Where are all the lesbians?
Yesterday Michael Billington asked why UK playwrights aren't writing gay comedies. Because nobody's asking, says Stella Duffy
Yesterday Michael Billington asked why UK playwrights aren't writing gay comedies. Because nobody's asking, says Stella Duffy
The Guardian, 6-12-2006
So Michael Billington wonders why British playwrights aren't writing more gay farces, when the gay comedy of manners is proving so successful on Broadway. There are two answers to this. One, because British theatres aren't commissioning them, and most writers have a hard enough time making ends meet without writing work just for the hell of it. And two, if gay writers write gay stories, we're told we're "ghetto-ising" ourselves; if straight writers write about gay themes, they're told they don't know what they're talking about.
My novels have lesbian protagonists, which means they are sometimes described as "cult successes" - something I can live with. Novels with straight leads are called "mainstream". As a sometime-writer for theatre, I know that I can just about get away with writing gay male characters, as it's not seen to be about me. But when I write gay women, I am accused of writing about myself, and, as is the way with any material seen as disguised autobiography, it's not taken seriously.
So you can't win. For years, gay writers have been told to shut up, stop moaning and get on with it. And anyway, apparently everything's fine now. We've got civil partnerships - Elton and David, George and Kenny, Matt and Kevin, and even Adam and Ian in Ambridge (yes, they're all men) - so we've made it. And if we're accepted in our very many facets, what's our problem?
We know there are plenty of gay stories still to be told, but the truth is we are tired of being the only ones telling them, and tired of being told that no one wants to hear them anyway. What kind of stories? There is the rise of homophobia in schools, the continued evidence of violent, even murderous, gay-bashing, and of course the lovely Chris Moyles's use of the word "gay" to mean rubbish - defended by the BBC.
The Drill Hall and Oval House theatres in London have been staging any number of gay plays, farces among them, for decades: successful work from Bryony Lavery, Neil Bartlett, Clare Summerskill, Jackie Clune and Nona Shepherd among very many others. And it's a shame the critics and literary managers from larger, better subsidised, venues don't - or won't? - go and check them out. These farces and comedies often have women writers, and women directors, and women performers: gay does not mean male, no matter how much the (male) theatre hierarchy and the (male) theatre critics might think so.
This is something the (largely female) theatre-going audience know only too well. We rarely see straight women leads on stage as it is, and as long as that continues, the chances of seeing gay men - or God forbid, normal (as in, not insane/man-hating/child-killing) gay women - is still a long way off. Yes, there are far fewer high-profile "out" lesbians in theatre (and outside it) than gay men. Yes, women do need to come out more. Yes, we need to take more responsibility for our own visibility - for the younger gay women who come along and ask, Where are all the lesbians?
Maybe we'll write these new farces when we don't have to write a screaming queen and a hatchet-faced dyke to get a laugh. Maybe we'll write them when there are so many non-stereotypical gay characters in everything else that our own gay characters can be any number of shades of everything, instead of all standing for one viewpoint, with one political perspective. Maybe we'll write them with a cast of four women and one man, instead of yet another cast of four men and one woman. Maybe we'll write them when we can do so without being accused of mining our own lives, or hiding ourselves in a ghetto. Or maybe the straight writers will dare to write them, without fear of being told they don't know what they're talking about because they haven't lived it. Maybe we'll write them when the theatres ask us to. And then we can all have a really good laugh.
So Michael Billington wonders why British playwrights aren't writing more gay farces, when the gay comedy of manners is proving so successful on Broadway. There are two answers to this. One, because British theatres aren't commissioning them, and most writers have a hard enough time making ends meet without writing work just for the hell of it. And two, if gay writers write gay stories, we're told we're "ghetto-ising" ourselves; if straight writers write about gay themes, they're told they don't know what they're talking about.
My novels have lesbian protagonists, which means they are sometimes described as "cult successes" - something I can live with. Novels with straight leads are called "mainstream". As a sometime-writer for theatre, I know that I can just about get away with writing gay male characters, as it's not seen to be about me. But when I write gay women, I am accused of writing about myself, and, as is the way with any material seen as disguised autobiography, it's not taken seriously.
