ΑΛΕΚΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ, ιδιοκτήτης μπαρ
«ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΞΕΦΩΝΗΜΕΝΑ»
«Εκκλησία και Πολιτεία πριμοδοτούν την υποκρισία της κοινωνίας»
της Κατερίνας Χτενέλη (Ελεύθερος Τύπος, 23/6/2007)
Ο κ. Αλέκος Αμφιλόχιος είναι ο πιο γνωστός άνθρωπος στην γκέι νύχτα της Αθήνας. Από το 1960, στα μπαρ του -από την Πλάκα στο Κολωνάκι και σήμερα στου Ψυρρή στο Alekos island- στεγάζει την γκέι επιθυμία, κυρίως των ανδρών. Με αφορμή το gay pride δέχθηκε να μοιραστεί μαζί μας τις εικόνες της γκέι Αθήνας των τελευταίων σχεδόν πενήντα χρόνων.
«Ανοιξα το πρώτο μου μαγαζί, το “Φεγγάρι”, το 1960 μαζί με τη φίλη μου τη Νόρα, Μνησικλέους και Θρασυβούλου, στην Πλάκα, πάνω από την ταβέρνα “Ο γέρος του Μωριά”. Εκείνη την εποχή όλα τα μπαρ ήταν στην Πλάκα. Είχαμε έναν Ισπανό, τον Αρτούρο, που τραγουδούσε σαν τον Αζναβούρ και μαζευόταν σε εμάς όλη η κοσμική Αθήνα της εποχής. Από τα… Ανάκτορα μέχρι τους κομμουνιστές της Κοκκινιάς.
Δεν ήταν γκέι μπαρ, είχε ανάμικτο κόσμο. Υπήρχαν βέβαια και γκέι που έρχονταν με τις κοπέλες τους και όταν “έπαιζε το μάτι”, επέστρεφαν τις κοπέλες στο σπίτι και ξαναγύριζαν στο μπαρ ή βρισκόντουσαν αλλού. Ετσι γίνονταν τότε οι γνωριμίες, συμπαθητικά και ήσυχα. Τα κορίτσια δεν ήξεραν ότι τα αγόρια ήταν γκέι, ήταν πολύ πιο κρυφά τα πράγματα. Εκείνη την εποχή πολλοί γκέι άνδρες παντρεύονταν και συχνά έκαναν επιτυχημένο γάμο.
Το 1969 ανοίξαμε το “Μύκονος”, πάλι στην Πλάκα. Εκεί πια τα πράγματα ήταν διαφορετικά, ήταν η εποχή της σεξουαλικής επανάστασης στην Αμερική. Ο κόσμος ένιωθε πιο ελεύθερος, άρχισε να μαζεύεται πολύς γκέι κόσμος και μεγαλοαστές κυρίες με τους νεαρούς εραστές τους. Μέχρι τότε κι εγώ στρέιτ ήμουν!
Τα καλύτερα χρόνια ήταν μέχρι και το 1979 που τα πράγματα ήταν λίγο κρυφά, λίγο φανερά. Ο κόσμος γλένταγε, τη ζούσε τη ζωή του.
Οταν μεταφερθήκαμε στο Κολωνάκι, στις αρχές του ‘80, τα πράγματα είχαν πια αλλάξει. Οι γκέι πελάτες με ρώταγαν αν “επιτρέπεται” να φέρουν τις φίλες τους στο μαγαζί. Δεν είμαι κατά των γκέι μπαρ αλλά προσωπικά προτιμώ τα μπαρ που χωράνε όλο τον κόσμο. Εμένα αυτά τα “ξεφωνημένα” δεν μου αρέσουν. Από το 1982 και μετά, που οι Ελληνες άρχισαν να ταξιδεύουν στο εξωτερικό και να αντιγράφουν συμπεριφορές, χειροτέρεψαν κι άλλο τα πράγματα. Πολύ δυνατή μουσική, καθένας μόνος του με το ποτό του και κανείς να μη μιλάει σε κανέναν. Σαν σε μνημόσυνο.
