Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙ

.

«Η Αριστερά μάς έχει απογοητεύσει»

Ρ. Γεωργακοπούλου (ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ, 13/10/2007)
Η Μαρίνα Γαλανού, επί κεφαλής του ειδικού σε gay, lesbian, transsexual εκδοτικού οίκου «Πολύχρωμος Πλανήτης» τον τελευταίο καιρό είναι πολύ ενοχλημένη με τον πιο «θορυβώδη» βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ . Αιτία; Ένα από τηλεοράσεως, πολύ κακό αστειάκι του Γρήγόρη Ψαριανού, με «ομοφοβικές προθέσεις», όπως καταγγέλλει η Ελληνική Ομοφυλοφιλική Κοινότητα, της οποίας είναι Γενική Γραμματέας.
Η Μαρίνα Γαλανού δεν είναι από τους ανθρώπους που ζουν στο σκοτάδι. Είναι μια τρανσέξουαλ γυναίκα που δηλώνει τυχερή αφού οι γονείς της έσκυψαν με στοργή πάνω από την ιδιαιτερότητά της και τις έδωσαν από νωρίς όλα τα συναισθηματικά και πρακτικά εφόδια για να ζήσει στο φως και στο κέντρο της κοινωνίας. Εδώ και κάμποσα χρόνια μπήκε δυναμικά στο χώρο του βιβλίου αναλαμβάνοντας το ρίσκο του «Πολύχρωμου Πλανήτη», του πρώτου εκδοτικού οίκου με ομοφυλοφιλικό περιεχόμενο. Στα ράφια του πολύ καλά ενημερωμένου βιβλιοπωλείου συνυπάρχουν ο Καβάφης με τον Ταχτσή η Βιρτζίνια Γουλφ ο Αλαν Χολινγκχερστ και η Σάρα Γουώτερς. Στην πόρτα δεν υπάρχει face control και ο καφές έρχεται αργότερα με αφορμή συνήθως ένα βιβλίο ή ένα καινούργιο λογοτεχνικό περιοδικό. Αυτή τη φορά η συναντησή μας είχε «θέμα». Λίγες μέρες πριν, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, και γνωστός ραδιοφωνικός παραγωγός Γρηγόρης Ψαριανός είχε πει από την τηλεόραση ότι «στην Ελλάδα αν δεν είσαι ολίγον γκέι παίρνεις τον πούλο»…
Μήπως η διαμαρτυρία σας για τις διατυπώσεις Ψαριανού, αποκλείει το χιούμορ ;
Χμμμ. Δεν νομίζω ότι θα διανοούταν να κάνει τέτοιο «χιούμορ» με κάποια άλλη μειονότητα που υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ όπως ας πούμε, οι μετανάστες. Αν επιμένετε όμως να μιλήσουμε για τον Ψαριανό, όλοι όσοι είδαν την συνέντευξή του στους «Πρωταγωνιστές» κατάλαβαν ότι δεν ήταν χιούμορ. Άλλωστε τις ίδιες απόψεις είχε υποστηρίξει και σε παλιότερη συνέντευξή του στο Περιοδικό Κλικ. Και επιτέλους πρέπει κάποτε να σταματήσει αυτό το απίστευτο παραμύθι ότι οι περισσότεροι στα ΜΜΕ είναι και ...λίγο γκέι. Εγώ από τον δημόσιο χώρο μόνο τον Γιώργο Μαρίνο ξέρω ότι είναι γκέι. Μόνο αυτός το έχει δηλώσει. Αν ο κύριος Ψαριανός, ξέρει και κάποιον άλλον ομοφυλόφιλο που εμποδίζει τους ετεροφυλόφιλους να προκόψουν, ας τον κατονομάσει.
Στην μεταπολίτευση πάντως το τότε ομοφυλοφιλικό κίνημα είχε δώσει «το δαχτυλίδι» στην ανανεωτική αριστερά .