So you can't win. For years, gay writers have been told to shut up, stop moaning and get on with it. And anyway, apparently everything's fine now. We've got civil partnerships - Elton and David, George and Kenny, Matt and Kevin, and even Adam and Ian in Ambridge (yes, they're all men) - so we've made it. And if we're accepted in our very many facets, what's our problem?
We know there are plenty of gay stories still to be told, but the truth is we are tired of being the only ones telling them, and tired of being told that no one wants to hear them anyway. What kind of stories? There is the rise of homophobia in schools, the continued evidence of violent, even murderous, gay-bashing, and of course the lovely Chris Moyles's use of the word "gay" to mean rubbish - defended by the BBC.
The Drill Hall and Oval House theatres in London have been staging any number of gay plays, farces among them, for decades: successful work from Bryony Lavery, Neil Bartlett, Clare Summerskill, Jackie Clune and Nona Shepherd among very many others. And it's a shame the critics and literary managers from larger, better subsidised, venues don't - or won't? - go and check them out. These farces and comedies often have women writers, and women directors, and women performers: gay does not mean male, no matter how much the (male) theatre hierarchy and the (male) theatre critics might think so.
This is something the (largely female) theatre-going audience know only too well. We rarely see straight women leads on stage as it is, and as long as that continues, the chances of seeing gay men - or God forbid, normal (as in, not insane/man-hating/child-killing) gay women - is still a long way off. Yes, there are far fewer high-profile "out" lesbians in theatre (and outside it) than gay men. Yes, women do need to come out more. Yes, we need to take more responsibility for our own visibility - for the younger gay women who come along and ask, Where are all the lesbians?
Maybe we'll write these new farces when we don't have to write a screaming queen and a hatchet-faced dyke to get a laugh. Maybe we'll write them when there are so many non-stereotypical gay characters in everything else that our own gay characters can be any number of shades of everything, instead of all standing for one viewpoint, with one political perspective. Maybe we'll write them with a cast of four women and one man, instead of yet another cast of four men and one woman. Maybe we'll write them when we can do so without being accused of mining our own lives, or hiding ourselves in a ghetto. Or maybe the straight writers will dare to write them, without fear of being told they don't know what they're talking about because they haven't lived it. Maybe we'll write them when the theatres ask us to. And then we can all have a really good laugh.
Καλημέρα! Όσον αφορά τον τίτλο σου, είναι μια μόνιμη και ειλικρινής μου απορία: εγώ στην καθημερινή μου ζωή δεν ξέρω καμμία. Ούτε μία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν το πρωτοένοιωσα νόμιζα πως μόνο σε μένα συμβαίνει, πως δεν υφίσταται σαν κάτάσταση και πως δεν υπάρχουν λεσβίες
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέχρι που έφτασα 19 και γνώρισα άλλη μια και συνειδητοποίησα πως υπάρχουν άλλες χίλιες μοναδικές λεσβίες
Είμαστε ένα μεγάλο ποσοστό του γυναικείου πληθυσμού
Γυναίκες που ζούμε όπως όλοι με μια μικρή βασική διαφορά, δεν αποκαλύπτουμε την προσωπική μας ζωή
Δεν θα ακούσεις ποτέ μια λεσβία να λέει Δευτερα πρωί στο γραφείο χτές γνώρισα μια κοπέλα και περάσαμε ολη την μέρα στο κρεββάτι, σε αντίθεση με τις straight (σιχαίνομαι τις ταμπέλες) οι οποίες συζητάνε χωρίς δεύτερη σκέψη για γκόμενους για φίλες για το πως πέρασαν στην εκδρομή το σ/κ.
Η λεσβία λοιπόν βάζει εναν υποθετικό ανδρικό όνομα στην ανάγκη της να μοιραστεί το τρελλό σαββατοκύριακο και καθάρισε...όλα καλά
Και η ομοφοβία συνεχίζεται
Φταίει το κατεστημένο
Φταίει η ανωριμότητα στο περιβάλλον που ζούμε
Φταίμε περισσότερο όμως οι λεσβίες που δεν λέμε τα πράγματα όπως είναι...Απλά....
Ναι ξέρεις...χτές είχε γενέθλια η κολλητή μου και γνώρισα μια κοπέλα
Τι?? τι κοπέλα? Είσαι ομοφυλόφιλη?
Ναι είμαι.
Τόσο απλά
(τώρα πια έτσι φέρομαι, είμαι στο μικρό ποσοστό που το λέει χωρίς δευτέρη σκέψη και ευτυχώς το ποσοστό αυτό όλο μεγαλώνει) :-)
Ή, όπως λέει η Άρτεμις Καριοφυλλίδου στο 10%, "Δεν είχα από πουθενά την εικόνα μιας λεσβίας ώστε να πω: «ορίστε, να ποια είμαι»".
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.10percent.gr/issues/200606/04.html
anonymous
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η φράση τα λέει ολα :-)
Πολύ καλό το κείμενο της κοπελιάς!
Και εγώ όταν πια αποφάσισα οτι δεν πάει άλλο συνειδητοποίησα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ δεν είμαι μόνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦταίμε και παραφταίμε εμείς οι ίδιες. Μιλώντας γι'αυτό όμως αρχίζει να αλλάζει κάτι γύρω μας, δεν είναι έτσι;
Φίλε erva_cidreira
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο. Θα σταθώ εν συντομία σε τρια σημεία του.
Το πρώτο είναι αυτό που επεσήμαναν οι προηγούμενοι σχολιαστές: Πόσο είναι αναγκαίο και εμείς οι ομοφυλόφιλοι να ανοιχτούμε προς τα έξω. Πώς να μας προσεγγίσει η ετεροφυλόφιλη πλειοψηφία αν εμείς κρυβόμαστε και περιθωριοποιούμαστε;
Το δεύτερο είναι η δυσάρεστη διαπίστωση ότι ακόμα και στο χώρο των ομοφυλόφιλων υπάρχει υπολανθάνουσα μα σαφής μια ανισότητα στα δύο φύλα. Η γκέι κουλτούρα, για διάφορους λόγους που ανήκουν σε άλλη συζήτηση, είναι πιο «αποδεκτή» από τη λεσβιακή.
Το τρίτο: πώς αντιμετωπίζονται τα βιβλία, τα θεατρικά έργα,και γενικά τα έργα τέχνης με φιλομόφυλη θεματολογία. Το κείμενο μιλά για μια τάση υποβάθμισής τους σε περιφερειακές περιπτώσεις, για ειδικό κοινό... Διάκριση λοιπόν ακόμα και στο χώρο της τέχνης. Ένα κείμενο πρέπει να κρίνεται ως λογοτεχνικό κείμενο, ανεξάρτητα από την όποια ταμπέλα του έχει μπει για όποιους λόγους. Το θέμα βέβαια είναι ένα έργο να μην αφορά μόνο τους γκέι. Αυτό σημαίνει, για να το πω αλλιώς, να έχει αρκετή αλήθεια μέσα του για να μπορεί να ενδιαφέρει κάποιον άνθρωπο ανεξάρτητα από τη σεξουαλική του ταυτότητα. (Επίτρεψε μου να παραπέμψω όποιον ενδιαφέρεται για το θέμα στο ποστ του μπλογκ μου που αφορά τη φιλομόφυλη λογοτεχνία.)
Η ετεροφυλόφιλη πλειοψηφία ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να μας προσεγγίσει. Αλλιώς είχε τις ευκαιρίες χιλιάδες χρόνια τώρα. Οι εξαιρέσεις, όπως πάντα, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γκέι κουλτούρα είναι πιο επιθετική από τη λεσβιακή. Πιο αποδεκτή δεν νομίζω, αφού αφήνει λιγότερα περιθώρια ηδονοβλεπτικής συμμετοχής ή ταύτισης, αν κρίνω από τη διαφορά επισκεψιμότητας κάθε φορά που βάζω φωτογραφίες γκέι και λεσβιακές.
Το λογοτεχνικό κείμενο δεν αποτελεί μια αυθύπαρκτη αξία, αλλά αποτιμάται σε σχέση με άλλες αξίες. Η οικουμενικότητα είναι ένας βολικός αλλά βαθύτατα αδιέξοδος μύθος.
Όσοι διαφωνούν, ας επισκεφθούν πρώτα το μπλογκ του Ν.Δήμου και ας διαβάσουν τη συζήτηση σχετικά με την παράσταση του Παπαϊωάννου και μετά θα χαρώ να συζητήσουμε τις όποιες ενστάσεις συνεχίσουν να έχουν.
