.
Περιμένοντας – για πόσο ακόμη; – τον «από μηχανής θεό»
Όταν ήδη σε εννέα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν θεσπιστεί νόμοι με τους οποίους προστατεύονται τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, στην Ελλάδα μια τέτοια προοπτική εξακολουθεί ακόμη να φαντάζει πολύ μακρινή. Οι λόγοι γι’ αυτό, είναι γνωστοί και έχουν πολλές φορές επισημανθεί.
Παρότι το ζήτημα άπτεται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γεγονός που το καθιστά κατεξοχήν πολιτικό, ισχυροί παραπολιτικοί κύκλοι που έχουν καταστεί κράτος εν κράτει, όπως το εκκλησιαστικό κατεστημένο και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, τα οποία ασκούν τον εξ ορισμού αντιδραστικό ρόλο τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι, με αποτέλεσμα να λειτουργούν ως τροχοπέδη και για πλήθος άλλων θεμάτων που τίθενται στα πλαίσια της σύγχρονης πραγματικότητας και απαιτείται να διευθετηθούν άμεσα, τουλάχιστον για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης αν όχι στοιχειώδους δημοκρατικής νομιμότητας, αποτελούν σαφέστατα τους πρωταρχικούς παράγοντες που πρέπει να ξεπεραστούν. Πώς, όμως, μπορεί αυτό να καταστεί δυνατόν, χωρίς την απαραίτητη πολιτική βούληση από μέρους της πολιτείας; Και πώς μπορεί να υπάρξει πολιτική βούληση, χωρίς προτροπή από την κοινωνία ή, έστω, από εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που είναι προφανές ότι θίγονται; Είναι ξεκάθαρο πως εδώ βρίσκεται η ουσία του προβλήματος.
Η ελληνική ομοφυλοφιλική κοινότητα, που είναι υπαρκτή, παρόλο που – εκτός από λιγοστές εξαιρέσεις – περιορίζει τη δράση της στο κοινωνικό περιθώριο, και περισσότερο πολυπληθής απ’ όσο ορισμένοι θέλουν να πιστεύουν, φαίνεται πως αδυνατεί ή, πράγμα που φαντάζει ακόμη πιο απαισιόδοξο, πως δε θέλει να καταλάβει ότι τίποτα δε χαρίζεται. Σε όποια από τις χώρες εκείνες, στις οποίες ήδη έχουν θεσπιστεί νόμοι που κατοχυρώνουν τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, θελήσει να αναφερθεί κανείς, θα διαπιστώσει πως, αντίθετα με ό,τι εξακολουθεί να συμβαίνει εδώ, προηγήθηκαν μακροχρόνιοι και σκληροί αγώνες από την πλευρά των οργανωμένων ομοφυλοφιλικών κοινοτήτων, ώσπου να επιτύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ποιος περιμένουμε να νοιαστεί για τα δικαιώματα μιας κοινωνικής ομάδας, αν όχι οι ίδιοι που αποτελούν την ομάδα αυτή;
Αν και στο παρελθόν επιχειρήθηκαν κάποιες – ανεπαρκείς, όπως αποδείχτηκε – προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση, σήμερα η ύπαρξη ενός λιγότερο μετριοπαθούς ομοφυλοφιλικού κινήματος στη χώρα μας δείχνει να είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Ενός κινήματος, βεβαίως, που, αντίθετα με ό,τι έχει συμβεί επανειλημμένως, δε θα προσφέρεται ως άλλοθι και βορά σε κερδοσκόπους «ιδεολόγους», σε φιλόδοξους «μαϊντανούς» των ΜΜΕ και σε αετονύχηδες επιχειρηματίες, μοναδική επιδίωξη των οποίων είναι η εκμετάλλευση και ο γρήγορος πλουτισμός σε βάρος των ομοφυλόφιλων.
Όταν ήδη σε εννέα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν θεσπιστεί νόμοι με τους οποίους προστατεύονται τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, στην Ελλάδα μια τέτοια προοπτική εξακολουθεί ακόμη να φαντάζει πολύ μακρινή. Οι λόγοι γι’ αυτό, είναι γνωστοί και έχουν πολλές φορές επισημανθεί.
