been in a stable relationship with an Iranian American who is a citizen and works for a Maryland state agency.
"He is married," Parhizkar told this reporter, "but his wife doesn't know about our relationship, although she is very nice to me.
"We are not out either as gay or as a couple except to a very few close friends. The attitude of the Iranian exile community here in the US toward gay people is very hard, they are very much against it. If they find out you are, you are not welcome in the community."
But, Parhizkar said, "our relationship is a very good one. I'm not the kind to go out on the town and go crazy. We spend quiet time together, or go on trips to Florida where we have gay Iranian friends. It's very nice, we are very close and can talk about everything. It's the best relationship I've had in my life."
Arsham Parsi, the gay Iranian exile who is the executive director of the Iranian Queer Organization (IRQO), now headquartered in Toronto, told Gay City News that the group has launched an online petition campaign to try to stop Parhizkar's deportation to Iran.
The petition says in part: "IRQO is deeply concerned that Hassan Parhizkar would be subject to torture and would face the death penalty upon his deportation to Iran on account of his homosexuality. The US Government's action in deporting Mr. Parhizkar to Iran is clearly prohibited by the United Nations Convention Against Torture and Other Forms of Cruel, Inhuman, or Degrading Treatment (known as CAT) ratified by the United States in 1992, and by congressionally enacted policy giving effect to CAT. As the United States Congress made clear, it is the policy of the United States not to: Expel, extradite, or otherwise effect the involuntary return of any person to a country in which there are substantial grounds for believing the person would be in danger of being subjected to torture..."
Emphasizing the continuing danger to Iranian LGBT people from the Ahmadinejad government, Parsi told Gay City News this week that within the last few days he had received multiple emails from some of the 87 people who were arrested at what authorities charged was a "gay party" in the city of Esfahan on May 10.
Police and the thuggish Basiji, a parapolice under control of the Revolutionary Guards, had severely beaten those arrested, sending a number of them to hospital. (For a complete account, see this reporter's May 24-30 article, "In Brutal Raid, Iran Arrests 87, Jails 17," a link to which follows below.
Those who had originally been released without bail, Parsi told Gay City News in a telephone interview from Toronto, started being re-arrested last week and subjected to muscular interrogations to determine the names of other homosexuals they know.
"They showed several of those re-arrested huge albums of photographs of people, and were asked to name their names and their relationships and their activities," Parsi said. "Those arrested who were shown these albums recognized most of the faces as gay people. The amount of information the police and the Basiji have assembled on gay people is simply staggering, judging by these dossiers."
Some of those re-arrested have been given sentences of 80 lashes in the last ten days, although ostensibly for drinking alcohol.
"They were told by the judge in court that they were arrested and condemned for being queer, but the authorities don't want to say that in public, so they use the alcohol charge," Parsi said.
If you wish to protest Hassan Parhizkar's threatened deportation from the US, sign the online IRQO petition on his behalf at http://www.ipetitions.com/petition/irqo-hassan/ .
Organizations wishing to join the campaign to stop Parhizkar's deportation should contact his lawyer, Parastoo G. Zahedim, by e-mail at PGZLAW@aol.com, by phone at 703-448-0111, or by fax at 703-448-5552. Doug Ireland can be reached through his blog, DIRELAND, at http://direland.typepad.com/direland/ .