N. Dimou's blog για εύκολο... Οπότε μην τα ξαναγράψω ούτε να σας τα κάνω copy-paste, τα δικά μου ε?
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε καλύπτετε απόλυτα, και να προσθέσω μόνο το εξής: όταν οι μόνες λεσβίες ως εικόνες που κυκλοφορούν, βρίσκονται στις τσόντες, και μάλιστα είναι συγκεκριμένων κυβικών σωματικώς (από θεόμουνα και πάνω), και συμπεριφοράς σεξουαλικώς (αρέσκονται σε περιπτύξεις μόνο ως προεόρτια του κυρίως μενού δλδ του πώς θα τις πηδήξει 5-5 το 'ρσενικό), ε, τι και πώς, με τι να ταυτοποιηθούν οι γαυ κοπέλλες και πώς ν'ανοίξουν τα μυαλά τους οι στρ8? Και μην πούμε να περιμένουμε από τέχνη να μιλήσει στον έφηβο, να έχει "βάσεις" για ανεκτικότητα, συμπάθεια, τρυφερότητα, συμπαράσταση ή ταυτοποίηση - κάπως έτσι τα μαθαίνει η νέα ειδικά γενιά, τσόντες στο βίντεο, τσόντες και στο ίντερνετ .
Ακούω και το "αμα θες, έχει και τσόντες για όλα τα γούστα" - πόσο πουλάνε και σε ποιούς? Τρελλή μου διαπίστωση από βιντεοκλαμπ, ταινίες με λεσβίες πάλι άντρες τις έπαιρναν!
Αντε, το κόβω, μη σας πρήζω, έχω και διάφορους στρ8 αν μου λένε "μα καλά, αφού είσαι ντιπ για ντιπ maιnstream, τι βάζεις γυναικείους κώλους στο μπλογκ σου?" κι άντε να εξηγώ το πώς αντιλαμβάνομαι εγώ το ωραίο, επιθυμητό και σέξυ σε ΚΑΘΕ σώμα να πάρει, ασχέτως του τι θα έκανα προσωπικά!
Τι να πω, δεν ξέρω αν την πετριά την έχουν εκείνοι ή εγώ τελικά και σόρρυ αν δεν συνεισέφερα και πολλά, μια που τα έχετε συζητήσει ήδη...
:)))
Φίλε erva_cidreira
ΑπάντησηΔιαγραφήΔίνεται η αφορμη για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Μακάρι να ακουστούν πολλές και διαφορετικές απόψεις, γατί δυστυχώς και μέσα στη φιλομόφυλη κοινότητα αυτή γίνεται σπάνια.
Στη θέση μου για την προσέγγιση με την ετεροφυλόφιλη πλευρά υπαινισσόμουν το εξής απλό: Χωρίς καμιά πρόθεση να δικαιολογήσω χιλιετίες προκατάληψης και διακρίσεων, προσπαθώ να δω και την άλλη πλευρά. Και καταλογίζω ένα μέρος των επιφυλάξεων της πλευράς αυτή στον ενδογενή μηχανισμό άμυνας του ανθρώπου, να φοβάται και να απορρίπτει κάτι που δεν ξέρει, κάτι με το οποίο δεν έχει οικειότητα. Αποτελεί λοιπόν για μας ανάγκη, για να γεφυρώσουμε ο χάσμα, αν το θέλουμε (εγώ το θέλω), να βγούμε από το καβούκι μας˙ να πάψουμε να κρύβουμε την ταυτότητά μας, να πάψουμε να φερόμαστε λες και είμαστε ένοχοι για κάτι, να πάψουμε να κρύβουμε την κουλτούρα μας. Επιπλέον, όταν βγάζουμε τον εαυτό μας προς τα έξω, να μην κάνουμε το όχι σπάνιο λάθπς, να τηρούμε στάση επιθετική, λες και έτσι θα πάρουμε πίσω το αίμα μας για αιώνες καταπίεσης.