Ε, πιστεύω ότι αυτό είναι ιστορικά ένα απ’ τα λάθη μας. Να στεκόμαστε πίσω απ’ την αριστερά προσδοκώντας χείρα βοηθείας και αυτή καιροσκοπικά να πετάει πότε-πότε ένα ξεροκόμματο και ούτε καν ξεροκόμματο. Αυτό είναι πια καιρός να σταματήσει. Πρέπει το γκέι κίνημα να απογαλακτιστεί και να αποκτήσει την δική του, ανεξάρτητη φωνή. Όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες του δυτικού κόσμου. Ότι προσδοκούμε απ’ την αριστερά, πρέπει να προσδοκούμε και από κάθε κόμμα, από κάθε φορέα.
Στις τελευταίες εκλογές από ποιο πολιτικό κόμμα περιμένατε πιο ανοιχτή αντιμετώπιση;
Μόνο οι Πράσινοι και η Φιλελεύθερη Συμμαχία είχαν στο πρόγραμμά τους διεκδικήσεις όπως ο πολιτικός γάμος ομοφυλοφίλων και η ομογονεϊκότητα. Τώρα αν θέλουμε να πάμε την κουβέντα παρακάτω, θα σας πω ειλικρινά ότι οι μεγαλύτερες προσδοκίες ήταν απ’ την μεριά του ΣΥΡΙΖΑ γιατί ήταν το μόνο κόμμα του κοινοβουλίου που υπήρχαν στελέχη του που δήλωναν υπέρ του πολιτικού γάμου ομοφύλων και κάποιοι υπέρ και του δικαιώματος στην υιοθεσία. Δυστυχώς μόλις κατάφερε να αυξήσει σημαντικά τα ποσοστά του, ξεγελώντας αρκετούς από εμάς, άλλαξε τη στάση του. Εν ολίγοις ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει να πάει χέρι-χέρι με την κυρία Ντόρα Μπακογιάννη που κι αυτή προτείνει σύμφωνο συμβίωσης αλλά γαλλικά.
Απορρίπτετε λοιπόν την νομικά κατοχυρωμένη συμβίωση και επιμένετε στο γάμο;
Το δικαίωμα στο γάμο δεν είναι ούτε συντηρητικό ούτε ρομαντικό και δεν έχει να κάνει με την επιθυμία να φορέσει κανείς νυφικό. Είναι αίτημα πλήρους ισότητας. Ας ψηφιστεί ο πολιτικός γάμος ομοφύλων και όποιοι δεν συμφωνούν και τον βρίσκουν συντηρητικό και ξεπερασμένο θεσμό ας μην παντρευτούν. Το PACS, το γαλλικό μοντέλο, για την «κατοχυρωμένη συμβίωση» δεν λύνει κανένα πρόβλημα και έχει εντελώς ξεπεραστεί. Ακόμη και η Σεγκολέν Ρουαγιάλ το απορρίπτει και ζητάει πια ανοιχτά πολιτικό γάμο ομοφυλοφίλων.
Πού είναι το πρόβλημα;
Θα σας πω την εμπειρία ενός φίλου μας, στις Ηνωμένες Πολιτείες παρακαλώ, που όταν ο «νομικά κατοχυρωμένος» σύντροφός του πέθανε η Ασφαλιστική εταιρεία και οι Τράπεζες στο Τζέρσει δεν αναγνώρισαν τα δικαιώματα του στα συμβόλαια και στους κοινούς λογαριασμούς. Ήθελαν γάμο για κάτι τέτοιο και φυσικά η «νομικά κατοχυρωμένη» συμβίωσή δεν τους έλεγε τίποτε και την πέταξαν στα σκουπίδια. Δεν φτάνει μια τέτοια κατοχύρωση όταν η περίπτωσή σου δεν αναφέρεται ρητά στο Οικογενειακό Δίκαιο και στους άλλους θεσμούς. Οι νόμοι αναγνωρίζουν ως οικογενειακή σχέση μόνον το γάμο. Οποιαδήποτε άλλη ρύθμιση είναι κανονικότατα άκυρη και μας ρίχνει ξανά στο περιθώριο, δυστυχώς.