Παρότι το ζήτημα άπτεται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γεγονός που το καθιστά κατεξοχήν πολιτικό, ισχυροί παραπολιτικοί κύκλοι που έχουν καταστεί κράτος εν κράτει, όπως το εκκλησιαστικό κατεστημένο και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, τα οποία ασκούν τον εξ ορισμού αντιδραστικό ρόλο τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι, με αποτέλεσμα να λειτουργούν ως τροχοπέδη και για πλήθος άλλων θεμάτων που τίθενται στα πλαίσια της σύγχρονης πραγματικότητας και απαιτείται να διευθετηθούν άμεσα, τουλάχιστον για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης αν όχι στοιχειώδους δημοκρατικής νομιμότητας, αποτελούν σαφέστατα τους πρωταρχικούς παράγοντες που πρέπει να ξεπεραστούν. Πώς, όμως, μπορεί αυτό να καταστεί δυνατόν, χωρίς την απαραίτητη πολιτική βούληση από μέρους της πολιτείας; Και πώς μπορεί να υπάρξει πολιτική βούληση, χωρίς προτροπή από την κοινωνία ή, έστω, από εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που είναι προφανές ότι θίγονται; Είναι ξεκάθαρο πως εδώ βρίσκεται η ουσία του προβλήματος.
Η ελληνική ομοφυλοφιλική κοινότητα, που είναι υπαρκτή, παρόλο που – εκτός από λιγοστές εξαιρέσεις – περιορίζει τη δράση της στο κοινωνικό περιθώριο, και περισσότερο πολυπληθής απ’ όσο ορισμένοι θέλουν να πιστεύουν, φαίνεται πως αδυνατεί ή, πράγμα που φαντάζει ακόμη πιο απαισιόδοξο, πως δε θέλει να καταλάβει ότι τίποτα δε χαρίζεται. Σε όποια από τις χώρες εκείνες, στις οποίες ήδη έχουν θεσπιστεί νόμοι που κατοχυρώνουν τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, θελήσει να αναφερθεί κανείς, θα διαπιστώσει πως, αντίθετα με ό,τι εξακολουθεί να συμβαίνει εδώ, προηγήθηκαν μακροχρόνιοι και σκληροί αγώνες από την πλευρά των οργανωμένων ομοφυλοφιλικών κοινοτήτων, ώσπου να επιτύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ποιος περιμένουμε να νοιαστεί για τα δικαιώματα μιας κοινωνικής ομάδας, αν όχι οι ίδιοι που αποτελούν την ομάδα αυτή;
Αν και στο παρελθόν επιχειρήθηκαν κάποιες – ανεπαρκείς, όπως αποδείχτηκε – προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση, σήμερα η ύπαρξη ενός λιγότερο μετριοπαθούς ομοφυλοφιλικού κινήματος στη χώρα μας δείχνει να είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Ενός κινήματος, βεβαίως, που, αντίθετα με ό,τι έχει συμβεί επανειλημμένως, δε θα προσφέρεται ως άλλοθι και βορά σε κερδοσκόπους «ιδεολόγους», σε φιλόδοξους «μαϊντανούς» των ΜΜΕ και σε αετονύχηδες επιχειρηματίες, μοναδική επιδίωξη των οποίων είναι η εκμετάλλευση και ο γρήγορος πλουτισμός σε βάρος των ομοφυλόφιλων.
Μολονότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ήδη από το Φεβρουάριο του 1994, έχει ψηφίσει μια προτροπή προς τα κράτη μέλη να άρουν κάθε αρνητική διάκριση προς τους ομοφυλόφιλους, να προβλέψουν γι’ αυτούς τη νομοθετική αναγνώριση του πολιτικού γάμου – ή, έστω, της συμβίωσης – και την υιοθεσία, καθώς και όλων των δικαιωμάτων, αλλά και των υποχρεώσεων, που θα συνεπάγονταν οι ρυθμίσεις αυτές, η απελθούσα – μετά τις πρόσφατες εθνικές εκλογές – ελληνική κυβέρνηση, απασχολημένη προφανώς με τη δημιουργία σκανδάλων, τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και το ξεπούλημα της Κύπρου, επέδειξε πλήρη απαξίωση στο ν’ ανταποκριθεί στην προτροπή αυτή. Οι «ψίθυροι» συμπάθειας που ακούγονται κατά καιρούς από την «προοδευτική» Αριστερά – για την «παραδοσιακή» δε γίνεται λόγος – είναι φανερό πως, χωρίς να αποκλείει κανείς τις καλές προθέσεις ορισμένων, έχουν στόχους κυρίως ψηφοθηρικούς. Απομένει στη σημερινή κυβέρνηση, η οποία, στο κάτω κάτω, ισχυρίζεται πως δε δεσμεύεται από «απλήρωτα γραμμάτια», να υπερβεί την αλαζονική λογική περί πολιτικού κόστους και να σκύψει πάνω από τα πολλά, ομολογουμένως, αλλά δίκαια αιτήματα των πολιτών αυτής της χώρας, μεταξύ αυτών και των κοινωνικών εκείνων ομάδων για τις οποίες δεν ενδιαφέρθηκε κανείς τόσα χρόνια, έτσι ώστε να μπορέσουν και οι ομοφυλόφιλοι πολίτες αυτής της κατά τα άλλα ευρωπαϊκής χώρας να επωφεληθούν από τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες, που παρέχονται σε άλλους ευρωπαίους πολίτες, και να πάψουν επιτέλους να περιμένουν μάταια τον «από μηχανής θεό» για να δώσει λύσεις στα χρόνια προβλήματά τους.
Α. Α. (Άρθρο από το περιοδικό Antivirus, τεύχος 7, Ιούνιος 2004)
.
είναι σωστό το πνεύμα του κειμένου. είτε το θέλουμε είτε όχι δεν θα χαριστεί κανένα δικαίωμα αν δεν το κυνηγήσουμε εμείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήνομίζω όμως ότι τα πράγματα πάνε απο το καλό στο καλύτερο, έστω και αργά ή με οπισθοδρομήσεις. η λογική της κοινωνικής ορατότητας της ομοφυλοφυλίας νομίζω είναι η σωστή τακτική και θα φέρει αποτελέσματα αρκεί να μείνει ούτε ένας στην αφάνεια και στην απέξω.
Φοβάμαι ότι η κοινωνική ορατότητα των ομοφυλοφίλων είναι μια εύθραυστη κατάκτηση, που εύκολα χάνεται αν αλλάξει το γενικό κλίμα. Είμαι σίγουρος ότι ο συγγραφέας του κειμένου, λόγω ηλικίας, θα γνωρίζει τις διακυμάνσεις της στον διαχρονικό άξονα των τελευταίων δεκαετιών στη χώρα μας. Καλύτερα δεν θα ήταν να συνοδεύεται και από τους σχετικούς νόμους; Γιατί, όπως πάντα γνωρίζουμε, τα γραπτά είναι που μένουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι' αυτό και απορώ με την ελάχιστη συμμετοχή στον διάλογο για τον γάμο ομοφύλων που διεξάγεται στην Αναθεώρηση και το e-rouster. Δεν θα έπρεπε να εκμεταλλευόμαστε όλες τις ευκαιρίες;
μιλας για τους μπλογκερς? αν ναι, δεν πιστεύω ότι είναι ο κατάλληλος δρόμος. η συζήτηση για την αναθεώρηση μου μυρίζει ναφθαλίνη. πρέπει να περιμένουμε την αναθεώρηση δηλαδή? αφού δεν είναι αναγκαία. τα έχει πει ο βαλλιανάτος πολύ καλά για το πόσο εύκολο είναι να προχωρήσουν οι γκαιη γάμοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήστο e-rooster, συγγνώμη, αλλά για πολικτικούς λόγους, μου είναι α δ ύ ν α τ ο ν να συνδιαλλαγώ.
Θα μπορούσα ίσως να καταλάβω γιατί η Αναθεώρηση σου "μυρίζει" (ναφθαλίνη) και το e-rooster σου "βρωμάει" (από πολιτική άποψη), αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες η δια της οσφρήσεως προσέγγιση της οποιασδήποτε δράσης , έστω και σε επίπεδο διαδικυακού διαλόγου,μου φαίνεται ανεπίτρεπτη πολυτέλεια. Ιδιαίτερα όταν δεν έχουμε φροντίσει να οργανωθεί ο διάλογος από εμάς, σε δικό μας χώρο και με δικούς μας όρους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτός κι αν όντως η λύση είναι απλή και ειπωμένη ήδη από τον Βαλλιανάτο, όπως ισχυρίζεσαι. Αλλά τότε είμαστε διπλά ασυγχώρητοι.
Είναι, όμως, έτσι;