Είμαι 47 χρόνια στη νύχτα. Αυτά τα gay pride δεν τα καταλαβαίνω. Το να βάζεις φτερά, να τσιρίζεις και να φωνάζεις το βρίσκω τραβηγμένο, εκτός αν θες να σε προσέξουν. Δεν βλέπω ούτε πουριτανισμό ούτε ομοφοβία στην ελληνική κοινωνία. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ρατσισμός ούτε και διακρίσεις στο χώρο δουλειάς, ούτε ότι είναι γκέτο ο κόσμος των γκέι. Μόνο υποκρισία υπάρχει. Οι γκέι βιώνουν τα πράγματα σήμερα στην Ελλάδα όπως οι γυναίκες το 1960. Το “έγκλημα τιμής” ή το “δράμα” γίνεται όταν το μάθει και η διπλανή πόρτα... Η οικογένεια “προβληματίζεται” αν κουνιέται πολύ το παιδί και λέει η γειτονιά ότι είναι πούστης. Αν είναι σοβαρός, το αντέχουν το “κουσούρι”.
Η Εκκλησία και η ίδια η Πολιτεία πριμοδοτούν την υποκρισία της κοινωνίας. Γι’ αυτό και πολλοί γκέι, άντρες και γυναίκες, επιλέγουν κάποια στιγμή να παντρευτούν για να αποκτήσουν “ασπίδα προστασίας”.
Δεν θα κατέβω στο gay pride. Hμουν πάντα χαμηλών τόνων, άλλωστε στα 75 μου κινδυνεύω να τους μείνω στα χέρια... Εγώ το pride μου το έκανα 25 χρόνια πριν όταν δώσαμε συνέντευξη, μαζί με το σύντροφό μου, στο πρώτο γκέι περιοδικό της Ελλάδας.
Και 5.000 άνθρωποι να κατέβουν, δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει κάτι, την επόμενη μέρα θα ξεφουσκώσει σαν μπαλόνι. Θα γίνει κανείς διαφορετικός, πιο ανοιχτός, θα ασχοληθεί με το διπλανό του;Δεν μου αρέσει η λέξη “γάμος”. Προτιμώ το “Pax” της Γαλλίας ως έκφραση και ως νόμο που προστατεύει κάθε είδους ζευγάρι. Οχι δημαρχεία και εκκλησίες. Συμβολαιογράφος. Πάντως, είναι πολύ σοβαρό θέμα, κυρίως για τα υπερήλικα ομόφυλα ζευγάρια. Θα διασφαλίσει τα περιουσιακά, την ασφάλεια, τις αποφάσεις που αφορούν στην υγεία. Ο Ρενέ Ταπί και ο Πολατόφ είναι το πιο επώνυμο παράδειγμα στην Ελλάδα για τη χρησιμότητα αυτού του νόμου».
«ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΞΕΦΩΝΗΜΕΝΑ»
«Εκκλησία και Πολιτεία πριμοδοτούν την υποκρισία της κοινωνίας»
της Κατερίνας Χτενέλη (Ελεύθερος Τύπος, 23/6/2007)
Ο κ. Αλέκος Αμφιλόχιος είναι ο πιο γνωστός άνθρωπος στην γκέι νύχτα της Αθήνας. Από το 1960, στα μπαρ του -από την Πλάκα στο Κολωνάκι και σήμερα στου Ψυρρή στο Alekos island- στεγάζει την γκέι επιθυμία, κυρίως των ανδρών. Με αφορμή το gay pride δέχθηκε να μοιραστεί μαζί μας τις εικόνες της γκέι Αθήνας των τελευταίων σχεδόν πενήντα χρόνων.
«Ανοιξα το πρώτο μου μαγαζί, το “Φεγγάρι”, το 1960 μαζί με τη φίλη μου τη Νόρα, Μνησικλέους και Θρασυβούλου, στην Πλάκα, πάνω από την ταβέρνα “Ο γέρος του Μωριά”. Εκείνη την εποχή όλα τα μπαρ ήταν στην Πλάκα. Είχαμε έναν Ισπανό, τον Αρτούρο, που τραγουδούσε σαν τον Αζναβούρ και μαζευόταν σε εμάς όλη η κοσμική Αθήνα της εποχής. Από τα… Ανάκτορα μέχρι τους κομμουνιστές της Κοκκινιάς.