Ο Αχμαντινετζάντ είπε ότι στο Ιραν δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι…
(Ξεσπάει σε γέλια). Μα πραγματικά δεν υπάρχουν αφού το Ιραν είναι η χώρα με τις περισσότερες τρανσέξουαλ. Δηλαδή αναγκάζουν τους ομοφυλόφιλους να τα κόβουνε. Υπάρχουν κάπου δεκάξι χιλιάδες τρανσέξουαλ, εκεί, επισήμως. Εν ολίγοις ή τα κόβεις, ή κρεμάλα…
Αυτές δεν τις κυνηγάνε;

Όχι. Απεναντίας τις υποστηρίζουν και τις χρηματοδοτούν.
Ακούω καλά; Στο Ιραν;

Βέβαια! Το ιρανικό καθεστώς επιδοτεί τις εγχειρήσεις αλλαγής φύλου, έτσι ώστε να μην καταγράφεται ούτε ένας ομοφυλόφιλος στη χώρα. Μ αυτόν τον τρόπο λύνουν το «πρόβλημα»….
Ας πάμε τώρα πιο δυτικά. Το δικαίωμα των ομοφυλόφιλων στην υιοθεσία, η ψυχιατρική έχει κάποιες επιφυλάξεις. Έχετε διάλογο με αυτήν την επιστήμη;
Στην χώρα μας δεν έχει υπάρξει καμία τέτοια σοβαρή ψυχιατρική μελέτη. Στο εξωτερικό έχουν γίνει πολλές. Γίνεται πανεπιστημιακή έρευνα γι’ αυτό, έχουν δοθεί πολλά διδακτορικά στο θέμα . Μπορώ να σας παραπέμψω σε πολλές έρευνες που έχουν αποδείξει ότι στις χώρες όπου επιτρέπεται η υιοθεσία όπως η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Ισπανία, ο Καναδάς, η Νότιος Αφρική και η Μεγάλη Βρετανία ότι δεν έχει υπάρξει απολύτως κανένα πρόβλημα. Τα παιδιά μεγαλώνουν απολύτως φυσιολογικά, με αγάπη και φροντίδα. Όσο για τα πρότυπα που μιλούν πολλοί εδώ στη χώρα μας, τα πρότυπα είναι προφανώς της αγάπης, της συντροφικότητας, των ηθικών αρχών που δίνει κανείς στο παιδί του. Εδώ κρύβεται ο ρατσισμός, γιατί υποννούν ότι γκέι ή λεσβία σημαίνει ανήθικος, συνεπώς τι πρότυπα θα δώσει στο παιδί; Αυτό εννοούν. Μην γελιόμαστε. Λοιπόν, ας ξεκαθαρίσουμε ότι όλες οι πανεπιστημιακές έρευνες που έχουν γίνει στο θέμα έχουν αποδείξει ότι τα παιδιά μεγαλώνουν σε ζευγάρια ομοφύλων απολύτως φυσιολογικά. Δεν έχει αναφερθεί μέχρι στιγμής κανένα κρούσμα ενδο-οικογενειακής βίας. Κανένα.
Εάν λάβουμε υπ όψιν μας τις ανύπαντρες ή τις διαζευγμένες μητέρες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με τη βοήθεια μιας γιαγιάς αλλά και την ουσιαστική αποχή του πατέρα από την ανατροφή των παιδιών του, ένα παιδί με δυο μαμάδες είναι κιόλας πραγματικότητα στην ελληνική κοινωνία. Ένα παιδί με δυο μπαμπάδες όμως;
Πράγματι, υπάρχουν και στη χώρα μας ζευγάρια γυναικών που έχουν παιδί είτε από προηγούμενο γάμο μιας εκ των δύο, είτε με τεχνητή γονιμοποίηση. Λιγοστά μεν, αλλά υπάρχουν. Απ’ όσο γνωρίζω μεγαλώνουν τα παιδιά τους με πολύ στοργή, πάνε σχολείο κλπ. Χαίρεσαι να τις βλέπεις. Δεν καταλαβαίνω τον ενδοιασμό για ένα ζευγάρι αντρών όμως. Η καταλληλότητα ως προς την γονεϊκότητα δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με το φύλο. Έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Και προφανώς δεν ζητάει κανείς οποιοδήποτε ζευγάρι ομοφύλων να υιοθετεί εφόσον δεν το επιθυμεί. Θα υπάρχουν πάλι προϋποθέσεις. Όπως και στα ετερόφυλα ζευγάρια.
