.
Για τη φιλιππινέζικη ταινία The blossoming of Maximo Oliveiros έχουμε γράψει εδώ .
Η ταινία προβλήθηκε στα πλαίσια του αφιερώματος στη "Berlinale στην Αθήνα" το 2006.
Ο κριτικός κινηματογράφου Παναγιώτης Φρατζής σημείωνε τότε τις αισθητικού τύπου επιφυλάξεις του:
Το «The Blossoming of Maximo Oliveros» απέσπασε το βραβείο Teddy στη φετινή Berlinale. Η ελληνική διοργάνωση το κατέταξε σε δύο κατηγορίες: στην ενότητα Teddy, φυσικά, αλλά και στην ενότητα ταινιών για παιδιά και εφήβους. Προσωπικά, δεν είμαι βέβαιος για το πόσο σίγουροι θα αισθάνθηκαν όσοι παρακολούθησαν το φιλμ με τα παιδιά τους. Όχι μόνο για την ακραία θεματολογία της ταινίας (ένα ασχημάτιστο αγόρι περιφέρεται σε όλο το φιλμ με ρούχα κοριτσιού, συμπεριφέρεται σαν κορίτσι, ερωτεύεται και προσεγγίζει έναν ώριμο άνδρα). Δεν είναι ζήτημα ταμπού, ούτε θα πούμε εδώ αν και πώς πρέπει να 'εκτεθεί' η νεότερη, ελληνική γενιά σε μία εναλλακτική αλλά εξίσου πιθανή πραγματικότητα. Η επιφύλαξή μου είναι περισσότερο αισθητική.
Ο σκηνοθέτης, Auraeus Solito, καταγράφει μία πραγματικότητα εύφλεκτη. Ακριβώς επειδή καταπιάνεται με την ιστορία ενός ανήλικου παιδιού. Διστάζω να πάρω θέση για το αν πρόκειται για θάρρος εκ μέρους του ή για άγνοια κινδύνου. Η κινηματογραφική εικόνα έχει τη δύναμη να πείθει (έστω για ενενήντα λεπτά και πάντα στα μάτια ενός ανοιχτού δέκτη) για την πραγματικότητα με την οποία βομβαρδίζει την οθόνη. Είναι καθαρά θέμα ύπνωσης: μετά από τις πρώτες σεκάνς κάθε φιλμ, η αφήγηση αποκτά μία de facto πειθώ. Είτε πρόκειται για την απειλή ενός μανιακού δολοφόνου, για την δολοφονία του Προέδρου των ΗΠΑ, για μεταλλαγμένους υπερήρωες ή για ένα αγόρι που ζει σαν κορίτσι. Το ερώτημα είναι, που οδηγεί αυτή η αφήγηση, όταν ο θεατής (παιδί, έφηβος, ενήλικος) δεχτεί τη σύμβαση.
Ο Solito συγκεντρώνει εδώ αρκετά queer κλισέ -από ιλαρές σεκάνς παρενδυσίας, μέχρι το μοντέλο του macho άνδρα που θα οδηγήσει το νεαρό αγόρι στην 'άνθισή' του- και επιδιώκει τον ρεαλισμό, μεταστρέφοντας την αναγκαιότητα της φτηνής, ψηφιακής λήψης σε δυνητικό πλεονέκτημα. Με τι απομένει, όμως, στα χέρια του ο θεατής; Με μία σκληρή πλην θαρραλέα καταγγελία; Ή μήπως με ένα φιλμ χαμηλότατης αισθητικής, παρωχημένων επιρροών και διάθεσης αυτό-γελοιοποίησης; Εμείς απλά στρεφόμαστε με σκεπτικισμό απέναντι στο μοτίβο Ρωμαίος και Ιουλιέτα που αντηχεί καθ' όλη τη διάρκεια του φιλμ, αλλά και στην τελική, αδιανόητη σεκάνς - αναφορά στο ερωτικό δίδυμο Valli - Cotton του «The Third Man».
Τελικά, μήπως να ειπωθεί ξεκάθαρα;
Για τη φιλιππινέζικη ταινία The blossoming of Maximo Oliveiros έχουμε γράψει εδώ .
Η ταινία προβλήθηκε στα πλαίσια του αφιερώματος στη "Berlinale στην Αθήνα" το 2006.