«Η ετεροφυλόφιλη πλειοψηφία ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να μας προσεγγίσει.» Αυτή είναι μια γενική κρίση, και ως γνωστόν οι γενικές κρίσεις είναι η καλύτερη μαγγία για τις προκαταλήψεις, και η χειρότερη βάση για μια νηφάλια συζήτηση. Δεν συμφωνείς;
Όσον αφορά την γκέι σε αντιδιαστολή με τη λεσβιακή κουλτούρα, απλώς διέκρινα στο άρθρο που δημοσιεύεις κάποια διαμαρτυρία, ότι το ανδροκρατούμενο κοινωνικό κατεστημένο βάζει κι εκεί την ουρά του: «gay does not mean male, no matter how much the (male) theatre hierarchy and the (male) theatre critics might think so». Δεν εννοώ με αυτό ότι οι γκέι καταπιέζουν τις λεσβίες, όπως κάνουν οι στρέιτ άντρες στις στρέιτ γυναίκες˙ αυτή είναι μια πολύ χονδροειδής προσέγγιση. Εννοώ ότι οι φαλλοκρατικές κοινωνικές δομές, που πολλές από αυτές παραμένουν παρά τις δεκαετίες φεμινιστικών κινημάτων και αγώνων για ισότητα, έχουν ως αποτέλεσμα ακόμα και η αντιμετώπιση αρρένων και θηλέων ομοφυλόφιλων να είναι ετεροβαρής. Από ‘κει και πέρα, δέχομαι ότι η γκέι κουλτούραν είναι πιο «επιθετική» σε σχέση με τη λεσβιακή, αν εννοείς αυτό: ότι οι λεσβίες, για χι λόγους, άργησαν σε σχέση με εμάς και είναι και σήμερα λίγο πιο διστακτικές στο να βγουν προς τα έξω.
Στο θέμα της λογοτεχνίας. Λες: «Το λογοτεχνικό κείμενο δεν αποτελεί μια αυθύπαρκτη αξία, αλλά αποτιμάται σε σχέση με άλλες αξίες. Η οικουμενικότητα είναι ένας βολικός αλλά βαθύτατα αδιέξοδος μύθος.» Δεν έχω το θεωρητικό οπλισμό για να φέρω σε πέρας αυτή τη συζήτηση όπως θα ήθελα. Πάντως τολμώ να διατυπώσω την εξής άποψη: Δεν είναι μύθος η «οικουμενικότητα» γιατί απλούστατα είναι κάτι πολύ ασαφές, ακαθόριστο, και άρα ανύπαρκτο! Εξάλλου ακόμα και ως όρος δεν χρησιμοποιείται στην κριτική της λογοτεχνίας παρά σπάνια, και δεν είχα την πρόθεση ούτε να τον χρησιμοποιήσω ούτε να υπαινιχθώ κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί έτσι. Η θέση μου είναι η εξής: Το λογοτεχνικό κείμενο κρίνεται βέβαια με πολλά διαφορετικά κριτήρια. Απλώς πιστεύω ότι ο βαθμός στον οποίο ένα κείμενο καλύπτει την ομοφυλοφιλική πλευρά του κόσμου και της ζωής˙ με άλλα λόγια, η αλήθεια που περιέχει ένα κείμενο Απλώς νομίζω ότι σε μια γενική συζήτηση περί λογοτεχνίας, μεταξύ ανθρώπων που δεν κολλάνε σε ερωτικές ή όποιες άλλες ταυτότητες, ένα κείμενο που αντλεί την αξία του από το ότι είναι ενδιαφέρον για έναν ομοφυλόφιλο, για έναν μαρξιστή, για έναν ακτιβιστή οικολόγο, για έναν φονταμενταλιστή θεολόγο ή για έναν φετιχιστή, ενώ για κάποιον άλλο καλοπροαίρετο αναγνώστη είναι αδιάφορο, δεν μπορεί να κριθεί ως σπουδαίο έργο. Να το πω αλλιώς: το «Τρίτο Στεφάνι» ή τα ποιήματα του Καβάφη δεν γράφτηκαν με την ταυτότητα της γκέι λογοτεχνίας και με στόχο να ικανοποιήσουν τον ομοφυλόφιλο αναγνώστη (άλλο αν μοιραία έχουν γι’ αυτόν κάποιο ενδιαφέρον παραπάνω)˙ αντίθετα, ως κείμενα πέτυχαν το στόχο να ικανοποιούν τον αναγνώστη, ανεξάρτητα από ταυτότητες. Τονίζω: τον καλοπροαίρετο αναγνώστη. Κάποιος ομοφοβικός που δεν έχει διάθεση να δει πέρα από τη μύτη του θα χαρακτηρίσει τα παραπάνω κείμενα ως «πορνογραφήματα γεμάτα αηδιαστικές ερωτικές σκηνές» (όπως λέει μια κριτική, δεν θυμάμαι ποιου, στο οπισθόφυλλο του μυθιστορήματος του Ταχτσή).