Δεν ήταν γκέι μπαρ, είχε ανάμικτο κόσμο. Υπήρχαν βέβαια και γκέι που έρχονταν με τις κοπέλες τους και όταν “έπαιζε το μάτι”, επέστρεφαν τις κοπέλες στο σπίτι και ξαναγύριζαν στο μπαρ ή βρισκόντουσαν αλλού. Ετσι γίνονταν τότε οι γνωριμίες, συμπαθητικά και ήσυχα. Τα κορίτσια δεν ήξεραν ότι τα αγόρια ήταν γκέι, ήταν πολύ πιο κρυφά τα πράγματα. Εκείνη την εποχή πολλοί γκέι άνδρες παντρεύονταν και συχνά έκαναν επιτυχημένο γάμο.
Το 1969 ανοίξαμε το “Μύκονος”, πάλι στην Πλάκα. Εκεί πια τα πράγματα ήταν διαφορετικά, ήταν η εποχή της σεξουαλικής επανάστασης στην Αμερική. Ο κόσμος ένιωθε πιο ελεύθερος, άρχισε να μαζεύεται πολύς γκέι κόσμος και μεγαλοαστές κυρίες με τους νεαρούς εραστές τους. Μέχρι τότε κι εγώ στρέιτ ήμουν!
Τα καλύτερα χρόνια ήταν μέχρι και το 1979 που τα πράγματα ήταν λίγο κρυφά, λίγο φανερά. Ο κόσμος γλένταγε, τη ζούσε τη ζωή του.
Οταν μεταφερθήκαμε στο Κολωνάκι, στις αρχές του ‘80, τα πράγματα είχαν πια αλλάξει. Οι γκέι πελάτες με ρώταγαν αν “επιτρέπεται” να φέρουν τις φίλες τους στο μαγαζί. Δεν είμαι κατά των γκέι μπαρ αλλά προσωπικά προτιμώ τα μπαρ που χωράνε όλο τον κόσμο. Εμένα αυτά τα “ξεφωνημένα” δεν μου αρέσουν. Από το 1982 και μετά, που οι Ελληνες άρχισαν να ταξιδεύουν στο εξωτερικό και να αντιγράφουν συμπεριφορές, χειροτέρεψαν κι άλλο τα πράγματα. Πολύ δυνατή μουσική, καθένας μόνος του με το ποτό του και κανείς να μη μιλάει σε κανέναν. Σαν σε μνημόσυνο.
Είμαι 47 χρόνια στη νύχτα. Αυτά τα gay pride δεν τα καταλαβαίνω. Το να βάζεις φτερά, να τσιρίζεις και να φωνάζεις το βρίσκω τραβηγμένο, εκτός αν θες να σε προσέξουν. Δεν βλέπω ούτε πουριτανισμό ούτε ομοφοβία στην ελληνική κοινωνία. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ρατσισμός ούτε και διακρίσεις στο χώρο δουλειάς, ούτε ότι είναι γκέτο ο κόσμος των γκέι. Μόνο υποκρισία υπάρχει. Οι γκέι βιώνουν τα πράγματα σήμερα στην Ελλάδα όπως οι γυναίκες το 1960. Το “έγκλημα τιμής” ή το “δράμα” γίνεται όταν το μάθει και η διπλανή πόρτα... Η οικογένεια “προβληματίζεται” αν κουνιέται πολύ το παιδί και λέει η γειτονιά ότι είναι πούστης. Αν είναι σοβαρός, το αντέχουν το “κουσούρι”.
Η Εκκλησία και η ίδια η Πολιτεία πριμοδοτούν την υποκρισία της κοινωνίας. Γι’ αυτό και πολλοί γκέι, άντρες και γυναίκες, επιλέγουν κάποια στιγμή να παντρευτούν για να αποκτήσουν “ασπίδα προστασίας”.
Δεν θα κατέβω στο gay pride. Hμουν πάντα χαμηλών τόνων, άλλωστε στα 75 μου κινδυνεύω να τους μείνω στα χέρια... Εγώ το pride μου το έκανα 25 χρόνια πριν όταν δώσαμε συνέντευξη, μαζί με το σύντροφό μου, στο πρώτο γκέι περιοδικό της Ελλάδας.