Ο κριτικός κινηματογράφου Παναγιώτης Φρατζής σημείωνε τότε τις αισθητικού τύπου επιφυλάξεις του:
Το «The Blossoming of Maximo Oliveros» απέσπασε το βραβείο Teddy στη φετινή Berlinale. Η ελληνική διοργάνωση το κατέταξε σε δύο κατηγορίες: στην ενότητα Teddy, φυσικά, αλλά και στην ενότητα ταινιών για παιδιά και εφήβους. Προσωπικά, δεν είμαι βέβαιος για το πόσο σίγουροι θα αισθάνθηκαν όσοι παρακολούθησαν το φιλμ με τα παιδιά τους. Όχι μόνο για την ακραία θεματολογία της ταινίας (ένα ασχημάτιστο αγόρι περιφέρεται σε όλο το φιλμ με ρούχα κοριτσιού, συμπεριφέρεται σαν κορίτσι, ερωτεύεται και προσεγγίζει έναν ώριμο άνδρα). Δεν είναι ζήτημα ταμπού, ούτε θα πούμε εδώ αν και πώς πρέπει να 'εκτεθεί' η νεότερη, ελληνική γενιά σε μία εναλλακτική αλλά εξίσου πιθανή πραγματικότητα. Η επιφύλαξή μου είναι περισσότερο αισθητική.
Ο σκηνοθέτης, Auraeus Solito, καταγράφει μία πραγματικότητα εύφλεκτη. Ακριβώς επειδή καταπιάνεται με την ιστορία ενός ανήλικου παιδιού. Διστάζω να πάρω θέση για το αν πρόκειται για θάρρος εκ μέρους του ή για άγνοια κινδύνου. Η κινηματογραφική εικόνα έχει τη δύναμη να πείθει (έστω για ενενήντα λεπτά και πάντα στα μάτια ενός ανοιχτού δέκτη) για την πραγματικότητα με την οποία βομβαρδίζει την οθόνη. Είναι καθαρά θέμα ύπνωσης: μετά από τις πρώτες σεκάνς κάθε φιλμ, η αφήγηση αποκτά μία de facto πειθώ. Είτε πρόκειται για την απειλή ενός μανιακού δολοφόνου, για την δολοφονία του Προέδρου των ΗΠΑ, για μεταλλαγμένους υπερήρωες ή για ένα αγόρι που ζει σαν κορίτσι. Το ερώτημα είναι, που οδηγεί αυτή η αφήγηση, όταν ο θεατής (παιδί, έφηβος, ενήλικος) δεχτεί τη σύμβαση.
Ο Solito συγκεντρώνει εδώ αρκετά queer κλισέ -από ιλαρές σεκάνς παρενδυσίας, μέχρι το μοντέλο του macho άνδρα που θα οδηγήσει το νεαρό αγόρι στην 'άνθισή' του- και επιδιώκει τον ρεαλισμό, μεταστρέφοντας την αναγκαιότητα της φτηνής, ψηφιακής λήψης σε δυνητικό πλεονέκτημα. Με τι απομένει, όμως, στα χέρια του ο θεατής; Με μία σκληρή πλην θαρραλέα καταγγελία; Ή μήπως με ένα φιλμ χαμηλότατης αισθητικής, παρωχημένων επιρροών και διάθεσης αυτό-γελοιοποίησης; Εμείς απλά στρεφόμαστε με σκεπτικισμό απέναντι στο μοτίβο Ρωμαίος και Ιουλιέτα που αντηχεί καθ' όλη τη διάρκεια του φιλμ, αλλά και στην τελική, αδιανόητη σεκάνς - αναφορά στο ερωτικό δίδυμο Valli - Cotton του «The Third Man».
Τελικά, μήπως να ειπωθεί ξεκάθαρα;
"Οι ταινίες με ομοφυλοφιλική θεματική πρέπει να θεωρούνται ακατάλληλες δι' ανηλίκους αφού βλάπτουν σοβαρά την ετεροκανονιστική αγωγή".
Ομοφυλόφιλος δε σημαίνει να ντύνεσαι γυναικεία να κουνιέσαι και να τσιρίζεις σα γκόμενα. Αυτή είναι η εικόνα που δίνουνε για τους γκέϊ οι ομοφοβικοί. Εγώ προσωπικά γελάω όταν βλέπω τέτοιους τύπους αλλά κατά βαθος τους λυπάμαι πάρα πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤη ταινία την έχω δει και κατά την άποψη μου πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα και συγκινητική ματιά στη ζωή ενός ερωτευμένου αγοριού. Η άποψη που απαιτεί να απομακρύνουμε ανήλικα άτομα από οποιαδήποτε αναφορά της ομοφυλοφιλίας σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας ,το μόνο που καταφέρνει είναι να διαιωνίζει τα ταμπού, την ομοφοβία και το χάσμα μεταξύ γκεϊ και str8.
ΑπάντησηΔιαγραφή