.
Δηλώσεις του γκέι και φορέα του AIDS Μαρκ Ρέιβενχιλ
Οι γκέι ιστορίες μού φέρνουν χασμουρητά
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΓΓΕΛΑΤΟΣ (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 14/11/2007)
«Ξεκίνησα να γράψω μια σειρά για την τηλεόραση με 15 χαρακτήρες και ανακάλυψα πως δεν θέλω να ασχοληθώ με μια συγκεκριμένη δημογραφική κατηγορία και να τη συμπεριλάβω στην πλοκή του σόου: τους ομοφυλόφιλους».
Βαριά δήλωση, όταν προέρχεται από τον -αφιερωμένο στη δύναμη της πρόκλησης- Μαρκ Ρέιβενχιλ. Επιληπτικός, γκέι και φορέας του AIDS, ο Βρετανός δημιουργός του «Shopping and fucking» (1996) έκανε μεγάλο ντόρο όταν πριν από μια δεκαετία το έργο τού τράβηξε την κουρτίνα του «καθωσπρέπει» και αποκάλυψε έναν κόσμο όπου τα πιτσιρίκια ψάχνονται με ναρκωτικά, τεχνητούς παραδείσους, εκτονώνουν τη βαρεμάρα και τη μοναξιά τους στο σεξ και στην κατανάλωση και κρύβουν την ανάγκη για τρυφερότητα πίσω από τη βία και τον κυνισμό.
Δηλώσεις του γκέι και φορέα του AIDS Μαρκ Ρέιβενχιλ
Οι γκέι ιστορίες μού φέρνουν χασμουρητά
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΓΓΕΛΑΤΟΣ (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 14/11/2007)
«Ξεκίνησα να γράψω μια σειρά για την τηλεόραση με 15 χαρακτήρες και ανακάλυψα πως δεν θέλω να ασχοληθώ με μια συγκεκριμένη δημογραφική κατηγορία και να τη συμπεριλάβω στην πλοκή του σόου: τους ομοφυλόφιλους».
Βαριά δήλωση, όταν προέρχεται από τον -αφιερωμένο στη δύναμη της πρόκλησης- Μαρκ Ρέιβενχιλ. Επιληπτικός, γκέι και φορέας του AIDS, ο Βρετανός δημιουργός του «Shopping and fucking» (1996) έκανε μεγάλο ντόρο όταν πριν από μια δεκαετία το έργο τού τράβηξε την κουρτίνα του «καθωσπρέπει» και αποκάλυψε έναν κόσμο όπου τα πιτσιρίκια ψάχνονται με ναρκωτικά, τεχνητούς παραδείσους, εκτονώνουν τη βαρεμάρα και τη μοναξιά τους στο σεξ και στην κατανάλωση και κρύβουν την ανάγκη για τρυφερότητα πίσω από τη βία και τον κυνισμό.
«Οι γκέι χαρακτήρες είναι πολύ δημοφιλείς, διότι είναι οι ιδανικοί εκπρόσωποι-ενσαρκωτές της διεθνούς αγοράς, της νέας οικονομίας. Η κουλτούρα των γκέι είναι κατ' εξοχήν ατομιστική. Δεν έχεις παιδιά, οικογενειακές υποχρεώσεις, μπορείς να έχεις όσους εραστές θέλεις και να πηγαίνεις για ψώνια όλη τη μέρα», δήλωνε τότε, χαρτογραφώντας τα «πιστεύω» του.
Ξαφνικά, πριν από μερικές ημέρες, κάνει στροφή 180 μοιρών και δηλώνει το τέλος της «γκέι περιόδου» του έργου του, μέσω του «Guardian». «Αποφάσισα να δοκιμάσω να εξερευνήσω έναν ποικίλο, αντί για έναν μονοπολιτισμικό κόσμο. Στόχος μου, να πιάσω το ρεαλιστικό μίγμα της σύγχρονης Βρετανίας, που δεν βρίσκω πουθενά στην τηλεοπτική δραματουργία. Ξέρω πως πρέπει να προσθέσω και το γκέι συστατικό, μα δεν μπορώ, γιατί κάθε φορά που πάω να γράψω σε "γκέι" στιλ, αρχίζω να χασμουριέμαι. Γιατί το μελάνι στη ροζ μου πένα στέγνωσε;».
