Εντάξει, είναι απόλυτα θεμιτοί οι συνειρμοί του τύπου: "Σκέψου να κέρδιζε η ελληνική ομάδα, θα υπήρχε κάποια ενθουσιώδης υποδοχή; Ή μόνο σκωπτικά σχόλια για το αν παίζουν μπάλα οι αδελφες;"
Ας το πάρουμε απ' την ανάποδη όμως. Οι έλληνες ομοφυλόφιλοι σνομπάρουν επιδεικτικά το ποδόσφαιρο. Σύμφωνοι, είναι θέμα "συλλογικού γούστου", θέμα γενικότερης γκέι κουλτούρας. Όμως από ένα σημείο και μετά, νομίζω πως αυτή η υπεροψία απέναντι στην μπάλα, αυτό το "γκέι είμαι, σιγά μην ασχοληθώ με το ποδόσφαιο" γίνεται το αρνητικό του παραπάνω "παίζουν μπάλα οι αδελφές;". Κι αυτό το τελευταίο εύκολα το ονομάζουμε ομοφοβία και προκατάληψη. Το προηγούμενο, γιατί όχι;
Για να γίνω σαφής, εύχομαι όσοι διαβάσουν αυτό το ποστ να το πάρουν αφορμή για να σκεφτούν για την άλλη πλευρά της προκατάληψης, αυτή που εμείς οι ίδιοι οι γκέι φέρουμε. Είτε ως αντίστροφο ρατσισμό - "τι βλάκες οι στρέιτ που ασχολούνται με την μπάλα" - είτε ως περιοριστικό στερεότυπο για το ποια μπορούν να είναι τα ενδιαφέροντα των ομοφυλόφιλων. Στερεότυπο που προκύπτει από μια παράδοξη συμμαχία των ομοφοβικών κλισέ με τις ιδεοληψίες της γκέι ταυτότητας.
Εξάλλου φίλοι μου, δεστε το κι αλλιώς: Πώς μπορούν οι γκέι να αδιαφορούν για το άθλημα του Μπέκαμ και του Ζαγοράκη, ή - προσωπικές προτιμήσεις - του Νικοπολίδη και του Γκαλίνοβιτς; (Θα μου πεις, κι αυτός ο αστεϊσμός ίσως τροφοδοτεί γκέι στερεότυπα. Ε, προν φτάσουμε στα στερεότυπα, είπαμε, υπάρχει κι ό,τι μπορεί να ονομαστεί συλλογικό γούστο. Αλλά αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση.)
Πραγματικά θα μπορέσουμε να μάθουμε κατά πόσον ενδιαφέρονται οι ομοφυλόφιλοι άνδρες , γιατί οι περισσότερες λεσβίες που γνωρίζω ενδιαφέρονται, για το ποδόσφαιρο ως αθλητές ή ως φίλαθλοι μόνον όταν υποχωρήσει το κλίμα φοβικότητας στα γήπεδα, με την ανεξέλεγκτη λεκτική και φυσική βία σε βάρος τους. Αλλά και πάλι δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να μοιράζονται τις αθλητικές προτιμήσεις στον ίδιο βαθμό με τους ετεροφυλόφιλους άνδρες, οι οποίοι ως γνωστό δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την ...ρυθμική γυμναστική, έτσι για να αναφέρω ένα τυχαίο παράδειγμα. Το εν λόγω μουντιάλ πάντως προσπαθεί να δημιουργήσει ένα φιλικό περιβάλλον που να λειτουργήσει ενθαρρυντικά για όσους/ες ενδιαφέρονται για το σπορ.
"Αλλά και πάλι δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να μοιράζονται τις αθλητικές προτιμήσεις στον ίδιο βαθμό με τους ετεροφυλόφιλους άνδρες": Φυσικά κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να γουστάρει οτιδήποτε. Απλώς βρίσκω εντελώς άστοχα τα στερεότυπα απαξίωσης κάποιων αθλημάτων. Είναι κατά κάποιον τρόπο η άλλη πλευρά του νομίσματος της ομοφοβικής στρέιτ άποψης ότι "το καλλιτεχνικό πατινάζ είναι για αδελφές".
Να μην παραγνωρίζουμε βέβαια το "συλλογικό γούστο". Εννοώ ότι καταλαβαίνω πως ο "μέσος όρος των γκέι", ή "η γκέι κουλτούρα" μπορούν να μην έχουν καλές σχέσεις με το ποδόσφαιρο, και το αντίστοιχο για τους στρέιτ και το καλλιτεχνικό πατινάζ. Όμως το πέρασμα από αυτό ακριβώς στο "είμαι στρέιτ άρα δεν γουστάρω τον Κωστάλα", ή "είμαι γκέι άρα δεν γουστάρω τον Σωτηρακόπουλο", αυτό κατά τη γνώμη μου είναι ένα παρωχημένο στεγανό.
Erva, ξέρεις τι σκέφτομαι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντάξει, είναι απόλυτα θεμιτοί οι συνειρμοί του τύπου: "Σκέψου να κέρδιζε η ελληνική ομάδα, θα υπήρχε κάποια ενθουσιώδης υποδοχή; Ή μόνο σκωπτικά σχόλια για το αν παίζουν μπάλα οι αδελφες;"
Ας το πάρουμε απ' την ανάποδη όμως. Οι έλληνες ομοφυλόφιλοι σνομπάρουν επιδεικτικά το ποδόσφαιρο. Σύμφωνοι, είναι θέμα "συλλογικού γούστου", θέμα γενικότερης γκέι κουλτούρας. Όμως από ένα σημείο και μετά, νομίζω πως αυτή η υπεροψία απέναντι στην μπάλα, αυτό το "γκέι είμαι, σιγά μην ασχοληθώ με το ποδόσφαιο" γίνεται το αρνητικό του παραπάνω "παίζουν μπάλα οι αδελφές;". Κι αυτό το τελευταίο εύκολα το ονομάζουμε ομοφοβία και προκατάληψη. Το προηγούμενο, γιατί όχι;
Για να γίνω σαφής, εύχομαι όσοι διαβάσουν αυτό το ποστ να το πάρουν αφορμή για να σκεφτούν για την άλλη πλευρά της προκατάληψης, αυτή που εμείς οι ίδιοι οι γκέι φέρουμε. Είτε ως αντίστροφο ρατσισμό - "τι βλάκες οι στρέιτ που ασχολούνται με την μπάλα" - είτε ως περιοριστικό στερεότυπο για το ποια μπορούν να είναι τα ενδιαφέροντα των ομοφυλόφιλων. Στερεότυπο που προκύπτει από μια παράδοξη συμμαχία των ομοφοβικών κλισέ με τις ιδεοληψίες της γκέι ταυτότητας.
Εξάλλου φίλοι μου, δεστε το κι αλλιώς: Πώς μπορούν οι γκέι να αδιαφορούν για το άθλημα του Μπέκαμ και του Ζαγοράκη, ή - προσωπικές προτιμήσεις - του Νικοπολίδη και του Γκαλίνοβιτς; (Θα μου πεις, κι αυτός ο αστεϊσμός ίσως τροφοδοτεί γκέι στερεότυπα. Ε, προν φτάσουμε στα στερεότυπα, είπαμε, υπάρχει κι ό,τι μπορεί να ονομαστεί συλλογικό γούστο. Αλλά αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση.)
Πραγματικά θα μπορέσουμε να μάθουμε κατά πόσον ενδιαφέρονται οι ομοφυλόφιλοι άνδρες , γιατί οι περισσότερες λεσβίες που γνωρίζω ενδιαφέρονται, για το ποδόσφαιρο ως αθλητές ή ως φίλαθλοι μόνον όταν υποχωρήσει το κλίμα φοβικότητας στα γήπεδα, με την ανεξέλεγκτη λεκτική και φυσική βία σε βάρος τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά και πάλι δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να μοιράζονται τις αθλητικές προτιμήσεις στον ίδιο βαθμό με τους ετεροφυλόφιλους άνδρες, οι οποίοι ως γνωστό δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την ...ρυθμική γυμναστική, έτσι για να αναφέρω ένα τυχαίο παράδειγμα.
Το εν λόγω μουντιάλ πάντως προσπαθεί να δημιουργήσει ένα φιλικό περιβάλλον που να λειτουργήσει ενθαρρυντικά για όσους/ες ενδιαφέρονται για το σπορ.
"Αλλά και πάλι δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να μοιράζονται τις αθλητικές προτιμήσεις στον ίδιο βαθμό με τους ετεροφυλόφιλους άνδρες": Φυσικά κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να γουστάρει οτιδήποτε. Απλώς βρίσκω εντελώς άστοχα τα στερεότυπα απαξίωσης κάποιων αθλημάτων. Είναι κατά κάποιον τρόπο η άλλη πλευρά του νομίσματος της ομοφοβικής στρέιτ άποψης ότι "το καλλιτεχνικό πατινάζ είναι για αδελφές".
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μην παραγνωρίζουμε βέβαια το "συλλογικό γούστο". Εννοώ ότι καταλαβαίνω πως ο "μέσος όρος των γκέι", ή "η γκέι κουλτούρα" μπορούν να μην έχουν καλές σχέσεις με το ποδόσφαιρο, και το αντίστοιχο για τους στρέιτ και το καλλιτεχνικό πατινάζ. Όμως το πέρασμα από αυτό ακριβώς στο "είμαι στρέιτ άρα δεν γουστάρω τον Κωστάλα", ή "είμαι γκέι άρα δεν γουστάρω τον Σωτηρακόπουλο", αυτό κατά τη γνώμη μου είναι ένα παρωχημένο στεγανό.