Και 5.000 άνθρωποι να κατέβουν, δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει κάτι, την επόμενη μέρα θα ξεφουσκώσει σαν μπαλόνι. Θα γίνει κανείς διαφορετικός, πιο ανοιχτός, θα ασχοληθεί με το διπλανό του;Δεν μου αρέσει η λέξη “γάμος”. Προτιμώ το “Pax” της Γαλλίας ως έκφραση και ως νόμο που προστατεύει κάθε είδους ζευγάρι. Οχι δημαρχεία και εκκλησίες. Συμβολαιογράφος. Πάντως, είναι πολύ σοβαρό θέμα, κυρίως για τα υπερήλικα ομόφυλα ζευγάρια. Θα διασφαλίσει τα περιουσιακά, την ασφάλεια, τις αποφάσεις που αφορούν στην υγεία. Ο Ρενέ Ταπί και ο Πολατόφ είναι το πιο επώνυμο παράδειγμα στην Ελλάδα για τη χρησιμότητα αυτού του νόμου».
Μαλιστα...Αν και δεν ειμαι gay...μπορω να πω οτι καπως ετσι ειναι τα πραγματα στη συγχρονη μιζερη πραγματικοτητα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τα δύο άκρα με αυτούς που κρύβονται και αυτούς που ξεφωνίζουνται αυτή η γνώμη είναι η πιο σοβαρή. Οταν το λέει αυτό ένας που είναι μορφή στους gay στην Αθήνα πρέπει να τον παίρνουμε σοβαρά. Στο pride είναι πολλοί που δε θέλουν να πάνε και αυτό δε σημαίνει ότι ντρέπονται να παρελάσουνε. Ντρέπονται επειδή αυτοί που φαίνονται πιο πολύ είναι οι κουνιστοί και οι ξεφωνημένοι και ο κόσμος νομίζει ότι όλοι οι gay είναι σαν αυτούς. Αυτοί πάνε για το χαβαλέ τους και δε τους ενδιαφέρουν τα δικαιώματα των gay.
ΑπάντησηΔιαγραφήAμα το κάνουνε πιο σοβαρό θα πάνε πολύ περισσότεροι
Από δικαιολογίες ο καθένας / καθεμία βρίσκει αυτή που τον / την βολεύει. Αλλά μην ανάγουμε τη ματαιοδοξία και το κόμπλεξ του καθενός, μορφής ή μη στους gay της Αθήνας, σε επιχείρημα. Αν μη τι άλλο, πρόκειται για το αβγό του Κολόμβου. Το σοβαρό pride φέρνει τους σοβαρούς gay ή οι σοβαροί gay φτιάχουν το σοβαρό pride; Περιττό όμως να το συζητήσουμε με τους όρους που θέτεις για τη σοβαρότητα και μάλιστα σ'αυτό το site. Ωστε ντρέπονται οι «σοβαροί» για τους «κουνιστούς και τους ξεφωνημένους»; Τι μου λες; Τέτοια σοβαρότητα; Tip: να παίρνετε πολλές φυτικές ίνες, κάνουν καλό στη δυσκοιλιότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτό ακριβώς είναι η ομοφοβία μέσα στον ομοφυλοφιλικό κόσμο...
ΑπάντησηΔιαγραφήο διαχωρισμός μεταξύ κουνιστών και μη...
εκεί σε θέλω φίλε, στην αποδοχή του άλλου όπως ακριβώς είναι, με το κούνημα ή χωρίς
είναι δυνατόν; ντρέπεται κάποιος να κατέβει στο pride για να μην τον ταυτίσουν με κάποιον άλλον;
εγώ κατέβηκα, πάντα κατεβαίνω
γιατί όπως λέει και στο δελτίο τύπου του pride, η περηφάνεια είναι για το γεγονός ότι άντεξα από τα 15 μου, είκοσι χρόνια τώρα, στην αντιμετώπιση που μού επιφύλασσε η κοινωνία, άντεξα και δεν είμαι δυστυχισμένος, είμαι χαρούμενος, ολοκληρωμένος πολίτης της χώρας μου, και γι' αυτό είμαι περήφανος...
τι να πω; αυτός ο ρατσισμός με τους θηλυπρεπείς, από τα προφίλ στα κάθε gaydar μέχρι τις δηλώσεις περί pride με θλίβουν :(