Τι ακριβώς συνέβη ανάμεσα στις δύο δηλώσεις του; «Είκοσι χρόνια πριν, ήταν πολύ διαφορετικά. Οι γκέι ιστορίες απαιτούσαν να ειπωθούν», γράφει ο Ρέιβενχιλ. «Τόσοι αιώνες με τους γκέι "αόρατους", είχαν αφήσει τόσες ιστορίες που δεν είχαν ανακαλυφθεί, τόσες υποκουλτούρες τους που έμεναν να καταγραφούν, να γίνουν διάσημες. Με ομοφυλόφιλους να ερωτεύονται, να εκτίθενται, να γερνάνε, άλλοτε αξιοπρεπώς και άλλοτε όχι. Ερωτισμός και σεξουαλικές φαντασιώσεις που θα χαράσσονταν σε παρθένο έδαφος, για πρώτη φορά. Λόγω της καταπίεσης αιώνων και του ότι όλο αυτό ήταν τρομερά φρέσκο, είχαμε την εντύπωση πως σε αυτήν την εκπληκτική ομοφυλοφιλική πολιτισμική παιδική χαρά θα ξεσαλώναμε για δεκαετίες, αν όχι για πάντα. Κανείς δεν μάντευε πόσο περιορισμένος ήταν αυτός ο δρόμος. Σύντομα, οι γκέι ιστορίες είχαν χαρτογραφηθεί και κατακερματιστεί, με τον ομοφυλόφιλο ερωτισμό άλλο ένα προϊόν στην κεντρική αγορά».
Μετά ήρθε το AIDS. Σύμφωνα με τον Ρέιβενχιλ, η αρρώστια είχε τη δική της συνεισφορά στο γκέι θέατρο. «Καινούργιες αφηγηματικές μορφές και εικόνες χρειάστηκαν», γράφει. «Μια από τις μικρές ειρωνείες του AIDS είναι πως κράτησε την γκέι κουλτούρα ζωντανή περισσότερο από το φυσικό της μέσον όρο ζωής. Μέχρι να γράψω εγώ στα '90s, η γκέι γραφή είχε περάσει στο προσκήνιο. Κάθε σαπουνόπερα και ταινία απολάμβανε την αναζωογόνηση που προσέφεραν οι ομοφυλόφιλοι χαρακτήρες και τα κλισέ υπονοούμενα. Γι' αυτό προκάλεσα. Τώρα, δεν θα ήθελα να ξαναγράψω για γκέι, ποτέ. Ισως κάποτε να υπάρξει κάτι που θα με τραβήξει ξανά σε αυτό. Αλλά, προς το παρόν, το πορφυρό φτερό μου ησυχάζει».
Αυτός λέει για την Αγγλία που είναι αλλιώτικα τα πράγματα. Μακάρι να ήτανε έτσι και στην Ελλάδα γιατί μου φαίνεται ότι είμαστε 30 χρόνια πιο πίσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς συμβαίνει κάτι χειρότερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι στην Αγγλία και στην Ελλάδα η γκέι θεματολογία μπορεί να πουλήσει πολύ για λίγο διάστημα ποντάροντας στη δύναμη να σοκάρει το πλατύ ετεροφυλοφιλικό κοινό.
Αλλά επειδή το ετεροφυλοφιλικό κοινό γρήγορα βαριέται να διαβάζει ή να βλέπει ιστορίες με πούστηδες και λεσβίες, κάθε δημιουργός που έχει φιλοδοξίες να επιβιώσει μέσω της δουλειάς του αντιλαμβάνεται ότι υποχρεωτικά πρέπει να στραφεί σε έργα με πρωταγωνιστές ετερό άντε και κανέναν γκέι για δεύτερο ρόλο.
Οι περισσότεροι, δυστυχώς, θεωρούν πρέπον να επενδύσουν τη στροφή τους αυτή με δεκάρικους λόγους για το πόσο συμβιβασμένη είναι η γκέι κοινότητα και πόσο ασυμβίβαστοι οι ίδιοι, χωρίς κανένα πρόβλημα να φτύσουν εκεί που προηγουμένως έπιναν.
Ο Μαρκ Ρέιβενχιλ είναι (άλλο) ένα τυπικό παράδειγμα.
Αμα φτύνει αυτός εκεί που έπινε φταίει αυτός και δε φταίνε οι άλλοι που δε διαβάζουνε τα βιβλία του. Οι στρέΐτ βλέπουνε αυτά τα βιβλία όπως βλέπουμε εμείς τα άλλα που δε γράφουνε για τους γκέϊ. Εμένα με ενδιαφέρει να διαβάζω βιβλία που γράφουνε για τη ζωή των γκέϊ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτός ο Ρέιβενχιλ ούτε ξέρω τι γράφει και δεν έχω διαβάσει κανένα βιβλίο του. Άμα δω κανένα στα βιβλιοπωλεία θα το θυμάμαι και δε θα την πατήσω να του δώσω τα λεφτά μου.