Μαθαίνετε πώς μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά; Αποθησαυρίζετε την εμπειρία;
Κοιτάξτε είναι γεγονός ότι λόγω της δυσκολίας που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία, πολλά ζευγάρια γυναικών που μεγαλώνουν παιδιά δεν θέλουν να αποκαλυφθούν, προτιμούν την ιδιωτικότητα. Από όσα όμως γνωρίζουμε, μαθαίνουμε απ’ την εμπειρία τους.
Η πορνεία δεν είναι σοβαρό κώλυμα για τις γυναίκες τρανσέξουαλ που θέλουν να υιοθετήσουν ;
Δεν είναι αυτό το θέμα προτεραιότητα στα αιτήματα των τρανσέξουαλ για τον απλό λόγο ότι οι τρανσέξουαλ γυναίκες στην Ελλάδα δεν έχουν λύσει καν το πρόβλημα της επιβίωσης. Παιδί θα τους ενδιαφέρει να υιοθετήσουν; Κάπως αστείο μου ακούγεται αυτό. Μία τρανσέξουαλ γυναίκα, δυσκολεύεται ακόμη και να βρει σπίτι, οι δρόμοι για να βρει μία φυσιολογική δουλειά είναι κλειστοί. Σας μιλώ ειλικρινά ότι το πρόβλημα στις τρανσέξουαλ γυναίκες είναι τεράστιο, είναι θέμα επιβίωσης. Τα παιδιά θα τις ενδιαφέρουν;
Γι αυτές δηλαδή η πορνεία είναι κάτι σαν πεπρωμένο;
Αλίμονό μας αν είχαμε συμβιβαστεί μ αυτή την πραγματικότητα. Εγώ η ίδια είχα πάει στο Υπουργείο Παιδείας για να θέσω το θέμα δυο κοριτσιών τρανσέξουαλ που δεν τις έγραφαν σε κανένα εσπερινό λύκειο, παρά τις έστελναν από το ένα σχολείο στο άλλο. Μάλιστα η κυρία Γιαννακου τότε όχι μόνον με δέχτηκε αλλά μου υπέγραψε ένα χαρτί που υποχρέωνε τους λυκειάρχες να τις δεχτούν και μου έδωσε και υψηλά ιστάμενους του Υπουργείου για να συνοδεύσουν τις κοπέλες στο σχολείο. Δυστυχώς αυτές είχαν προλάβει να απογοητευτούν…
Έτσι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, υπάρχουν ευτυχισμένοι ομοφυλόφιλοι;
Χα, χα, αυτό μου θυμίζει την ταινία: «Υπάρχουν και ευτυχισμένοι τσιγγάνοι;». Εμ, υπάρχουν, δεν υπάρχουν; Εντάξει , η Ελλάδα είναι τριάντα χρόνια πίσω σ’ αυτά τα ζητήματα (και σε άλλα βέβαια), είναι «επαρχία» θα έλεγε κανείς. Αλλά μήπως στην επαρχία δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι άνθρωποι; Προφανώς υπάρχουν. Η ευτυχία είναι και λίγο θέμα προσωπικό, είναι το πως κτίζεις τη ζωή σου, αν την κτίζεις με ειλικρίνεια και κατανόηση για τους γύρω σου και όχι ψεύτικα και μέσα στην υποκρισία. Και δυστυχώς η υποκρισία περισσεύει στην ελληνική κοινωνία. Και πολλές φορές σου έρχεται και από εκεί που δεν το περιμένεις. Και πολλές φορές στερεί την ευτυχία.