Όσον αφορά το ποστ του Νίκου Δήμου στο οποίο αναφέρεσαι, όπως πάντα η συζήτηση ξέφυγε από το συγκεκριμένο και επεκτάθηκε σε επιχειρήματα του τύπου «η ομοφυλοφιλία είναι διαστροφή». Δεν νομίζω ότι αυτές οι αντιομοφυλοφιλικές απόψεις αποδεικνύουν ή διαψεύδουν κάτι, πέρα από τη στενοκεφαλιά των φορέων τους Πιστεύω πάντως ότι η κριτική του Δήμου, χωρίς να έχω δει την παράσταση, είναι προσεκτική και εντοπίζει κάποια λεπτά σημεία που έθιξα παραπάνω.
Περιμένω τον αντίλογο. Ευχαριστώ για την υπομονή.
Δυσκολεύομαι να συμμεριστώ μια τέτοια προσέγγιση που θα βασίζεται σε μια ανιστορική ανάγνωση της πραγματικότητας. Κι ακόμη περισσότερο αρνούμαι να αποδεχθώ εκτός από τον ρόλο του θύματος επιπλέον και τους ρόλους του αποτυχημένου ψυχαναλυτή και/ή δασκάλου για όσους ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ να μάθουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ περίπτωση Δήμου είναι χαρακτηριστική, η Αφροδίτη έχοντας πείρα στο συγκεκριμένο μπλογκ καταλαβαίνει το αδιέξοδο των σχετικών συζητήσεων, εσύ, Desiderius, πιο ρομαντικός ή άπειρος ακόμη, θέλεις να το παλέψεις. Καμιά αντίρρηση, πέρα από μια απλή παρατήρηση: τις παρεμβάσεις τις δικές σου, του gay super hero και των κοριτσιών του μπρικιού θα πρόσεξες ότι τις ακολούθησε ή απαξιωτική σιωπή, δείγμα της διάθεσης επικοινωνίας που υπάρχει, ή αφορισμοί περί καλής και κακής τέχνης, προφανώς με τα κριτήρια του ετεροφυλόφιλου θεατή που διαθέτει ο εν λόγω μπλογγερ. Κι ας μην συζητήσω για τα βαθύτατα ρατσιστικά σχόλια που επιτρέπει να γράφονται, χωρίς να τα σβήνει, θεωρώντας ότι βρίσκονται εντός των αποδεκτών ορίων έκφρασης της γνώμης σε μια δημοκρατική κοινωνία.
Τέλος η «οικουμενικότητα» δεν διαφέρει σε τίποτα από το «πανανθρώπινο» που τσαμπουνάει ο Ν. Δήμου και οι ανάλογοι ομοφυλοφοβικοί, δες και τη σχετική συζήτηση στο μπλογκ του Β. Ρούβαλη.
Και βέβαια η ομοφυλοφιλική Τέχνη δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να αποτελείται μόνο από αριστουργήματα. Μήπως ως αντάλλαγμα μιας μισερής αποδοχής;
Φίλε Erva
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ενδιαφέρουσα απάντηση, φέρνει την απλή, ερασιτεχνική μου σκέψη στα όριά της.
Τελικά η κουβέντα καταλήγει στο αν υπάρχουν «οικουμενικά», «πανανθρώπινα» κριτήρια για την τέχνη. Πρόκειται βέβαια για ένα πολύ δύσκολο θεωρητικό ερώτημα, που δεν μπορώ να απαντήσω. Θα συμφωνήσω μαζί σου όμως ότι η ετεροφυλόφιλη πλειοψηφία τείνει να απολυτοποιεί τα ομοφοβικά της κριτήρια. Για να μιλήσω γενικότερα, η καθεστηκυία τάξη τείνει να απορρίπτει στην τέχνη ό,τι απέχει από τα κρατούντα στερεότυπα. Όμως αυτό σημαίνει ότι η νηφάλια και ανοιχτόμυαλη προσέγγιση ενός έργου, απελευθερωμένη από στεγανά που οι επιμέρους ταυτότητες του καθένα υποβάλλουν, είναι αδύνατη; Τολμώ να αμφιβάλλω. Αυτή ακριβώς την προσέγγιση προσπαθώ προσωπικά να υποστηρίξω με όσα λέω.
Τώρα, η ομοφυλοφιλική τέχνη δεν αποτελείται βέβαια μόνο από αριστουργήματα. Εμείς οι γκέι και οι λεσβίες, όταν είμαστε μεταξύ μας, έχουμε κάθε δικαίωμα να συζητάμε και να συγκινούμαστε για κακά ομοφυλοφιλικά έργα, που το μόνο καλό τους είναι ότι μιλούν για την γκέι ζωή. Όταν όμως η συζήτηση γενικεύεται, και κρίνουμε την αξία ενός έργου ανεξάρτητα από το αν απευθύνεται σε μας η όχι (όπως περιέγραψα παραπάνω), δεν αποτελεί επιχείρημα υπέρ του βέβαια ότι είναι ενδιαφέρον για τους ομοφυλόφιλους. Ο «Γέρος και η Θάλασσα» ενδιαφέρει βέβαια παραπάνω τους ψαράδες, όμως ακόμα κι αν ήμουν ψαράς θα μιλούσα για την αξία του ανεξάρτητα από το αλιευτικό θέμα του!
Όσον αφορά τη στάση απέναντι στους ετεροφυλόφιλους, θα αποδεχθώ απλώς τη διαφωνία μας. :)
Desiderius,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σου το πω αλλιώς:
Αν ο Χέμινγουέη δεν ήταν ένας αγγλόφωνος ετεροφυλόφιλος άνδρας συγγραφέας, αλλά μια σριλανκέζα «αδερφή», ό,τι και να είχε γράψει, όσο καλό και να ήταν δεν θα το γνωρίζαμε καν για να το συζητήσουμε, και ασφαλώς δεν θα περιλαμβανόταν ποτέ στο «(δυτικό) λογοτεχνικό κανόνα».
Κι αυτό που κάνουν οι διάφοροι Δήμου και λοιποί είναι να κρίνουν τα πάντα με τα κριτήρια της υπο-κουλτούρας τους, που την επιβάλλουν ως οικουμενική.
Με λίγα λόγια να ταυτίζουν το (πλειονοτικό) μέρος με το όλον. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Κι εμείς τουλάχιστον το γνωρίζουμε.
Καλησπέρα παιδιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠείρα λέει... πικρή! Κι όχι αδιέξοδο στις συζητήσεις, να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο κανονικά!!!
Θέλω να νομίζω πως κατάφερα να ανοίξω λίγο το μυαλό μου, και θα μιλήσω στα παιδιά μου όσο πιο ανοιχτά γίνεται. Ανθρωπος. Ψυχή. Αγάπη. Εκφραση. Δημιουργία. Αυτοπροσδιορισμός. Το πώς τώρα τη βρίσκουν στο κρεβάτι, είναι πολύ χαμηλότερα στη λίστα, πρώτα αυτά. Οχι βέβαια ότι δεν θα είναι κεντρομόλος δύναμη στη ζωή τους, οκ? Αλλά ξεκινάω από τα άλλα, ώστε να μπορούμε να μιλάμε για τον κοινό παρονομαστή ΟΛΩΝ μας και να πλησιάζουν με βάση αυτόν κι όχι τους προσδιορισμούς του.
Τα παιδιά μου όμως θα ζήσουν μαζί με τα παιδιά ανθρώπων με τέτοιο γύψο (μην πω συρματόπλεγμα) στην κοσμοθεωρία τους που... άσε, βράσε ρύζι...
Και να πω και το κρίμα μου, για την τέχνη νομίζω ένα είναι το βασικό κριτήριο: κάνει τα γόνατά σου να κόβονται και την ίδια στιγμή την καρδιά σου να πετάει στα ουράνια? Ε, τότε, είναι όχι μόνο καλή, αλλά κάλλιστη. Γιατί μιλάει σε σένα. Σε πλουτίζει. Αν το κάνει και σε περισσότερους ανθρώπους, τόσο το καλύτερο. Μην τρελλαθούμε όμως κιόλας... δεν είναι αυτό το μέτρο, το ποσοτικό / οικουμενικό.
Αντε, και για τελευταίο, αν νομίζετε ότι παίζονται ομοφοβικά κριτήρια τέχνης, να σας διαβεβαιώσω ότι υπάρχουν και τα αντίστοιχα ετεροφοβικά - κι εκεί μέχρι στιγμής, σπανίως μεν, αλλά τις όποιες λίγες φορές, έχω δει πολύ μεγαλύτερο "κλείσιμο"...
Ευχαριστώ για την συζήτηση!!!
:)))
Nαι Erva,
ΑπάντησηΔιαγραφήμε αυτόν τον τρόπο που το θέτεις συμφωνώ απόλυτα.
Αγαπητή Aphrodite
Ειλικρινώς πιστεύω πως μπορείς να θεωρηθείς πολύ καλή μητέρα.
Η συγκίνηση που μας προσφέρει η τέχνη είναι βέβαιο το σημαντικότερο για να την κρίνουμε. Όμως περιορίζει λιγάκι την κρίση μας, καθώς έτσςι θα αφορά τον εαυτό μας και μόνο. Σε μια συζήτηση για ένα έργο τέχνης, όπως αυτή που πήγε να γίνει στου Δήμου, πρέπει να ξεπερνούμε τον αυστήρά προσωπικό τρόπο πρόσληψης της τέχνης και να επιχειρήσουμε να κάνουμε πιο αντικειμενικά, αν και όσο γίνεται, τα κριτήριά μας. Σταματώ επ' αυτού, γιατί δεν είμαι θεωρητικός της τέχνης και ως εδώ φτάνει η σκέψη μου.
Με το τελευταίο περί ετεροφοβικών κριτηρίων στην τέχνη, επίσης συμφωνώ. Και δυστυχώς όταν καμιά φορά πάω σε γκέι συντροφιές να ψελλίσω κάτι για αντίστροφο ρατσισμό, σπάνια γίνομαι κατανοητός.
@des,
ΑπάντησηΔιαγραφή(α τι ωραία, ακούγεται σαν "δες, open your mind!"), ναι σε όλα.
Τώρα περί μητρότητας, περιμένω πότε θα γυαλοχαρταριστεί το λεξιλόγιό τους σε έννοιες όπως "Ε, λοιπόν, είσαι και ποοολύ ούφο για μάνα!", να δω αν θα εξακολουθήσω να είμαι καλή και δεν θα τα καρυδώσω...
:)))
Για το 2, περιμένω να το δω και θα επανέλθω (από καρδιάς, αισθητικής κι ουχί θεωρίας...)
ΛΟΛ!
κάνοντας βόλτες στα παλιά στέκια είδα το αυτό το post που είχα γράψει τότε...παλιά..κάποτε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμος είπε...
Όταν το πρωτοένοιωσα νόμιζα πως μόνο σε μένα συμβαίνει, πως δεν υφίσταται σαν κάτάσταση και πως δεν υπάρχουν λεσβίες .. κτλ...κτλ..
Δεν ξέρω γιατί βγήκε Ανώνυμο το post, έστω κ τώρα μήνες μετά θάθελα να διορθώσω αυτή την αντίφαση (της ανωνυμίας) που έγινε χωρίς πρόθεση και να συμπληρώσω το nick μου :-)
Και πως να το βγάλουμε προς τα έξω; Αφού οποίος το μάθει, πόσο μάλλον οι γονείς μου θα με κουρεψουν..... Και απλά δε ξερω τι είμαι ακόμα..... Απλά τα έχω με μια κοπέλα εδώ κ δύο χρόνια..... Ειναι τόσο κακό κ μη φυσιολογικό;
ΑπάντησηΔιαγραφή