Με αφορμή το πρόσφατο ποστ του Αμβρόσιου για την έκθεση των Gilbert & George στην Tate Modern στο Λονδίνο θυμήθηκα παλαιότερη συνέντευξή τους στον Δ. Ρηγόπουλο (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 3-10-2001) για την πολυσυζητημένη τότε αναδρομική έκθεσή τους στο «Εργοστάσιο» της Ανωτάτης Σχολής Kαλών Τεχνών .
Και ξαναδιαβάζοντας τις δυο τελευταίες δηλώσεις τους αναπόφευκτα σκέφθηκα ότι …έχει ο καιρός γυρίσματα.
Για τις έννοιες του σοκ και της πρόκλησης: «Οταν διοργανώνονται εκθέσεις μας σε όλο τον κόσμο, εκθέσεις σαν κι αυτήν εδώ στην Αθήνα ή και μικρότερες, καταφθάνουν στα εγκαίνια τηλεοπτικά συνεργεία με δημοσιογράφους που αναζητούν τυπικούς σοκαρισμένους μεσήλικες, τους οποίους όμως ποτέ δεν βρίσκουν. Θυμάμαι στη Γερμανία μία ρεπόρτερ να ρωτάει με πάθος μία κυρία αν σοκαρίστηκε απ' ό,τι είδε. Kαι τους απαντάει, σχεδόν ενοχλημένη: «Οχι, καθόλου. Ξέρετε, έχω γίνει δύο φορές μητέρα». (George)
Για τη θεματολογία τους: «Εμείς απλώς οπτικοποιούμε θέματα για τα οποία μιλάει όλος ο κόσμος». (Gilbert)
Για την περιορισμένη κοινωνική τους ζωή: «Εχουμε συναντήσει εκατομμύρια ανθρώπους και αισθανόμαστε εξαντλημένοι. Θέλουμε ελεύθερο χρόνο για μας». (Gilbert)
Για τους πολιτικούς: «Τρομοκρατούνται με τη δουλειά μας. Kι αυτό είναι καλό. Για δύο λόγους. Πρώτον, σημαίνει ότι κάνουμε κάτι που αξίζει. Δεύτερον, γιατί δεν είμαστε υποχρεωμένοι σε κανέναν. Δεν έχουμε καμία ευθύνη απέναντί τους. Το μόνο που θέλουμε είναι να μας αφήνουν στην ησυχία μας». (Gilbert)
Για την Τέιτ Μόντερν: «Η Τέιτ Μόντερν βασίζεται σε μία παλιομοδίτικη, φασιστική ιδέα. Διαχωρίζει την τέχνη. Από τη μία, η Τέιτ Μπρίτεν και από την άλλη η Τέιτ Μόντερν. Αρα, για να υπάρχει η Τέιτ Μόντερν σημαίνει ότι στην Τέιτ Μπρίταν βρίσκει κανείς μόνο παλιά, ξεπερασμένα πράγματα. Είναι η ίδια ακριβώς ιδέα που συναντάς στα Μουσεία Αφρικανικής Τέχνης. Δεν μπορείς να διαχωρίζεις τους καλλιτέχνες βάσει της καταγωγής τους. Βλακώδες». (George)
«Οι εκθέσεις στην Τέιτ Μόντερν δεν έχουν επιτυχία. Το αντίθετο. Kι εννοώ τις εκθέσεις τις οποίες θα πρέπει να πληρώσεις για να δεις». (Gilbert)
Και ξαναδιαβάζοντας τις δυο τελευταίες δηλώσεις τους αναπόφευκτα σκέφθηκα ότι …έχει ο καιρός γυρίσματα.
Για τις έννοιες του σοκ και της πρόκλησης: «Οταν διοργανώνονται εκθέσεις μας σε όλο τον κόσμο, εκθέσεις σαν κι αυτήν εδώ στην Αθήνα ή και μικρότερες, καταφθάνουν στα εγκαίνια τηλεοπτικά συνεργεία με δημοσιογράφους που αναζητούν τυπικούς σοκαρισμένους μεσήλικες, τους οποίους όμως ποτέ δεν βρίσκουν. Θυμάμαι στη Γερμανία μία ρεπόρτερ να ρωτάει με πάθος μία κυρία αν σοκαρίστηκε απ' ό,τι είδε. Kαι τους απαντάει, σχεδόν ενοχλημένη: «Οχι, καθόλου. Ξέρετε, έχω γίνει δύο φορές μητέρα». (George)
Για τη θεματολογία τους: «Εμείς απλώς οπτικοποιούμε θέματα για τα οποία μιλάει όλος ο κόσμος». (Gilbert)
Για την περιορισμένη κοινωνική τους ζωή: «Εχουμε συναντήσει εκατομμύρια ανθρώπους και αισθανόμαστε εξαντλημένοι. Θέλουμε ελεύθερο χρόνο για μας». (Gilbert)
Για τους πολιτικούς: «Τρομοκρατούνται με τη δουλειά μας. Kι αυτό είναι καλό. Για δύο λόγους. Πρώτον, σημαίνει ότι κάνουμε κάτι που αξίζει. Δεύτερον, γιατί δεν είμαστε υποχρεωμένοι σε κανέναν. Δεν έχουμε καμία ευθύνη απέναντί τους. Το μόνο που θέλουμε είναι να μας αφήνουν στην ησυχία μας». (Gilbert)
Για την Τέιτ Μόντερν: «Η Τέιτ Μόντερν βασίζεται σε μία παλιομοδίτικη, φασιστική ιδέα. Διαχωρίζει την τέχνη. Από τη μία, η Τέιτ Μπρίτεν και από την άλλη η Τέιτ Μόντερν. Αρα, για να υπάρχει η Τέιτ Μόντερν σημαίνει ότι στην Τέιτ Μπρίταν βρίσκει κανείς μόνο παλιά, ξεπερασμένα πράγματα. Είναι η ίδια ακριβώς ιδέα που συναντάς στα Μουσεία Αφρικανικής Τέχνης. Δεν μπορείς να διαχωρίζεις τους καλλιτέχνες βάσει της καταγωγής τους. Βλακώδες». (George)
«Οι εκθέσεις στην Τέιτ Μόντερν δεν έχουν επιτυχία. Το αντίθετο. Kι εννοώ τις εκθέσεις τις οποίες θα πρέπει να πληρώσεις για να δεις». (Gilbert)
δουλεύουν απίστευτα σκληρά ακόμα και τώρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήνομίζω επίσης ότι είναι από τους πρώτους που κάνανε αναφορά στο queer , με ένα έργο τους το 1977 αν δεν κάνω λάθος
Θα πρέπει να ήταν στη σειρά Dirty Words Pictures, αλλά δεν το έχω υπ’ όψιν μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή