ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ

.
I am 21, a malaysian chinese. I've always known deep inside me that I'm gay. Since school days, I've always been attracted to girls. But our relationships have always been platonic friendships, never more than that. I've had my fair shares of infatuations, but it always ends there, cos I've never been able to admit that I'm gay, I've always been in doubt, always had identity crisis. i'm a coward, yes, but in the society I live in, no one can accept gays or lesbians. I do not have any gay friends, do not know any1 who is gay. So I've always portrayed myself as straight, I've had relationships with guys. But they never work, cos the feeling is never mutual. They loved me, but I cannot return those feelings. I'm writing this cos I want out from this fake life that I'm living in. I want to come out gay. i'm currently on my uni semester break, and I'm working part time in a mall. I fell in love instantly with a colleague of mine, but she has a boyfriend. I couldn't do anything, but just hide my feelings for her. She treats me as a friend, nothing more. She, as with everyone else here, do not believe in gays or lesbians. I know that I'll never be able to have her, to be with her, to declare my love for her. Just like many other times when I fell in love. All I really want in life is to be with the one in love, to life in a society that accepts us. I dream about it every night. I can't wait to graduate, to start work, and to migrate to some other country, where I'll be able to start a new, and be true to myself, and find someone who will love me as much as I her, who I can declare my love for publicly. And I also dream of making the girl I love very happy, wrapping her in my arms, falling asleep with her, waking up with her... and maybe one day, one day, I'll be able to tell my parents, and they will be accept me, and be happy for me. Maybe one day...

I am a 64 year old lesbian. About a month ago I lost my mate of 26 years in an automobile accident. For all my life, my sexual orientation has been a non-issue. I'm neither out or in. I lived my life the way I wanted to, and let people think what they wanted. Until now.
When Marilyn died, I not only lost my world; but I found out what the quest for equality is all about. I ordered her cremation; I paid for it. But when it came time to pick up the remains, I couldn't do it because I "am not family." Furthermore, the funeral reimbursement that will be made by OUR auto insurance will go to her estate, not to me. Neither her pension nor a little life insurance policy she had at work will honor her selection of me as the beneficiary. It has to be either spouse or children. I am now considered a "renter" in the house we bought together because it was in her name; and so far we haven't found her will. Within the next two months, I will have to buy "renter's" insurance to protect "my valuables." How do you assign valuables when everything we have purchased and paid for in the past 26 years have been done jointly?
What is happening is that gay and lesbians are being punished for our lifestyle in the guise of "not singling us out for special treatment." We are not asking for special treatment; we just want equal treatment. From the outcome of the recent election, that goal is getting further away instead of closer.
I have had expressions of sympathy from politicians from the state capital to Washington because Marilyn was running for the state legislature. And maybe they are sincere. But are they doing anything to change the discrimination against a large minority in our country? Not nearly enough.

ΑΝΕΠΙΔΟΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ 7

Αθήνα, Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2006
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

.
ΠΡΟΣ: Αξιότιμο Πρωθυπουργό κύριο Κώστα Καραμανλή

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ: Υφυπουργό κ. Γεράσιμο Γιακουμάτο,
Ελληνικό Κοινοβούλιο, Κόμματα Ελληνικής Βουλής
Μ.Μ.Ε., Ελληνικές και Διεθνείς Όργανώσεις Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.


Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,

Με το παρόν Δελτίο Τύπου, σας ενημερώνουμε για την δήλωση που έκανε στην εφημερίδα «Το Πρώτο Θέμα» (Σάββατο 28/10), σε ερώτημα δημοσιογράφου για τον γάμο ή την συμβίωση ομοφυλόφιλων ζευγαριών, ο Υφυπουργός Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας κ. Γεράσιμος Γιακουμάτος. Την αντιγράφουμε κατά λέξη:
«Διαφωνώ κάθετα. Δεν το διανοούμαι καν. Θα το πολεμήσω μέχρις εσχάτων. Μιλάμε τόσο ωραία οι δυο μας, ρομαντικά, τι σχέση έχει να μιλάω εγώ με τον π… τον Μήτσο τον ηλεκτρολόγο. Παναγία μου!» ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΓΙΑΚΟΥΜΑΤΟΣ Ν.Δ.
Κύριε Πρωθυπουργέ, θεωρούμε απαράδεκτη, ξεκάθαρα ρατσιστική και φασίζουσα την δήλωση του κυρίου Γιακουμάτου, ιδιαιτέρως δε, την φρασεολογία που χρησιμοποιεί. Πολύ δε περισσότερο όταν ασχολείται με θέματα Κοινωνικής Προστασίας ως Υφυπουργός.
Απευθυνόμαστε σε εσάς, γνωρίζοντας την κοινωνική ευαισθησία σας και την δεδηλωμένη σας αρχή ότι είστε Πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων.
Κύριε Πρωθυπουργέ, είμαστε σίγουροι ότι συμφωνείτε μαζί μας, ότι δεν δικαιούται ένας Υφυπουργός ενός μάλιστα πολύ ευαίσθητου Υπουργείου, να ομιλεί υβριστικά, προσβλητικά και απαξιωτικά για μια ομάδα ελλήνων πολιτών. Γνωρίζουμε τις δημοκρατικές αρχές και το πνεύμα αλληλεγγύης της κυβέρνησής σας.
Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο, κύριε Πρωθυπουργέ, σας καλούμε να αναλάβετε τις ευθύνες σας μπροστά στις απαράδεκτες δηλώσεις του κ. Γιακουμάτου, αξιώνοντας από αυτόν να επανορθώσει δημοσίως, ή αλλιώς σε κάθε άλλη περίπτωση, να τον απομακρύνετε από το Υπουργείο στο οποίο έχει την τιμή να είναι Υφυπουργός.
Σας ενημερώνουμε ότι το παρόν Δελτίου Τύπου θα μεταφραστεί και θα διαβιβαστεί σε όλες τις αρμόδιες επιτροπές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Είμαστε στη διάθεσή σας.
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων.

Με τιμή
Τα μέλη του Δ.Σ της Ε.Ο.Κ.
.
(Αναδημοσίευση επιστολής που λάβαμε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου)

ΜΑΥΡΟΑΣΠΡΑ ΦΙΛΙΑ 1

25 ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ΟΜΟΦΥΛΩΝ

25 ελληνίδες και έλληνες πολιτικοί εκφράζουν τις απόψεις τους για τον πολιτικό γάμο ή το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομοφύλων στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα»:
ΝΤΟΡΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ Ν.Δ. Μια τέτοια συζήτηση πρέπει να έχει διευρυμένη βάση. Στη κοινωνία του σήμερα υπάρχουν μονογονεϊκές οικογένειες, ζευγάρια με παιδί εκτός γάμου, ομοφυλόφιλα ζευγάρια που συμβιώνουν. Πρέπει λοιπόν να δούμε τον γάμο με την ηθική του διάσταση (αποφασίζω να συνδέσω τη ζωή μου μ’ έναν άνθρωπο), την κοινωνική του διάσταση και βεβαίως τα αστικά δικαιώματα που συνεπάγονται. Και αν ο όρος «γάμος» δεν άπτεται κάποιων περιπτώσεων, μπορούν να βρεθούν ενδεχομένως και άλλοι όροι και άλλο πλαίσιο κοινώς αποδεκτά. Προσωπικά είμαι υπέρ της λογικής μιας «πολιτικής ένωσης» - όπως συμβαίνει στη Γαλλία – που δε θα αφορά μόνο τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Ύστερα από χρόνια συμβίωσης υπάρχει περιουσία που αποκτάται από κοινού και η οποία πρέπει να μοιραστεί σε περίπτωση χωρισμού ή να αποδοθεί μέρος της σε έναν από τους δύο σε περίπτωση θανάτου. Είναι και θέμα ουσίας για κάποιον να ξέρει ότι ο άνθρωπος που στάθηκε δίπλα του στη ζωή μπορεί να έχει λόγο σε αυτά τα θέματα.

ΑΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ. «Οφείλουμε ως πολίτες και ως πολιτικοί να βοηθήσουμε στη συρρίκνωση κάθε διάθεσης ρατσισμού από όποια πλευρά και αν προέρχεται. Συνεπώς μπορούν να αναγνωριστούν τα δικαιώματα που απορρέουν από τη συμβίωση ατόμων του ιδίου φύλου. Από εκεί και πέρα θεωρώ αδόκιμο να μιλάμε για γάμο καθώς δεν υπάρχει το επόμενο βήμα, που είναι η οικογένεια.»

ΕΛΕΝΗ ΚΟΥΡΚΟΥΛΑ ΠΑ.ΣΟ.Κ «Είμαι υπέρ ενός συμφώνου συμβίωσης που θα εξασφαλίζει ίσα νομικά δικαιώματα σε ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι όπως και σε ένα ετεροφυλόφιλο. Θεωρώ ότι αυτό το σύμφωνο συμβίωσης δείχνει να αντιλαμβάνεται έμπρακτα την εξέλιξη των ανθρωπίνων σχέσεων και την ανάγκη ισοπολιτείας όλων των πολιτών ανεξαρτήτως σεξουαλικής συμπεριφοράς. Η έννοια γάμος είναι στην κοινωνία μας θρησκευτικά φορτισμένη και δεν υπάρχει κανένας λόγος να την εμπλέκουμε στην καινούρια μας ματιά για μια κοινωνία ίσων πολιτών.»

ΧΡΥΣΑ ΑΡΑΠΟΓΛΟΥ ΠΑ.ΣΟ.Κ «Είναι ένα θέμα που τα τελευταία χρόνια προκαλεί όλο και μεγαλύτερη ένταση. Προβάλλεται στην παγκόσμια κοινότητα προκειμένου οι ομάδες αυτές των ανθρώπων να αποκτήσουν την θέση τους στη συγκρότηση των ανθρωπίνων κοινωνιών. Βασική αρχή κάθε προοδευτικής παράταξης αποτελεί η θέση που λέει κάτι πολύ απλό «κάθε πολίτης μιας ανθρώπινης κοινωνίας έχει τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις στην κοινωνική συνοχή». Με σταθερές θέσεις θα υποστηρίξω το δικαίωμα σύναψης πολιτικού γάμου με προτάσεις ανάλογες εκείνων των χωρών-μελών της Ε.Ε.»

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΠΑ.ΣΟ.Κ. «Συμφωνώ με την πρόταση που έχει επεξεργαστεί το ΠΑΣΟΚ για το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης δύο ανθρώπων είτε άλλου είτε του ιδίου φύλου, ώστε να είναι κανονισμένα όλα τα νομικά ζητήματα που προκύπτουν από τη συμβίωση αυτή. Αυτό φυσικά δεν πρέπει να ονομάζεται «γάμος». Η λέξη «γάμος» έχει ένα πολύ συγκεκριμένο νόημα. Αλλά προφανώς και πρέπει να είναι κατοχυρωμένη και ρυθμισμένη νομικά η ελεύθερη συμβίωση δύο ανθρώπων ακόμη και του ιδίου φύλου.»

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΕΡΛΕΠΕ ΠΑ.ΣΟ.Κ. «Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει το δικαίωμα να επιλέξει τον άνθρωπο με τον οποίο επιθυμεί να συζήσει ή να παντρευτεί. Όλοι οι άνθρωποι πλέον έχουν ή τουλάχιστον, πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα. Το μόνο που θα πρέπει να γίνει είναι μια νομοθετική κατοχύρωση και μια νόμιμη διαδικασία».

ΖΕΤΤΑ ΜΑΚΡΗ Ν.Δ. «Ως βουλευτής μια αγροτικής περιφέρειας με πολλά και πιεστικά προβλήματα, σας ομολογώ ότι το θέμα αυτό δεν υπήρξε ποτέ πρώτη μου προτεραιότητα. Απαντώντας στην ερώτησή σας, σας λέω ότι θεωτώ επιβεβλημένη την νομική κατοχύρωση της ελεύθερης συμβίωσης είτε ετεροφυλόφιλων είτε ομοφυλόφιλων ατόμων. Τα υπόλοιπα τα θεωρώ ενδεχομένως προκλητικά για μια μεγάλη μερίδα των Ελλήνων.»

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΩΜΕΡΙΤΗΣ ΠΑ.ΣΟ.Κ «Το θέμα της ελεύθερης συμβίωσης και των νομικών συνεπειών της είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο σε κάθε σύγχρονη κοινωνία για κάθε πολίτη, το θέμα όμως του γάμου και της οικογένειας είναι και βιολογικά ένα θέμα ετερόφυλων και γι’ αυτό θεσμικά δεν απαιτούνται ουσιώδεις μεταβολές.»

ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΡΩΤΟΠΑΠΑΣ ΠΑ.ΣΟ.Κ «Θεωρώ ότι όλες οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν τις απαραίτητες προβλέψεις ώστε αν δύο άνθρωποι έχουν τις δικές τους προτιμήσεις και θέλουν να ζήσουν μαζί, να μπορούν να ζήσουν κανονικά. Επομένως είμαι θετικός σε κάτι που θα ισχύσει σε λίγο σε όλη την Ευρώπη».

ΕΥΗ ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΥ ΠΑ.ΣΟ.Κ «Δεν έχω κανέναν πρόβλημα με την προοπτική ενός γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων. Από τη στιγμή που υπάρχει μια κοινωνική πραγματικότητα πρέπει να τη δεχτούμε, αφού φυσικά υπάρξει, και η νομική κάλυψη. Μετά λοιπόν τη νομική ρύθμιση του θέματος, δεν θα με πείραζε να βρισκόμουν σε έναν γάμο στον οποίο θα παντρευτού δύο άντρες ή δύο γυναίκες. Μπορεί βέβαια αυτός ο γάμος να είναι λίγο διαφορετικός και να πραγματοποιηθεί για παράδειγμα, στο δημαρχείο και όχι στην εκκλησία αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτε».

ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ Ν.Δ. «Δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει γάμος με τη παραδοσιακή έννοια του όρου μεταξύ ομοφυλοφίλων. Σίγουρα όμως θα πρέπει σύντομα να ρυθμίσουμε τα θέματα που έχουν να κάνουν με την κοινή περιουσία, την κληρονομιά και βέβαια τη συνταξιοδότηση ομοφυλόφιλων ζευγαριών που ζουν καιρό μαζί.»

ΓΙΑΝΝΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ ΠΑ.ΣΟ.Κ. «Πρέπει να αναθεωρηθεί το δίκαιο για τη συμβίωση στη χώρα μας και για ετεροφυλόφιλους και για τους ομοφυλόφιλους ώστε να εξασφαλιστούν δικαιώματα και υποχρεώσεις σε ότι αφορά για παράδειγμα τη διαχείριση της περιουσίας τους, για όλους όσοι συνάπτουν σχέσεις έξω από το νομικό πλαίσιο του γάμου. Ο νόμος πρέπει να παρακολουθεί την εξέλιξη της κοινωνάς. Είναι διαφορετικό βέβαια το θέμα της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλους, δεδομένου ότι πιστεύω πως το γονικό πρότυπο που πρέπει να έχουν τα παιδιά είναι ζευγάρι άντρας-γυναίκα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΓΚΡΙΩΤΗΣ ΠΑ.ΣΟ.Κ. «Είμαι υπέρ της νομοθετική κατοχύρωσης της συμβίωσης δύο ανθρώπων ανεξαρτήτου φύλου. Και αυτό διότι δημιουργούνται από την κοινή τους ζωή και την εργασία πολλά οικονομικά, κληρονομικά και άλλα θέματα. Η θεσμοθέτηση αυτής της συμβίωσης ασφαλώς και δεν είναι γάμος με την παραδοσιακή έννοια που γνωρίζουμε και κακώς την φορτίζουν κάποιες πλευρές. Με τον τρόπο αυτό αρνούνται στοιχειώδη δικαιώματα σε έναν αριθμό συμπολιτών μας».

ΘΑΝΑΣΗΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΣΥΝ «Τι θα κάνει ο καθένας στη ζωή του είναι προσωπική του επιλογή και ατομικό του δικαίωμα και δεν θα πρέπει να παρεμβαίνουν εμπόδια. Επομένως, εάν επιλέγει κάποιος να ζήσει με κάποιον άλλον και να διανείμει τα περιουσιακά του στοιχεία, είναι δικαίωμά του και κανείς δεν είναι σωστό να του το απαγορεύσει.»

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ Ν.Δ. «Σεβόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σε κάθε περίπτωση ουδείς αρνείται το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να επιλέγει τον τρόπο ζωής του και βεβαίως να επιλέγει κάποιο άτομο του ιδίου φύλου για σύντροφο. Δεν θα πρέπει όμως να παραγνωρίσουμε ότι αυτό δεν μπορεί να βλάπτει τις αξίες και τα δικαιώματα των υπολοίπων. Πάντως εφόσον γνωμοδότησε το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, το θέμα έχει απαντηθεί.»

ΚΩΣΤΑΣ ΓΚΙΟΥΛΕΚΑΣ Ν.Δ. «Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να συμπεριφέρεται, να επιλέγει και να ζει με τον τρόπο που εκείνος επιθυμεί. Αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμά του και δεν μπορεί κανείς να του επιβάλει διαφορετική άποψη. Από εκεί και πέρα, όμως, πιστεύω ότι το όλο θέμα της νομιμοποίησης του γάμου μεταξύ ομοφύλων δεν έχει ακόμη ωριμάσει στην ελληνική κοινωνία και χρειάζεται ακόμη αρκετή συζήτηση για το ζήτημα αυτό».

ΤΑΚΗΣ ΣΚΑΝΔΑΛΑΚΗΣ Ν.Δ. «Νομίζω ότι η ελληνική κοινωνία δεν είναι ώριμη να δεχτεί τη νομιμοποίηση των γάμων των ομοφυλοφίλων.»

ΣΙΜΟΣ ΚΕΔΙΚΟΓΛΟΥ Ν.Δ. «Είμαι υπέρ της νομιμοποίησης και της κατοχύρωσης των δικαιωμάτων που απορρέουν από τις σχέσεις ομοφυλοφίλων αλλά ο όρος «γάμος» δεν ταιριάζει για ιστορικούς και θρησκευτικούς λόγους.»

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΑΛΑΜΑΤΗΣ Ν.Δ. «Εάν υποθέσουμε ότι θα ήταν κάτι που διοικητικά θα διευκόλυνε τη ζωή δύο ανθρώπων ιδίου φύλου που έχουν αποφασίσει να ζήσουν μαζί – το να μπορούν να κάνουν περιουσία, να αγοράσουν ένα σπίτι ή κάτι ανάλογο – τότε θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε. Σε πρώτη φάση θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα θεσμικό πλαίσιο που θα διευκόλυνε τη ζωή των ανθρώπων αυτών. Όσον αφορά το κοινωνικό σκέλος, που έχει να κάνει και με τον θρησκευτικό γάμο, τότε πρόκειται για ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα.»

ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΑΡΑΟΙΓΛΟΥ Ν.Δ. «Με τη νομική διάσταση της νομιμοποίησής τους δεν είμαι αντίθετος. Με τη θρησκευτική διάσταση, εξυπακούεται, είμαι κάθετα αντίθετος.

ΕΛΕΝΑ ΡΑΠΤΗ Ν.Δ. «Το ζήτημα πρέπει να απαντηθεί από την ελληνική κοινωνία και την πρόθεσή της να ενσωματώσει κάποια από τα στοιχεία της νέας εποχής. Είναι μια πρόταση που θα δοκιμάσεις τις παραδοσιακές αντιλήψεις της κοινωνίας και τα όρια αντοχής των πολιτών. Πιστεύω πως δεν έχουμε λόγο να παρακάμψουμε το επιτυχημένο πρότυπο της ελληνικής οικογένειας στο όνομα μιας επικίνδυνης, ανατρεπτικής διάθεσης. Είμαι γενικότερα της άποψης πως τις αλλαγές πρέπει να τις επιφέρει ο χρόνος και να τις καθορίζει η μοναδικότητα της κάθε κοινωνίας και όχι να τις επιβάλλει η σπουδή στην εφαρμογή των προτύπων άλλων κοινωνιών.»

ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΗΔΟΝΗΣ ΠΑ.ΣΟ.Κ. «Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά κοινωνική διάκριση και κάθε άνθρωπος πρέπει να μπορεί να προσδιορίζει τον εαυτό του. Η ελευθερία του ατόμου επιτάσσει τον δικό του προσωπικό και ατομικό προσδιορισμό. Σε ότι με αφορά, είμαι αντίθετος. Είμαι όμως και κατηγορηματικά αντίθετος σε οποιαδήποτε κοινωνική διάκριση.»

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑ.ΣΟ.Κ. «Δεν συμφωνώ με τη νομιμοποίηση των γάμων μεταξύ ομοφυλόφιλων για συγκεκριμένους νομικούς, ηθικούς και κοινωνικούς λόγους». ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΓΙΑΚΟΥΜΑΤΟΣ Ν.Δ. «Διαφωνώ κάθετα. Δεν το διανοούμαι καν. Θα το πολεμήσω μέχρις εσχάτων. Μιλάμε τόσο ωραία οι δυο μας, ρομαντικά, τι σχέση έχει να μιλάω εγώ με τον π… τον Μήτσο τον ηλεκτρολόγο. Παναγία μου!»

ΤΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑ.ΣΟ.Κ. «Τέτοιες αποφάσεις πρέπει να είναι σε ισορροπία με το αξιακό απόθεμα της κοινωνίας στην οποία λαμβάνονται ή εφαρμόζονται. Συμβόλαια συμβίωσης μπορεί να υπάρχουν στην Ελλάδα, αλλά όσον αφορά στον γάμο ομοφυλοφίλων, πρώτον η ελληνική κοινωνία δεν το αποδέχεται και, δεύτερον, αν το δούμε φιλοσοφικά και ηθικά, ο γάμος ετυμολογικά θέλει ετερικότητα. Από μόνη της η λέξη εμπεριέχει το φυσικό στοιχείο της διαφορετικότητας. Γιατι πρέπει να μιμηθούμε κανόνες της φύσης με αφύσικες παραμέτρους;»

(Αναδημοσίευση από το site του Πολύχρωμου Πλανήτη)

ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ Β. ΚΥΠΡΟ

Δρομολογείται "νόμος" για αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας
Ανοίγουν ακόμα ένα "οδόφραγμα"
Σε κατάργηση του "νόμου" που προβλέπει ποινή φυλάκισης μέχρι και 14 ετών για την ομοφυλοφιλία, προχωράει το ψευδοκράτος

Στην αποποινικοποίηση της παρά φύση ασέλγειας και της ομοφυλοφιλίας οδηγείται το ψευδοκράτος, στο πλαίσιο των προσπαθειών που καταβάλλει η "κυβέρνηση" Σογιέρ για εναρμόνισή του με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Ήδη "επιτροπή" της "βουλής" επεξεργάζεται τις απαραίτητες αλλαγές σε "νομοθετικό" επίπεδο και όπως αναφέρεται στον τ/κ Τύπο, μια ομάδα μελών της τ/κ κοινωνίας μετά από χρόνια κοινωνικής καταπίεσης, επιτέλους θα αναπνεύσει ελεύθερα. Η τροποποίηση που θα επέλθει, αφορά το κεφάλαιο 154 του "νόμου" περί ποινών στο πλαίσιο, του οποίου προβλέπεται επιβολή ποινής φυλάκισης μέχρι και 14 έτη σε όσους συλλαμβάνονταν να επιδίδονται σε παρά φύση ασέλγεια με άτομο ή άτομα του ίδιου φύλου. Συγκεκριμένα, πρόκειται για "νόμο" που προήλθε από τον καιρό της αγγλοκρατίας, όπως αναφέρεται στον τ/κ Τύπο, και ο οποίος όπως σχολιάζουν Τ/Κ κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι, καταπιέζει μεγάλη μερίδα Τ/Κ. Το κεφάλαιο 154 του "νόμου" προβλέπει ότι: - όποιος επιδίδεται σε παρά φύση σεξουαλική πράξη και όποιος άρρεν επιδίδεται σε σεξουαλική πράξη με άλλον άρρενα, ακόμα και όταν υπάρχει η συγκατάθεση των δυο, διαπράττει κακούργημα και η αξιόποινη πράξη του τιμωρείται με ποινή φυλάκισης μέχρι και 5 έτη. - όποιος επιχειρήσει να διαπράξει τα άνωθεν κακουργήματα, ανεξαρτήτως αν στο τέλος πετύχει το σκοπό του, τότε το άτομο αυτό τιμωρείται με ποινή φυλάκισης μέχρι 3 έτη.- όποιος διαπράξει τα άνωθεν κακουργήματα χρησιμοποιώντας επιπρόσθετα και βία, η πράξη του τότε τιμωρείται με ποινή φυλάκισης ακόμα και 14 ετών.Ο Τ/Κ ψυχίατρος, Δρ. Μεχμέτ Τσακιτζί, σχολιάζοντας την επικείμενη μεταρρύθμιση, σημείωσε σε δηλώσεις του στην εφημερίδα "Κίμπρις" ότι αυτό που προέχει είναι να γίνει αντιληπτό από την τ/κ κοινωνία ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι αρρώστια, αλλά φυσική προδιάθεση και σεξουαλική επιλογή. Παράλληλα, η ίδια εφημερίδα σημειώνει ότι Τ/Κ ομοφυλόφιλοι υποδέχτηκαν τα νέα για τη "νομοθετική" μεταρρύθμιση με μεγάλη ανακούφιση καθώς, όπως δήλωσαν στην εφημερίδα, νιώθουν όλα αυτά τα χρόνια ότι ζουν στην παρανομία και ότι υφίστανται μεγάλη κοινωνική καταπίεση.Αξίζει να σημειωθεί ότι και η Κυπριακή Δημοκρατία είχε επί σειρά ετών παρόμοια νομοθεσία και ότι συμμορφώθηκε μόλις το 2000 με τις υποδείξεις του Συμβουλίου της Ευρώπης στο θέμα της ομοφυλοφιλίας. Συγκεκριμένα, η Επιτροπή Νομικών με πρόταση νόμου που κατέθεσε (τον Ιούλιο του 2006) απάλειψε την πρόνοια που καθιστούσε κακούργημα την παρά φύση ασέλγεια "όταν αυτή γίνεται μεταξύ περισσοτέρων των δύο προσώπων ή στην παρουσία τρίτου ή τρίτων προσώπων" και την πρόνοια που καθόριζε ότι άσεμνη συμπεριφορά είναι "η πρόσκληση ή πρόκληση ή διαφήμιση που αποσκοπεί στη διάπραξη παρά φύση ασέλγειας μεταξύ αρρένων".
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

(Αναδημοσίευση από την κυπριακή εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ- 14/10/2006)

ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΥΛΟ: ΑΠΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

.

HOMOSEXUALIDADE E GÊNERO: DESCONSTRUINDO PRECONCEITOS
por Valéria Melki Busin (Brasil)
A falta de conhecimento sobre a comunidade homossexual alimenta preconceitos de ordens variadas. Os estereótipos funcionam como categorias únicas e imutáveis nas quais os e as homossexuais são incluídos/as de forma quase irremediável, deixando-os/as atados/as, no imaginário popular, como se vestissem uma incômoda camisa-de-força.
Quando falamos sobre homossexualidade, para a maioria das pessoas o que vem à mente, e de forma quase automática, são tipos bem conhecidos: a bicha afetada, a travesti exagerada, a lésbica masculinizada. Poderíamos dizer que essas são as faces mais visíveis da homossexualidade. Aqueles/as que, por sua forma explícita de expressar sua orientação sexual, tornam-se mais facilmente reconhecíveis. No entanto, a diversidade de tipos e personalidades e na forma de se vestir e de se comportar é enorme entre os homossexuais, assim como acontece entre os heterossexuais. Dessa forma, existem os gays afeminados, as lésbicas caminhoneiras, as travestis escandalosas, como também existem gays com visual masculino, lésbicas muito delicadas e travestis ocupando a Academia e obtendo o reconhecimento que somente a elite da nossa sociedade consegue ter. Não existe um tipo único que nos represente, não existe um modelito - palatável ou execrável - que seja protótipo perfeito do/a homossexual padrão.
Outra idéia estereotipada que emerge quase imediatamente é que os homossexuais são, de forma genérica, seres sexuais por natureza, isto é, só pensam em sexo o tempo todo. O termo homossexualidade talvez tenha alguma relação com essa fantasia, pois exclui as outras esferas todas da nossa vida, tão ou mais importantes do que fazer sexo pura e simplesmente. Assim, somos percebidos por uma ótica distorcida, que nos reduz a uma sexualidade exacerbada, fora de contexto, imoral. É muito difícil imaginar que homossexuais trabalham, pagam contas, estabelecem relacionamentos afetivos, casam-se, criam filhos, possuem animais de estimação, têm amigos e, como todo mundo, selecionam seus parceiros com critérios que estão além da obtenção imediata de prazer.
Na nossa sociedade, a supervalorização do masculino como figura de poder cria sérias desigualdades entre homens e mulheres e entre heterossexuais e homossexuais. O fato de as mulheres serem socialmente vistas como menos competentes faz, por extensão, com que os gays sejam vistos como inferiores, pois não se pode admitir que seres nascidos do sexo masculino sejam supostamente mais delicados, sensíveis, e que se aproximem do gênero feminino, abrindo mão do poder e da glória de ser “macho”. Neste sentido, embora não se justifique nem possa ser aceito, entende-se perfeitamente bem por que os gays são ridicularizados e menosprezados. Da mesma forma, torna-se tão compreensível quanto inaceitável o fato de lésbicas serem também alvo de chacota e de escárnio, quando não de violência e abuso sexual.
Os gays têm de se defrontar constantemente com questões sobre sua suposta promiscuidade ou têm de, freqüentemente, dar satisfações à sociedade sobre a pedofilia. Isso é uma das grandes provas de que o preconceito distorce os fatos e enquadra seres humanos em categorias rígidas e absurdas.
Para os homens heterossexuais, na nossa cultura sexista que mantém tamanha desigualdade de gênero, ser promíscuo, isso é, ter muitas parceiras diferentes, é um valor positivo, é considerado como prova de que ele é realmente viril. Por que a suposta promiscuidade dos gays é condenada e a dos heterossexuais é valorizada? Trata-se, evidentemente, do mais puro preconceito. E é bom lembrar: se em alguns (raros) casos os gays se expõem fazendo sexo em locais públicos, trata-se de uma conseqüência da impossibilidade de serem aceitos em suas famílias, no trabalho, entre os amigos.
E vejam: a imensa maioria dos abusos e violências sexuais cometidos contra crianças e adolescentes é praticada por homens heterossexuais, normalmente conhecidos das vítimas: pais, padrastos, tios, amigos ou vizinhos. Nem por isso, os homens heterossexuais de forma geral são suspeitos de pedofilia a priori, nem são vistos como agressores de menores simplesmente por serem heterossexuais. Existem gays que praticam pedofilia? Claro que sim, mas são uma minoria em relação ao total dos gays, como acontece com os heterossexuais. E todos nós, como cidadãos e cidadãs, repudiamos essas práticas.
Ainda na linha da desigualdade de gênero e da desqualificação do feminino, como admitir que mulheres, criadas para serem dependentes, se não submissas (afinal, deveriam ser o sexo frágil, não é?), estabeleçam relações que simplesmente prescindem da figura masculina, tanto para exercer sua afetividade, como para sua sexualidade?
Nesse sentido, podemos pensar que as lésbicas sofrem preconceito de dupla ordem: por serem mulheres e por serem homossexuais. E são vistas como pessoas mal-amadas, que tiveram problemas sexuais com alguns homens e, por isso, seriam facilmente curadas por uma boa “trepada” com um homem “de verdade”. Ou são vistas, o que está claramente evidenciado nos filmes pornôs, como mulheres taradas e ávidas por transar com um homem bem-dotado, sendo que ele sozinho faria a alegria das duas.
A verdade é bem outra. As lésbicas têm atração por outra mulher para fazer sexo, sim, mas também – e talvez especialmente – para amar, estabelecer um relacionamento afetivo, casar, cuidar da casa e das contas, criar filhos e tudo o mais que faz parte da vida de todas as pessoas. Entre as lésbicas existem as mulheres muito masculinizadas, sim, e existem as muito femininas - e todas as variações possíveis entre esses pólos. Existem as que tiveram problemas com os homens, como tantas heterossexuais também o tiveram. A grande maioria das lésbicas simplesmente gosta de outra mulher porque ninguém pode escolher por quem se apaixonar, isso não é privilégio de ninguém. O coração de uma mulher bate mais forte por outra mulher independentemente de suas experiências anteriores com homens, de suas preferências estéticas, das roupas que veste. Muitas, inclusive, já tiveram experiências sexuais bem satisfatórias com homens, mas não se apaixonam mais por eles. E não se trata de uma opção. Estamos falando aqui de se apaixonar, de amar, de sentir atração sexual: nada disso ocorre de forma consciente, por escolha. Da mesma forma que não é possível escolher se se vai ser destro ou canhoto.
A única escolha possível é viver ou não viver plenamente seu amor, seus desejos, sua sexualidade, sua afetividade. É bem possível um homossexual se casar com alguém do sexo oposto, ter filhos e seguir os padrões estabelecidos pela sociedade como mais adequados, como é possível fazer um canhoto ser treinado para usar a mão direita. Mas isso só se configura como uma impossibilidade de felicidade e de realização, ou ainda, se configura como uma violência enorme por puro e simples preconceito.
Então, diante dessa situação, uma enorme parte dos homossexuais ainda se esconde, se mascara, se disfarça, porque não é nada fácil passar a vida sendo ridicularizado, provocado e incomodado. Não se vive isso impunemente. A auto-estima sofre abalos imensos e o sofrimento é cotidiano. Para se proteger, gays e lésbicas se escondem e deixam de aparecer no discurso da sociedade como são de fato. Assim, os estereótipos acabam tomando formas cristalizadas e quase imutáveis.
As religiões de forma geral e, em nosso país, mais especialmente as religiões cristãs, que são professadas pela maioria absoluta da população (segundo dados da CNBB, quase 74% dos brasileiros são católicos), ajudam a piorar o quadro, pois realizam cruzadas contra o amor entre pessoas do mesmo sexo, alegando que isso se trata de pecado, de desvio moral, de aberração. Estamos cansados desse Deus tirano e incompreensível que os poderosos das hierarquias religiosas nos pintam. Será mesmo que Deus é contra o amor consentido entre duas pessoas? Será mesmo que Deus se importa mais com nossa sexualidade do que com o amor, o companheirismo, a cumplicidade e os valores éticos que cultivamos em nossas vidas? Será que Deus se incomoda tanto com nosso amor, que se esquece das guerras inomináveis, se esquece da fome e da miséria que a desigualdade social gera? Será que Deus é tão cruel que ordena que em sua casa nós sejamos massacrados, condenados, excluídos, desrespeitados pelo fato de, simplesmente, sermos uma minoria? Será que Deus também persegue todas as inúmeras espécies animais que, comprovadamente, têm relacionamentos homossexuais? Eu, pessoalmente, não consigo acreditar nisso. Eu prefiro manter a imagem do Deus justo e sábio, que não se importa com tamanhas mesquinharias nem promove o ódio e a intolerância que, muitas vezes, legitimam a violência. Eu, pessoalmente, prefiro acreditar que nas igrejas e templos, nas cúpulas religiosas e nas encíclicas, o que acontece é que homens intolerantes usam Deus para conquistar seus objetivos, mas se esquecem de ouvi-lo e obedecê-lo em seu mandamento mais belo: amai-vos uns aos outros.
Por tudo isso é que precisamos ainda de muita luta para mudar a mentalidade de toda uma sociedade. Por que ser canhoto não é problema, mas sim ser obrigado a usar a mão direita. Da mesma forma, ser gay ou lésbica não é nenhum problema, o problema é o que a sociedade faz com as pessoas nessas condições. Precisamos fortalecer e acolher os/as homossexuais em nossa sociedade para acabar com uma das formas de violência simbólica mais cruéis de nossa sociedade: a segregação e a estigmatização.
Se você não gosta de injustiça, se você não admite desigualdade, se você quer um mundo mais justo, humano e digno para seus filhos/as, pense nisso. Somos todos diferentes, isso não deve ser motivo para criarmos tantas e tantas desigualdades. Aprendendo a conviver com e a respeitar as diferenças estaremos ajudando a construir um mundo menos árido, mais tranqüilo para todos vivermos em harmonia.

Η ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑ GAY ΖΕΥΓΑΡΙΑ

.

MITOS Y VERDADES ENTORNO A LA PAREJA GAY
Por CECASH A.C. (CENTRO DE CAPACITACIÓN Y APOYO SEXOLÓGICO HUMANISTA, A. C.)

“Los gay son promiscuos por naturaleza y no pueden hacer relaciones estables”, “El ser gay es demasiado pasional y por eso se obsesiona y vive lleno de celos que hacen fracasar sus relaciones”, “el gay está condenado a quedarse solo y viejo”, “los gays no son capaces de relaciones honestas” y “en este medio todos engañan”. ¿Conocen esas expresiones?
Los hombres gay efectivamente, tenemos más parejas sexuales en promedio que el más presumido conquistador heterosexual pero eso no significa que sólo tengamos relaciones desprovistas de afecto o sentimiento y tampoco significa que no podamos tener relaciones profundas, prolongadas o basadas en la honestidad. Lo único que significa, es que no podemos calcar el modelo heterosexual a las relaciones homosexuales, sobre todo las masculinas, a menos que queramos garantizar nuestra insatisfacción.
La pareja gay es una reinvención moderna, sobre todo urbana. Por eso, no hay modelos establecidos para ella, lo que nos da una gran libertad, pero puede enfrentarnos a nuestro miedo a tener que crear. Entonces, algunos tratan de ajustarse a los modelos ya conocidos de pareja hombre y mujer, donde, según el modelo vigente, aunque ya muy cuestionado, uno toma el control y la otra obedece. Uno hace la vida social y la otra la vida de la casa, uno tiene derecho a la vida sexual fuera de la pareja y la otra se mantiene monógama: uno penetra y la otra recibe. Este es el modelo heterosexual basado en el machismo, que sin embargo, vemos reproducido a nivel de caricatura en relaciones entre hombres donde una de las primeras preguntas sigue siento: ¿eres activo o pasivo?
Para dos hombres que han sido igualmente educados para mandar, para conquistar sexualmente y para hacer vida social activa, el modelo anterior no es útil, sobre todo si viven en una sociedad donde el cuerpo se ha convertido en una mercancía más, que puede hacerse más atractiva a través del gimnasio, y donde la enseñanza social es que cada vez tenemos más derecho a usar nuestro cuerpo como queramos y que la homosexualidad ya no es un “pecado” ni una “enfermedad” sino una “condición humana” que puede ser integrada en la sociedad, incluso, a través de la comercialización como lo muestran discos, bares y espacios completamente gays. Todo esto, rodeado por el tema del sida, que afecta principalmente a los hombres que tenemos sexo con hombres, en nuestra sociedad.
Una pareja no se da en el aire, ni aislada del mundo real. La pareja gay tiene que superar, en principio, la Homofobia internalizada de cada uno de sus integrantes. También hay que tomar en cuenta, entre los enemigos de la pareja gay, a la familia que piensa que “en realidad mi hijo no es homosexual, pero su amigo lo sedujo” y por eso harán lo posible para separarles, creyendo que así regresaran a lo “normal”. Tampoco podemos menospreciar a los “amigos” gays, celosos o envidiosos de la pareja que tratarán de separarla para hacer cumplir la profecía homofóbica de que “entre las locas nadie es fiel” y “nadie dura”.
Establecido de esta manera el marco en que se desarrolla una pareja gay urbana, podemos decir varias cosas: una es que la sexualidad con múltiple parejas si juega un papel muy importante en la relación homosexual masculina, pero eso no es un asunto de “perversión homosexual”, sino resultado de una conjugación de características de genero masculina y de acomodos personales para sobrevivir. Veamos: los hombres, en general, aprendemos a separar el sexo de los afectos, y podemos tener sexo sin sentirnos enamorados y sin mayor trámite que reconocer el deseo y encontrar una pareja que nos permita desfogarlo, sin tener que hacernos promesas de amor eterno, eso hace que sea relativamente fácil involucrarnos en actividades sexuales de “Aventura” sin sentir comprometidas las relaciones que consideramos importantes. En el mundo femenino, esto sería casi imposible. La mayoría de mis amigas jamás van a la cama con un chico sin sentir “algo” por él y aquellas que viven abiertamente su sexualidad son tomadas como “ligeras”. Eso sin tomar en cuenta el dedo acusador de toda la sociedad y el peso que ello implica. Sor Juana de la Cruz, ataca de nuevo.
Además de lo anterior, un hombre que desea a otros hombres, pero ha aprendido que este deseo no tiene derecho a manifestarse socialmente, tratará de hacerlo en espacios y situaciones donde no tenga que involucrarse a grado tal que ponga en riesgo su status social. Por eso, para muchos hombres los cuartos oscuros, los baños de vapor y ahora, algunos gimnasios, son espacios muy útiles que permite aflorar su deseo con poco riesgo para su “identidad social”. Si no reconocemos este hecho, seguiremos pensando en la “promiscuidad gay” como una expresión de una falla de personalidad, y no como un ajuste creativo que una persona puede hacer para sobrevivir de mejor manera en esta sociedad que les rechaza solo por ser como es.
Aunque aparearse con una mujer, para tener hijos es un mecanismo básico para la sobrevivencia de la especie (y esto lo han hecho muchos hombres que han amado otros hombres en la historia), vivir en pareja monogámica, no es algo dado en nuestros genes, sino una “invención” reciente de la historia de la especie. Durante miles de años, los matrimonios eran colectivos y los hijos eran cuidados por todo el grupo social sin importar quien era su padre.
Más aún, la idea de que una persona debe casarse y vivir toda la vida junto a aquella persona que le despierta su pasión amorosa es tan nueva en la historia de la humanidad que hace unos 4 siglos para la iglesia católica, el marido que amaba “excesivamente” a su mujer cometía adulterio, porque el objeto del matrimonio era tener hijos. Esta “novedad” de la pareja explica porque, pasar del “enamoramiento” a formar parejas para toda la vida, es difícil, aún para los heterosexuales.
Desde los estudios sobre la Homosexualidad de los años 60´s del siglo pasado, se demostró que los hombres gays que viven emparejados, son los que tienen mayor cantidad de vida entre todos los homosexuales. Por eso, es necesario y posible pensar en construir relaciones de pareja Gay estables aunque no exista una receta mágica, pues cada persona y cada pareja es diferente.
Lo más importante al respecto, amigos, es que recuerden que la “Relación de pareja” es una relación interdependiente por esencia y como tal, solo puede darse entre dos personas independientes, que se comprometen una con la otra y que asumen que este compromiso significa renunciar a algunas situaciones que viven cuando están solas, en aras de construir juntos un proyecto de vida.

ΤΙ ΣΧΕΔΙΑΣΕ Ο ΓΙΑΠΩΝΕΖΟΣ 3- GOH MISHIMA

ΤΟ 10% ΕΠΑΝΑΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΜΕ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΑ GAY ΚΑΙ ΛΕΣΒΙΑΚΑ ΜΠΛΟΓΚ

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Το περιοδικό 10%, που θα συνεχίσει να εκδίδεται και πάλι στο Ιντερνετ από το Νοέμβριο, ετοιμάζει ένα αφιέρωμα στα ελληνόφωνα blogs με γκέι και λεσβιακή θεματολογία. Στόχος είναι να παρουσιαστεί ένας όσο το δυνατόν πιο αντιπροσωπευτικός κατάλογος, που θα δίνει το στίγμα του κάθε blog μέσα από τα λόγια του/της δημιουργού του.

Θέλουμε να συμπεριλάβουμε το δικό σας blog στο αφιέρωμα. Θα σας παρακαλούσαμε να μας στείλετε μια σύντομη παρουσίαση του blog σας, εξηγώντας επίσης τι θα θέλατε να αποκομίζουν οι αναγνώστες του διαβάζοντάς το. Παρακαλούμε το κείμενο να μην ξεπερνά τις 150 λέξεις και να αναφέρει το όνομα του blog, τη διεύθυνσή του και το ψευδώνυμό σας. Μπορείτε να το στείλετε στη διεύθυνση periodiko@10percent.gr μέχρι την Τρίτη, 31 Οκτωβρίου.

Για κάθε διευκρίνιση, επικοινωνήστε μαζί μας στην ίδια διεύθυνση.

Φιλικά,
περιοδικό 10%

Ο ΧΑΡΗΣ ΜΕΓΑΛΥΝΟΣ ΣΤΙΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΒΡΑΔΙΕΣ ΤΟΥ "ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ"

ΒΡΑΔΙΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΧΑΡΗ ΜΕΓΑΛΥΝΟ

Οι Εκδόσεις - Βιβλιοπωλείο «Πολύχρωμος Πλανήτης» συνεχίζουν την σειρά Λογοτεχνικών - Ποιητικών Βραδιών υπό τον τίτλο: «Πολύχρωμοι Συγγραφείς», με αφιέρωμα στον ποιητή, Χάρη Μεγαλυνό, την Τετάρτη 25 Οκτωβρίου και ώρα 20:30, στον χώρο του Βιβλιοπωλείου (Αντωνιάδου 6, Πεδίον Αρεως, έναντι πλαϊνής εισόδου ΑΣΟΕΕ).
Ποιήματα του Χάρη Μεγαλυνού θα απαγγείλει η ηθοποιός κυρία Τόνια Καζιάνη, ενώ θα ακολουθήσει ανοικτή συζήτηση στην οποία θα παρίσταται ο ίδιος ο ποιητής απαντώντας στις ερωτήσεις του κοινού.

ΟΜΩΣ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ 2 ΧΩΡΙΣ ΤΟ 3;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ: 2

.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ: 2
Από την Παρασκευή 24 Νοεμβρίου και για 20 βράδια θα παρουσιάζεται η νέα παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου με τον τίτλο 2, εγκαινιάζοντας το ανακαινισμένο Παλλάς.Η πρώτη δουλειά του τελετάρχη των Ολυμπιακών Αγώνων, μετά το 2004, σηματοδοτεί την επιστροφή στο πεδίο της προσωπικής του έκφρασης μετά από 5 χρόνια.
Με μια καινούργια ομάδα ερμηνευτών που αποτελείται από 22 άντρες ηθοποιούς και χορευτές, το έργο αυτό είναι ένα παιχνίδι κυνικού και τρυφερού προβληματισμού πάνω στον κόσμο των αντρών.

Τη μουσική συνέθεσε ο Κωνσταντίνος Βήτα, ενώ στους συντελεστές της παράστασης αναγνωρίζουμε τους πρωτεργάτες των τελετών: Σκηνικό της Λίλης Πεζανού, Αrt direction- κοστούμια του Aγγελου Μέντη και της Μαρίας Ηλία (δημιουργοί της "Κλεψύδρας"), Video της Αθηνάς Τσαγγάρη και του Matt Johnson.Βοηθός σκηνοθέτη η Τίνα Παπανικολάου.
Ερμηνεύουν: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Χρήστος Δεληδήμος, Νίκος Δραγώνας, Eυάγγελος Ζαρκάδας, Μανόλης Θεοδωράκης, Νίκος Καλογεράκης, Τάσος Καραχάλιος, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης, Γιώργος Κοψιδάς, Ευριπίδης Λασκαρίδης, Γιώργος Μάτσκαρης, Μάριος Μεττής, Σάββας Μπαλτζής, Γιάννης Νικολαϊδης, Φοίβος Παπαδόπουλος, Χρήστος Παπαδόπουλος, Aρης Σερβετάλης, Διογένης Σκαλτσάς, Δρόσος Σκώτης, Παύλος Σταθάκης, Συμεών Τσακίρης, Altin Huta.
Θέατρο Παλλάς - Συνεδριακό Κέντρο, Citylink, Βουκουρεστίου 3

Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΑΣΤΗ

(...)
Τι αγωνία να επιστρέφεις ανυπεράσπιστος στη νύχτα
του προσωπείου και του αλκοόλ,

όταν ακόµη θυµάσαι αυτό που απώλεσες,
τους διαλόγους που έφθαναν µέχρι την αυγή.
Διάλογος των σωµάτων, µε λόγια τόσο ταπεινά.
Τι θλίψη, φίλε µου, η απώλεια του εραστή.
Εξαθλίωση ενός κρεβατιού χλιαρού. Φτώχια, η πιο προσωπική…

.
Νόρχε Εσπινόσα Μεντόσα / ΚΟΥΒΑ
(Η ΕΛΞΗ ΤΩΝ ΟΜΩΝΥΜΩΝ, εκδ. ΟΔΥΣΣΕΑΣ)

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ

.

«Δε μου λες, έχει μεγάλη διαφορά;» ρωτάω εγώ.

«Ποιο;»

«Το να το κάνεις με άντρα ή με γυναίκα.»

«Και ναι και όχι. Κάτσε να σου εξηγήσω…(…) Στις σχέσεις με άντρα είναι σαφές από την αρχή ότι δε θα υπάρξει ποτέ πλήρης κατανόηση. Με τους άντρες η σχέση ξεκινάει από την αντιπαράθεση, με τις γυναίκες από την ταυτοποίηση. Με τις γυναίκες είναι ίσως πιο αυθόρμητο. Οι ρόλοι, τόσο στο κρεβάτι όσο και έξω από αυτό, δεν είναι προκαθορισμένοι και όλα γίνονται εύκολα. Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν μπορούν να τα καταλάβουν οι άντρες, απλά και μόνο επειδή δεν ξέρουν πώς είναι να είσαι γυναίκα. Υπάρχει κι άλλη μια μεγάλη διαφορά: Οι άντρες δεν έχουν στήθη και οι γυναίκες δεν έχουν το μυώδες σώμα των αντρών…»
«Και γλειτώνεις την πεολειχία, που είναι πολύ άβολη, εκτός αν έχεις πολύ μεγάλο στόμα…», λέει η Λίνε, διακόπτοντας το επιμορφωτικό λογύδριο της Χέμας.
«Ή αν εκείνος την έχει πολύ μικρή», συμπληρώνω εγώ.
«Εμένα με αηδιάζει κάπως. Έχει ωραία γεύση;» ρωτάει η Λίνε που τα λέει πάντα έξω από τα δόντια.
«Ποιο;» ρωτάει η Χέμα.
«Εννοώ το …να γλείφεις μια γυναίκα, γαμώτο», αποκρίνεται η Λίνε.
«Κοίτα, εξαρτάται, αλλά βασικά ναι. Ναι, έχει ωραία γεύση, μπορείς να ρωτήσεις όποιον άντρα θες. Εξάλλου, είναι πολύ ωραίο το γυναικείο αιδοίο όταν το κοιτάς από κοντά. Μοιάζει με λουλούδι. Με ορχιδέα. Είναι επίσης μαλακό και χαίρεσαι να παίζεις μαζί του.»
«Και αφήνει κάτι απαίσια κατάλοιπα που δε φεύγουν ούτε όταν πλύνεις το στόμα σου..», πετάγεται πάλι η Λίνε.
«Αυτό που απεχθάνομαι εγώ είναι όταν σου πιάνουν το κεφάλι με τα χέρια και σου το βάζουν με το ζόρι μέχρι τη σταφυλή, ενώ εσύ ασφυκτιάς και σκέφτεσαι ότι πρέπει να πάρεις ανάσα, λέω εγώ.
«Με μια γυναίκα δεν πρόκειται να σου συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο», λέει η Χέμα με ύφος αυθεντίας.

Λουθία Ετσεμπαρία: Έρωτες, απιστίες και άλλοι πειρασμοί (Κέδρος)

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΟΛΚΕ ΣΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

«…απόδοτε ούν τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» Ματθαίος κβ΄ 21

Διαβάσαμε χθές τις τελευταίες δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλου, στην εισήγησή του στο Συνέδριο γάλλων συμβολαιογράφων για την αναγκαιότητα προστασίας του θεσμού της οικογένειας στα πλαίσια τού Ευρωπαϊκού Δικαίου. Ο κ. Χριστόδουλος δηλώνει πλέον ανοιχτά τις θέσεις του για θέματα που αυτήν την στιγμή είναι πλέον πραγματικότητα στην Eυρώπη και τον κόσμο, όπως το θέμα του γάμου μεταξύ ζευγαριών τού ίδιου φύλου καθώς κι εκείνο του δικαιώματος της υιοθεσίας από ένα ζευγάρι ή από ένα άτομο. Μιλάμε βέβαια πάντα για τον πολιτικό γάμο. Ο πολιτικός γάμος είναι αστικό δικαίωμα και η Εκκλησία έχει πάρει θέση από την στιγμή που έλαβε ισχύ στην Ελλάδα το 1982. Η Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας ενστερνίζεται την ήδη υπάρχουσα θέση ότι ο πολιτικός γάμος δεν «γκρεμίζει» την οικογένεια αλλά την εμπλουτίζει με βάση τον πολιτισμό και την κοινωνία του σήμερα. Ο γάμος δεν είχε από την αρχή της υπάρξεώς του την μορφή που έχει σήμερα. Σε διάφορες χρονικές περιόδους και εποχές και σε διάφορες κουτλτούρες και πολιτισμούς είχε μορφές που δεν είχαν αναγκαστικά αναγνωρισθεί από την όποια εκκλησία. Ο κύριος Χριστόδουλος μιλάει ξαφνικά σήμερα σαν να αγνοεί κάθε άλλη κουλτούρα και πολιτισμό, με την μισαλλοδοξία χριστιανών άλλων πιο σκοτεινών αιώνων. Οι κοινωνίες σήμερα προχωρούν σε ένα διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας στηρίζοντας την θέση ότι το δικαίωμα της πίστης σε όποια θρησκεία είναι δικαίωμα της καθεμιάς και του καθενός και όχι υποχρέωση, και αυτή είναι η αρχή που επικρατέι σήμερα σε κάθε δημοκρατική κοινωνία.

Η εκκλησία δεν πρέπει να παρεμβαίνει στο έργο της Πολιτείας δημιουργώντας διακρίσεις μέσα από την ισχύ που της δίνει η θέση της - «… απόδοτε ούν τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» Ματθαίος κβ΄ 21 . Το γεγονός ότι συνεχίζουν να τελούνται γάμοι δείχνει την υπαρκτή επιθυμία από την μεριά των ζευγαριών και ως αστικό δικαίωμα θα συνεχίσει όσο η κοινωνία νοιώθει την ανάγκη τέλεσης γάμου. Αντίστοιχα η κατακόρυφη αύξηση των διαζυγίων δείχνει την ανάγκη αλλαγής της μορφής που ο γάμος έχει σήμερα. Ο πολιτικός γάμος μεταξύ ζευγαριών του ίδιου φύλου δεν πλήττει την ύπαρξη του γάμου αλλά την διευρύνει, καθώς επιτρέπει σε κάθε πολίτισσα και πολίτη ανεξάρτητα από το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό να έχει πρόσβαση στα ίδια δικαιώματα.

Αναρωτιόμαστε αν ο κ Χριστόδουλος προτιμά παιδιά πεταμένα στα σκουπίδια, σε νοσοκομεία και ιδρύματα ή εξαναγκαμένα σε πορνεία από το να τα υιοθετεί μία ή ένας ενήλικας. Τα κριτήρια γονεϊκότητας στις δημοκρατικές πολιτείες είναι τα ίδια ακριβώς για όλες και για όλους χωρίς καμία διάκρισηση.

Ο κύριος Χριστόδουλος απειλήθηκε με την αντικατάσταση των λέξεων μητέρα και πατέρας στην ληξιαρχική πράξη της Ισπανίας με εκείνη των γεννητόρων. Είναι όμως πολύ γνωστό και αποδεκτό από πάντα ότι μητέρα και πατέρας είναι εκείνοι που μεγαλώνουν το παιδί για οποιουσδήποτε κοινωνικούς ή άλλους λόγους. ενώ ο πολιτικός γάμος για ετερόφυλα ζευγάρια ισχύει προ πολλών ετών. Στην Ελλάδα ισχύει από το 1982. «Πυρηνική έκρηξη ισχύος» δεν συνιστούν οι νέες μορφές οικογένειας που δίνουν ίσα δικαιώματα σε όλες τις πολίτισσες και όλους τους πολίτες και οι ενώσεις ανθρώπων που ώριμα αποφασίζουν τον πολιτικό γάμο χωρίς θρησκευτικές ή κοινωνικές πιέσεις, αλλά οι γυναίκες και τα παιδιά που είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας και κακοποίησης ετερόφυλων ως τώρα οικογενειών. Οι κοινωνίες ποτέ δεν ήταν ιδανικές και συμπαγείς μόνο μέσα από την αμοιβαία συνεργασία, ανεκτικότητα, αλληλεγγύη και την αναγνώριση της διαφορετικότητας δημιουργούν πολιτισμό και πρόοδο σε κάθε άλλη περίπτωση δημιουργούν πολίτισσες και πολίτες που πράττουν δυσμενείς διακρίσεις, εκτρέφουν την αδικία, καταδυναστεύουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ταπεινώνουν την ειρήνη και ευτελίζουν το ανθρώπινο γένος.

Ο κ. Χριστόδουλος θα έπρεπε να γνωρίζει λίγη περισσότερη Ιστορία πριν μάς μιλήσει για «το αίσθημα της παράδοσης του γαλλικού έθνους». Ακριβώς αυτό τους «…το άνοιγμα στην πνευματική καινοτομία και το έντονο αίσθημα της παράδοσης…» τούς έκανε να δημιουργήσουν προ δέκα ετών το αστικό συμβόλαιο συμβίωσης PACS που περιλαμβάνει όλες τις μορφές σεξουαλικού προσανατολισμού, . Σήμερα πια στην πράξη μέσα από έρευνες και μελέτες αποδείχθηκε πως η PACS επιτρέπει την ύπαρξη διακρίσεων, και η Γαλλίδα Moniquie Saliou γραμματέας Διεθνών σχέσεων PS (κόμμα των Πρασίνων) δήλωσε τον Απρίλιο του 2006 πως η Γαλλία προχωρεί κι αυτή μαζί με όλο και περισσότερες χώρες στον πλανήτη στην θέσπιση του πολιτικού γάμου και για τα ζευγάρια του ίδιου φύλου.

Ως τώρα κύριε Χριστόδουλε μόνο την άγνοια, την επιθυμία, την μη χρήση προφυλακτικών ή αντισυλληπτικών μεθόδων και ο βιασμός, γνωρίζουμε ως αιτίες δημιουργίας παιδιών, όμως η επιθυμία ως ελέυθερη βούληση, μετά από ώριμη σκέψη είναι δικαίωμα όλων όσων θέλουν να γίνουν γονείς . Κανένα παιδί στο κόσμο από υπάρξεως των ανθρωπίνων όντων δεν ρωτήθηκε για το να γεννηθεί ή όχι. Εκτός αν ξέρετε κάτι που εμείς αγνοούμε.

Με την δέουσα τιμή το ΔΣ της ΟΛΚΕ.

Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΔΕΔΟΜΕΝΗ ΣΤΟ ΖΩΪΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ

.

Η ομοφυλοφιλία διαδεδομένη στο ζωικό βασίλειο, επιβεβαιώνει νορβηγικό μουσείο

Ακόμα και οι πιγκουίνοι και οι μέλισσες επιδίδονται σε ομοφυλοφιλικές συνευρέσεις, σύμφωνα με την πρώτη έκθεση για την ομοφυλοφιλία στα ζώα, που άνοιξε την Πέμπτη στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Όσλο.
Με την τεκμηρίωση ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς στους πιγκουίνους, τις καμηλοπαρδάλεις, τους παπαγάλους, τα σκαθάρια, τις φάλαινες και δεκάδες άλλα πλάσματα, οι επιμελητές της έκθεσης καταλήγουν ότι η ομοφυλοφιλία δεν μπορεί να θεωρηθεί αφύσικη.
«Μπορεί να έχουμε άποψη για πολλά θέματα, όμως ένα πράγμα είναι σαφές -η ομοφυλοφιλία συναντάται σε όλο το ζωϊκό βασίλειο, δεν είναι ενάντια στη φύση» αναφέρει ο κατάλογος της έκθεσης, η οποία φέρει τον τίτλο Ενάντια στη Φύση.
«Η ομοφυλοφιλία έχει παρατηρηθεί σε περισσότερα από 1.500 είδη του ζωϊκού βασιλείου και έχει τεκμηριωθεί για 500 από αυτά», σημείωσε ο επικεφαλής της ομάδας που διοργάνωσε την έκθεση. Γκέιρ Σέλι. Σημείωσε ότι η έκθεση είναι η πρώτη για το θέμα, αν και ένας ζωολογικός κήπος της Ολλανδίας είχε κάποια στιγμή διοργανώσει περιηγήσεις για την παρατήρηση ομοφυλόφιλων ζώων.
«Η γενετήσια ορμή είναι ισχυρή στα ζώα [...] Είναι μέρος της ζωής, το σεξ είναι διασκέδαση» σχολίασε στο Reuters ο Σέλι.
Σε ένα από τα εκθέματα, δύο θηλυκοί κύκνοι κάθονται μαζί σε μια φωλιά. Τα πτηνά μεγαλώνουν μερικές φορές τα μικρά τους σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια, είτε όταν ένα θηλυκό έχει χάσει το αρσενικό του ταίρι, είτε όταν έχει παραχωρήσει ένα αυγό σε ένα ζεύγος αρσενικών.Μία φωτογραφία στην έκθεση απεικονίζει δύο γιγάντια πέη να ξεπροβάλουν από το νερό καθώς δύο αρσενικές φάλαινες επιδίδονται σε σεξουαλικά παιγνίδια. Μια άλλη δείχνει μια αρσενική καμηλοπάρδαλη να κάνει σεξ με μια άλλη επίσης αρσενική, ενώ μία τρίτη παρουσιάζει την ομοφυλοφιλική συμπεριφορά των σκαθαριών.
Οι πίθηκοι μπονόμπο, γνωστοί και ως πυγμαίοι χιμπατζήδες, έχουν ακραία σεξουαλική συμπεριφορά, καθώς έχουν συνευρέσεις με θηλυκά και αρσενικά αδιακρίτως. «Οι μπονόμπο είναι αμφισεξουαλικοί, όλοι τους» είπε ο Σέλι.
Ένας φανατικός χριστιανός δήλωσε ότι οι διοργανωτές της έκθεσης, η οποία χρηματοδοτείται εν μέρει από τη νορβηγική κυβέρνηση, θα πρέπει «να καούν στην κόλαση», σημείωσε ο ίδιος.
Αν και ο Αριστοτέλης παρατήρησε πριν από 2.300 χρόνια εμφανή ομοφυλοφιλική συμπεριφορά στις ύαινες, οι ενδείξεις ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς στα ζώα συχνά αγνοήθηκαν από τους επιστήμονες, ίσως λόγω ταμπού, έλλειψης ενδιαφέροντος ή φόβου γελοιοποίησης.
Παρόλα αυτά, παραμένει ασαφές για ποιο λόγο η ομοφυλοφιλία διατηρείται στα ζώα παρόλο που δεν φαίνεται να διευκολύνει την αναπαραγωγή.
Μεταξύ διαφόρων θεωριών, τα αρσενικά μπορούν να γίνουν περισσότερο αποδεκτά σε ένα κοινωνικό σύνολο αν έχουν ομοφυλοφιλικές συνευρέσεις. Αυτό, με τη σειρά του, ίσως τα διευκολύνει να ζευγαρώσουν αργότερα με θηλυκά, ανέφερε ο Σέλι.

(news.in.gr, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Reuters 13-10-2006)

.

(Διαβάστε επίσης την καταχώρηση ΤΟ GAY ΖΩΪΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ στις 19-6-2006)

Η ΧΡΥΣΑ ΑΡΑΠΟΓΛΟΥ ΑΠΑΝΤΑΕΙ ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΟΚ

Αθήνα, Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2006
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Είχαμε δεσμευτεί στο προηγούμενο Δελτίου Τύπου που περιείχε τις απαντήσεις των Υποψηφίων Δημάρχων και Νομαρχών για τις εκλογές τις Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ότι αν λάβουμε κάποια επιπλέον απάντηση θα την δημοσιοποιήσουμε (έστω και τελευταία στιγμή), με νέο Δελτίο Τύπου.
Λάβαμε λοιπόν την απάντηση χτες Παρασκευή 20 Οκτωβρίου 2006, από την υποψήφια Δήμαρχο Θεσσαλονικής κυρία Χρύσα Αράπογλου.
Την αντιγράφουμε αυτούσια:

" ΧΡΥΣΑ ΑΡΑΠΟΓΛΟΥ
ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Προς την Ελληνική Ομοφυλοφιλική Κοινότητα Ε.Ο.K.
Πριν από κάθε τοποθέτηση στα βάσιμα και καίρια ερωτήματα που μας διατυπώσατε, κρίνουμε απαραίτητη μια γενική τοποθέτηση σε όλο θέμα περί ομοφυλοφιλίας. Ένα θέμα που τα τελευταία χρόνια, ολοένα και με μεγαλύτερη ένταση, προβάλλεται στην παγκόσμια κοινότητα προκειμένου οι ομάδες αυτές των ανθρώπων να αποκτήσουν τη θέση τους στη συγκρότηση των ανθρώπινων κοινωνιών.
Βασική αρχή της συνδυασμού μας, και ιδιαίτερα μιας σοσιαλιστικής και προοδευτικής παράταξης, αποτελεί η θέση που λέει κάτι πολύ απλό «κάθε πολίτης μιας ανθρώπινης κοινωνίας έχει τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις στην κοινωνική συνοχή». Η κοινωνία χρειάζεται κάθε μορφή της ατομικής ποικιλότητας και ποικιλομορφίας, προκειμένου να αποτελεί ένα ανοιχτό και βιώσιμο σύστημα. Θεωρούμε πως οι κλειστές κοινωνίες δεν προάγουν πιθανότητες βιωσιμότητας.
Επιπλέον, με βάση τα βιολογικά πρότυπα ανάπτυξης, που σήμερα παίρνουν μια νέα διάσταση στη πολιτική κάτω από το σχήμα της βιοπολιτικής, θεωρούμε πως όσο η προστασία της παγκόσμιας βιοποικιλότητας αποτελεί κύριο μέλημα της παγκόσμιας κοινότητας, άλλο τόσο η ατομική ποικιλότητα και η προστασία της αποτελεί βασικό ζητούμενο σε μια κοινωνία πρόνοιας και αποδοχής της διαφορετικότητας. Δηλώνουμε με κάθε συνείδηση πως ως συνδυασμός θα βρισκόμαστε στο πλευρό των κοινωνικών ομάδων που εκπροσωπείται για κάθε δίκαιο και πανανθρώπινο αίτημα σας.

Σε ότι αφορά τα ερωτήματα που μας έχετε διατυπώσει απαντούμε.

Με σταθερές θέσεις θα υποστηρίξουμε το δικαίωμα της σύναψης πολιτικού γάμου με προτάσεις ανάλογες εκείνων των χωρών μελών της Ε.Ε.
Ένα όμως από τα σημαντικότερα θέματα που έχουν προκαλέσει μείζων επιστημονικό ζήτημα είναι η δυνατότητα της γονεϊκότητας των ομοφυλοφιλικών ζευγαριών. Στο ερώτημα αυτό, πράγματι, βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση να απαντήσουμε με απόλυτα επιστημονική σαφήνεια. Πέρα από το γεγονός της απόλυτης φυσικότητας της ομοφυλοφιλικότητας στον έμβιων κόσμο η οποία τεκμηριώνεται με έρευνες βιολόγων και ηθολόγων, απαντήσεις στο ερώτημα της θέσπισης γονεϊκότητας εντός των κοινωνιών δεν έχει ακόμα απαντηθεί. Τα ερωτήματα πολλά, καθώς έρευνες που στηρίζονται ακόμα και σε βραβεία νόμπελ (θεωρία του αποτυπώματος) θέτει βάσιμους προβληματισμούς στο όλο θέμα. Κα αυτό όχι γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλά θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ακόμα και κάτω από το πρίσμα των δικαιωμάτων των παιδιών.
Στο πρόγραμμα θα βρείτε μια βασική θέση. Όλοι οι πολίτες της πόλης έχουν δικαίωμα στη συμμετοχή και στην δημιουργικότητα ενός πολιτισμού που θα δώσει κοινωνική ανάταση. Πιστεύουμε ότι κάτω από διαφανείς και αξιοκρατικά κριτήρια, κάτω από το πνεύμα της συναίνεσης θα συμβάλουμε σε κάθε προοδευτική και κοινωνικά αποδεκτή δραστηριότητα των κοινωνικών ομάδων που εκπροσωπείται.
Με εκτίμηση
Χρύσα Αράπογλου
Υποψήφια Δήμαρχος Θεσσαλονίκης "
Ευχαριστούμε πολύ την κυρία Αράπογλου για την απάντησή της
Τα μέλη του Δ.Σ της Ε.Ο.Κ.

.

(Το Δελτίο τύπου το λάβαμε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου)

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΩΝ GAY CHAT SITES ΣΤΟ ΙΡΑΝ

Sam is the son of a very religious family, most of whom do not know he’s gay. He lived in a smaller town in which—like so many in Iran—most of the people are also intensely religious, consider homosexuality the ultimate sin, and agree with the Islamic Republic’s law mandating the death penalty for any person caught in a homosexual act. Isolated and unable to frequent his few gay friends, constantly living in fear of being arrested and tortured, perhaps executed, Sam became increasingly depressed, and even attempted suicide.
Because there is nowhere in Iran where gay people may legally assemble—private gay parties are frequently raided by the police, and the government has an extensive network of gay informers whose cooperation has been obtained by torture, blackmail, and intimidation with threats of prison or death—like many gay Iranians, particularly those outside the largest cities, Sam’s only way of meeting other gay people was through the Internet. Here, translated from Persian, is his story:
Last Spring, Sam related, “I was in a gay Internet chat room for Iranians. A boy in the chat room was sending repeated messages saying that he was looking for a sex partner and was up for anything. He said he was 23 and very handsome. I finally got up the courage to arrange a rendezvous with him somewhere in tow—he said that after meeting we could then go to his house, as there was no question of his coming to mine.
“We met at 3:00 in the afternoon, and, as the young man was very good-looking, I agreed to go with him by taxi to his home. A taxi rapidly arrived—there was a person sitting in the front next to the driver, and another in back. We got into the taxi, and my new friend suggested that I should be the one to sit in the middle in the rear, with him sitting next to me.
“As we drove away, it didn’t take long for them to shove my head down between the rear and front seats and begin beating me. They put a blindfold around my eyes, calling me all sorts of names and threatening me with the worst as the blows continued to rain on me.”
It turned out that both the young man Sam had met in the chat-room, and the others in the taxi, were basiji. The basiji are an unofficial religious parapolice composed of thugs under the control of the Intelligence Ministry and operating with the authorization of the religious authorities. They are recruited from the criminal and under-classes, and are employed by the Islamic government to do its strong-arm dirty work. For example, when the government repressed student demonstrations in universities last year, it was the basiji who were assigned to beat the student demonstrators and throw them out of the windows, so that the government could deny responsibility for these violent repressions, in which a number of students were killed. The basiji are a potent weapon frequently used in the government’s anti-gay crackdown, and it is from their ranks that the human bait used in its Internet entrapment campaign is recruited. Many of the basiji are young.
“After about 15 minutes,” Sam continued, “we arrived at a location—as I was blindfolded, I had no idea where I was. I was in a state of shock—I could not believe this was happening to me. The eventually took off my blindfold, and then began the worst event in my life. I was surrounded by men in civilian clothes, all of them wearing pagers, and some of them were armed. They all had beards, and some of them were quite young, in their late teens. Their boss was almost bald, and had a big stomach—if he’d had a turban around his head he would have looked like a mullah, perhaps he was a mullah in civilian clothes, I don’t know. I quickly concluded I was in some sort of basiji headquarters. It was an old building; part of it was a school.
“After several hours of torture, they asked me to write a statement in which I would promise not to ever use a gay chat room again—if I did, they told me, even heavier punishment would be waiting for me. They told me that if they had caught me having sex they would have hanged me.
“I refused to sign their statement, so they began beating me with a heavy metal cable. God knows how barbarous it was—they beat me at least 30 times, while kicking me with their shoes. I couldn’t bear the pain any more, and I begged them to stop. I knew they would not stop until they had the signed statement in their hands, and that is why I agreed to sign it
“But even when I got up from the floor to sign their statement, I asked why—this made their boss very mad, and he ordered his men to resume beating me with the heavy cable, which they did while yelling more threats and insults. The screaming intimidation felt like a hammer on my brain, it was worse than the cable and the beatings. One of them hollered, ‘We’ll round up all you fags until there aren’t any left to make a chat room and play your fag games.’
“The beatings, verbal abuse, and intimidation continued until 8:00 p.m. the next day. I was finally thrown into a storage room—the room was filthy and full of rubbish and had a very bad smell. They kept me locked up in that stinking little room for seven or eight days.
“One day they finally let me out, once again blindfolded me, and shoved me into a car. We drove around for about 30 minutes—but it seemed like 100 years because they were beating me all the time. They dropped me off somewhere and told me not to take off my blindfold until they’d left. When I could no longer hear the sound of their car, I took off the blindfold and saw I was on a deserted dirt road somewhere outside town. I finally flagged down a truck and persuaded the driver to drop me off in town.”
When he got home, Sam said, he faced intensive questioning from his family, who wanted to know where he’d been.
“But they do not know I’m gay, so I had to lie to them. But I could not give them a plausible answer. I finally called a friend and asked him to take pictures of my wounds and bruises from the beatings so I’d have some evidence—but my friend doesn’t know I’m gay either, so I had to lie to him too. I was afraid if I old him the truth the situation would go from bad to worse, so I said the basiji had caught me when I was drunk and beat me. When I got back home, the only member of my family to whom I could tell the truth of what had happed was my brother, who left Iran four years ago, and who is also gay—so I sent him an e-mail.
“I had never considered leaving my country before this horrible episode,” Sam said, “but after it I could sense the shadow of death and torture on my back, so I decided to escape to save my life.”
It took Sam six months after his kidnapping by the basiji before he could arrange to escape from Iran. Four months ago, Sam made his way to Pakistan. There, he filed a request for asylum with the UN High Commissioner for Refugees, and eventually got in touch with the Persian Gay and Lesbian Organization, the largest Iranian gay organization, which has secretariats in several countries. The PGLO, which has helped me in my previous reportages on the gay tragedy in Iran, asked me to help Sam tell his story to the world. For as Sam said, “Iranian homosexuals have had all their rights taken away from them, and face a bitter destiny.”
Sam today is in Pakistan, still waiting for the UNHCR to recognize as legitimate his demand for asylum in a gay-friendly country.
(Αναδημοσίευση από το site του Doug Ireland 12-1-2006)

ΜΗΠΩΣ ΕΧΕΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΕΝΑ ΚΑΠΟΙΟ ...ΔΙΚΙΟ;

.
«Γνωρίζετε τόσο καλά όσο και εγώ ότι ήδη υπάρχουν δυνάμεις και τάσεις που θέλουν την αντικατάσταση της οικογένειας από τη union civile, δηλαδή από μια συμβιωτική μονάδα…»

Τελικά ο Αρχιεπίσκοπος ίσως να έχει, από την πλευρά του πάντα, ένα κάποιο δίκιο στις πρόσφατες δηλώσεις του.
Γιατί να διεκδικούμε οι ομοφυλόφιλοι και οι λεσβίες πολιτικές ενώσεις, όπως αυτές με τις οποίες κάποια κόμματα καιρό τώρα μας παραμυθιάζουν, και όχι θρησκευτικές ενώσεις, όπως αυτές που ΗΔΗ μας προσφέρει η Εκκλησία;
Γιατί να παρακαλάμε χωρίς αποτέλεσμα τον κάθε Δήμαρχο να μας παντρέψει ή να μας νυμφεύσει, όταν μπορούμε να το κάνουμε με παπά και με κουμπάρο/α και κάθε τιμή στην εκκλησία σύμφωνα με την από αιώνες παράδοση της Ορθοδοξίας να ευλογεί τα ζευγάρια των ομοφύλων;

Και μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα ο θρησκευτικός και ο πολιτικός γάμος είναι νομικά ισότιμοι.
.

.
(ΣΙΝΑ 966, 13ος αιώνας, ελληνικά)

Τάξις προς Επισημοποίηση Ένωσης Ομοφύλων*

i

Αυτοί που προορίζονται να ενωθούν θα έλθουν μπροστά από τον ιερέα, ο οποίος θα τοποθετήσει το Ευαγγέλιο στο κέντρο του τραπεζιού, και ο πρώτος από αυτούς που θε ενωθούν θα βάλει το χέρι του πάνω στο Ευαγγέλιο και ο δεύτερος θα βάλει το χέρι του πάνω στο χέρι του πρώτου. Και έτσι σφραγίζοντας τους, θα πει ο ιερέας τη λιτανεία

....

v.

Ειρήνη υμίν.Κλίνατε τις κεφαλές σας.Ω Κύριε και Θεέ μας, που μας ευνόησες δίνοντας μας όλα τα αναγκαία για τη σωτηρία μας και μας διέταξες να αγαπάμε ο ένας τον άλλον και να συγχωρούμε τις αδυναμίες ο ένας του άλλου, ευλόγησε, ευγενικέ Κύριε που αγαπάς το καλό, αυτούς τους δούλους σου, που αγαπούν ο ένας τον άλλο, και έχουν έρθει σ' αυτήν την αγία εκκλησία σου, για να λάβουν την ευλογία σου. Δώσε τους αναίσχυντη πίστη, αληθινή αγάπη, και όπως Εσύ έδωσες στους αγίους αποστόλους σου την ειρήνη σου και την αγάπη σου, δώσε και σε αυτούς, Ω Χριστέ και Θεέ μας, όλα τα αναγκαία για τη σωτηρία και την αιώνια ζωή.Γιατί Εσύ είσαι το φως, η αλήθεια και η αιώνια ζωή και δική σου είναι η δόξα

....

* εδώ σε απόδοση στα νέα ελληνικά

Τζων Μπόσγουελ : Γάμοι μεταξύ ανδρών. Οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις στην αρχαία Ελλάδα, Ρώμη και μεσαιωνική Ευρώπη. (Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος)

[Διαβάστε επίσης την καταχώρηση ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ (John Boswell: The Church and the Homosexual: An Historical Perspective ) στις 26-10-2005]

COMING OUT ΣΤΑ ΑΡΑΒΙΚΑ

Coming out in Arabic
Brian Whitaker, THE GUARDIAN - 2 Oct 06
When Rauda Morcos heard there was an emailing list for lesbian Palestinians, she couldn't believe it at first.
"I thought it was a joke," she said. "Until then, I thought I was the only lesbian who speaks Arabic."
The list was certainly not a joke but, in a society where same-sex relations are still taboo, its members guarded their privacy. The only way a newcomer could join was by personal recommendation.
"Eventually I got in," Ms Morcos recalled, "and I found a lot of other [lesbian] women who couldn't be out."
After corresponding by email for a few months, she thought it would be good to talk with some of the invisible women face to face, so, in January 2003, Ms Morcos and her flatmate called a meeting.
"We had no expectations," she said, "but eight women turned up. The meeting lasted eight hours and I don't think anybody wanted to go home."
That, it later turned out, marked the birth of Aswat ("Voices") - the first openly-functioning organisation for Arab lesbians in the Middle East.
"We realised we had a great responsibility towards other women in our community," Ms Morcos continued. "We tried to contact many organisations and sent out letters but the only reply came from Kayan ["Being"], a group of feminists in Haifa ... Many NGOs don't count it as a human rights issue or want to be associated."
Three years on, though, Aswat is firmly established with more than 70 members spread across the West Bank, Gaza and Israel (where the organisation is based). Only about 20 attend its meetings; the need to keep their sexuality secret, plus Israeli restrictions on movement, prevent others from attending but they keep in touch through email and an online discussion forum.
Beyond the group itself, there are also signs of acceptance in a few places. "We do a lot of work within the community, for example with youth groups, counsellors, and so on," Ms Morcos said. "That proves to me at least that the gay/lesbian movement has started for us as Palestinians."
One of Aswat's main goals is to provide information about sexuality that is widely available elsewhere but has never been published in Arabic. This is not simply a matter of translation; it's also about developing "a 'mother tongue' with positive, un-derogatory and affirmative expressions of women and lesbian sexuality and gender ... We are creating a language that no one spoke before".
If women are to find their voice, the language needs to be re-appropriated, Ms Morcos explains in an article on Aswat's website. "I have forgotten my language. I don't know how to say 'to make love' in Arabic without it sounding chauvinistic, aggressive and alien to the experience."
Recognition for Aswat's work came earlier this year when Ms Morcos won the 2006 Felipa de Souza award from the International Gay and Lesbian Human Rights Commission. The citation described her as "a true example of courageous and effective human rights leadership", but Ms Morcos is quick to point out that other women are also doing a lot of work behind the scenes.
Speaking to a standing-room-only meeting of the Palestine Solidarity Campaign during a visit to London last week, she explained that necessity has made her the public face of Aswat. Many of the women involved do not want to be identified - often with good reason. "But if we don't want to come out as persons, let's at least come out as a movement," she said.
Ms Morcos's own coming-out was not entirely voluntary and proved particularly unpleasant. In 2003 she gave an interview to the Israeli newspaper Yedioth Ahronot about the poetry she writes. In passing, she mentioned her sexuality - only to find that the L-word turned up in the newspaper's headline. An article on Aswat's website describes what happened next:
"All of a sudden, the Arab population of her home town [in northern Israel], which she generally assumed to have no interest in the literary supplements of Hebrew newspapers, seemed to have read the article and had something to say about her. Local corner shop owners made photocopies and distributed it, because, after all, everyone knew it was about the daughter of so-and-so from their own town.
"The consequences of that article were far more serious than Ms Morcos had imagined: her car windows were smashed and tyres were punctured several times, she received innumerable threatening letters and phone calls, and, to top it all, 'coincidentally' lost her job as a school teacher, since parents of pupils complained that they did not want her as a teacher."
Arab society today is riddled with the kind of anti-gay prejudices that were found in Britain half a century ago, and persecution is common. Muslim clerics condemn homosexuality in no uncertain terms, though similar statements can be heard from Arab Christian leaders too, such as the Coptic Pope in Egypt who once declared that "so-called human rights" for gay people were "unthinkable".
With a few exceptions here and there, this is the prevailing attitude in all the Arab countries, but in Palestinian society the issue of gay rights is further complicated - and made much more political - by the conflict with Israel.
Israel legalised same-sex relations between men in 1988. Four years later, it went a step further and became the only country in the Middle East that outlaws discrimination based on sexuality. A series of court cases then put the theory into practice - for example, when El Al was forced to provide a free ticket for the partner of a gay flight attendant, as the airline already did for the partners of its straight employees.
These are undisputed achievements but they have also become a propaganda tool, reinforcing Israel's claim to be the only liberal, democratic society in the Middle East. At the same time, highlighting Israel's association with gay rights has made life more difficult for gay Arabs, adding grist to the popular notion that homosexuality is a "disease" spread by foreigners.
Linking the twin enemies of Israel and homosexuality provides a double whammy for Arab propagandists, as can be seen from sections of the Egyptian press. In an article to mark the 30th anniversary of the October war, a headline in the Egyptian paper Sabah al-Kheir announced: "Golda Meir was a lesbian." In 2001, following the mass arrest of more than 50 allegedly gay men, al-Musawwar magazine published a doctored photograph of the supposed ringleader, showing him in an Israeli army helmet and sitting at a desk with an Israeli flag.
Israel, however, is not quite the gay paradise that many imagine. There is still hostility from conservative Jews, and some of their blood-curdling statements are not very different from the more widely publicised remarks of Muslim clerics. In Jerusalem last year, the ultra-Orthodox mayor banned a pride march, though an Israeli court promptly overturned his decision. As the parade took place, a Jewish religious fanatic attacked three marchers with a knife and reportedly told the police he had come "to kill in the name of God".
The gay rights movement in Israel also has a questionable history. Lee Walzer, author of Between Sodom and Eden, explains in an article that the first Israeli activists pursued "a very mainstream strategy" that "reinforced the perception that gay rights was a non-partisan issue, unconnected to the major fissure in Israeli politics, the Arab-Israeli conflict and how to resolve it".
"Embracing gay rights," he continues, "enabled Israelis to pat themselves on the back for being open-minded, even as Israeli society wrestled less successfully with other social inequalities."
As part of their strategy, activists sought "to convince the wider public that gay Israelis were good patriotic citizens who just happened to be attracted to the same sex". As a general principle this may be valid, but in the context of war and occupation it leads into murky territory. Should it really be a matter of pride that openly gay members of the Israeli armed forces are just as capable of wreaking havoc on neighbouring Lebanon as the next person?
The question here is whether gay rights - in Israel or elsewhere - can really be divorced from politics or treated in isolation from other human rights. Helem, the Lebanese gay and lesbian organisation, thinks not, arguing that gay rights are an inseparable part of human rights - as does Ms Morcos.
For Ms Morcos, there's a connection between nationality, gender and sexuality. She has a triple identity, as a lesbian, a woman and a Palestinian (despite having an Israeli passport) - "a minority within a minority within a minority", as she puts it. Her first concern, though, is to end the Israeli occupation, and she sees no prospect of achieving gay rights for Palestinians while it continues.
Nowadays, the more radical Israeli activists also acknowledge a linkage. In 2001, Walzer recalls, "Tel Aviv's pride parade, typically a celebratory, hedonistic affair, got a dose of politics when a contingent called 'Gays in Black' marched with a banner proclaiming, 'There's No Pride In Occupation'." Later, a group called Kvisa Sh'chora ("Dirty Laundry") sprang up and began drawing parallels between the oppression of sexual minorities and Israeli oppression of the Palestinians.
The issue was further highlighted in 2002 when Ariel Sharon became the first Israeli prime minister to formally meet a gay delegation. Activist Hagai El-Ad asked: "Is this an achievement for our community, or an example of a lack of feeling, callousness and loss of direction?"
He continued: "It would be unbearable to simply sit with the prime minister and, on behalf of our minority, ignore the human rights of others, including what's been happening here in relation to Palestine for the past year: roadblocks, prevention of access to medical care, assassinations, and implementation of an apartheid policy in the territories and in Israel.
"The struggle for our rights is worthless if it's indifferent to what's happening to people a kilometre from here.
"All we get by holding the meeting with the prime minister," he concluded, "is symbolic legitimacy for the community. What he gets for sitting down with us is the mantle of enlightenment and pluralism."
This mantle of enlightenment and pluralism does not, however, extend to Israel's treatment of gay Palestinians. For those who face persecution in the West Bank and Gaza, the most obvious escape route is to Israel, but this often leaves them trapped in an administrative no-man's-land with little hope of getting a proper job in Israel and constantly at risk of arrest and deportation.
Meanwhile, as far as the average Palestinian is concerned, fleeing into Israel is a betrayal of the cause, and gay men who remain in the Palestinian territories also come under suspicion - not always without good reason. There have been various reports of gay Palestinians being targeted or pressurised by Israeli intelligence to act as informers. Whether or not they actually succumb to the pressure, all inevitably come under suspicion.
"Gays in Palestine are seen as collaborators immediately," said Ms Morcos.

ΤΙ ΣΧΕΔΙΑΣΕ Ο ΓΙΑΠΩΝΕΖΟΣ 2- MINORU

ΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ 3- ΕΛΛΑΔΑ

;

ΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ 2- ΣΚΩΤΙΑ

Visibility and Voice for Older Lesbian, Gay,Bisexual
and Transgender (LGBT) People in Scotland
Age Concern Scotland was privileged to be invited to the ILGAEurope
conference in Paris in October 2005 and to give a
workshop presentation on older LGBT people. The focus of the
presentation was to highlight the partnership working between
Age Concern Scotland, the Equality Network (policy campaigning
organisation for LGBT people) and the older LGBT policy issues
forum in raising the hitherto hidden and unrecognised needs and
concerns of older LGBT people in Scotland. In the main, these
issues and concerns have been explored from the perspective of
how services should be created and/or mainstreamed to ensure
that older LGBT people are fully included in consultations, policymaking
and service development. An equally important aspect also
relates to the prevalence and impact of ageism on older LGBT
within LGBT communities and that this is given due consideration.
For the purpose of this paper, the focus is on how Age Concern
Scotland has tackled equality and diversity in ageing, in relation
to older LGBT people, and how this approach has led to enduring
partnerships between Age Concern Scotland, older LGBT people
and the wider LGBT organisations in Scotland. Moreover, this
approach proposes an important synergy because it brings
together those with core competences in ageing with the
experiences LGBT individuals and groups.
Age Concern Scotland
Age Concern Scotland is the leading organisation for older
people, age and ageing. Its headquarters are based in Edinburgh
but there are area offices in Glasgow, Lochaber, Inverness,
Aberdeen, Dundee and Dumfries –covering both urban and rural
communities. Our principal activities include policy and
campaigning, information, community development and
research. As a membership organisation, we have some 500 older
people’s groups in membership which provides important
structural means for influencing Age Concern Scotland’s policy
campaigning priorities.
Who are Scotland’s Older People?
When we talk of older people – who do we mean? Is there some
generalised character or accepted norm that we hold when we
think of an older person? Does this therefore obscure individual
difference and lead to unfair treatment? In reality, we all carry
multiple identities – we may define ourselves by our sex, race and
sexual orientation, or by religious belief. Age as an equality
cutting strand is singularly important because age is not static -
we are all getting older and therefore our identities, for example,
the roles we play in society as mothers, spouses, partners, workers
may change in relation to where we are in the life cycle. Similarly,
our self-defined identifies, for example, as a gay man or lesbian
woman may impact differently when older. Recognising the
diversity of Scotland’s older population is therefore a major step
forward in promoting equality in ageing for all older people.
Taking the first steps towards
Age Concern Scotland initiated a meeting with national LGBT
groups and organisations in order to establish a reference group
for discussion of issues relating to older LGBT people. As a first
step, it was important to secure this support from the LGBT sector
in order to maximise on sharing knowledge, understanding and
expertise on older people, ageing and LGBT issues. In particular, it
was essential to be able to work with LGBT organisations so that
inroads could be made to work directly with individual older
people. Three outcomes were therefore sought:
> New Partnerships and Alliances – the setting up of the Older
LGBT Scottish Reference Group was meant to be a short lifeworking
group that offered support, in the first instance to Age
Concern Scotland and could provide access to older LGBT people.
> Forum for Older LGBT People – this initiative was borne out of
discussions with Age concern Scotland and the Equality Network.
The aim was to bring together older LGBT people, many of whom
were strong LGBT activists as well as those that may not have any
affiliations to LGBT organisations or groups. The purpose of the
Forum was to identify and prioritise key policy issues and to
develop appropriate responses which could include initiating new
research or service developments.
> Age Concern Scotland membership – it was deemed
important to actively recruit LGBT organisations into the Age
Concern Scotland membership. Through this means there would be
structural inclusion into policy consultations at national and local
levels affecting older people, but it would also demonstrate that as
an organisation we were fully committed to social inclusion,
including LGBT groups and organisations: a commitment made by
the Board of Trustees of Age Concern Scotland.
Breaking new ground
Baseline research into housing and social care needs of older
LGBT people was prioritised by the older LGBT forum which was
then acted upon by Age Concern Scotland and the Equality
Network. With funding from Communities Scotland research was
commissioned and research findings, along with guidance for older
LGBT people, were published in June 2005. The findings confirmed
immediate and future concerns of older LGBT people, but also raised
important issues about the methodology used, for example:
_ The difficulties of identifying LGBT people over the age of 65
and differentiation between L, G and T for housing and social care
provision;
_ Experience of living with harassment and the fear of abuse;
_ Overriding fear of losing LGBT identity if needing to go into
residential or nursing care which raised mixed views about the
need for specialist or mainstream provision;
_ HIV or Aids – fear of declaring status when approaching
services, particularly for older people who fear disapproval or
condemnation;
_ Self-help models – particularly older lesbians in relation to
making communal provisions;
_ Given that the research findings were largely based on
interviews with ‘younger’ older LGBT people the overriding
conclusion was that issues and concerns were more directed
towards the future than based on current experiences.
An important development in the research process was the visual
inclusion of older LGBT people. It was considered to be essential
that the information resources developed out of the research
were suitably illustrated by positive images of older LGBT
ensuring a targeted and focused marketing approach. This was
exceptionally well received by older LGBT people who expressed
their heartfelt feelings at the launch event that they were finally
being recognised.
The future
Age Concern Scotland and the Equality Network continue to be
committed to developing work around older LGBT issues. A
seminar is planned in the coming months for members of the
older LGBT forum to determine policy campaigning issues leading
on from the housing and social care research. Issues that have
already been flagged up include mental health, a concern that
has been particularly raised by older transgender people. It is
important to look at the sustainability of the Forum itself, and
how to keep the momentum of older LGBT people’s issues to the
fore of policy-makers and service providers.
HELENA SCOTT
Head of Policy and Research, Age Concern Scotland
Helena Scott was the recipient of the Scottish Pride Equality Network
‘Friend for Life’ award in 2003.

(Αναδημοσίευση από το NEWSLETTER, Automn 2006 της ILGA-Europe)

ΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ 1- ΜΟΛΔΑΒΙΑ

They need to know they are not forgotten
Have you ever seen a used piece of paper being thrown away? In
the same way, the State of Moldova has stamped on and thrown
older people out of society, considering them unnecessary.
The dying USSR robbed them not only of anything connected with
freedom and democracy, but left them without means of existence. It
took everything away from them that they had saved for a rainy day.
The ruble devalued so much that it transformed into a piece of
paper that now is being thrown into the rubbish bin.
Generation stamped down by state
However, if someone thinks that the new government has changed its
attitude towards older people, they are deeply mistaken. Most of those
who were building the ‘bright communist tomorrow’ now survive,
rather than live, on a pension of about 30-40 euros per month. That
is because all the previous bureaucrats stayed in power and
consequently all of the rules remained in place: who is not with us is
against us; do not have your own opinion; liberties and freedoms are
only for those in power.
In this respect it is interesting to look at Mr B’s life story. He is only 58
years old but already does not work and spends long weeks in the
hospital. When the ruble devalued he had over 50,000 soviet rubles.
Back then it was a very considerable amount, which could provide a
worry-free life for an entire family for decades. One day a person who
was wealthy - according to those times - became poor. Naturally, such
distress also causes psychological problems. Taking into account
that he is gay and his relatives found this out, you can
only image the turmoil he was facing. Nobody needed
him; relatives, neighbors and former friends despise
him. He is lonely and unprotected.
Loneliness, repugnance from neighbours and relatives became life
companions for practically every elderly gay person in Moldova. Most
of the people in our country remain Soviet and still express a lot of
interest towards the private life of their neighbours. Once it becomes
known that the person next door is gay, the neighbours immediately
start rumours.
As a result a gay person’s life turns into hell. This person is being
reminded about who he/she is on each possible occasion: graffiti
‘Faggot lives here’ or other degrading signs appear in the lift or on a
front door, sometimes a phone rings with an offer to have sex. This is
not fiction. I am writing about the true experiences of two gay men.
However, these people cannot rely on any help form the state.
Economically, the state is struggling on its own. As for the police
authorities, they do not even consider it a crime or accident if on the
grounds of sexual orientation. Moreover, the police are often the
perpetrators of crimes against LGBT people such as extortion, verbal
abuse, brutality. There is still no legislation in the country banning
sexual orientation discrimination and homophobia is an everyday
occurrence - even politicians and civil servants
often come out with homophobic statements and remarks.
Neither do mainstream non-governmental organisations dealing with
elderly people’s issues show any interest in protecting elderly LGBT
people. They can easily be regarded as sexual minorities or their
supporters, as happened to Amnesty International. Staff and
volunteers of Amnesty were threatened with being included on the
‘black list’ for trying to protect several women from GenderDoc-M
against police abuse.
Hope dies last
While the younger generation of LGBT people quickly realised
advantages of an integrated society, the elderly LGBT people do not
rush to join the Information Centre GenderDoc-M and its activities.
Having learnt the bitter lesson of lies and betrayal by the communist
and other parties and governments, they do not believe promises.
And we knew this at our centre as we had some fragile links with the
elderly people. Some members of the Centre had elderly friends and
from time to time they chatted over the phone. Often we talked about
a possibility of getting together.
In the beginning of 2002 we started making lists, searching for
addresses and telephone numbers. As a result we gathered over 50
people and invited them to our Centre. In April we organised the first
meeting which, without any exaggerations, was an unprecedented
event for the Moldovan LGBT community. We marked the 7 years
since the criminal code article previously criminalising same-sex
acts was repealed, and t his day became known in the history of
Moldova’s gay movement as "Remembrance Day’.
We heard lots of interesting and sometimes dramatic stories. We were
especially stunned listening to stories of the very recent past when
homophobia entered some political parties and when the media started
circulating sentiments that being gay equals not being a human. Most
of the murders of gay people took place exactly within this period of
time.
Since 1990, 14 gay people have been murdered because of their
sexuality. This is many times more than during the Soviet time. We
honoured their memories with a minute of silence.
During that meeting we decided to gather at the GenderDoc-M Centre
on a more regular basis, once every three months, to discuss the
problems faced by elderly LGBT people and to help those in need of
assistance. Now the staff and volunteers of our Centre prepare for such
meetings well in advance: sorting our meeting with the medical doctors
and psychologists depending on the meeting’s theme. We normally
prepare various games to unwind psychologically, shows or thematic
films. Afterwards we provide dinner, those most in need are provided
with food packs for such occasions as New Year or Easter celebrations.
Our Centre also collects and distributes clothes and shoes to those LGBT
people who are unable to purchase them. Normally the clothes and
shoes are donated by wealthier Moldovans or foreign citizens working
in diplomatic missions in Moldova. They often also donate money
which, together with other sources collected during gay prides and
other charity events, is distributed to less fortunate members of the
LGBT community in Moldova. Now that the elderly LGBT people have
become an integral part of this community, they are regular visitors
of our Centre, they are coming to pick up our publications, watch
films on Fridays, many of them take active part in our conferences
and seminars. However the most visited events are meetings with the
medical personnel and psychologists.
It iscrucial for them to know they are remembered!
ALEXEI MARCHKOV
President of the Information Centre GenderDoc-M

(Αναδημοσίευση από το NEWSLETTER, Automn 2006 της ILGA-Europe)